Όταν ήμουν φοιτητής έμενε σπίτι μου καμιά φορά μια κοπελιά που είχα και της άρεσε, όταν κοιμόμασταν, να της λέω ένα παραμύθι που αυτοσχεδίαζα εκείνη την ώρα με ήρωες εμένα κι εκείνη για να αποκοιμηθεί. Ίσως ήταν, επειδή ήταν της μόδας τότε το βιβλίο του Κούντερα "Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι" και η ταινία που γυρίστηκε με βάση αυτό και αναφέρει πως το έκανε ο πρωταγωνιστής στην πρωταγωνίστρια. Το πιο πιθανό ήταν πως το χρησιμοποίησα επηρεασμένος από το βιβλίο. Κάποια στιγμή στην αρχή το δοκίμασα και μετά την πάτησα... Γιατί, εντάξει καλά ήτανε, αλλά μετά από λίγο άρχισα να το βαριέμαι. Άλλες φορές είχε στερέψει η φαντασία μου, άλλες φορές το έκανα από συνήθεια, άλλες φορές διασκεύαζα πραγματικά παραμύθια (και της την έδινε: "Αυτό είναι ο Πέτρος και ο Λύκος", "ξέρω, και μετά η Κοκκινοσκουφίτσα τα φτιαξε με το λύκο", "Τον παπουτσωμένο γάτο μου λές?", "Πφφφφφ, πάλι Αίσωπος, αφού δεν είναι ρομαντικό " [η δική μου εκδοχή ήταν... ]). Μια νύχτα που ήμουν κουρασμένος και ήθελα να κοιμηθώ ,εκείνη ήθελε παραμύθι, οπότε διασκεύασα το "Παραμύθι χωρίς τέλος"... "Ήταν ένα αγοράκι που αγαπούσε ένα κοριτσάκι και το αγαπούσε πολύ. Κι όταν βρούμε πόσο το αγαπούσε θα σου πω τη συνέχεια του παραμυθιού, Καληνύχτα." Αλλάγή πλευρού, ροχαλήτο. Δεν εκτίμησε το χιούμορ μου και με χωρισε (Γιούπι!!!!) και κοιμόνουνα σαν άρχοντας τα βράδια.
Αργότερα, αυτήν την ιστορία την έκανα ένα τραγούδι με τίτλο "Παραμύθι χωρίς τέλος".
Μια φορά κι έναν καιρό ένα αγόρι ήτανε
μια μικρούλα κοπελιά του 'χε κλέψει τη καρδιά.
Την αγαπαγε τρελά,κι ένα ήτανε μαζί,
κι ήθελε όλη του η ζωή, πάντα, έτσι να περνά.
Όμως κάποια μάγισσα συνάντησε τ'αγόρι
κι ύπουλα προσπάθησε να του αλλάξει τα μυαλά:
"Μην ξεχνάς", του λέει γλυκά, "η συνήθεια κυβερνά .
Τώρα κι αν την αγαπάς, αύριο ίσως να 'ναι αλλιώς".
Και το αγόρι απαντά: "Τον ιστό σου στήσε αλλού.
Την αγαπώ τόσο πολύ που τη συνήθεια ξεπερνά".
Από τότε η μάγισσα το βαλε σκοπό της
να μετρήσει και να βρει πόσο την αγαπά.
Έλα τώρα, μάτια μου, μες την αγκαλιά μου.
Παρακάτω τι έγινε δεν ξέρω ακόμα να σου πω.
Όταν βρει η μάγισσα πόσο σ' αγαπάω,
την συνέχεια θα σου πω απ' το παραμύθι αυτό.
Τι έγινε μετά κι αν είναι αλήθεια όσα λέω ή παραμύθια θα το δούμε στην επόμενη ανάρτηση.
Αργότερα, αυτήν την ιστορία την έκανα ένα τραγούδι με τίτλο "Παραμύθι χωρίς τέλος".
Παραμύθι χωρίς τέλος
Μια φορά κι έναν καιρό ένα αγόρι ήτανε
μια μικρούλα κοπελιά του 'χε κλέψει τη καρδιά.
Την αγαπαγε τρελά,κι ένα ήτανε μαζί,κι ήθελε όλη του η ζωή, πάντα, έτσι να περνά.
Όμως κάποια μάγισσα συνάντησε τ'αγόρι
κι ύπουλα προσπάθησε να του αλλάξει τα μυαλά:
"Μην ξεχνάς", του λέει γλυκά, "η συνήθεια κυβερνά .
Τώρα κι αν την αγαπάς, αύριο ίσως να 'ναι αλλιώς".
Και το αγόρι απαντά: "Τον ιστό σου στήσε αλλού.
Την αγαπώ τόσο πολύ που τη συνήθεια ξεπερνά".
Από τότε η μάγισσα το βαλε σκοπό της
να μετρήσει και να βρει πόσο την αγαπά.
Έλα τώρα, μάτια μου, μες την αγκαλιά μου.
Παρακάτω τι έγινε δεν ξέρω ακόμα να σου πω.
Όταν βρει η μάγισσα πόσο σ' αγαπάω,
την συνέχεια θα σου πω απ' το παραμύθι αυτό.
Τι έγινε μετά κι αν είναι αλήθεια όσα λέω ή παραμύθια θα το δούμε στην επόμενη ανάρτηση.
Πολύ όμορφο! Άραγε θα μπορέσουμε να μην παγιδευτούμε στον ιστό της συνήθειας;
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας ευχαριστώ πολύ. Ο Κούντερα στο βιβλίο που αναφέρω στην ανάρτηση λέει κάπου ότι ένας έρωτας είναι σαν μια θρησκεία. Έχει τους ιερούς τόπους και τους ιερούς χρόνους του. Υποθέτω πως όσο ισχύει αυτό, η συνήθεια δεν υπάρχει. Εννοώ, η κακή συνήθεια, αυτή που είναι βάρος... Η άλλη, η γλυκιά, είναι αναγκαία για να μεστώσει μια αγάπη.
Διαγραφή