Καινούργια πόλη

Από το βάθος των παλιών ημερών... Και καλών, γιατί όχι;  Πρόκειται για ένα τραγουδάκι επηρεασμένο (προφανώς) από την καβαφική "Πολιν"... Όπως την αντιλαμβανόμουνα εγώ τουλάχιστον...  Ως έκφραση του αδύνατου της φυγής... (Και μάλλον από τον Κούντερα προέρχειται η φράση "όπου κι αν πάω πάντα η ζωή θα' ναι αλλού".) Νομίζω ότι το στιχουργικό έναυσμα ήταν η φράση  "μοιάζω με μέλισσα που άτσαλα βγάζει κεντρί για να κεντρίσει μια γιγάντια μεθυσμένη καταιγίδα " και όπως την επέκτεινα συναντήθηκα με το φιλαράκι μου τον Κωστάκη, τον Καβάφη... Ακόμα εκκρεμές είναι... Δεν έχω τελείωσει τους στίχους ακόμα, δεν πρόλαβα ποτέ. Δηλαδή το μέρος για τις μέρες. Τα κουφάρια δεν έπρεπε να είναι "άδεια, σκαλισμένα", κάτι άλλο έπρεπε, ("άθλια, σαπισμένα" ίσως. Χμ! Καλό, θα το κρατήσω. Γιούπι!!!! Το τελείωσα.) αλλά ... Το έγραψα μια βδομάδα πριν φύγω για φαντάρος ή κάπου εκεί... Γέμισα πρόχειρα σε κάποια σημείο τους στίχους, για να μπορέσω να το κάνω μια υποδυπώδη ηχογράφηση και να κρατήσω τα "λαλαλά" μόνο για το ριφάκι, ώστε να δω πως βγαίνει το τραγούδι κι εφυγα να σας φυλάω από τους Τούρκους (οι Αλβανοί και οι Βούλγαροι είχανε πάψει να είναι εχθροί), ώστε να κοιμόσαστε ήσυχοι... Όταν γύρισα, δεν θυμόμουνα τις ...συγχορδίες. Εντάξει, θα μπορούσα να κάτσω να το ξαναεναρμονίσω, αλλά ειλικρινά, βαριόμουνα, ήταν παλιό, είχα ένα μάτσο πιο καινούριες ιδέες και βιαζόμουνα να τις ψάξω... Ένα ακόμα αδικαίωτο τραγουδάκι... Και τι πειράζει?

Καινούρια πόλη 

Τα παπούτσια της φυγής μου πετάνε φωτιές,

τα βήματα μου αφήνουν ματωμένα χνάρια!

Η πόλη που ΄μουνα ρουφούσε αέρα απ ' τις αναπνόες

κι οι ώρες μοιάζανε με άθλια, σαπισμένα κουφάρια. 

Καινούρια πόλη όμως ποτέ μου δεν θα βρώ, 

ούτε λιμάνι για ν' αράξω. 

Η πόλη που αποφέυγω είμαι εγώ

κι απο μένα δε μπορώ 

να μ' απαλλάξω. 

Κι ό,τι με ξέσκιζε εκεί θα με διαλύει παντού.

Κορώνα ή γράμματα εγώ θα 'μαι πάντα ο χαμένος. 

Όπου κι αν πάω πάντα η ζωή θα 'ναι αλλού. 

Αυτή η πορεία είναι μονόδρομος παγιδευμένος. 

Μια ακόμα αυταπάτη ήταν αυτή η φυγή...

Σκάρτη αποδείχθηκε η τελευταία μου ελπίδα!

Μοιάζω με μέλισσα που άτσαλα βγάζει κεντρί

για να κεντρίσει μια γιγάντια μεθυσμένη καταιγίδα._

Ένα αγέννητο τραγουδάκι

"Πότε θα ξαναγράψει τραγούδια άραγες;"

Το κομμάτι που θα ακούσουμε σήμερα, είναι όντως αγέννητο κι ανολοκλήρωτο.  Πρόκειται για έναν αυτοσχεδιασμό ο οποίος. όπως θα ακούσετε έληξε βάναυσα από το χτύπημα ενός κουδουνιού.  Αν θυμάμαι καλά, κάποτε δεν πήρα την όμορφιά στα γονάτα μου να την βρώ πικρή (ίσως γιατί δεν είμαι ο Ρεμπώ) αλλά είχε έρθει ο Στέλιος στο σπίτι μου να πιούμε κάφέ και να παίξουμε. Κάποια  στιγμή, λοιπόν  που είχε πάει στην τουαλέτα, έπαιζα στην κιθάρα τα ακκόρντα του κουπλέ του  "κάτω από την μάσκα που φοράς" των "Τρυπών" ... Στο μεταξύ, γύρισε κι ο Στέλιος, πήρε τη κιθάρα του κι  άρχισε κι έπαιζε μια μελωδία από πάνω. Το δουλέψαμε λιγάκι στην αρχή και μετά  είπαμε να το ηχογραφήσουμε να δούμε τι θα βγει... Και το κάναμε, μέχρι που χτύπησε το κουδούνι... Μετά δεν ξανασχοληθήκαμε μ' αυτό. Αρκετά χρόνια μετά ο Στέλιος έυχε να μου δώσει κάποιους ημιτελείς στίχους του με τίτλο ή "Το πετρωμένο καράβι" ή "Καράβι που πετρώνει".  Σκέφτηκα να τους τελειώσω και να τους βάλω στη μελωδία, αλλά δεν κατάφερα... Έτσι το τραγούδι που κρυβόταν από κάτω έμεινε αγέννητο (ή του έκανα έκτρωση, ότι προτιμάτε).  Ήταν το τελευταίο τραγούδι που προσπάθησα να φτιάξω,  καθώς  ήταν μετά το "Επειδή θα' ρθεις"  που ουσιαστικά σηματοδοτούσε πως  πια είχα ξεπεράσει ψυχολογικά τη φάση... Κι έτσι ο Φοίβος δεν έμεινε άνεργος...

"Οι παλιές αγάπες" - Ένα αμήχανο τραγουδάκι

"Παλιές αγάπες" λέγεται το σημερινό - και αδικαίωτο-  τραγούδι κι έχει κάτι από την αμηχανία που όντως μερικες φορές έχουν οι παλιές αγαπες. Δεν θυμάμαι αν το κίνητρο για να γράψω τους στίχους ήταν η φράση του Σαββόπουλου "Πέρασαν για πάντα οι παλιές ιδέες, οι παλιές αγαπες, οι κραυγές γίνανε παιχνιδι στα χέρια των παιδιών...  "  ή  εκείνο το τραγουδάκι των "Πυξ Λαξ"  για τις παλιές αγάπες που πάνε στο παράδεισο.  Μάλλον το πρώτο, καθώς οι Πυξ Λαξ είναι μεταγενέστεροι και το τραγούδι αναδύει εφηβικό μελοδραματισμό κι αμήχανες (νάτο) ρίμες, μετά βελτιώθηκα λιγάκι στιχουργικά... Το έγραψα την brainstorming περίοδο της συνθετικής μου (χαχα!) διαδρομής, και ειδικότερα την εποχή που πειραματιζόμουνα με τραγούδια χωρίς ρεφραίν,   για αυτό και δεν το χτένισα πολύ, δεν είχα χρόνο, κι έκτοτε μου άφηνε πάντα μια αμηχανία (νάτο πάλι )κάθε φορά που πήγαινα να το ξαναπιάσω... Κι έτσι αμήχανα (δεν θα το γράφω κάθε φορά... ) το άφηνα... Θεωρώ πάντως ότι η εμβατηριακή μελωδιούλα δεν είναι άσχημη, στη βάση ότι κάνει αντίστιξη με τον μελό στίχο. Η "επίσημη" ηχογράφηση του από τους "Ατάλαντους" είναι μια αμήχανη εκδοχή με τη φωνή του Στέλιου την οποία δεν θα σας παραθέσω εδώ γιατί είναι κρίμα να το εκθέσω το παιδί, αντ΄αυτού, και παρόλη την αμηχανία μου, θα βάλω μια μεταγενέστερη αμήχανα αμήχανη προσπάθεια... Γιατί το βάζω εδώ? Εμ... Συγχωρήστε την αμηχανία μου. Οι παλιές αγάπες να πάνε στο Παράδεισο (το ίδιο και τα παλιά τραγούδια ) και πρέπει να τελειώνουμε μαζί τους, γιατί οι νέες αγάπες βρίσκονται σε ένα μέρος παραπλήσιο ηχητικά ( ;)  ) και περιμένουν να περάσουνε  οι καμιά 230ριά ημέρες...

"Οι παλιές αγάπες"

Με περιφρόνηση κι οργή κοιτάνε

οι αγάπες μας τα σκόρπια λειψανά μας. 

Μέσα στις αναμνήσεις μας γελάνε

για το καιρό που πέρασαν κοντά μας. 

Ειρωνικά γελούν απ' τις φωτογραφίες

που έχουμε φυλάξει στο ντουλάπι

και μας θυμίζουν τόσες ιστορίες 

όταν ξαπλώνουμε σ' άδειο κρεββάτι. 

Φτύνουν μ' αποστροφή στο χώμα

όταν θυμούνται τις στιγμές μας. 

Κλωτσούν μ' αηδία το νεκρό μας σώμα,

ρίχνουν αλάτι στις πληγές μας. 

Κάποια στιγμή φρικτά μας εκδικούνται

για το καιρό που ζήσανε μαζί μας 

μα ούτε και τότε ικανοποιούνται

κι εξαφανίζονται από την θύμησή μας. 

Κι εξαφανίστηκαν από τη θύμησή μας.

Για το "Μουσείο Διαλυμένων Σχέσεων" πάτα εδώ

Άναψε το τσιγάρο - "Τόλης Τσιμογιάννης"

     Μερικές φορές καθόμασταν  με τους "Ατάλαντους", ή  και με άλλους φίλους,  και,  μεταξύ χαβαλέ, καφέδων και κρασιού,  συνήθιζα χωρις να το χω προγραμματίσει  να κάνω ένα one man show στο οποίο έπαιζα διάφορα τραγούδια, άσχετα μεταξύ τους το ένα από το άλλο, φάλτσαρα σκοπίμως, μιμούμουν φωνές, τραγουδούσα με διάφορα στυλ και τέτοια... Έκανα δηλαδή τον καραγκιόζη, με άλλα λόγια.  Μερικές φορές, κάποιος βρισκόταν να πατήσει το κουμπί του κασσετοφώνου και να με ηχογραφήσει. Δυστυχώς στο πιο πετυχημένο μου τέτοιο "σόου"  το κουμπί πατήθηκε αργά, όταν πια είχα "στερέψει", κι έτσι διασώθηκε μονάχα αυτή η αλα Τόλης  Τσιμογιάννης  (ο Σώτος, ο Βολάνης, ο γνωστός καλλικέλαδος αοιδός,  δεν είχε υπήρχε τότε. Ζήσαμε και τέτοια δράματα εμείς οι παλιότεροι! Τέτοιες στερήσεις...) "εκτέλεση" του "Άναψε το τσιγάρο, δώς μου φωτιά"... Δεν είμαι πάρα πολύ περήφανος για την μίμηση, άλλες φορές το έκανα καλύτερα. Να μην είστε κακοί όμως. Είναι δύσκολο, να ξέρετε, να προσπαθείς ταυτόχρονα  να τραγουδήσεις με ξένη φωνή,  να τραγουδάς από την μύτη, να προσπαθείς να μένεις στο τόνο ένω έχει "αμανέδες" κι εσύ δεν έχεις μεγάλη αναπνοή, να "παχαίνεις" το σίγμα και να γελάς παράλληλα. 

Το ανεβάζω για να ανασυνθέσω στιγμιάια την εποχή και την ατμόσφαιρα  κι επειδή, έτσι που πάει με τη δαιμονοποίηση του καπνίσματος, αργότερα μπορεί να παραβαίνω και κανα νόμο....

Άναψε το τσιγάρο, δώς μου φωτιά...