"Φέραμε πίσω αυτά τ' ανάγλυφα μιας τέχνης ταπεινής"

Όταν έκλεισε αγαπημένο site διαμοιρασμού αρχείων (και αποσύρθηκε η άλλη μου ιντερνετική περσόνα), τα βρήκα λίγο σκούρα...
Όχι γιατί δεν είχα πως να κατεβάσω ("όσο κι αν χτίζουν φυλακές..."), ούτε γιατί "έχασα" τους φίλους που έκανα εκεί (ακόμα βρισκόμαστε διαδικτυακά, τηλεφώνικά και, όταν έιναι εφικτό -σπάνια δήλαδή, καθότι εγώ είμαι μακριά από την ηπειρωτική Ελλάδα- και από κοντα)...   Μου έλειψε που δεν μπορούσα να εκφράσω τη θέση μου απέναντι στα πράγματα, όπως έκανα στο φόρουμ του εν λόγω site...  Το κενό εν μέρει κάλυψε το ιστολόγιο που έφτιαξα, το afterschoolbar. Πλην όμως, τέτοιου είδους προσωπικές εξάρσεις συνιστούν ένα είδος παρκεκτροπής από τον εκπαιδευτικο χαρακτήρα του ιστολογίου, ενώ και  ο ίδιος  αυτος ο  εκπαιδευτικός χαρακτήρας   με αναγκάζε να αυτολογοκρίνομαι πολύ συχνά... Γιατί το ιστολόγιο αυτό απευθύνεται πρωτίστως  στους μαθητές μου και ποτέ δεν είδα την τάξη (και άρα κι αυτήν την επέκταση της ) ως ένα μέσο διακίνησης των προσωπικών μου ιδεών, όσο σώστές κι αν (νομίζω ότι) είναι αυτές. Σκοπός μου πάντα είναι να εισάγω τα δεδομένα και τα παιδιά να μάθουν μόνα τους να φτάνουν σε συμπεράσματα. Κι όχι να τους τα δίνω εγώ έτοιμα... Σόρρυ, ποτέ δεν μου άρεσαν οι παπαγάλοι... Προτιμώ μια κακή κρίση απο την στείρα αναπαραγωγή ενός σωστού συμπεράσματος...  Κι επειδή δεν μου αρέσει καθόλου να αυτολογοκρίνομαι, αποφάσισα να φτιάξω αυτό το ιστολόγιο, για να τα λέω χωρίς στρογγυλέματα και αποσιωπήσεις (αρχής γενομένης σύντομα από την κυρία που υποδύεται την υπουργό χάριν παιδιάς)...
Αυτός είναι ο ένας σκοπός του παρόντος ιστολογίου. ΄|Ενα βήμα να παρουσιάζω τις απόψεις, τις σκέψεις και τις ιδέες μου.  Ο άλλος προέκυψε στην πορεία και ήταν χάριν αυτού που  βαφτιστηκε  το ιστολόγιο "Ταπεινή τέχνη".  Στο κύκλο των ομηρικών κειμένων υπάρχει ένα κωμικοσατιρικό έπος, ο "Μαργίτης" που έχει σωθεί αποσπασματικά. Σε ένα απόσπασμα ο ποιητής (εικάζεται ότι είναι ο Όμηρος) κοροιδεύει τον (αντι)ήρωα του γιατί "ήξερε πολλά πράγματα, αλλά κανένα καλά"... Εμένα δεν με νοιάζει καθόλου. Πάντα με θεωρούσα  (ατελή έστω) αναγεννησιακή φυσιογνωμία, ένα είδος δεκαθλητή... Κάτα καιρούς με πιάνουν (κανόνικα θα έπρεπε να γράψω "με έπιαναν", αλλά είμαι αισιόδοξος άνθρωπος ) κρίσεις δημιουργικότητας και γράφω στιχάκια, πλάθω μουσικές, κατασκευάζω φωτωγραφίζω, φτιάχνω βίντεο κτλ, κτλ... Κι αυτός είναι ο δεύτερος σκοπός αυτού του ιστολογίου, ένας δίαυλος παρουσίασης υλικού κρυμμένου στο συρτάρι (να φύγει κι από την πλάτη μου κιόλας, να μη με ζαλίζει...), υλικού (πρόζα, στίχοι, αφορισμοί, μουσικές, φωτογραφίες, βίντεο) που συνειδητά ή τυχαία προσεγγίζει τα όρια της τέχνης. Για αυτό, μάλλον, θα έπρεπε να ονόμασω   το ιστολόγιο "Κακή τέχνη"... Προτίμησα όμως το τίτλο "Ταπεινή τέχνη", για να αποτίσω φόρο τιμής σε δυο αγαπημένους μου ποιητές, τον Καρυωτάκη και τον Σεφέρη αλλά και φόρο μνήμης στο φοιητικό μου συγκρότημα, που ονομαζόταν "The Ατάλαντοί". Έτσι είχαμε ονομάσει την τελευταία κασσέτα που κάναμε μαζί...
Καλώς ήρθατε στο καθόλου εκπαιδευτικό μου ιστολόγιο...   (το οποίο, βέβαια, είναι ακόμα...