Αναφορά στον Φραγκίσκο. Μέρος 1ο. Εισαγωγή. Οι γάτες της ζωής μου. Προϊστορία.

     { Το κειμενάκι αυτό γράφτηκε  κάπου μεταξύ 2002 και 2003 για ιδιωτική χρήση. Ο αδερφός μου, ο Πάνος,  με είχε αναγορεύσει σε … ληξίαρχο των γάτων του σπιτιού, επειδή , όντας  μικρότερος,  έζησα στο χωριό αρκετά χρόνια, αφότου  έφυγε αυτός, και  μέχρι τότε κατέβαινα συχνά, άρα θυμόμουν. Κι ήθελε να κάνω ένα χρονολόγιο των γάτων μας,  μια …γατική γενεαλογία, για να τους θυμόμαστε και να αποκτήσει καθένας από αυτούς την δική του ανεξάρτητη υπόσταση, αυτή που ταιριάζει στην γατήσια φύση του, και να μην επικαλυφθούν  ιδιότητες, πράξεις, χαρακτηριστικά του ενός με τα αντίστοιχα του άλλου, καθώς θα φεύγουν τα χρόνια και το   Αλτσχάιμερ θα έρχεται.  Στην πορεία επεκτάθηκα λίγο παραπάνω, καθώς συμπεριέλαβα και τα υπόλοιπα κατοικίδια( ή  μη κατοικίδια που εμείς αντιμετωπίζαμε ως κατοικίδια) ζώα του σπιτιού αλλά και τις δικές μου ατομικές  περιπέτειες   με άλλα ζώα  και .. τρία φυτά. Για αυτό, θεώρησα καλό να παίξω λίγο – άλλωστε, ο αρχικός τίτλος «Οι γάτες της ζωής μου» δεν ταίριαζε πια-  και, μιμούμενος τον Καζαντζάκη, που υποτίθεται ότι κάνει μια ανασκόπηση της ζωής του ως αναφορά πεπραγμένων στον Ελ Γκρέκο, το ονόμασα «Αναφορά στον Φραγκίσκο» της Ασίζης. Τον προστάτη των ζώων.

   Δεν έχω αλλάξει πολλά πράγματα από το αρχικό κείμενο, ωστόσο η ιδιωτική φύση της πρώτης γραφής  με εξαναγκάζει, στην παρούσα να φάση, να εισάγω κάποιες επεξηγήσεις. Δηλαδή, όταν γράφω, ας πούμε, για την «Λουλούκα, την αγαθιάρα σκύλα του Σωτήρη»,  η οικογένεια μου ήξερε ποιος ήταν αυτός. Ο συγκεκριμένος γείτονας, από το συγκεκριμένο. διπλανό σπίτι. Ο παρών αναγνώστης όμως θα ήθελε, ίσως,  κάποια  παραπάνω διευκρίνιση.  Επίσης, επειδή τα χρόνια έχουν περάσει, θεώρησα καλό στο τέλος να εισάγω κι ένα επίμετρο με τις επόμενες έγγραφες στο «Ληξιαρχείον Γάτων» της οικογένειας μου. (Άλλα κατοικίδια δεν είχαμε… )   }

ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ

         Η σχέση μου με τις γάτες ξεκινάει -μεταξύ μύθου και σύγχυσης- τα πρώτα μου παιδικά χρόνια. Αναφορές που σχετίζονταν είτε με παρελθόντες/τεθνεώτες γάτους είτε με παραδείγματα ανθρώπων που αρρώστησαν, επειδή έπιαναν τα γατιά, με απώτερο σκοπό να αποθαρρύνουν εμένα από το να τα πιάνω, πράγμα που τελικά μάλλον κατάφεραν – προσωρινά. Είχα φτάσει, θυμάμαι, στο σημείο να μισώ μια αδερφή της  Σπύραινας, μιας  γειτόνισσας– μια γυναίκα που μένει στον Καναδά και σε τελική ανάλυση ακόμα και τώρα δεν την έχω δει ποτέ- από τις πολλές φορές που είχα ακούσει την ιστορία που «έπαθε αχινόκκο και της ανοίξανε τα σωθικά ». Κι αόριστα θυμάμαι κάτι να έπαθε από γάτα η γιαγιά μου Όλγα, που δεν την θυμάμαι καλά. Παρεμπιπτόντως, η γιαγιά αυτή ήταν η μοναδική περίπτωση ανθρώπου που κοιμότανε μαζί με γατιά- πράγμα που μου φαινόταν αδιανόητο τότε αργότερα ωστόσο, το έκανα παρά πολλές φορές, ένα διάστημα μάλιστα το κάναμε οικογενειακώς.

       Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα  παρελθόντα γάτου ήταν ο Αλεπουδέλης τη θειας μου της Μαρίας, ένας γάτος -  θρύλος,  παραπομπή σε κάθε σχετική συζήτηση, με αναφορές  γεμάτες αίγλη και λατρεία, πράγμα πολύ παράξενο στα μάτια μου, διότι, αντίθετα με μας που οι γάτοι είχαν αρχίσει να είναι μέρος της οικογένειας, στη θεια μου οι γάτες ήταν εξοβελιστέες. Τώρα βέβαια οι συνθήκες έχουν αλλάξει λίγο υπέρ των γάτων.

      Μια άλλη περίπτωση ήταν ο Ασπρόμαυρος (νομίζω αμυδρά πως τον θυμάμαι οπτικά και, αν η μνήμη μου ισχύει, μάλλον θα έπρεπε να ονομάζεται Μαυρόασπρος) ο άτυχος εκείνος γάτος που, μετά την απρονοησία του να μπει στο σπίτι και χέσει κάτω από ένα κρεβάτι, είχε ακολούθως την τιμή να τα σκουπίσει με την μούρη του, με λίγη βοήθεια από την μάνα μου βέβαια, για σωφρονισμό και παραδειγματισμό. Σκεφτόμουνα τη φρίκη του γάτου και έφριττα και ο ίδιος.

      Τέλος, σαν όνομα θυμάμαι ένα γάτο, τον Ψαρέα.  Τον είχε πατέρας μου πριν να γεννηθώ. Προφανώς, λόγω ονόματος, ήταν λευκός γκρί και μιλούσε συχνά για αυτόν ο πατέρας μου, αλλά δεν θυμάμαι τίποτα. Νομίζω πως ήταν  ο γάτος στον οποίο δοκιμάστηκε για πρώτη φορά η πατέντα μετατροπής ενός γάτου σε "βαλίτσα του γιατρού του Στεφανέα".             

 Συνίστατο δε η περί ου ο λόγος πατέντα εις το εξής. Παίρνετε ένα γάτο (δεν έχει σημασία αν είναι αρσενικός ή θηλυκός), κατά προτίμηση( αν όχι κατά κανόνα) ήμερο και καλοκάγαθο (διότι σε διαφορετική περίπτωση κινδυνεύετε να μην το πάρει καλά και να σας καταξεσκίσει).   Τον γυρίζετε ανάποδα και του πιάνετε μαζί τα μπροστινά και τα πισινά πόδια, ενίοτε δε και την ουρά, με τα χέρια σας . Ύστερα, απαγγέλλετε ρυθμικά την  μαγική φράση «Η βαλίτσα του γιατρού του Στεφανέα, με τα φάρμακα τα νέα», ενώ κουνάτε πέρα – δώθε τον γάτο, προσεκτικά βέβαια, διότι ένα χαριτωμένο αστείο στον γάτο κάνετε, δεν θέλετε να τον εξοντώσετε… Ήταν δε ο γιατρός Στεφανέας ένας από τους δυο γιατρούς, -ο άλλος λεγόταν Σαράβας- που διήρχετο των χωρίων της Δυτικής Μάνης στα πέτρινα χρόνια των δεκαετιών του ’40, του ’50 και του ’60 και θεράπευε τους κατοίκους. Και σεις μόλις αποκτήσατε, εν είδει γάτου, τη βαλιτσούλα που έβαζε τα φάρμακα του. ΠΡΟΣΟΧΗ!!! επειδή και ο πιο καλός γάτος έχει τα όρια του και κάποια στιγμή τα παίρνει στο κρανίο, όταν τον δείτε να γρυλίζει ή να σας δαγκώνει ελαφρά τα χέρια ή να προσπαθεί να απελευθερωθεί με απότομες κινήσεις, συνίσταται να αφήσετε το γάτο, να τον χαϊδέψετε λιγάκι και να του δώσετε και κάνα ψαράκι. Έτσι, κι αυτός αποζημιώνεται κάπως για την χαριτωμένη βαρβαρότητα που υπέστη και σεις γλυτώνετε τα ματάκια σας την επόμενη φορά που θα τον πλησιάσετε…

 

Προηγούμενο                                                                                                          Επόμενο