Αναφορά στον Φραγκίσκο. Μέρος 6ο. Οι γάτες της ζωής μου. Νηρηιδική Δυναστεία.. Οι επίγονοι της Ζόρικης

     To πρώτο γατί εκ Ζόρικης ήτο ο Πικουλίν ή Γατουλίνος, όπως τον έλεγε ο πατέρας μου
. Ήταν μαύρος, αλλά είχε άσπρο στο πρόσωπο και φαινόταν σαν να φοράει μάσκα. Γι’ αυτό μπήκα στον πειρασμό να τον βγάλω Ζορό. Γεννήθηκε τον Μάιο του 1994 και τον ονόμασα Πικουλίν, γιατί η απόφαση να τον κρατήσουμε τελικά, πάρθηκε την μέρα που η Εθνική Μπάσκετ έπαιζε στο Μουντιάλ με το Πόρτο Ρίκο του Πικουλίν Ορτίθ. Μια που μου είχε κάτσει το όνομα (μόνο Πικουλίν δεν είναι ο Ορτίθ) και ήταν μικρούλης, τον ονόμασα έτσι. Ήταν πολύ χαδιάρης και προσεκτικός μη σε γρατσουνίσει κατά λάθος. Πέθανε το 1999. Έλειπε μέρες. Εμφανίστηκε ένα πρωί, έκανε δυο τούμπες και δυο κεφαλιές στον πατέρα μου που νόμισε ότι ήθελε χάδια και πέθανε.

Η Ζόρικη έκανε και ένα άλλο γατί που υπήρχε η πρόθεση να κρατηθει, αλλά δεν επιβίωσε. Ήταν

           ασπρόμαυρο ή ασπροπετρωτό και το είχαν βγάλει Μπιρμπίλη, από τα μπιρμπιλωτά του μάτια.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ (της πρώτης αφήγησης)

H τελευταία υγιής γέννα της Ζόρικης συνέβη το Πάσχα του 2000. Αποτέλεσμα της πράξεως αυτής ήταν οι αυτού εξοχότητες η Λουντμίλα και ο Εντγκαρ Ντάβιντς ή σκέτα Ντάβιντς. Ο Ντάβιντς είναι παιδί της μάνας του και στο χαρακτήρα. Είναι νευρικός και ανασφαλής, χαδιάρης αλλά φοβάται να αφεθεί. Φοβάται να μπει στην κουζίνα ακόμα και αν έχει φαΐ. Το όνομα του το πήρε γιατί όταν ήταν μικρό γατάκι ήταν επιθετικός και νευρικός, όπως ο Ντάβιντς της Γιουβέντους κι έτσι τον ονόμασαμε Ντάβιντς.

"Are you talking τo me? "   Ντάβιντς

Όταν ήταν πιο μικρός, τον είχα κάνει πιο ήμερο αλλά μια παντοφλιά της μάνας μου τον αγρίεψε πάλι. Αν γουστάρει, σου επιτρέπει να τον χαϊδέψεις αλλά είναι "περιπατητής" σαν τη μάνα του.

Είναι άσπρος με μπαλώματα πετρωτά στα αυτιά και στη ράχη. Δεν έγινε μεγαλόσωμος, όπως φαινότανε όταν ήταν μικρός, και έχει κοντά πόδια. Αυτό όμως δεν τον εμποδίζει να είναι τσαμπουκάς και μαχητικός. Μαζί με την Λουντμίλα και ένα γατί ακόμα έχουν δημιουργήσει ένα μέτωπο και δεν επιτρέπουν σε άλλα γατιά να μπουν στο σπίτι. Η πρόκληση είναι να τον κάνω ημερότερο.

(Σιγα να μην τα κατάφερα... )

Η Λουντμίλα είναι γάτα τετάρτης γενιάς της Νηρηιδικής Δυναστείας. Είναι ίδια με την προγιαγιά της την Νηρηίδα. Είναι το ίδιο ισορροπημένη, το ίδιο μικρόσωμη, με την ίδια έντονη προσωπικότητα και δεν έχει πουθενά άσπρο. Μόνο που δεν τρώει χορταρικά. Είναι η πιο φιλάρεσκη γάτα που έχω δει ποτέ. Αφήνει μια κοκεττίστικη αύρα και για αυτό τον λόγο αλλά και για τις αέρινες και συμμετρικές γραμμές του σώματος της πήρε το όνομα της. Είναι σαν τις Ρωσίδες κοπελίτσες της γυμναστικής. Μια μικρή Λουντμίλα.

Δεν είναι ο Αρσέν Λουπέν... Είναι η Λουντμιλα

       Είναι λίγο πιο ήμερη από τον Ντάβιντς και, όταν η Ρεβέκκα και ο ανηλεής νόμος της «ιπτάμενη παντόφλα» απουσιάζει, δεν έχει κανένα πρόβλημα να μπει στην κουζίνα. Είναι και αυτή της "περιπατητικής" σχολής χαϊδέματος αλλά πιο ελεγχόμενα. Η πρόκληση είναι να την μάθω να κάθεται σε ποδιά.(Νομίζω την ημέρεψα αυτή...)