Έλα ντε! Δεν θυμάμαι τίποτα για το συγκεκριμένο τραγούδι...
Θα προβώ σε εικασίες λοιπόν!
Εικάζω ότι το τραγούδι είναι ανάπτυξη μιας ακολουθίας συγχορδιών που έπαιζα προκειμένου να εξασκούμαι στην αλλαγή των πιασιμάτων
Εικάζω ότι οι στίχοι προϋπήρχαν και μου ήταν αδιάφοροι , και τους συγκόλλησα στη μελωδία προσθέτοντας μια φράση για ρεφραίν έτσι ώστε να τους σχολιάζει...
Εικάζω ότι το τραγούδι δεν το είχα περι πολλού γιατί αφενος δεν θυμάμαι τίποτα κι αφετέρου είναι το πρώτο στην δεύτερη συλλογή μας με τίτλος "Το δις εξαμαρτείν". Άρα το θυσιάσα.... Πάντα έπαιζα πρώτο κάτι που δεν με ένοιαζε να το καταστρέψω, ούτως ώστε να ζεσταθώ λίγο. Γιατί πάσχω από ένα είδος scene anxiety κι αγχώνομαι άμα ξέρω ότι ηχογραφούμαι....
Εικάζω τέλος ότι ο Στέλιος πρέπει να τα είχε πάρει για τη λέξη μαλάκας που χρησιμοποιώ πολλάκις γιατί δεν του άρεσε να βρίζω...
Κοίταζα το σκοτάδι απ' το παράθυρο
κι είχα μια επιθυμία να πεθάνω.
Σ' ένα μισό τσιγάρο κάπνιζα το άπειρο,
συλλογιζόνουνα τι μού 'μενε να κάνω.
Κι ύστερα σκέφτηκα: "Τι λέω, ο μαλάκας;"
Για μένα η ζωή κάτι θα σκέφτηκε
και σίγουρα θα βρω κάτι να κάνω.
Κι αν όλα πάν στραβά κάτι θα μπλέχτηκε,
Γιατί λοιπόν, να θέλω να πεθάνω;
Κι ύστερα σκέφτηκα: "Τι λέω, ο μαλάκας;"
Συνέχεια σκέφτομαι τι λέω, ο μαλάκας
Μέσα στο ίδιο λούκι μπαινοβγαίνω
και τίποτ' άλλο πια δεν περιμένω
Δεν ξέρω αν έπρεπε να γράψω αυτήν την ανάρτηση γιατί εγώ την Μαρία Χαράνη δεν την ήξερα. Διάβασα για την αυτοκτονία της το Σεπτέμβρη και με άγγιξε το γεγονός όσο η αυτοκτονία του Δημήτρη Χρηστού6λα ή όποια άλλη αυτοκτονία, θύματων του μνημονίου ή μή... Εγώ ήξερα την crimes, κι ας μην είχαμε συναντηθεί ποτέ. Την φίλη και συμφορουμίτισσα-συναγωνίστρια στο φόρουμ ιστορικού σάιτ διαμοιρασμού αρχείων, όταν τα φασιστάκια άρχιζαν δειλά να βγαίνουν από τις φωλιές τους, με την οποία είχαμε μιλήσει μερικές φορές στον messenger και μου είχε πει ότι την λένε Μαρία κι είχε ένα αρτοποιείο. Αργότερα, διάβαζα συχνά στο ιστολόγιο της, το Sotto Voce, τα κείμενα της γεμάτο αγωνιστικό πάθος, στέρεα επιχειρηματολογία και βαθύ ανθρωπισμό, κειμένα που υπερασπίζονταν τα δικαιωμάτα κάθε διωκόμενου, κι όχι μόνο των ομοφυλόφιλων, και κυρίως το δικαίωμα στην ελευθερία και την διαφορετικότητα. Ανακάλυψα μάλιστα από ένα σχόλιο σε κείμενο της παλιούς γνωστούς μου, ομοίως αναγνώστες της.
Συνδύασα την Μαριά Χαράνη με την crimes, όταν πριν λίγο αξιώθηκα, μετά από καιρό ,να βγω μια βόλτα στις δημοσιεύσεις των ιστολογίων που είμαι μέλος κι είδα- όλος χαρά- πως ο καλός μου φίλος, ο uhuru, είχε δημοσιεύσει μετά από καιρό. Ήταν ένα σκιτσάκι που την αποχαιρετούσε... Mπορεί να μην την συνάντησα ποτέ, ωστόσο νοιώθω την απώλεια ενός δικού μου ανθρώπου.
Δεν ξέρω τι είναι αυτή η ανάρτηση, η όψιμη, η καθυστερημένη...
Ένα συγγνώμη, ένα αντίο, ένα Hasta siempre
Θα περιοριστώ να αντιγράψω τους στίχους μιας άλλης crimes, 20 χρόνια πίσω
Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια Πατήσια Μεταξουργείο Μετς.
Κάνουν ό,τι λάχει.
Πλασιέ τσελεμεντέδων και εγκυκλοπαιδειών
φτιάχνουν δρόμους και ενώνουν ερήμους
διερμηνείς σε καμπαρέ της Ζήνωνος
επαγγελματίες επαναστάτες
παλιά τους στρίμωξαν και τα κατέβασαν
τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν
αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται.
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
στις ταράτσες παλιών σπιτιών
Εξάρχεια Βικτώρια Κουκάκι Γκύζη.
Πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια μανταλάκια
τις ενοχές σας αποφάσεις συνεδρίων δανεικά φουστάνια
σημάδια από καύτρες περίεργες ημικρανίες
απειλητικές σιωπές κολπίτιδες
ερωτεύονται ομοφυλόφιλους
τριχομονάδες καθυστέρηση
το τηλέφωνο το τηλέφωνο το τηλέφωνο
σπασμένα γυαλιά το ασθενοφόρο κανείς.
Κάνουν ό,τι λάχει.
Ταξιδεύουν οι φίλοι μου
γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή.
Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουνε με μαύρο χρώμα
γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο
γράφουνε σε συνθηματική γλώσσα
γιατί η δική σας μόνο για γλύψιμο κάνει.
Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα
στα χέρια σας. Στο λαιμό σας.
Οι φίλοι μου…
Ακόμα δεν έχω συνέλθει από το τελευταίο φορμάτ, το οποίο σημαίνει ότι βαριέμαι αφάνταστα να εγκαταστήσω τα προγράμματα επεξεργασίας βίντεο, για αυτό και την έχετε γλυτώσει τώρα κανα μήνα από τραγουδάκια... Έφαγα πριν λίγο μια φλασιά και θυμήθηκα κάτι παλιά στιχάκια, αγνώστο γιατί γραμμένα και πότε, και μέχρι να αξιωθώ να κουνήσω τον κώλο μου και να φτιάξω κανα βίντεο, λέω να σας ταλαιπωρήσω μ΄αυτά....
Τα Μέθανα είναι το βασίλειο των αντιφάσεων...
Ενώ ας πούμε είναι γεωγραφικά στην Πελοπόννησο, ανήκει διοικητικά (αναίτια κατά την γνώμη μου) στον Πειραιά.
Είναι ένα μέρος τόσο κοντά και τόσο μακριά ταυτόχρονα. 70 χιλιόμετρα από το Ναύπλιο και την Κόρινθο και δυόμιση ώρες από τον Πειραιά. Όμως οι δρόμοι είναι άθλιοι και καράβι πια σχεδον δεν έχει...
Ενώνεται με την στεριά μέσω ενός ιδιαίτερα στενού ισθμού κι όμως έχει νησιωτική ατμόσφαιρα και μοιάζει κιόλας με νησί όταν το βλέπεις από μακριά και η ομίχλη σκεπάζει το ισθμό που λέγαμε...
Δεν είναι νησί...
Είναι παραθαλάσσιο και ορεινό μαζί καθώς οι πλαγιές των λόφων ξεκινάνε ήδη σχεδόν από την θάλασσα...
Είδα τις ομορφότερες ανατολές της ζωής μου, αλλά μου λείψανε πολύ οι δύσεις...
Σε υποδέχεται μπαίνοντας στην λουτρόπολη η μπόχα από την λίμνη που της έδωσε το πρώτο όνομα (Βρωμόλιμνη), μετά όμως έρχεσαι αντιμέτωπος με ένα σπάνιας ομορφιάς τοπίο στο οποίο κυριαρχεί η αντίθεση μεταξύ του πράσινου της τυπικής ελληνικής χλωρίδας και του κόκκινου των ηφαιστειακών πετρωμάτων. Όλα αυτά με τη συνοδεία του γαλάζιου της πανταχού παρούσας θάλασσας...
Στις αρχές του 20 αιώνα ήταν η Μύκονος της εποχής... Σήμερα μονάχα ηλικιωμένοι σουλατσάρουν πριν πάρουν τα ιαματικά λουτρά τους...
Όμως δεν έχω ξαναδεί - εννοείται πλην του Αρχαγγέλου- άλλους ανθρώπους, και δη νέους,να αγαπούν τόσο πολύ τον τόπο τους...
Κι έχει και μερικά από τα καλύτερα παιδιά που γνώρισα ποτέ.
Για αυτό κι ο τίτλος "Σαν ηφαίστειο που ξυπνά", κι όχι για το σχετικό ηφαίστειο.
Μέσα στο ηφαίστειο
Ούτε βέβαια- αν ήταν έτσι θα προτιμούσα "το πατέρα μου , τον Μπάτη"- από την Μεθανίτισσα Λίνα Νικολακοπούλου, στιχουργό του τραγουδιού που συνοδεύει το βίντεο που έκανα με φωτογραφίες από τα Μέθανα ως φόρο τιμής, δώρο αποχαιρετισμού κι ευχαριστώ για τον όμορφο χρόνο που πέρασα...
Συνηθίζω κάθε χρόνο το Σεπτέμβρη να εγακινιάζω τις αναρτήσεις μου με διάφορα περίπλοκα και πολυποίκιλα που έχω κάνει το καλοκαίρι... Αυτό το καλοκαίρι όμως δεν είχε τέτοια, καθότι παντρευόμουνα, οπότε η αρχή δεν θα είναι εντυπωσιακή, ένα τραγουδάκι -κατά τα γνωστά - θα ανεβάσω - απόπειρα τραγουδακίου, καλύτερα- κυριολεκτικά στην κόψη του ξυραφιού εφόσον έχει τίτλο η "Μπαλάντα του ξυραφιού"...
Το τραγούδι αυτό
είναι το αποτέλεσμα ενός - ας το πούμε- στοιχήματος με το Νάσο, την εποχή που με φιλοξενούσαν αυτός και ο Ηλίας, κι ήταν ένα είδος ενδιαφέροντος πειράματος για μένα γιατί δοκίμασα τεχνικές που δεν είχα χρησιμοποιήσει άλλη φορά - και στο στίχο, και στη μουσική, και στο τραγούδι- κι ούτε θα ξαναχρησιμοποιούσα- άλλο που δεν πέτυχαν... Το έγραψα μιμούμενος το μελοδραματικό στυλ του τραγουδιού των Motorpsycho "Stalemate" - το οποίο, μετά την διαφήμιση του Str8 στο οποίο ήταν μουσική επένδυση, είχε ξαναγίνει ακόμα μια φορά επιτυχία επειδή είχε συμπεριληφθεί σε μια συλλογή του Παπασπυρόπουλου- μπολιασμένο με στοιχεία από το ύφος της crooner εκδοχής του Νικ Κέηβ και την σπαρακτικότητα των "Διάφανων Κρίνων".. Το τραγούδι ήταν μια δοκιμασία για τις περιορισμένες και εντελώς αυτοδίδακτες φωνητικές μου χορδές με τις αυξομειώσεις στην ένταση της φωνής και το υβρίδιο αφήγησης- τραγουδιού που προσπάθησα να πετύχω, κι ας πούμε ότι δεν ήτανε έξυπνη ιδέα ή μάλλον δεν βγήκε τον να ξεκινάω από μινόρε και να τελειώνω σε ματζόρε στην ίδια τονικότητα, Νομίζω ότι κάπου υπάρχουν πιο πετυχημένες εκτελεστικά ηχογραφήσεις, αλλά ποιος κάθεται τώρα να ψάχνει σε παλιές κασσέτες... Επιπλέον, κάποια στιγμή οι στίχοι είναι αλλού νταλλού. Οι "σωστοί" είναι αυτοί που γράφω απο κάτω...
"Πραλίνα". "Λιοντάρι". "Κολοσσός". "Προβατίνα". Όχι δεν αναφέρομαι ούτε στη ζαχαροπλαστική, ούτε στη Ρόδο, ούτε στη Ζωολογία...
"Χάσμα του Έπους, 1 και 2". Όχι δεν μιλώ για το ομηρικό ζήτημα...
"Γουργούθακας", "Ταφκούρα", "Διπλοτάφκι". Όχι ,δεν έπαθα εκεφαλικό, ούτε γράφω κάποιο ξόρκι για ξεμάτιασμα...
"Τρύπα της Καλογριάς". Όχι, δεν γύρισε καινούρια ταινία ο Κολλάτος...
Εδώ και κάποιες μέρες, με αφορμή νομίζω τον πνιγμό του σπηλαιοδύτη Γιώργου Τερζάκη (αν θυμάμαι καλά το όνομα) κατά την εξερεύνηση μια καταβόθρας βάθους ως τώρα 153 μέτρων στην Αρκαδία, ταξιδεύω στα έγκατα της Γης. Μ' έπιασε μια μανία για τη Σπηλαιολογία... Διαβάζω ότι υπάρχει και δεν υπάρχει για τα σπήλαια στο Διαδίκτυο... Γέμισε το μυαλό μου με εκείνες τις γλυκές, "άχρηστες" γνώσεις που σου γεννούν την ένοχη (εφόσον είναι "άχρηστες" και σε ζούμε στην εποχή της ωφελιμιστικής πληροφορίας) εκείνη απόλαυση του να μαθαίνει για να μαθαίνεις...
Έμαθα όρους που δεν είχα ξανασυναντήσει και δεν θα μου χρειαστούν πουθενα: Αρμάτωμα, ξαρμάτωμα, γκούρ...
Μοιράστηκα τη στεναχώρια των σπηλαιολόγων για το μπάζωμα του βαράθρου "Στοιχειωμένη" στον Ελικώνα και συμμερίστηκα την οργή τους για τον Ελληνάρα λατοματζή που το έκανε και τους καθ' ύλην αρμοδίους που κωφεύουν...
Φρίκαρα μαθαίνοντας ότι στον Έμφύλιο οι Χίτες τα χρησιμοποιούσαν για να εκτελούν αντάρτες ή άμαχους (ιδιαίτερα στα μέρη μας... )
Έμαθα πέρα από τα γνωστά σπήλαια (της Αλιστράτης, του Διρού, του Περάματος, του Αγγίτη) υπάρχουν πολλά ακόμα σπήλαια, οριζόντια ή βάραθρα, στην Ελλάδα...
Έμαθα για τη Λίμνη της Βουλιαγμένης, άπατη μέχρι αποδείξεως του εναντίου, και το " Πηγάδι του Διαβόλου" στο λιμανάκι της, με τα περίεργα ρεύματα-παγίδες θανάτου.
Έμαθα για ένα βάραθρο στην Αμπχαζία που πάει πάνω από δυο χιλιόμετρα βάθος και τον "Γουργούθακα" στα Λευκά όρη που φτάνει τα 1200 κάτω από τη Γη... (Ανακάλυψα ότι έχω μια προτίμηση στα βάραθρα... Για τις άλλες σπηλιές βαριόμουν να διαβάσω...)
Έμαθα ότι ο Λαβύρινθος υπάρχει, είναι ένα αρχαίο ορυχείο στην Κρήτη που χρησιμοποιούσαν οι Γερμανοί για αποθήκη πυρομαχικών και φεύγοντας τα ανατίναξαν κατστρέφοντας κι ένα μέρος του "σπηλαίου"...
Διάβασα για το σπήλαιο της Τραχήλας, το Καταφύγι της Σελίνιτσας που συναντάει τον "Δράκο" ένα υπόγειο ποταμό, το βάραθρο "Λυκούργος"των Δολών (μόνο για το "Βυθό" στις Γαϊτσές δεν βρήκα τίποτα- "δολίνη", αν κατάλαβα καλά, είναι το επιστημονικό όνομα του φαινομένου)...
Και συγκινήθηκα πάρα πολύ όταν ξαφνικά έπεσα πάνω σ' ένα βάραθρο του Ταυγέτου που λέγεται "Μαυροπούλια" ( 60 μέτρων εξερευνημένου βάθους, τα πρώτα 50 μέτρα συνεχόμενα ), εξαιτίας του οποίου παραλίγο να μην είχα γεννηθεί ποτέ... Θυμάμαι (και τα αδέρφια μου φαντάζομαι) που γλαφυρά και έμπλεος αφηγηματικού πάθους (κι ίσως για αυτό να βγήκα κλειστοφοβικός και υψοφοβικός) μου διηγούνταν ο πατέρας μου τότε που ,παιδάκι ακόμα στον Ταύγετο, με τις μεγάλες πείνες, πήγαινε με τους φίλους του κι έμπαινε μέσα στο βάραθρο χαμηλά (εκείνος που δεν φοβότανε) κι άναβε φωτιές κάτω από τις φωλιές των μαύρων πουλιών που κατοικούσαν εκεί για να βγούν και να τα πιάσουν οι άλλοι από πάνω...
Πολύ χάρηκα που τώρα αυτές οι διηγήσεις απέκτησαν εικόνα... Και στεναχωρήθηκα που βρήκα τώρα τις φωτογραφίες εκείνες που τράβηξαν οι σπηλαιολόγοι μέσα από το βάραθρο, και δεν μπορώ να του τις δείξω...
Η είσοδος του μεγάλου βαράθρου
Κατεβαίνοντας στο βάραθρο
Μέσα στο βάραθρο
Κατεβαίνοντας στο μικρό βάραθρο
(Διαβάστε περισσότερα εδώ για το μεγάλο βάραθρο κι εδώ για το γειτονικό, βάθους 16 μέτρων.)
Κρίμα που δεν βρήκα τίποτα για "Τ' αγριοπερίστερα", ένα άλλο βάραθρο που έμπαινε ο πατέρας μου!
Υ.Γ. Προσέξτε από που βγαίνει η κοπέλα... Μπρρ!!!! (Η τρυπούλα που βλέπετε στο βίντεο είναι η είσοδος του βαράθρου "Τρύπα του Βοριά" στους πρόποδες του Πάρνωνα, βάθους 132 μέτρων , αν κατάλαβα σωστά...)
Εν αντιθέσει με ότι νομίζουν πολλοί οι στίχοι από το ευρέως διαδεδομένο "Μια βοσκοπούλα αγάπησα" δεν ήταν αδέσποτοι ή ανωνύμου του στιχουργού. Πρόκειται για τις
τρεις πρώτες στροφές από το ποίημα "Το φίλημα" του Γιώργου Ζαλόκωστα,
εκείνου, αν θυμάστε που μας... πάγωνε το αίμα με εκείνο το "Ο Βοριάς που
το αρνάκια παγώνει", αλλά δεν έφταιγε ο καημένος (άνω τελεία βάλε εδώ,
βαριέμαι να ψάχνω να τη βρώ) 7 στα 9 παιδιά έχασε από τους κρύους
χειμώνες της μετεπαναστατικής Ελλάδας... Εν πάση περιπτώσει, αργότερα,
στα μέσα του 19ου αιώνα, οι στίχοι του Ζαλόκωστα προσαρμόστηκαν σε μια
σεφραδίτικη (κατ' άλλους ιταλική) μελωδία και το τραγούδι
δημοτικοποιήθηκε [sic] εξαιτίας της πλατιάς διάδοσης και δημοφιλίας του
(πάνω κάτω όπως με τον "Ερωτόκριτο"), οι οποίες αμφότερες έγιναν
μεγαλύτερες μετά την εμβληματική ηχογράφηση του Δημήτρη Ζάχου. Ήταν ένα
από τα αγαπημένα τραγούδια του πατέρα μου και μια μέρα λαθραίως τον
ηχογράφησα να το παίζει (να το διασκευάζει θα ήταν σωστότερο) και το
ανεβάζω εδώ για να εκπληρώσω την υπόσχεση που έδωσα στην αδερφή μου, την
Ολυμπία, εξ αφορμής αυτής της ανάρτησης...
Στο παρακάτω, ευρύτερο αφιέρωμα στις καλλιτεχνικές πλευρές του πατέρα μου...
Μια ατμοσφαιρική, μακρόσυρτη,ταξιδιάρικη, υπνωτιστική μελωδία από ένα φίλο που ακόμα ζει στη μνήμη μας...
Μια γάτα που νίβεται...
Ο αέρας που περνάει μέσα από τις παπαρούνες ...
Η ομίχλη που ανεβαίνει το ηλιοβασίλεμα απ' τη θάλασσα...
Μια γάτα που νίβει το γατάκι της...
Τα χαλασμένα παντζούρια του μισογκρεμισμένου σπιτιού που ζωντανεύουν στον άνεμο...
Τα θαλάσσια ρεύματα που φτάνουν στην ακτή...
Το νερό του υαλοκαθαριστήρα που αψηφάει τη βαρύτητα στην Εθνική...
Ένα κωλόχαρτο στο μπαλκόνι ενός ξενοδοχείου ανατριχιάζει απ΄την θαλασσινή αύρα... (Xo χο...)
Simple facts of life...
Όταν ήμουνα φαντάρος υπηρετούσα σε ένα φυλάκιο, μακριά από το τάγμα. Μια χαρά, γιατί αρχιφύλακας ήταν ένας έφεδρος και δεν μας πολυζάλιζε τα αρχίδια... Σαν να είμαστε φαροφύλακες
Μην ξεχνιόμαστε
ένα πράγμα. Ξεχασμένοι από τα στρατά, τα ελληνικά... Οπότε τα προβλεπόμενα (ξύρισμα, γυάλισμα, σκοπιές με πλήρη εξάρτηση και τα λοιπά) κομμένα. Το φυλάκιο ήταν ψηλά σε ένα λόφο, ερχότανε μόνο ένας δρόμος. Δεν βλέπαμε ποιος ερχόταν, αλλά επειδή οι πετρελαιοκινητήρες έχουν χαρακτηριστικό ήχο, είχαμε μάθει να τους ξεχωρίζουμε, κι αν ερχότανε κάνα τζιπ ή κάνα ΡΕΟ, το άκουγε από μακριά ο σκοπός που έβλεπε τηλεόραση, τρέχαμε και προλαβαίναμε να προετοιμαστούμε... (Εννοείται τη νύχτα, άμα έβγαινε καμιά έφοδος, χτυπούσαν σύρμα οι διαβιβαστές...) Ένας λοχαγός, μάλιστα, το είχε ψυλλιαστεί ότι τα ξύναμε, αλλά δεν μπορούσε να μας πιάσει επ' αυτοφώρω και μια μέρα πήγε να μας κάνει καταδρομική. Άφησε χαμηλά στο δρόμο το τζιπ κι άρχισε να ανεβαίνει από ένα μονοπάτι που χρησιμοποιούσαμε για να κατεβαίνουμε να πάρουμε το λεωφορείο για Κω, όταν ήμασταν εξοδούχοι. Έτυχε όμως κείνη τη μέρα να βγαίνει με άδεια (πως το έλεγαν γαμώτο εκείνο το σημείωμα που ήταν σαν άδεια εξόδου χωρίς να είσαι εξοδούχος ή σε μη ώρες εξόδου;) για κάτι δουλειές του. Τον είδε από ψηλά να σκαρφαλώνει, γύρισε, μας ειδοποίησε και
μέχρι να ανέβει, ήμασταν όλοι φρεσκοξυρισμένοι, ο σκοπός στην πύλη. ο μάγειρας στο μαγεριό κι οι υπόλοιποι είχαμε λύσει κάτι πολυβόλα και τα "καθαρίζαμε"... Τώρα που το σκέφτομαι, βρέξει -χιονίσει ήταν ένα λυμένο, just in case... Τέλος πάντων το θέμα ήταν ότι είχαμε συνεχώς το νου μας μην ακούσουμε κάτι...
Κάποια στιγμή, μετά από πολύ καιρό, πήρα άδεια, ήταν πρωτομαγιά. Τράνζιτ για το σπίτι μου, έμεινα ένα βράδυ σε ένα φίλο στην Αθήνα, που έμενε ένα στενάκι στο βάθος, αδιέξοδο ήτανε, χωρίς πολύ κίνηση...Οπότε, εκεί που κοιμάμαι περνάει ένα ταξί, το ακούω εγώ στον ύπνο μου και πετάγομαι έντρομος φωνάζοντας: "Τζιπ! Τζιπ! Τζιπ!"
΄Σπάστηκα όταν κατάλαβα τι έγινε που κουβαλούσα τη μαλακία μαζί μου στην πραγματική ζωή μου και για ξε-σπαστώ οραματίστηκα μια άλλη πρωτομαγιά στο μέλλον στην οποία το μόνο πράγμα που θα με ξυπνάει θα είναι μια ζεστή γυναικεία ανάσα στο λαιμό... Και το έκανα τραγούδι!
Και τώρα που μιλάμε - διαβάζετε δηλαδή- πραγματικότητα...
Πρωτομαγιά
Πρώτη Μαΐου σκοπιές, στρατώνες και αγγαρείες μοιάζουν μακριά.
Κι η μέρα μοιάζει γιορτή θριάμβου μια και ξυπνάω στην δικιά σου αγκαλιά.
Δεν έχω πλάι μου το κρύο όπλο,
στη μυρωδιά σου βαθιά βουτώ.
Κι οι ώρες έχουνε κάποιο σκοπό
γιατί είναι η ανάσα σου ζεστό όπλο στο λαιμό.
Σαν μια φωλίτσα η αγκαλιά σου, κοντά σου νοιώθω μικρό παιδί.
Ό,τι κι αν γίνει εσύ θυμήσου η Ιθάκη μας πως είναι να 'μαστε πάντα μαζί.
Πρώτη Μαΐου, μας περιμένουν χίλιες ακόμα και μια Πρωτομαγιές.
Αυτή η λάτιν-ροκ τσιφτετελοειδής διασκευή δεν ξέρω τι ήθελε να γίνει όταν ήταν μικρή, ξέρω ότι δεν είχε πρόθεση να είναι ξεψυχισμένη...Το σολάρισμα της εισαγωγής και το γεμισμάτων με την φωνή θέλει αέρα, μην νομίζετε... Σε κάποιους ίσως θα φανεί κωμική. Πάντως, πιο κωμική και από την εκτέλεση μου είναι η αξίωση του Καζαντζίδη της μουσικής του τραγουδιού... Καημένοι Ινδοί! Μια ζωή στην εκμετάλλα...
Οκ, το ξέρω ότι ο τίτλος είναι "Η πιο παλιά ιστορία")
Άλλα ένα να τραγούδι συναισθηματικής ενηλικίωσης, ένα so what, ένα αναγνωστάκειο "έστω δείξε τα χέρια σου κρίνε για να κριθείς", ένα είδος προσωπικού "High fidelity", ένα τραγούδι για όλα τα ex
wonder kids, ένα ατομικό "κι όμως είμαι ακόμα εδώ", ένα προσωπικό "να 'μαι πάλι εδώ ζωντανός", ένα κατάδικο μου "θα περιμένω άλλες μέρες".... Δεκάδες τέτοια θα μπορούσα να γράψω για το συγκεκριμένο τραγούδι το οποίο πιάνει το νήμα ακριβώς αφού το έχει αφήσει εκείνο της προηγούμενης ανάρτησης (και χρονικά και θεματικά και συναισθηματικά). Αντ' αυτών θα μιλήσω για τον Νίκο Καρούλια Ο Νίκος Καρούλιας είχε φτάσει 26 χρονών όταν μεταγράφηκε από τον Απόλλωνα στον Παναθηναικό κι όλοι πέσανε από τα σύννεφα.Μεταγράφηκε λέει σαν αναπληρωματικός ενός πιτσιρικά από τον Ο.Φ.Η.. Μεγάλο ταλέντο. Ο πιτσιρικάς πέρασε και δεν ακούμπησε, ξεχνάω το όνομα σου. Ο Καρούλιας από την πλευρά του έπαιξε καμιά δεκαριά χρόνια βασικός και αναντικατάστατος στον Παναθηναικό, έπαιξε και καμιά 4οαριά φορές στην Εθνική. Γι άυτό σας λέω. Είμαστε μερικοί που έχουμε όψιμη ακμή. Και παρατεταμένη... (Τώρα, για το αν είμαστε καλοί παίχτες, το αποδεικνύει ο Καρούλιας. Δεν χρειάζεται, βρε κουτά....)
Ζωντανός νεκρός
Από που έρχομαι δεν ξέρω,
για που τραβάω αδιάφορω.
Δεν χαίρομαι, δεν υποφέρω,
δεν δίνομαι κι ούτε ζητώ.
Το γνώριμο παλιό μου αγκάθι
ο πιο πιστός μου ο οδηγός.
Να μ' οδηγεί στα ίδια λάθη
άγριος κι ακοίμητος φρουρός.
Είμαι ένας ζωντανός νεκρός,
ένα νεκρός που ζωντανεύει.
Μα αν το ζητήσει ο καιρός
πηδάει στην πίστα και χορεύει.
Δεν αγαπάω κι ούτε μισώ
κι αν κάτι μέσα μου σαλεύει,
μ' ένα λυγμό σ' ότι κι αν πω
ξοδεύτεται και δραπετεύει.
Κι όσα σκοτώνω, και δεν λέω,
και πνίγω μέσα στη σιωπή
σ 'ανεμικές πυρές τα καίω
κι αναγεννιούνται ως το πρωί.
Μα όσο κι αν πάω συνέχεια πάσο,
αντέχω ακόμα κι είμαι εδώ.
Δεν έχω τίποτα να χάσω
κι αυτό με κάνει ζωντανό.
Κανονικά θα έπρεπε να ξεκινήσω από αυτό το τραγουδάκι... Ίσως όλα
έγιναν για να γράψω αυτό... Τα τραγούδια μου - μολονότι συνήθως γράφω
στίχους και μουσική εγώ- δεν είναι αυτοβιογραφικά ακόμα κι αν κάποιοι
από τους στίχους μου αναφέρονται ή εκκινούν από προσωπικά βιώματα. Κι
αυτό γιατί γράφτηκαν, οι μουσικές και οι στίχοι, σε διαφορετικά χρονικά
διαστήματα. Οι μεν δεν επρόκειτο να γίνουν τραγούδι και οι δε δεν
μελοποίησαν τους στίχους που τις έντυσαν. Κι εν πάση περιπτώσει, επειδή
οι περισσότεροι εξ αυτών γράφτηκαν σε πολύ πρώιμη ηλικία, δεν θεωρώ
αντιπροσωπευτικούς του ποιος είμαι τους στίχους μου, τη σκέψης μου
δηλαδή ή της στάσης μου. κι επιπλέον τους έβρισκα και λίγο ρηχούς. Εγώ
μουσική δεν ξέρω, έμαθα κάποτε μόνος μου να διαβάζω αλλά δεν μου φάνηκε
πουθενά χρήσιμο και το ξέχασα. Ακολουθούσα τη τακτική που βλέποντας μια
συνέντευξη του Αντύπα- όχι του σκυλά- πρόσφατα πληροφορήθηκα ότι
ακολουθούν και επαγγελματίες συνάδελφοι
μου, εντάξει, πλάκα κάνω. Έπιανα
την κιθάρα για να παίξω, κυρίως για να βγάλω τραγουδάκια που μου
άρεσαν, δεν τα κατάφερνα και μετά έπαιζα διάφορες ακολουθίες συγχορδιών.
Μερικές φορές μου έσκαγε και μια μελωδία στο μυαλό την οποία ανάπτυσσα.
Δεν είχα πρόθεση να γίνει τραγούδι, αλλά επειδή ως σολίστ αδυνατούσα να
την παίξω, καθόμουνα μετά κι έψαχνα στίχους. Ο προαναφερθείς Αντύπας τα
έδινε στην Νικολακοπούλου, εγώ στιχουργό εύκαιρο δεν είχα οπότε έπρεπε
εκ των ενόντων να κάνω την δουλειά μου...
Κάπως έτσι έγραψα και
τη μελωδία του "Αναλφάβητου. Ήταν μια από τις δυο τρεις φορές που έχω
νιώσει τον πυρετό της δημιουργίας κι αυτό δεν έχει να κάνει με το
αποτέλεσμα. Είναι διαδικασία, είναι η διαδικασία. ο χρόνος περνάει και
δεν σε νοιάζει τίποτα, είσαι αφοσιωμένος μόνο σ' αυτό. το ένα σε πάει
στο άλλο, το σκέφτεσαι όταν κοιμάσαι που δεν κοιμάσαι γιατί το
σκέφτεσαι. Μετά, αν είσαι ταλαντούχος ανεβαίνεις σκαλοπάτια ανεβαίνεις ανηφοριές, αλλιώς μένεις πάντα στο πρώτο σκαλί, αλλά δεν μας νοιάζει.
Τεσπά! Επειδή
"...And then i will not."
ήμουν λίγο θλιμμένος εκείνη την εποχή για διάφορους λόγους
που δεν είναι του παρόντος, μου προξένησε μεγάλη έκπληξη που έβγαλα μια
χαρούμενη μελωδία...Μετά έψαχνα για στίχους και βρήκα δυο παλιά
δίστροφα ποιηματάκια μου, το ένα κινούνταν στο κλίμα του καρυωτάκειου
"Τελευταίου καραβιού", το άλλο στο κλίμα του "when the music's over" των
Doors,και μοιάζαν οι στίχοι τους λίγο παραπάνω δουλεμένοι, σαν να έχουν
όντως κάτι να πουν εν πάση περιπτώσει και, το κυριότερο, μοιάζαν σαν να
είχαν γραφεί για την μελωδία και να την περίμεναν... Τους στίχους του
ρεφραίν τους έγραψα τότε. Το ξέρω ότι είναι εύκολοι και αντιποιητικοί,
πρέπει να τους αναγνωρίσετε όμως ότι είναι γνήσιοι, γιατί κάπως έτσι
αισθανόμουνα τότε, για λόγους που δε σας νοιάζουν. Έτσι πάντρεψα την
εύθυμη μελωδιούλα με τους θλιμμένους στίχους κι έφτιαξα το δικό μου,
προσωπικό "Blue monday" (Ναι, έχω επίγνωση της ύβρης ). Το γράψαμε σε μια πρωτόλεια μορφή στην
τελευταία συλλογή των Ατάλαντων.
Και μετά πήγα φαντάρος... (Κι έμαθα και "γράμματα"...)
Τα δύσκολα αρχίσανε μετά, το αδικαίωτον του
πράγματος. Είχα μάθει, με το δεξί χέρι μόνο, δηλαδή όχι συγχορδίες και
τέτοια, να παίζω αρμόνιο, είχε τύχει να βρω ένα. Αποφάσισα λοιπόν να
ασχοληθώ με τον "Αναλφάβητο" μου που τον πήρανε φαντάρο και δεν πρόλαβε
να τελειώσει. Έκατσα και έκανα την αρχική ηχογράφηση, κιθάρα, φωνή και
το ντραμ μασίν του αρμονίου. Δεν ήταν κι άσχημη, ικανοποιημένος έμεινα.
Μετά είπα να βάλω μπάσα και να παίξω το ριφάκι της εισαγωγής και κάποια
γεμίσματα με το αρμόνιο. Προσπάθησα διάφορους ήχους, "όργανο", "βιολί",
"πιάνο". Τίποτα. Υπενθυμίζεται ότι ηχογραφούσα με ένα διπλό
κασσετόφωνο. Έγραφα το ένα κομμάτι σε μια κασσέτα και μετά την έβαζα κι
έπαιζε και πάνω σ' αυτή έπαιζα παράλληλα κι εγώ και γραφότανε το
αποτέλεσμα σε μιαν άλλην κασσέτα. Ή θα ήταν πολύ δυνατό το αρμόνιο και
θα έπνιγε την φωνή και την κιθάρα ή θα ήταν πολύ σιγανό και δεν θα
ακουγόταν ή το αποτέλεσμα θα ήταν σκέτος θόρυβος. Άλλες φορές η μέθοδος
των πολλαπλών, παράλληλων ηχογραφήσεων είχε- λιγότερο ή περισσότερο -
κάποιο αποτέλεσμα. Εδώ τίποτα. το πάλεψα από δω, το πάλεψα από κει, το
παράτησα. Μετά από λίγο, δεν είχα πια το αρμόνιο...
Το καλοκαίρι
έτυχε να βρω την αρχική, γυμνή ηχογράφηση και επειδή είχα φτιάξει το
μπλογκ την ψηφιοποίησα για να το ανεβάσω εδώ. Είναι η πρώτη ηχογράφηση στη σελίδα. Σκέφτηκα όμως, για αρχειακούς λόγους και βέβαια για
να βοηθήσω και τον έρμο, τον... ιστορικό του μέλλοντος να βάλω και την
πιο ευπρόσωπη "ενορχηστρωμένη" εκδοχή. Είναι η άλλη, μετά... Ο
ευφάνταστος ακροατής ας κάνει μόνος του τη μίξη στο κεφάλι του αν
θέλει..
Ακόμα ένα τραγούδι για τη φυγή... Καλά, πόσα έχω;;;
Αυτό πάντως είναι μια ιδιότυπη περίπτωση... Δεν θυμάμαι ποια λογοτεχνική θεωρία είχε εξοβελίσει πλήρως τα επιρρήματα, νομίζω οι παρνασσιστές... Όποιοι κι αν ήταν θα βγάζανε σπυριά, άμα διαβάζανε αυτούς τους στίχους... Εγώ, όταν τους έγραψα, από λογοτεχνικές θεωρίες δεν ήξερα, αλλά βλέμμα παρατηρητικό είχα πάντα και παρατήρησα το πλήθος των επιρρημάτων που χρησιμοποιούσα
ως γεμίσματα ή εύκολες ρίμες. Αυτοσαρκαζόμενος κάποτε, σκεφτόμουνα να το ονομάσω "Επιρρήματα". Μιλάμε για πολύ πράμα: Φέτος, γοργά, πια, καν, αδιάκοπα, αργά,, σταθερά, ψυχρά, απότομα, πια... Οπότε μοιραία το παράτησα... Χρόνια μετά μου ήρθε μια μουσική στο μυαλό και δεν είχα εύκαιρο κανένα κασετόφωνο να την γράψω στα γρήγορα μην την ξεχάσω έτσι προσπάθησα να της βρω προσωρινά λόγια για να μην την ξεχάσω... Πέτυχα σε ένα παλιό τετράδιο τα στιχάκια, τα ξεχασμένα και βιαστικά τα "έσπασα" κατά τον εξής τρόπο. Χρησιμοποίησα δυο στίχους κάθε αρχικής στροφής για πρώτους δυο στίχους κάθε στροφής και τη συμπλήρωσα με δυο ακόμα στίχους στο κλίμα των αρχικών που έγραψα κείνη την ώρα, με την ιδιοτυπία (κάτι σαν παντούμ μισό) ότι ο τρίτος στίχος κάθε στροφής γινόταν ο τέταρτος της άλλης... (Βόλευε γιατί βιαζόμουνα να μην ξεχάσω τη μελωδία...). Τσάκισα επ' ευκαιρία και μερικά επιρρήματα... Κάποια μέρα πιο μετά έκανα μια πρόχειρη ηχογράφηση με την προοπτική κάποια στιγμή να ασχοληθώ πάλι στο μέλλον... Αλλά έμεινε... Είχα τελειώσει ψυχολογικά με το τραγούδι... Πολύ θα μου άρεσε να μην υπάρχει αυτό το ριφάκι που έβαλα τότε... Αυτό που μου την δίνει περισσότερο όμως είναι άλλο... Εγώ καλλίφωνος ή σπουδαγμένος δεν είμαι κι έτσι την φωνή μου δεν την "ακούω"... Ό.τι θέλει κάνει συνήθως... Ε! Εδώ είναι μια από τις λίγες φορές που έκανε ό,τι ήθελα... Η σκύλα!
Αποχώρηση
Σέρνεται φέτος η ομάδα στο γήπεδο.
Κυλάει γοργά η ψυχή μου σε επίπεδο που της αρμόζει, ό,τι κι αν πω.
Δε βρίσκω άκρη, ούτε καν προσπαθώ.
Γίνονται ασπρόμαυρα τα ονειρά μου
σπάζουν αδιάκοπα τα φτερά μου
δεν βρίσκω άκρη, ούτε πια προσπαθώ
δεν με πειράζει αν τρελαθώ.
Σβήνουν αργά, σταθερά οι οπτασίες μου,
αργοπεθαίνουνε ψυχρά οι σωσίες μου.
Δεν με πειράζει να τρελαθώ
βαρέθηκα να αλλάζω φιδοτόμαρο
Χάνονται απότομα όλες οι αισθήσεις μου.
Ορίζει η αδράνεια πια τις κινήσεις μου.
Βαρέθηκα να αλλάζω φιδοτόμαρο
κι απ' το παιχνίδι αποχωρώ.
O .... είναι ένας νεαρός που κατάγεται από μια μικρή επαρχιακή πόλη κι έρχεται φοιτητής στην Αθήνα, αποφασισμένος να γευτεί κάθε καινούρια εμπειρία που μπορεί να του προσφέρει. Θα καταφέρει άραγε να επιβιώσει ή θα χαθεί στην απατηλή λάμψη της ζωής στη μεγαλούπολη; Αυτό ήταν το θέμα της ταινίας της οποίας τη σκηνοθεσία και το σενάριο θα έκανε ο Στέλιος κι εγώ θα έγραφα τη μουσική... Ο τίτλος ήταν ή "Σιωπηλή πόλη", ή "Η πόλη της σιωπής". Πιο πιθανόν το πρώτο.Θυμάμαι που καθόμασταν στους πάγκους έξω από το αμφιθέατρο 18 ή 19, πάντως στο επίπεδο που είναι οι τουαλέτες, και χαριτολογώντας αναπτύσσαμε την υπόθεση. Εννοείται ότι ο ήρωας μας δεν τα καταφέρνει να επιβιώσει... Του συμβαίνουν τα μύρια όσα και στο τέλος αυτοσταυρώνεται κι αυτοκτονεί για να λυτρωθεί...
Το σενάριο δεν γράφτηκε και η ταινία δεν γυρίστηκε ποτέ... Εγώ πάντως την μουσική την έγραψα... Κι εδώ θα δημοσιεύσω το κύριο μουσικό θέμα της ταινίας, το κομμάτι των τίτλων της αρχής. Υπάρχουν και δυο εκτενέστερες παραλλαγές τους για κομβικά σημεια της ταινίας...
Υ.Γ.: Εννοείται ότι δεν έγραψα κανένα σάουντρακ... Ένας αυτοσχεδιασμός που έκανα κάποτε ήταν και τον βάφτισα μουσική της ταινίας με παιχνιδιάρικη και χιουμοριστική διάθεση...
Σε κάθε "συλλογή μας" είχαμε το συνήθειο να κάνουμε και μια δυο διασκευές, η λέξη με ή χωρίς εισαγωγικά. Στην πρώτη συλλογή, αυτή επρόκειτο να είναι το "Another cup of coffee" του
Ντύλαν . Συνήθως το παίζαμε με την Πέπη να κάνει τον Ντύλαν (κιθάρα και τραγούδι) και γω να κάνω την Μπαέζ (φωνητικά στο ρεφραίν). Επειδή όμως έλειπε η Πέπη για καλοκαίρι όταν κάναμε την ηχογράφηση, η απουσία της επηρέασε και τη διασκευή αυτή. Επειδή εγώ δεν το χω το τραγούδι γιατί δεν μου βγαίνουν οι αναπνοές και δυσκολεύομαι και λίγο να το πιάσω λόγω της άθλιας προφοράς μου στα αγγλικά και της ταχύτητας με την οποία λέει κάποια λόγια, βάλαμε την Χαρά να το τραγουδήσει. Η οποία- ω ναι- δεν το ήξερε καθώς ήταν περισσότερο κλίματος Violent Femmes, Joy Division, Bauhaus και τέτοια (Αλήθεια, βρε Πέπη, αν το διαβάσεις, έχουμε καμιά κασσέτα από τους "Wasteland";). Κάπως έτσι το τραγούδι έγινε τελικά και εξ ανάγκης διασκευή, διότι εγώ έμαθα τσάτρα πάτρα να το παίζω στην κιθάρα (εξ ου και δεν έχει παύση στο ρεφραίν, δεν ήξερα να την κάνω, συγχρονισμένα τουλάχιστον) και παρέμεινα στα φωνητικά του ρεφραίν και η Χαρά, αφού το άκουσε κάνα δυο φορές, το τραγούδησε όπως της έβγαινε.
Την δεύτερη φορά που μαζευτήκαμε να παίξουμε τα κορίτσια για κάποιο λόγο δεν είχαν έρθει, μαζί κι ένας φίλος του Στέλιου, ο Γιώργος. Δεν πρέπει να τον ξανάδα από τότε... Κάναμε κάτι αυτοσχεδιασμούς με ένα παιδικό αρμονιάκι και μια φυσαρμόνικα ( καθώς ως γνωστόν όργανα είχαμε, να παίζουμε δεν
ξέραμε) που μάλλον ήταν του Στέλιου, και ανεπιτυχώς προσπαθήσαμε να
μελοποιήσουμε του Βάρναλη, το "είχα γυναίκα είχα και ζα είχα μια Βάσω με
βυζά μα προκοπή δεν είχα" (ανεπιτυχώς ως αποτέλεσμα γιατί ως σκέψεις ήταν ενδιαφέρουσες...) Η συνεισφορά της εν λόγω συνάντησης στην ιστορία του ανθρωπίνου είδους ήταν που ο
Ηλίας εισήγαγε στον κύκλο των ...εργασιών μας και τις απαγγελίες, καθώς
έκανε μια μετά, που έφυγαν ο Στέλιος κι Γιώργος κι ήρθε το κοκκινέλι του Καμπά, σε στίχους του Αγγελάκα από τη ποιητική συλλογή "Σάλια, μισόλογα και τρύπιοι στίχοι" που ήταν εύκαιροι, μόλις είχα πάρει το βιβλίο, ενώ εγώ έπαιζα κιθάρα και αυτοσχεδίαζα φωνητικά.
(Τούτο δεν ξέρω τι είναι και από πότε είναι, αλλά αφού είναι Αγγελάκας, ας το ανεβάσω κι αυτό)
Με αφορμή την "επέτειο" σχηματισμού των "Ατάλαντων" στο μακρινό 1996 κι αφού αποδεδειγμένα το ιστολογιο φέτος είναι σε αναμνησιακό mood, άδραξα την ευκαιρία να στεγάσω κάτω από μια επετειακή ανάρτηση και να δημοσιεύσω μουσικούλες, μελωδιούλες, προσπάθειες ατελέσφορες ή ανολοκλήρωτες, πράγματα αδικαίωτα για τα οποία δεν είχα πρόθεση να αναφερθώ. αλλά, δεν ξέρω, έχουν μια κάποια αξία, ένα βάρος μνήμης...
Όντες- ως εμφανές- οξυμώρως αντιφατικοί, δεν είναι παράξενο που το πρώτο "πρότζεκτ" που κάναμε μαζί λεγόταν "Όλα τελείωσαν".... Ήταν 17 Μαρτίου του 96, ήμασταν ήδη προς το στο τέλος του πέμπτου έτους και αξιωθήκαμε για πρώτη φορά να μαζευτούμε όλοι μαζί για να παίξουμε κάτι που συζητούσαμε από το πρώτο έτος. Έλειπε η Χαρούλα από κείνη τη φορά και μετείχε και η Άννα, η φίλη του Ηλία, πρώτη φορά και τελευταία. Ως τότε, η Πέπη μόνο ήξερε να παίζει κιθάρα, ο Στέλιος με το αυτί προσπαθούσε να βγάλει πως θα μπορούσε να ήταν αυτό που άκουγε, ο Ηλίας έμαθε πιο μετά κιθάρα, ο Νάσος ήταν ακόμα τότε "ο συμπαθητικός αδερφός του Ηλία" κι εγώ πάλευα μόνος μου να μάθω να παίζω και να διαβάζω νότες, με μια μέθοδο "άνευ διδασκάλου" (χωρίς την κασσέτα με τα τραγούδια που δεν μου έδωσαν όταν την αγορασα με αποτέλεσμα να προσπαθώ να παίξω διαφορα "un claire da lune" και "Frere Jaque" χωρίς να τα έχω ακούσει ποτέ μου) και μόλις πριν πέντε μέρες είχα καταλάβει μόνος μου σε μια έκλαμψη τι παίζει με τις συγχορδίες, χωρίς όμως να το έχω αντιληφθεί και πλήρως, έχω μόνο να πω ότι την F ματζόρε με μπαρέ (η απλή αποφάσισα ότι δεν μου κάνει, ακόμα την αγνοώ...) την μισούσα επί πολύ , την Βb ματζόρε για περισσότερο και την Εd ματζόρε με πιάσιμο αλά D ματζόρε τη μισώ ακόμα.... Εκείνη ήταν η μέρα που μου 'δειξε η Πέπη τους δυο βασικούς ροκ ρυθμούς στα 4/4 κι έτσι την έβγαλα μέχρι το καλοκαίρι εκείνο, όταν κατάφερα μόνος μου να βγάζω ρυθμούς και να παίζω αρπίσματα και για κάθε ένα που μάθαινα έγραφα μετά κι ένα τραγούδι, για αυτό και έχει τον ατελείωτο αυτή η σειρά τραγτουδιών που παρουσιάζω εδώ... Επίσης εκείνη τη μέρα μου γεννήθηκε μια ακόμα συνήθεια. Επειδή είμαι εμμονοληπτκός άνθρωπος, δεν μπορώ να ακούσω ένα τραγούδι, άμα δεν ξέρω ποιος το λέει ή ποιος είναι ο τίτλος του. Για αυτό, είχα πάντα μια άδεια κασσέτα στο κασσετόφωνο ώστε ,όταν ακόυω κάτι που δεν ήξερα, να το ηχογραφώ και να το ψάχνω μετά, (ένα από αυτά δε, ένα τραγούδι των Sister Double Happines μόλις πρόσφατα τυχαία ανακάλυψα ποιο είναι και θα του κάνω κι ένα βίντεο μάλιστα... ). Οπότε ,επειδή μου άρεσε η φάση με τα τραγούδια που παίζαμε, ήταν εύκολο να πατήσω το rec και να μας ηχογραφήσω. Στην αρχή περίμενα πρώτα να ξεκινήσουμε ένα τραγούδι και μετά να αρχίσω την ηχογράφηση, μετά είδα όμως ότι μερικές φορές καθυστερούσα και το ηχογραφούσα λειψό. Έτσι άρχισα να το αφήνω συνέχεια ανοικτό να γράφει (κι έτσι αποτέλεσμα και τις ενδιάμεσες συνομιλίες μας, παρακαλώ, ιστορικέ του μέλλοντος), γεγονός που έκανε το Στέλιο να αντιδρά με την θρυλική και εμβληματική εκείνη φράση(Αλήθεια, ρε, γιατί δεν ονομαστήκαμε έτσι?):Σε μια τέτοια φάση που δεν είχαμε αποφασίσει τι θα κάνουμε η Πέπη είχε ξεκινήσει κι έπαιζε τα ακκόρντα από τον "Γιο του ανέμου" του Γερμανού και δεν κάναμε τίποτα. Οπότε θεώρησα καλό να αρχίσω να τραγουδάω ότι μου 'ρχοτανε υπό το σιγοντάρισμα της Πέπης. Γελάσαμε, ονομάσαμε το "τραγούδι" "Όλα τελείωσαν", από τη φράση που έλεγα όταν δεν έβρισκα τι να πω, και κατά καιρούς το χρησιμοποιούσαμε σαν την παράβαση στις κωμωδίες του Αριστοφάνη. Παίζαμε τα ακκόρντα και μετά από κάνα δυο φορές που επαναλαμβάναμε τη φράση "όλα τελείωσαν" αυτοσχεδιάζαμε λέγοντας για ότι μας απασχολούσε. Την εξεταστική, τις πτυχιακές μας, τα γινάτια μας, ό,τι.... Επειδη όμως πάντα το πρώτο είναι, αν όχι το καλύτερο, το αυθεντικότερο κι επειδή αγγίζουν προσωπικά θέματα κάποιες νεότερες εκδοχές, εγώ θα παρουσιάσω εδώ την αρχική ηχογράφηση.
Στην επόμενη συνάντηση μας (πού τα θυμάμαι όλα αυτά;) ήμασταν boys band , μαζί κι ένας φίλος του Στέλιου, ο Γιώργος. Δεν μας βγήκε τίποτα. Προστέθηκαν μόνο στην εξίσωση οι απαγγελίες από τον Ηλία, έκανε μετά μια, θα την ανεβάσω αργότερα.
Την επόμενη φορά ήμασταν και οι πέντε εκεί. Και ήταν η φορά που αποφασίσαμε να γράψουμε δικά μας τραγούδια. Αρχικά, διασκευάσαμε χιουμοριστικά κάποια παλιά τραγουδάκια κι μετά από αυτό, ο Στέλιος μάλλον πρότεινε να κάνουμε δικά μας. Στην αρχή, ψευτοέγραψε ο Στέλιος ένα ποιηματάκι για τα Ίμια, που ήταν στην επικαιρότητα τότε, για να σατιρίσει την Τσιλέρ που "έκανα εισβολή μ' είπανε τρελή σε μια βραχονησίδα ελεύθερο ταξι και με μαλλί μελί μοναχη της την είδα". Κι όπως προσπαθούσαμε να το μελοποιήσουμε, πειράζοντας το Στέλιο για το ενθικοπατριωτικό του θέμα, πήρα την κιθάρα κι αυτοσχεδίασα (με λίγη διάθεση καννιβαλισμού, το παραδέχομαι) ένα "νησιώτικο" με παροιμιώδη επιτυχία όπως θα ακούσετε στο τέλος της ηχογράφησης, ακόμα με δουλεύουν δηλαδή. Δηλαδή όχι ακόμα, αλλά θα ξαναρχίσουν τα παλιόπαιδα , τώρα που θα το ξαναθυμηθούν...
Μετά από αυτό το αφήσαμε, φαντάζομαι όχι εξαιτίας αυτού, αλλά δεν θυμάμαι γιατί. Και εγράφη η "Χάλκινη Σιωπή" (την πραγματικότητα, το τραγούδι είναι αβάφτιστο και ανεπίσημος τίτλο ήταν ο πρώτος στίχος, "Στάχτη στο τασάκι..")ως ακολούθως. . Η Πέπη, που ήταν και η πιο σχετική, έκατσε και έφτιαξε μια μελωδιούλα, ένα απλό μινοράκι, για να μπορώ κι εγώ, που κατάφερνα να παίζω τότε μόνο την Λα μινορε, την Ρε Μινόρε και την Μι εβδόμης, να συμμετέχω. Αποφασίσαμε την ώρα που θα παίζει με αρπίσματα η Πέπη και θα τραγουδάει τη μελωδία με λαλαλά, εγώ να παίζω γεμίσματα, αυτοσχεδιάζοντας στις πρίμες χορδές προσπαθώντας κατά το δυνατό (εννοείται να μένω στην κλίμακα αλλά και) να παίζω νότες από την εκάστοτε συγχορδία. Και το ηχογραφήσαμε να δούμε πως πάει.
Μας άρεσε και είπαμε να του βάλουμε στίχους. Οπότε, κάτσαμε και προσπαθήσαμε να γράψουμε στίχους εκείνη την ώρα., όλοι μαζί.. Πράγματα το οποίο σημαίνει ότι κάναμε κυρίως πλάκα. Τελικά καταφέραμε να γράψουμε στίχους μόνο για το πρώτο κουπλέ και το ρεφραίν και ναι, το ηχογραφήσαμε να δούμε πως πάει...
Η επόμενη συνάντηση ήταν η φορά του "Sadless", η μεθεπόμενη η φορά της "Χειμερίας Νάρκης" και μετά φύγαμε για Πάσχα. Κι εγώ που δεν μου αρέσουν τα μισά πράγματα, έκατσα και συμπλήρωσα τους στίχους στο δεύτερο κουπλέ, κι από κει και ο τίτλος του τραγουδιού. Αφού έφαγα τα λυσσακά μου να βρω τρισύλλαβη λέξη για να προσδιορίσω τη "σιωπή", την έκανα στο τέλος- για να ξεμπερδεύω- "Χάλκινη" και, για να με σαρκάσω κιόλας λίγο, το έκανα τίτλο. Την τελευταία μέρα του ακαδημαϊκού έτους κι ενώ τελικά η εξεταστική λόγω απεργιών είχε ανακοινωθεί ότι αναβάλλεται και θα φεύγαμε, είπαμε να κάτσουμε να κάνουμε μια ηχογράφηση σε ότι έχουμε ετοιμάσει. Η Πέπη όμως έλειπε από την Αθήνα, είχε ήδη φύγει. Κι έτσι η Χαρούλα πήρε το ρόλο της Πέπης στη φωνή κι εγώ εγώ το ρόλο της Πέπης στην κιθάρα. Μόνο που, επειδή δεν ήξερα να παίζω αρπίσματα ακόμα, full chords.
Την επόμενη φορά που κάποιος ασχολήθηκε με αυτό ήταν τώρα, που έκανα τα βίντεο...
And the rest is history... , Ή, μάλλον, ιστολόγιο...
Ένα τραγούδι από τον πατέρα μου σήμερα. Λέγεται "Ο νιος με τ' άρματα" και δεν ξέρω από που προέρχεται, δεν το έχω ακούσει πουθενά αλλού... Έψαξα και στο διαδίκτυο, ρώτησα σε κάτι φόρουμ... Τίποτα. Ούτε ο πατέρας μου θυμόταν. Αφηγείται την ιστορία ενός τύπου που κοιμήθηκε ζωσμένος τ' άρματα του, είδε στον ύπνο ό,τι η νεκρή του αγαπημένη τον αρνήθηκε κι έμπηξε το μαχαίρι του στήθος του από απελπισία... Αυτό, αν κατάλαβα καλά, προκαλεί με κάποιο μαγικό τρόπο την ανάσταση της κοπέλας και ο νιος ξεψυχώντας την προτρέπει να ζήσει, Εκείνη πάλι που δεν τοn θυμάται, τον ρωτάει αδιάφορα, ποιος είναι... Ήταν από τα αγαπημένα τραγούδια του πατέρα μου και το έπαιζε συχνά σόλο στην κιθάρα. Δεδομένου ότι το έπαιζε όπως το θυμόταν, η διάρκεια ποίκιλε καθώς, ανάλογα με τα κέφια και τα μεράκια του, άλλες φορές έπαιζε μόνο τα βασικά κι άλλες φορές αυτοσχεδιάζε ανάμεσα στις στροφές, προς το τέλος μάλιστα είχε προσθέσει και μια εισαγωγή δικής του επινόησης για την οποία ήταν πολύ περήφανος... Είναι καιρός τώρα που ήθελα να του κάνω ένα αφιέρωμα, καθότι υπήρξε πολυτάλαντη και καλλιτεχνική φύση, και με τρέναρε το ότι δεν ήξερα ποια από τις τρεις εκδοχές που έχω ηχογραφήσει - εν αγνοία του- να χρησιμοποιήσω. Αποφάσισα λοιπόν να αυτονομηθεί το τραγούδι από το υπόλοιπο υλικό που διαθέτω και να γίνει δική του ανάρτηση ώστε να βάλω όλες τις παραλλαγές... Πέρα από το προφανές, την απότιση φόρου τιμής (και όχι μνήμης, δεν τον έχω ξεχάσει) με ιντριγκάρει ιδιαίτερα το γεγονός αυτό της άγνωστης προέλευσης του τραγουδιού. Σαν να γεννιέται ένα δημοτικό τραγούδι... Κάπως έτσι δεν θα δημιουργούταν και τότε τα τραγούδια;
Θα ξεκινήσω με την πιο "πλήρη"παραλλαγή του κομματιού πού έχω, για την οποία έφτιαξα κι ένα βιντεάκι στα γρήγορα...
Ο νιος με τ' άρματα στον ύπνο γέρνει
κι ο ύπνος όνειρο κακού του φέρνει.
Η κόρη, η όμορφη , νεκρή ' πο χρόνια
τους όρκους πρόδωσε με καταφρόνια.
Κι νιος στα στήθη του μαχαίρι μπήγει
κι η κόρη ,η άψυχη ,τα μάτια ανοίγει.
"Πεθαίνω άπιστη, πεθαίνω, ζήσε!
κι εκείνη αδιάφορη ρωτάει: "Ποιος είσαι;"
Εκτός από την παραπάνω παραλλαγή, υπάρχει και αυτή εδώ, η πιο σύντομη, με καλύτερο ήχο:
Τέλος, η αγαπημένη μου είναι η επόμενη. Το κακό είναι ότι δεν τραγουδάει... Αυτό όμως σημαίνει ότι ακούγεται καθαρότερα η κιθάρα και η δική του προσθήκη στην μελωδία αλλά και ότι, επειδή δεν έχει στο νου του το τραγούδι, είναι συγκεντρωμένος στην κιθάρα μόνο και το παίξιμο του είναι καλύτερο...
Επειδή ο πατέρας μου ήταν πολυτάλαντος άνθρωπος, θα επανέρθουμε
Είμαι απαράδεκτος που τόσο καιρό δεν έχω αποτίσει φόρο τιμής στο μεγαλύτερο ελληνικό συγκρότημα όλων των εποχών... Τους "Ροζ Φλάτζα", "Pink Floydja" βαρβαριστί... Δημιουργήθηκαν, ως γνωστόν, στο Ζεφύρι με μπροστάρη τον πολυτάλαντο Ρότζη Γουοτερόπουλο από την Αμαλιάδα. Με τη μουσική τους προσπάθησαν να εκφράσουν το υπαρξιακό άγχος και την μεταφυσική αγωνία του σύγχρονου σκυλά...
Τους ακούμε σε ένα απόσπασμα από το εμβληματικό τους άλμπουμ του 1979 "Το ντουβάρ' "
(ή Τ' αρμάκι", δεν θυμάμαι καλά)...
Φαν των "Ροζ Φλάντζα" στη συναυλία για τη πτώση του "Ντουβαριού" (σκυλάδικό σ την Αχαρνών που γκρεμίστηκε)
Υ.Γ.: Δεν πιστεύω να είχε νομίσει κανείς τόσο καιρό ότι είμαι σοβαρός άνθρωπος;
Μια μπλούζι διασκευούλα που έκανα κάποτε, δεν ενθυμούμαι πότε. Σόρρυ για το μονοφωνικό του ήχου... Αυτήν έχω...
Δεν
την ανεβάζω για αυτή καθ' αυτή αλλά ως πρόσχημα/όχημα για να κάνω κάτι
με την παλιά φωτογραφία που τη συνοδεύει, την οποία έχω ονομάσει,
εμπνεόμενος από το τραγούδι , "Ερωτευμένη γυναίκα". Είναι πουλί; Όχι!
Είναι αεροπλάνο; Όχι. Ούτε ο Σούπερμαν είναι...
"Ερωτευμένη γυναίκα"
Η μικρή αραχνούλα
φαίνεται να ίπταται καθώς δεν διακρίνεται ο -εντυπωσιακός κατά τ' άλλα κι εκτεινόμενος από την μια στέγη στην άλλη- ιστός της... Τώρα που ξαναείδα τη φωτογραφία μετά από τόσα χρόνια κι ενώ το μοντέλο λογικά - δεν ξέρω πόσο ζούν οι αράχνες- θα είναι μακαρίτισσα,
δεν ξέρω τι με έπιασε και προσπάθησα να δω την ιστορία από τη δική της
οπτική γωνία... Να είδε άραγε κάτω χαμηλά εκείνο το ογκωδες ον να στρέφει το περίεργο μεταλλικό αντικείμενο προς εκείνη;Να την τρόμαξε η λάμψη του φλας; Τι σκέφτηκε; Πως θυμόταν το περιστατικό μετά; Πώς το εξήγησε; Και για να κάνω μια γενίκευση, ποια είναι όλα εκείνα που γίνονται ερήμην μας; Τι υπάρχει πέρα από την αντίληψη μας; Ποια μυστήρια λογική ακολουθεί; Πάλι με πιάσανε τα υπαρξιακά μου...
Καιρό έχω να ανεβάσω κομμάτι του Νάσου, ας ανεβάσω ένα τώρα που μου ήρθε η ιδέα για ένα βιντεάκι... Πρόκειται για το τέταρτο στη σειρά κομμάτι από το cd που έχει διασωθει, ένα hardcore μουσικό θέμα που το "ονόμασα" εκ του βίντεο "Gates of fire"...
[Το βίντεο προέρχεται από την Ντόρσαβα, ένα χωριό του Τουρκμενιστάν, μέσα στην έρημο του Καρακούμ. To 1971 σοβιετικοί γεωλόγοι έκαναν έρευνες για φυσικό αέριο.Κατά τη διάρκεια των γεωτρήσεων και σε βάθος 14 χιλιομέτρων, το τρυπάνι συνάντησε μια υπόγεια σπηλιά γεμάτη αέριο αλλά το έδαφος καταβυθίστηκε και δημιουργήθηκε ένα τεράστιος κρατήρας, ενώ το μεθάνιο άρχισε να διαφεύγει στην ατμόσφαιρα . Φοβούμενοι την έκλυση των δηλητηριωδών αερίων και το περιβαλλοντολογικό πρόβλημα που θα δημιουργούταν, οι επιστήμονες προτίμησαν να βάλουν φωτιά στο κρατήρα, ώστε να καεί το αέριο, υπολογίζοντας ότι θα καιγόταν για μερικές μέρες ή βδομάδες. Έχουν περάσει 42 χρόνια και η φωτιά καίει ακόμα, κι έχω μια αίσθηση ότι έχει γίνει ένα είδος τουριστικής ατραξιόν. Η περιοχή έχει αποκτήσει την ονομασία "Πύλη του Άδη" ή "Πύλη της κόλασης" (Παρεμπιπτόντως, Ντάρσαβα στο τουρκομανικά σημαίνει "πύλη") ]
Εγώ για να είμαι ειλικρινής τα βαριέμαι τα Όσκαρ, όπως και κάθε άλλα βραβεία... Όταν ήμουν πιτσιρικάς πάντως, στο χωριό μου διάβαζα, στις εφημερίδες ό,τι σχετικό, όχι για τα βραβεία αυτά καθ' αυτά, αλλά από την λαχτάρα να ξεφύγω μέσω οποιασδήποτε πληροφορίας από μια πραγματικότητα που δεν με χώραγε, ένα κόσμο που μου ήταν μικρός. Ξέρετε, το σύνδρομο "Πέρα από τον ορίζοντα". Παράλληλα έτυχε να ακούω και τον Γιάννη Πετρίδη που είχε την εκπομπή "από τις 4 στις 5" στο α΄πρόγραμμα κι είχε φάει χοντρό κόλλημα με όσκαρ, λίστες κ.τ.λ. βαρετά ,αλλά τα άκουγα κι εγώ, η εναλλακτική μου λύση ήταν ο Ραδιοφωνικός σταθμός νοτιοδυτικής Ελλάδας ή κάτι καλαματιανοί ραδιοπειρατές. Μετά φοιτητής κόλλησα με το σινεμά κι έβγαλα τα σπασμένα. Έχω κάνει πολύ γενναία πράγματα όπως να δω ένα μαραθώνιο ελληνικών ταινιών ή να φάω μια Κυριακή τρέχοντας από αβάν πρεμιέρ σε αβάν πρεμιέρ. Έχω δει απίστευτες μπαλαφάρες, μερικές φορές συνεχόμενα, είτε εμπορικές είτε "καλλιτεχνικές". Μιλάμε για τρόμο, όχι αστεία. Την μια μέρα "Η ιστορία της Σου", την άλλη η "Διακριτική γοητεία των αρσενικών"... Εφιάλτης. Ε, καμιά φορά ήμουν τυχερότερος. Ας πούμε, είδα το "Naked lunch" λίγο πριν το απαγορέψει ο εισαγγελέας και στο καπάκι, πηγαίνοντας σπίτι μου, πίσω από τη στάση είχε ένα σινεμά, ταιριάζανε οι ώρες κι είδα και το "Cape fear". Στη σχολή γνώρισα και το Στέλιο οποίος είχε τρελό κόλλημα με το σινεμά, αλλά και με τα Όσκαρ και με τον Πετρίδη. Τον θυμάμαι μια μέρα στη σχολή, την επαύριο μιας απονομής, άυπνο, να σκάει μύτη μ' ένα πονηρό χαμόγελο απέραντης ευτυχίας και να λέει "βγήκανε" κραδαίνοντας το χαρτάκι όπου είχε γράψει τις βραβεύσεις. Είχε ξενυχτήσει, ο αθεόφοβος, να τα δει λάιβ στο CNN που πιάναμε τότε δορυφορικά. Πήγα να το κάνω κι εγώ μια χρονιά, αλλά με έπιασε ο ύπνος. Εμένα είπα τα όσκαρ δεν μ' αρέσανε αλλά πάντα αγαπούσα τις ωραίες συζητήσει, άμα είχανε και διαφωνίες- που είχαμε γιατί εγώ ήμουνα λιγάκι του "ποιοτικού" και καλά- ακόμα καλύτερα. Κάθε φορά που βλέπαμε μια ταινία συνηθίζαμε, όσοι ήμασταν, πηγαίνοντας στην στάση να της κάνουμε και κριτική σε όλες τις κατηγορίες -και νομίζω και σε κάποιες που δεν υπήρχαν και δεν υπήρξαν -, από τις ερμηνείες μέχρι το ...ηχητικό μοντάζ. Στο τέλος βάζαμε κι αστεράκια. Εννοείται ότι όταν ερχότανε τα Όσκαρ απονέμαμε τα δικά μας. Και το άγχος μας ήταν να μπορέσουμε να τις δούμε όλες πριν τα Όσκαρ, γιατί τότε στην Ελλάδα οι ταινίες παιζόταν με καθυστέρηση και downloading δεν υπήρχε. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι βλακείες έχω πληρώσει κι έχω δει, επειδή τύχαινε να είναι υποψήφιες σε μια κατηγορία κι ήθελα να έχω άποψη. Ε, μετά που μεγαλώσαμε και τρέχαμε από δω κι από κει, εμένα μου 'φυγε πάλι . . Απλά σκέφτηκα φέτος που το ιστολόγιο έχει πάρει αναμνησιακή χροιά -καθώς τους τελευταίους μήνες ανεβάζω μόνο παλιά τραγουδάκια- να κάνω μια ομοίως αναμνησιακή ανάρτηση προς τιμήν των ημερών εκείνων και να δώσω τα δικά μου 'Οσκαρ. Εσύ, Στέλιο, που θα τα δώσεις?
Καλύτερη ταινία
Αρχικά και παρεκβατικά να πω ότι νισάφι πια φέτος όλες οι ταινίες είναι τεράστιες σε διάρκεια... Άμα είναι καμιά ταινία της προκοπής, όπως το Cloud Atlas ( Ένα "Άβαταρ" για ενήλικους, αυτό που ήθελε αλλά δεν κατάφερε να γυρίσει πέρσι ο Μάλικ με το "Tree of life", δεν τη σχολιάζω άλλο για να μην μου ξεφύγει τίποτα ... Ασυζητητί η καλύτερη φετινή ταινία, παρά το μάκρος της, και το δαιδαλώδες σενάριο, και την προβληματική εκδοχή που κατέβασα και της λείπανε τα τελευταία 20 λεπτά πράγμα που με ανάγκασε να δω την ταινία με δόσεις ) ,ή διασκεδαστική, όπως το Χόμπιτ: Ένα Αναπάντεχο Ταξίδι, πάει καλά, αλλά άμα είναι καμιά μαλακία όπως οι "Άθλιοι"; Τέλος πάντων... Για να πιάσουμε τις υποψήφιες τις ταινίες: Το "καθεστωτικό" αμερικανικό σινεμά έχει την τιμητική του φέτος (τουλάχιστον γλυτώσαμε το "Hyde park on Hudson"), κανονικά θα έπρεπε να τα λένε "Βραβεία C.I.A.", ακόμα περισσότερο αν σκεφτεί κανείς την απουσία του έντιμου και χαμηλότονου "Promised land"του ΓκαςΒαν Σαντ, το οποίο απουσιάζει εκκωφαντικά από κάθε υποψηφιότητα, πράγμα αναμενόμενο αν σκεφτείς ότι ασκεί κριτική από αριστερά στο αμερικανικό "όνειρο". Το Λίνκολν χρησιμοποιώντας την "αυθεντία" του συγκεκριμένου προέδρου προετοιμάζει ή κατοχυρώνει παρόμοιες ανάλογες σύγχρονες καταστάσεις, αφηγούμενο πώς ο Αμπι καταπαπάτησε κάθε έννοια δημοκρατικότητας, νομιμότητας ή συνταγματικότητας για έναν (πέρα πάσης αμφιβολίας) ιερό σκοπό, αυτό την απέλευθέρωσης των μαύρων. Καληώρα σαν τον ιερό σκοπό που επικαλείται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και το Zero Dark Thirty με τον "κακό" (κι εννοείται και χωρίς εισαγωγικά, γιατί προφανώς ένας φανατικός και μισαλλοδοξος τύπος, ανεξαρτήτως θρησκεύματος, μάστιγα είναι, δείτε τον Αμβρόσιο ) Οσάμα Μπιν Λάντεν... Τώρα, άμα βασανίσαμε και λίγο, εντάξει ρε παιδί μου τι να λέμε τώρα... Τρίτο και λίγο καλύτερο αμερικάνικό έπος η Επιχείρηση: Argo. Λίγο καλύτερο γιατί ο Άφλεκ αφηγούμενος την διαφυγή έξι αμερικανών διπλωματων από το Ιράν του Χομεινί έχει την πρόνοια να μιμηθεί τους μοναχικούς, γαμάω-και-δέρνω-against-all-odds-πουτάνα-κοινωνία χαρακτήρες του Ιστγουντ, πράγμα κατά τ' άλλα επικίνδυνο, διότι μπορείς ευκολότατα από το "Million dollar baby" να βρεθείς να κοπάνας μια καρέκλα σαν παρτσακλό, ίδιος Σελήνη Δράκου. Η Ζωή του Πι θα μπορούσε να γίνει πιο καλή ταινία. Τελικά, αν και βλέπεται εύκολα, έχεις την αίσθηση ότι παρακολούθησες Κοέλιο για λοβοτομημένους. Τα Μυθικά Πλάσματα του Νότου , εν πολλοίς χρησιμοποιώντας μαστορικά την αφήγηση από την οπτική γωνία της πεντάχρονης ηρωίδας, κατορθώνουν να σε βάλουν στην σύμβαση που επιθυμούν και να κατασκευάσουν ένα σύμπαν με στοιχεία μαγικού ρεαλισμού. Η ιστορία της ομάδας outsiders που ζουν στους βάλτους της Νέας Ορλεάνης (η δεύτερη ταινία που είδα φέτος μετά από το -καλό- Paperboy που διαδραματίζεται εκεί ) και προσπαθούν να επιβιώσουν και από τον τυφώνα "Κατρίνα", και από την ..ανθρωπιστική βοήθεια του επίσημου κράτους, χωρίς να φύγουν από αυτό που θεωρούν σπίτι τους, σε κρατάει μέχρι το τέλος και η ταινία έχει την σπάνια δυνατότητα να συνεχίζεται και όταν τελειώσεις την προβολή. Ο Οδηγός Αισιοδοξίας (Silver Linings Playbook) έχει πολύ ενδιαφέρον- αλλά πολυχρησιμοποιημένο παράλληλα- θέμα και το παλεύει σθεναρά, επιβοηθούμενος και από τις καλές ερμηνείες των ηθοποιών του. Αλλά έχει σεναριακά χάσματα που δεν ερμηνεύουν τους χαρακτήρες κατά το εικός και τον αναγκαίον. Είτε είναι είτε δεν είναι πρόθεση του Ντέιβιντ Ο' Ράσελ, το ότι δεν μπορείς να ταυτιστείς με κανέναν ήρωα, και δη τον βασικό, καθιστά το αποτέλεσμα αδιάφορο. Έχει καλές στιγμές, πλην είναι άνιση. Οι Άθλιοι είναι όνομα και πράγμα. Για να είμαι ειλικρινής τα μιούζικαλ δεν μου αρέσουν (τη εξαιρέσει ταινιών όπως το All that jazz εννοείται), και το ζευγάρι Μάριος -Τιτίκα το θεωρώ το πιο αδιάφορο ερωτικό ζευγάρι της λογοτεχνίας, κάνα χρέος θα είχε ο Ουγκό και έγραψε το μυθιστόρημα . Τέτοια χοντρή βλακεία δεν την περίμενα όμως. Κανονικά θα έπρεπε για τιμωρία να τους βάλουν όλους τους συντελεστές να βλέπουν την ταινία κάθε μέρα. Να μάθουν... Ο Χάνεκε είναι γνωστός μισάνθρωπος και αυτό φαίνεται από την Αγάπη του, καθώς εξαναγκάζει τον έρμο τον θεατή επί δυο ώρες να βλέπει αυτό που είναι προφανές από την αρχή. Ελπίζω. τέλος, ο Ταραντίνο να μην έβλεπε στον βιντεοκλάμπ που δούλευε ταινίες του Ψάλτη. Ο Django ο Τιμωρός του είναι διασκεδαστικός εντάξει, αλλά ουσιαστικά είναι το ίδιο εύρημα, η ίδια ταινία που γυρίζει κάθε φορά αλλάζοντας φιλμικό περιβάλλον. Στο "Σκοτώστε το .. Βασίλη" (πλάκα κάνω, ξέρω τι σημαίνει "Kill Bill"), ας πούμε, ήταν ίδια ιστορία σε ταινία -ξυλίκι, εδώ είναι η ίδια ιστορία σε σπαγγέτι γουέστερν. Στο "Basically, good evening to you", την επόμενη ταινία του, ξέρετε σε τι φιλμικό σύμπαν θα είναι Δείτε και την ειρωνεία και το δήθεν: Δίνει του κόσμου τα λεφτά για να γυρίσει ταινίες που μιμούνται ταινίες που γυρίστηκαν όπως γυρίστηκαν γιατί δεν είχαν του κόσμου τα λεφτά αυτοί που τις γύριζαν...
And the Oscar goes to..."Τα μυθικά πλάσματα του Νότου", βέβαια.
Σκηνοθεσίας
Ο Ντέιβιντ Ο'Ράσελ,( Οδηγός Αισιοδοξίας) το πάλεψε φιλότιμα να δώσει ρυθμό σε μια ταινία προδομένη από τα σεναριακά χάσματα που προκλήθησαν από την προσπάθεια να "μεταφραστεί" σε χολυγουντιανό σενάριο ένα βιβλίο. Πάντως κατάφερε από όλο το βασικό καστ να αποσπάσει από καλές μέχρι εκπληκτικές ερμηνείες. Ο Ανγκ Λι ( Η Ζωή του Πι) αυτή τη φορά δεν τα κατάφερε. Εννοώ, πραγματικά δεν τα κατάφερε, όχι όπως στο Hulk που κανείς δεν κατάλαβε ότι τα κατάφερε... Ε δεν πειράζει, την άλλη φορά. Εδώ οι σκηνές στην βάρκα είναι καλογυρισμένες και έχουν ενδιαφέρον, αλλά κάθε απόπειρα για φιλοσοφική προέκταση πάει για βούρβες, τις βρίσκει, τις μαγειρεύει και τις τρώει...Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ (Λίνκολν) καιρό τώρα αγωνίζεται - και τελευταία διαγκωνίζεται με την Κάθριν Μπίγκελοου- να γίνει η Λένι Ρίφενσταλ του αμερικανικού ιμπεριαλισμού... Το "Lincoln" νομίζω ότι τον φέρνει εκεί που θέλει... Ο υπερεκτιμημένος (τουλάχιστον στην δεύτερη περίοδο του) Μίκαελ Χάνεκε (Αγάπη) μάλλον ξέρει να σκηνοθετεί, αλλά η ιστορία του είναι αδιάφορη και ξεθυμαίνει εύκολα κι αμέσως...Ο Μπεν Τσάιτλιν (Τα Μυθικά Πλάσματα του Νότου) ομολογώ ότι μου ήταν άγνωστος πριν την ταινία αυτή (λογικό, η πρώτη του είναι...). Έτσι δεν ξέρω αν θα τα ξανακαταφέρει. Εδώ, πάντως τα κατάφερε... έκανε την καλύτερη ταινία της χρονιάς, απέσπασε από ένα εφτάχρονο κορίτσι μια εκπληκτική ερμηνεία, κινείται σε έναν κόσμο ιδιαίτερο και πραγματικό, ρεαλιστικό και μαγικά υπερρεαλιστικό, και δες παρακάτω:
Αnd the oscar goes to.... Μπέν Τσάιτλιν (Τα μυθικά πλάσματα του νότου )
Α' Ανδρικός Ρόλος
Αρχικά να πω ότι ο gay Μάθιου ΜακΚόναχι του "Paperboy" θα μπορούσε να μετέχει στην πεντάδα, όπως και ερασιτέχνης ηθοποιός Ντουάιτ Χενρι των "Μυθικών πλασμάτων του Νότου", ενώ κι ο Bill Marrey είναι καλός ως Ρούσβελτ στο "Hyde park on Ηudson", κι ο Τόμι Λι Τζόουνς στο "Hope springs".
Αν αξίζει για ένα λόγο να δεις τον "Λίνκολν" αυτός είναι ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις που γίνεται ο Λίνκολν, ενώ, ας πούμε, στο "Hitchcock" συνεχώς βλέπεις ένα Χοπκινς με μαγουλάδες να μιμείται -υποδειγματικά έστω- τον μετρ. Είναι το λιγότερο καταπληκτικός. Έχει μελετήσει το ρόλο εξαντλητικά και τον αποδίδει φροντίζοντας κάθε παύση, κάθε ατάκα, κάθε κίνηση... Σε λίγο είσαι σίγουρος ότι βλέπεις "Επίκαιρα" της εποχής... Ο Ντένζελ Γουάσινγκτον, (Flight) υποδύεται τον προβλέψιμο και βαρετό πρωταγωνιστή στην αμερικανιά που λέγεται "Flight"παίζει δικπεραιωτικά με το τουπέ "Είμαι ο Ντένζελ Ουάσιγκτον κι είμαι ηθοποιάρα". Είσαι, ρε μεγάλε, πάψε να μας ζαλίζεις. Ο Χιου Τζάκμαν (Οι Άθλιοι) δεν είναι άθλιος. Φιλότιμα προσπαθεί να εξανθρωπίσει ένα Γιάννη Αγιάννη που όταν τραγουδάει ότι έκλεψε τη φρατζόλα σκέφτεσαι "δώστε του μια, ρε παιδιά, να μας αφήσει ήσυχους". Το μοναδικό ψεγάδι του Μπράντλεϊ Κούπερ (Οδηγός Αισιοδοξίας) στην ενσάρκωση του πυροβολημένου πρώην εκπαιδευτικού με προβλήματα διαχείρισης θυμού είναι ότι φαίνεται η προσπάθεια να αποδείξει ότι είναι κάτι παραπάνω από ηθοποιός κωμικών μπλοκμπάστερ και ωραίο παιδί. Ο Γιοακίν Φίνιξ (The Master, μια ταινία που, παρά την αίσθηση που σου αφήνει ότι κάτι λείπει, καθώς γίνονται πράγματα που δεν καταλαβαίνεις γιατί γίνονται γιατί δεν τα θίγει το σενάριο , θα μπορούσε , και η ίδια και σκηνοθέτης της , να είναι υποψήφια)επιστρέφει μετά το "Walk the line" και, με την επιστροφή του, κάνει να φανεί πόσο εκκωφαντική ήταν η απουσία του και πόσο μεγάλη η έλλειψη του. Ο άνθρωπος είναι καταπληκτικός υποδυόμενος τον πατέρα του βασικού ήρωα στο "Taxi Driver", έναν φρικαρισμένο τύπο με μετατραυματικό σοκ από τον πόλεμο που αδυνατεί να εγκλιματιστεί στην ζωή μετά.
And the Oscar goes to... Μούμπλε, μούμπλε, αμπεμπαπλόμ του κείθε μπλόμ. Άσε να πάρει το όσκαρ και κανένα άλλο παιδάκι, Ντάνιελ. Στον Γιοακίν Φίνιξ.
Α' Γυναικείος Ρόλος
Ρε τσόγλανοι! Που είναι η Μέρυλ Στριπ για το Hope springs για το και η Ελεν Mίρεν το "Χίτσκοκ"? (Μια ηθοποιάρα όπως η Κοτιγιάρ να διαλέγει αβανταδόρικους ρόλους όπως εκείνον σε αυτό το γαλλικό που είναι άποδη συνιστά αθέμιτο ανταγωνισμό. Σαν να κλέβει εκκλησία... )
Ακόμα κι έτσι, σκούρα τα πράγματα εδώ! Η Ναόμι Γουότς (The Impossible) αναλαμβάνει (μαζί με τον Γιούαν Μακ Γκρέγκορ, που κι αυτός καλά τα καταφέρνει ) να υπερασπίσει και να δικαιώσει την επιλογή του σκηνοθέτη του " The Impossible" να αντισταθεί στο πειρασμό να κάνει μια επική ταινία για το τσουνάμι του 2004 (μολονότι κατόρθωσε και έκανε μια εντυπωσιακή αναπαράσταση του) στο Πουκέ και, αντ΄αυτού, να δείξει την ανθρώπινη διάσταση της τραγωδία εστιάζοντας στον αγώνα για επιβίωση των διασωθέντων. Και το καταφέρνει πέρα για πέρα. Η Τζέσικα Τσαστέιν ( Zero Dark Thirty) προσθέτει μια ακόμα υποδειγματική ερμηνεία (αδίκως δεν βραβεύτηκε πέρσι για το "The Help") πιστοποιώντας ότι πρόκειται για μια ηθοποιό που μπορεί να γίνει μια πιο συμπαθητική Μέριλ Στριπ ή Κέιτ Μπλάνσετ. Η γυναίκα μπορεί να σε κάνει να ανατριχιάσεις διαβάζοντας ένα τηλεφωνικό κατάλογο. Να διάβαζει τηλεφωνικό κατάλογο θα ήταν πιο ενδιαφέρον ρόλος από αυτόν της ταινίας. Αλλά δεν φταίει αυτή γι' αυτό. Η, πιτσιρίκα σε ηλικία, Τζένιφερ Λόρενς (Οδηγός Αισιοδοξίας) κατορθώνει και δίνει υπόσταση και ωριμότητα με τρόπο σπαρακτικό και ειλικρινή σε ένα ρόλο μεγαλύτερης ηλικίας. Η φρικαρισμένη της χήρα που σώζεται και σώζει τον φρικαρισμένο πρώην καθηγητή είναι αληθινή κάθε στιγμή. Η υπεργιαγια Εμανουέλ Ριβά ( Αγάπη) είναι ο μοναδικός λόγος να δεις την ταινία του Χάνεκε, εντάξει κι Τρεντινιάν καλός είναι. Υποδύεται χωρίς μελοδραματισμούς και με πειστικότητα την εμφάνιση και την κλιμάκωση του Αλτσχάιμερ στην ηρωίδα της. Δεν την ήξερα την ηθοποιό, σφάλμα μου. Η υπερεγγονή Κουαβανζανέ Γουάλις (Τα Μυθικά Πλάσματα του Νότου) είναι ο βασικός λόγος που η ταινία κατορθώνει να φτάσει τους στόχους της, μπαίνοντας έτσι στη χορεία των παιδιών ηθοποιών που βάζουν τα γυαλιά στους μεγαλύτερους. Από αυτά άλλα κατορθώνουν κι εξελίσσονται (Τζόντι Φόστερ, Λεονάρντο Ντι Κάπριο), άλλα το παλεύουν (Κίρστεν Ντάνστ, Άννα Πάκιν) αλλά χάνονται (Τάτουμ Ο Νηλ κι, ελπίζω όχι, Ντακότα Φάννινγκ). Αυτή η μικρή θα δούμε. Εδώ πάντως φέρνει την ταινία στα μέτρα της κι αυτό είναι ευεργετικό, εφόσον από τη δική της οπτική γωνία γίνεται η αφήγηση και η συναισθηματική και ενστικτώδης ερμηνεία της είναι το φίλτρο για τη δημιουργία της εύθραστης γοητείας της ταινίας.
And the Oscar goes to...: Τζέσικα (τυχαίο; Τζένιφερ τη λένε τη κοπέλα)Λόρενς (Οδηγός αισιοδοξίας)
Β' Ανδρικός Ρόλος
Να πω ότι δίκαια ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο στο ρόλο ενός ιδιοκτήτη σκλάβων (Django Unchained) και ο Τζον Κιούζακ (Paper Boy) στον, κόντρα σε ότι παίζει συνήθως, ρόλο ενός ψυχοπαθή θανατοποινίτη και κυνηγού αλιγατόρων θα παραπονιούνται που δεν χώρεσαν στην πεντάδα. Το ίδιο - ποιος θα το πίστευε;- κι ο Τομ Κρουζ σε ρόλο Μπον Τζόβι Ο Κρίστοφ Βαλτς (Django, ο Τιμωρός) αποδίδει με γοητευτική ελαφράδα τον χάρτινο χαρακτήρα του. Ο κατά βάθος ανασφαλής αιρεσιάρχης που παίρνει ουσιαστικά γραμμή από την γυναίκα του είναι βούτυρο στο ψωμί του Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν (The Master). Ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο (Οδηγός Αισιοδοξίας) έπαιξε στην ταινία για τα λεφτά όπως κάνει τα τελευταία χρόνια. Ότι του έτυχε και μια καλή ερμηνεία εντάσσεται στα όρια του στατιστικώς ... σωστού. Εγώ νόμιζα ότι ο Άλαν Άρκιν (Επιχείρηση: Argo) και ο Άλαν Ρίκμαν (αυτός που έπαιζε τον Σνέηπ στα Χάρυ Πότερ) ήταν το ίδιο πρόσωπο. Λίγο το όνομα που είναι ίδιο, λίγο το επώνυμο που είναι παρόμοιο , λίγο μια άλφα ομοιότητα στο φυζίκ (παρά τη διαφορά ηλικίας), μπερδεύτηκα. Έλυσα την παρεξήγηση ψάχνοντας να δω ποιον έπαιζε ο Άρκιν στην ταινία. Δεν τον είχα προσέξει καθόλου. Ο Τόμι Λι Τζόουνς (Λίνκολν) είναι πραγματικά καταπληκτικός, αν και κανονικά θα έπρεπε να είναι υποψήφιος Α' Ανδρικού Ρόλου για το Hope springs , οπότε ας του δώσουμε ακόμα ένα βραβείο β' ρόλου.
And the Oscar goes to...: Τόμι Λι Τζόουνς (προφανώς...)
Β' Γυναικείος Ρόλος
Αρχικά:Η απουσία των Μαριόν Κοτιγιάρ και Αν Χαθαγουέι για τους ρόλους τους στο "Σκοτεινό ιππότη"συνιστά κακούργημα...Η αγνώριστη Νικόλ Κίντμαν παίζοντας την Αμερικανίδα ξανθιά μπίμπο με τη χρυσή καρδιά και το μυαλό κουκούτσι στο "Paperboy" ήταν υποψήφια στις "Χρυσές Σφαίρες".Σκανδαλωδώς πως στα Όσκαρ αντικαταστάθηκε από την Έλεν Χαντ (Μαθήματα Ενηλικίωσης ) για την οποία το μόνο που μπορείς να πεις είναι ότι κρατιέται μια χαρά για την ηλικία της και να τη συγχαρείς για το θάρρος της παίξει γυμνή τα 3/5 του ρόλου της. Πέραν τούτου ουδέν. Η ξεχασμένη Σάλι Φιλντ (Λίνκολν) δίνει στην χαροκαμένη και ψυχικά πάσχουσα κυρία Λίνκολν μια βαθύτατα τραγικη κι ανθρώπινη διάστση. Το μοναδικό πρόβλημα με την Αν Χάθαγουεϊ (Οι Άθλιοι) είναι ότι υποδύεται την μάνα της Τιτίκας, έτσι ο χαρακτήρας της πεθαίνει πολύ νωρίς. Μετά η ταινία κάνει μια πελώωωωωωωωωωωωωωωωρια κοιλιά και φτιάχνει μόνο στο τέλος που εμφανίζεται σε όραμα (δεν μαρτυράω τίποτα, όλοι ξέρουμε πως τελειώνουν "Οι Άθλιοι"). Την Τζάκι Γουίβερ (Οδηγός Αισιοδοξίας) δεν την ήξερα , ούτε έχω δει την περσινή ταινία στην οποία έπαιξε και έκανε μια μάνα-φαμίλια σε μια οικογένεια γκάγκστερ. Οφείλω να παραδεχτώ ότι ως μάνα-φαμίλια σε μια δυσλειτουργική αμερικανική οικογένεια είναι πολύ καλή. Η Έιμι Άνταμς (Τhe Master) φρονώ ότι στο μέλλον θα διαγωνιστεί με την Τσέσικα Τσάστειν στο παιχνίδι "Who's gonna be the next Meryl Streep after Kate Blanchet". Καλώς είναι υποψήφια, αλλά θα έπρεπε να είναι υποψήφια για το ρόλο της ως κατεστραμμένη και ναρκομανής πρώτη (λίγο πριν το μοιραίο παιχνίδι Γουλιέλμος Τέλος) κυρία Μπόουλς στην ταινία "On the road".
And the Oscar goes to .... (Αφού δεν είναι η Νικόλ να το πάρουν εξ ημισείας ή η ίδια ως Κατγούμαν να το μοιραστεί με τον εαυτό της) Αν Χάθαγουεϊ (Οι Άθλιοι).
Πρωτότυπο Σενάριο
Λίγο - πολύ έχω σχολιάσει παραπάνω τις ταινίες που είναι υποψήφιες και στις δυο κατηγορίες σεναρίου εκτός από το μικρών διαστάσεων αλλά έντιμο σενάριο των Γουές Άντερσον και Ρόμαν Κόπολα στο Ο Έρωτας του Φεγγαριού
Τα υπόλοιπα είναι
Μίκαελ Χάνεκε, Αγάπη
Κουέντιν Ταραντίνο, Django ο Τιμωρός
Τζον Γκέιτινς, Flight
Μαρκ Μπόαλ, Zero Dark Thirty
Τι σεναριακή ένδεια!!!!! Για αυτό θα δώσω το Όσκαρ κατευθείαν στον μονόφθαλμο.
Λούσι Άλιμπαρ και Μπεν Τσάιτλιν, Τα Μυθικά Πλάσματα του Νότου
Ντέιβιντ Μαγκί, Η Ζωή του Πι
Τόνι Κούσνερ, Λίνκολν
Ντέιβιντ Ο'Ράσελ, Οδηγός Αισιοδοξίας
Αφού προσθέσω ότι το " Salmon fished in Yemen" άξιζε μια θέση εδώ (ή από πάνω αν είναι πρωτότυπο), ήδη θα έχετε καταλάβει
ότι the Oscars goes to ... Λούσι Άλιμπαρ και Μπεν Τσάιτλιν, Τα Μυθικά Πλάσματα του Νότου
Ταινία Κινουμένων Σχεδίων
Φτωχή ήτανε φέτος η παραγωγή σε κινούμενα σχέδια, εννοώ ως προς την ποιότητα, και πιστέψτε με έχω δει ό,τι βγήκε και δεν βγήκε τα τελευταία χρόνια. Την είπανε στη Pixarγιατί καμιά από τις ταινίες της δεν έχει γυναίκα πρωταγωνίστρια κι αυτή φοβούμενη που την κακοχαρακτηρίσοανε βρήκε τσάτρα-πατρα μια ιστορία και την έκανε ταινία τραβώντας την υπόθεση από τα μαλλιά, ώστε να πάρει μια φεμινιστική χροια... Όχι και πολύ Brave... Ο αγαπημένος Τιμ Μπάρντον τα έκανε πιο μούσκεμα στο Frankenweenie. Ο τύπος που αργότερα θα έφτιαχνε τον Ψαλιδοχέρη ντύνεται Φρανκενστάιν και ξαναζωντανεύει το νεκρό του σκύλο, κοιμήθηκα πολύ ωραία όταν το είδα, δυστυχώς πριν τελειώσει η ταινία. Στο ParaNorman, Μια Υπερφυσική Ιστορία αναγνωρίζω το ευφυές λογοπαίγνιο στον τίτλο, αλλά πέραν τούτο είναι το πιτσιρίκι από την "Έκτη αίσθηση" στο λιγότερο συμπαθές. Οι Πειρατές!
είναι η ταινία που πέταξε έξω από την πεντάδα το "Hotel Transylvania", την καλύτερη με βάση το δόγμα στους τυφλούς βασιλέυει ο μονόφθαλμος ταινία κινουμένων σχεδίων της χρονιάς. Θα μπορούσαν να γίνουν καλή ταινία κι ο Χιου Γκράντ είναι πολύ καλός στον φωνητικό του ρόλο. Τελικά είναι μια ταινία μια από τα ίδια που την ξεχνάς όταν τελειώνει. Φαίνεται ό,τι είναι the year of the thief φέτος στο κινέζικο ημερολόγιο. Γιατί το Ραλφ: Η Επόμενη Πίστα δεν είναι τίποτα άλλο παρά το "Nightmare before Christmas"σε περιβάλλον ΑΤΑRI βιντεογκέιμς. Ο εν λόγω Ραλφ βαρέθηκε να παριστάνει το κακό στο βιντεοπαιχνίδι του, αποφασίζει να πάει σε άλλο βιντεοπαιχνίδι και να γίνει σουπερήρωας . τα κάνει πουτάνα και στο τέλος μαθαίνει ότι καθείς εφ' ω ετάχθη. Πάντως είναι η πιο διασκεδαστική της πεντάδας.
And the Oscars goes to... "Hotel Transylvania". (Τι πάει να πει δεν είναι υποψήφιο; Δικά μου είναι τα βραβεία, ό,τι θέλω κάνω...)
Στην κατηγορία ξενόγλωσσης ταινίας η μόνη που έχω δει είναι το "Αγάπη". Από τις άλλες μόνο το "Kon-tiki" ήξερα, αλλά δεν το κατέβασα. Θα αντισταθώ στον πειρασμό να δώσω όσκαρ στις άλλες κατηγορίες, περιοριζόμενος μόνο να πω ότι το τραγουδάκι της Αντέλ στο Skyfall είναι καταπληκτικό ( κι εννοείται ότι είναι το καλύτερο τραγούδι σε ταινία του Τζέιμς Μποντ) κι ότι το υποψήφιο για ταινία κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους Paperman είναι γλυκούτσικο .
Α, και κάτι πολύ σημαντικό! Σε μένα θα απονέμω το "Despoina Award" (ετησίως...)
κι είχα μια επιθυμία να πεθάνω.
