Η ΝΗΡΗΙΔΙΚΗ ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ
Την άνοιξη του ’86 η Ολυμπία δούλευε αναπληρώτρια στη Μαραθούπολη. Μια μέρα υιοθέτησε μια μικρή γατούλα , την ονόμασε Νηρηίδα και την έμαθε να τρώει λαχανικά, γιατί έκανε δίαιτα τότε. Τον Ιούνιο ήρθε να μας πάρει ο πατέρας μου(είχα πάει και εγώ μια βδομάδα αφού κλείσαν τα σχολεία ) και η Νηρηίδα ήρθε μαζί μας, παρά τις προτροπές του πατέρα μου να «το παρατήσει το ψωρόγατο». Είμαι σίγουρος ότι μετά από τόσες φορές που έχει εκθειάσει τη ράτσα γάτων που εισήχθη μέσω της Νηρηίδας ότι δεν θα συμφωνεί και τόσο με την τότε του στάση. Στο χωριό, ο Βαλεντίνος δεν την δέχθηκε και πολύ καλά. Είχα δει κάποτε στον ύπνο μου ότι είχε σηκωθεί στα δύο του πόδια, είχε αρπάξει την Νηρηίδα, την είχε κόψει στον ώμο και πήγαινε να την φάει. Εν πάση περιπτώσει, η Νηρηίδα ρίζωσε στα Κοψολαιμέϊκα και δημιούργησε μια δυναστεία η οποία ακόμα διαρκεί, 23 χρόνια και πέντε γατογενιές μετά.
Την άνοιξη του ’86 η Ολυμπία δούλευε αναπληρώτρια στη Μαραθούπολη. Μια μέρα υιοθέτησε μια μικρή γατούλα , την ονόμασε Νηρηίδα και την έμαθε να τρώει λαχανικά, γιατί έκανε δίαιτα τότε. Τον Ιούνιο ήρθε να μας πάρει ο πατέρας μου(είχα πάει και εγώ μια βδομάδα αφού κλείσαν τα σχολεία ) και η Νηρηίδα ήρθε μαζί μας, παρά τις προτροπές του πατέρα μου να «το παρατήσει το ψωρόγατο». Είμαι σίγουρος ότι μετά από τόσες φορές που έχει εκθειάσει τη ράτσα γάτων που εισήχθη μέσω της Νηρηίδας ότι δεν θα συμφωνεί και τόσο με την τότε του στάση. Στο χωριό, ο Βαλεντίνος δεν την δέχθηκε και πολύ καλά. Είχα δει κάποτε στον ύπνο μου ότι είχε σηκωθεί στα δύο του πόδια, είχε αρπάξει την Νηρηίδα, την είχε κόψει στον ώμο και πήγαινε να την φάει. Εν πάση περιπτώσει, η Νηρηίδα ρίζωσε στα Κοψολαιμέϊκα και δημιούργησε μια δυναστεία η οποία ακόμα διαρκεί, 23 χρόνια και πέντε γατογενιές μετά.
 |
| Η Νηρηίδα |
Η Νηρηίδα χάθηκε το 1991 μάλλον από δάγκωμα φιδιού και σ’ αυτά τα χρόνια ήταν για ένα διάστημα το μόνο γατί του σπιτιού και έγινε η μάνα όλων των επόμενων γάτων μας. Ήταν πετρωτή, μικρή σχετικά σε μέγεθος, αλλά αρχοντική, και άριστη κυνηγός αν και δεν τα έτρωγε μετά. Της είχε μείνει το κουσούρι να τρώει λαχανικά. Η μάνα μου άρχισε να κρύβει τις ντομάτες, προτιμούσε ωμές τις πατάτες και όχι τηγανιτές, ενώ τα καλοκαίρια καθότανε μαζί μας να φάει καρπούζι. Πλην όμως το περιβάλλον -περιβάλλον και η φύση-φύση. Το πεπτικό της σύστημα παρέμενε σαρκοφάγου ζώου, με αποτέλεσμα λίγο μετά να τα ξερνάει. Αν εξαιρέσει κανείς αυτή την διατροφική διαστροφή, ήταν το πιο ισορροπημένο γατί που έχω δει.
Μια φορά που η Νηρηίδα είχε γεννήσει, πήρε ξαφνικά τα γατάκια τη και τα έφερε και τα άφησε σ’ ένα συρτάρι μου. Ήταν, νομίζω, 1989. Ο Βαλεντίνος είχε χαθεί καιρό και έτσι δεν δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα να πείσω του γέρους να τα κρατήσουμε . Από τα τρία γατάκια το ένα δεν ξέρω τι απέγινε ,αν ψόφησε ή αν το δώσαμε. Τα άλλα δύο εξελίχθηκαν στον Γυαλιστερό και στην Μέδουσα.
Μια φορά που η Νηρηίδα είχε γεννήσει, πήρε ξαφνικά τα γατάκια τη και τα έφερε και τα άφησε σ’ ένα συρτάρι μου. Ήταν, νομίζω, 1989. Ο Βαλεντίνος είχε χαθεί καιρό και έτσι δεν δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα να πείσω του γέρους να τα κρατήσουμε . Από τα τρία γατάκια το ένα δεν ξέρω τι απέγινε ,αν ψόφησε ή αν το δώσαμε. Τα άλλα δύο εξελίχθηκαν στον Γυαλιστερό και στην Μέδουσα.
 |
| Ο Γυαλιστερός |
Ο Γυαλιστερός ήταν ένας γάτος μεσαίου μεγέθους, κατάμαυρος κι αντάξιος όσο δεν παίρνει του ονόματος που του έδωσε ο Πάνος. Ήταν το πιο άκακο ζώο που έχω δει. Δεν σε γρατζούναγε ποτέ ό,τι κι αν του έκανες . Μιλάμε για ένα γάτο τέλεια "βαλίτσα του γιατρού του Στεφανέα". Ήτανε πολύ χαδιάρης γάτος και μαζί με την Μέδουσα ήταν οι τελευταίοι γάτοι που είχαν a priori πρόσβαση μέσα στο σπίτι (όταν έφυγα κι εγώ, επικράτησε ο ανηλεής νόμος της Ρεβέκκας, τουτέστιν ιπτάμενη παντόφλα ,κατακέφαλα ). Πέθανε τον Φεβρουάριο του ’91 ενώ εγώ ήμουνα στην Αθήνα και η μάνα μου στο νοσοκομείο για το μάτι της . Την ίδια εποχή πέθανε και η Αμαζόνα. Διπλή απώλεια.
 |
| Η Μέδουσα γατάκι αποκαλύπτεται ... |
Η Μέδουσα, τώρα που το σκέφτομαι, πρέπει να ήταν διαφορετική και μεταγενέστερη του Γυαλιστερού γέννα. Κάπου το 1990. Ήταν όμοια με τη μανά της, μόνα που η μουσούδα της ήταν άσπρη. Στην αρχή δεν κυνηγούσε και ξεκίνησε από τότε που πέθανε η μάνα της. Ήταν τρομερά ανεξάρτητη γάτα και η πρώτη που ονόμασα εγώ. Πέθανε το ’93 ή το 94 από ψαροκόκκαλο. Τη βρήκε ψόφια η μανά μου και τα παιδιά της, ο Γαταράγκας και η Ζόρικη, την είχαν βάλει στη μέση κι ήταν σα να την είχανε πάρει αγκαλιά.
Ο Γαταράγκας ήταν ο μόνος γάτος που δεν είχα πολλές παρτίδες μαζί του. Εξού και δεν υπάρχει φωτγραφία του... Ήταν άσπρος με κοκκινόμαυρα μπαλώματα στο σώμα και στα αυτιά. Ήταν ελαφρά ψυχοπαθής, γιατί, σαν τον Κολοκοτρώνη κι αυτός, γυρνούσε και σε δάγκωνε εκεί που τον χάιδευες παρόλο που λίγο πριν γουργούριζε, έκανε τούμπες και κεφαλιές. Παρόλα αυτά ,ήταν ο αγαπημένος γάτος του πατέρα μου. Όσο καιρό τον θυμάμαι τα αυτιά του ήταν καραφλά από ψώρα. Δεν θυμάμαι αν ήταν ίδια γέννα με την Ζόρική. Υποθέτω πως ναι. Υποψιάζομαι ότι. μιας και ήταν αλανιάρης γάτος, ντουφεκίστηκε για τον φόβο των Ιουδαίων κάπου το 1994, ίσως, λίγο μετά από το θάνατο της Μέδουσας.
Προηγούμενο Επόμενο
Ο Γαταράγκας ήταν ο μόνος γάτος που δεν είχα πολλές παρτίδες μαζί του. Εξού και δεν υπάρχει φωτγραφία του... Ήταν άσπρος με κοκκινόμαυρα μπαλώματα στο σώμα και στα αυτιά. Ήταν ελαφρά ψυχοπαθής, γιατί, σαν τον Κολοκοτρώνη κι αυτός, γυρνούσε και σε δάγκωνε εκεί που τον χάιδευες παρόλο που λίγο πριν γουργούριζε, έκανε τούμπες και κεφαλιές. Παρόλα αυτά ,ήταν ο αγαπημένος γάτος του πατέρα μου. Όσο καιρό τον θυμάμαι τα αυτιά του ήταν καραφλά από ψώρα. Δεν θυμάμαι αν ήταν ίδια γέννα με την Ζόρική. Υποθέτω πως ναι. Υποψιάζομαι ότι. μιας και ήταν αλανιάρης γάτος, ντουφεκίστηκε για τον φόβο των Ιουδαίων κάπου το 1994, ίσως, λίγο μετά από το θάνατο της Μέδουσας.
Προηγούμενο Επόμενο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου