"Wish you were here" - Nick Cave and the Bad Seeds (Α "What if..." cover)

  Μια παγκόσμια αποκλειστικότητα στην "Ταπεινή Τέχνη"!!!!!!!!!!! Δείτε το πραγματικό  εξώφυλλο του δίσκου "Henry's dream"  των Nick Cave and The Bad Seeds

Nick Cave and The Bad Seeds: "Henry's Dream" (including "Wish you were here")

 και ακούστε  το δέκατο, κρυφό τραγούδι του δίσκου, το "Wish you  were here"...
    Τι είπατε? Δεν είναι αυτό το εξωφυλλο, ο δίσκος έχει εννιά τραγούδια και το "Wish you were here" είναι των  Pink Floyd ? Σε ποιον κόσμο? Α, στον δικό μας, ε? Σ' έναν παράλληλο όμως;
   Για προσέξτε!

    Η λεγόμενη "Υποτακτική Iστορία" εξετάζει εναλλακτικά σενάρια, το "What if...".  Tι θα μπορούσε να συμβεί, πώς θα ήταν ο κόσμος, εάν ένα ιστορικό γεγονός δεν συνέβαινε. Αν π.χ. ο Χίτλερ σκοτωνόταν στον Α΄Παγκόσμιο πόλεμο ή αν η ζωγραφική του είχε απήχηση...  Είναι, δηλαδή, για την Ιστορία κάτι ανάλογο με  αυτό που είναι η Παραλογοτεχνία για την Λογοτεχνία...  Λιγάκι στο

Τα παιδία παίζει

περιθώριο, αλλά ανανεωτικό... Η ένατη τέχνη (γιατί τα κόμιξ ως γνωστόν απεγδύθησαν της κατηγορίας της παραλογοτεχνίας και αναδείχθηκαν σε μορφή τέχνης) χρησιμοποιεί πλατιά τελευταία τις τεχνικές της υποτακτικής ιστορίας, καθώς κύκλοφορούν διάφορα "What if..."  Τι θα γινόταν αν ο Κόναν ο Βαρβαρος βρισκόταν στο σημερινό Μανχάταν; Ή τι θα γινόταν αν ο Μπάτμαν έκανε τόπι στο ξύλο τον Σούπερμαν; Και ούτω καθεξής...
  Μια μέρα, λοιπόν, εγώ και ο Στέλιος  τζαμάραμε και για χαβαλέ είπαμε να κάνουμε το δικό μας "What if...", να δούμε πώς θα ήταν το "Wish you were here" όχι αλά τούρκα (και κρίμα, τώρα που το σκέφτομαι ), αλλά αλά Καίηβ... Αν δεν ήταν δηλαδή τραγούδι των Pink Floyd,  αλλά των Bad Seeds... Και μας άρεσε το σκηνικό και το επαναλάβαμε και με το ίδιο και με άλλα τραγούδια. Τιμής ένεκεν παρουσιάζω εδώ την πρώτη αυτή εκδοχή...

701 Θεσπιείς.

    Από μικρό παιδί μου είχαν κάνει εντύπωση οι 700 Θεσπιείς.  Φαντάζομαι για τον ίδιο λόγο που κόλλησε ο Σεφέρης με την Ασίνη. Μόνο μια λέξη στην Ιλιάδα κι εκείνη αβέβαιη. Έτσι κι οι Θεσπιείς. Μια υποσημείωση, αχρείαστη και αποσιωπημένη συχνά στο αναντίρρητα σημαντικό έπος του Λεωνίδα. Ήταν μάλλον αυτό το ημίφως της ιστορίας που μου τους έκανε θελκτικούς. Από μικρός φαινόμουνα ότι θα κολλαγα με τον Καβάφη...

700 Θεσπιείς

     Όμως, αν για την Ασίνη μπορούμε να δεχτούμε τον αφανισμό της μνήμης της, για τους 700 Θεσπιείς άρχισε ολοένα και συχνότερα να με στεναχωρεί, στα όρια της αγανάκτησης, η υποτίμηση και η αποσιώπηση της συνεισφοράς και της θυσίας τους. Γιατί οι άνθρωποι αυτοί ήταν εκείνοι που έμειναν να πολεμήσουν για την πατρίδα τους - οι Θεσπιές είναι  κοντά στις Θερμοπύλες -κι όχι για λόγους τακτικής. Κι ενώ οι Σπαρτιάτες ήταν πολεμικές μηχανές προορισμένες να μάχονται σώμα με σώμα από γεννησιμιού τους, οι Θεσπιείς ήταν ευκαιριακοί στρατιώτες, αγρότες ως επί το πλείστον, στρατεύσιμοι εποχιακά  μόνο για τις περιορισμένες ανάγκες  της πόλης – κράτος τους, άρα λιγότερο εξοικειωμένοι με την ιδέα και τον τρόμο του πολέμου και του θανάτου.  Κι ακόμα περισσότερο, καμιά φήμη δεν  θα κηλίδωναν, αν επέλεγαν να φύγουν, και δεν τους υποχρέωνε, στο τέλος- τέλος,  κανένας πάτριος νόμος, κανένα "ταν ή επι τας" , όπως τους Σπαρτιάτες. Μόνοι τους επέλεξαν να μείνουν και να πολεμήσουν και θα ήταν και αδιάφοροι μπροστά στον προβληματισμό μου. Δεν το έκαναν για τη δόξα, δεν το έκαναν για την τιμή, δεν το έκαναν από καμιά υποχρέωση. Ως άνθρωποι με ελεύθεροι βούληση, απάντησαν το μεγάλο "Ναι" στο αίτημα της εποχής τους ακολουθώντας  τις επιταγές της ιστορίας με τον ίδιο τρόπο που παίρνανε τα αλέτρια να τους να πάνε να οργώσουν. Τόσο απλά.  Πολέμησαν, σκοτώθηκαν, ξεχάστηκαν. Και κάπως έτσι έγιναν για μένα διαχρονικό σύμβολο της αδικαίωτης, μα όχι λιγότερο μεγαλόπρεπης θυσίας. Της αμετακίνητης και ανιδιοτελούς σταθερότητας στην υποστήριξη μιας ιδέας,  πέρα από το εφήμερο και το επιφανειακό. Της ακατάπαυστης κι συνεχούς επαγρύπνησης, χωρίς όμως τουπέ και φανφαρονισμούς, σ' ένα σύμπαν όπου η ματαιοδοξία είναι άγνωστη έννοια.   Πραγματικοί και καβαφικοί θερμοπυλομάχοι ταυτόχρονα!!!!

+ ένας...

  Και κάπως τάχθηκα υπερασπιστής  της μνήμης τους. Προσπάθησα, όσο κι όπως μπορούσα, να απαλύνω την αδικία της ιστορίας, να γνωστοποιώ την πράξη τους, τα κίνητρα τους, να εξάρω  τη συνεισφορά τους. Τους έγραψα κι ένα επίγραμμα  και τους αφιέρωσα και μια ανάρτηση στο άλλο μας ιστολόγιο. Δεν είναι παράξενο, λοιπόν, που ταυτίστηκα μαζί τους στο πιο αυτοβιογραφικό τραγούδι που έγραψα, τους «701 Θεσπιείς», για κείνη τη φορά που αντιλήφθηκα τη βαθύτερη ουσία των πραγμάτων, το πώς δηλαδή μπορείς αλλάζοντας να μην αλλάζεις μες την αλλαγή. Πως (και πώς) χωρίς να προδίδεις τον εαυτό σου να είσαι ανοιχτός σε κάθε ευκαιρία εμπειρίας, γνώσης, πειραματισμού. Σαν να ανεβαίνεις τη ράχη του βουνού, για να δεις τι έχει πίσω.

Το βίντεο του τραγουδιού μού έκανε την τιμή να μου το φτιάξει (ακόμα μια φορά μετά την «Υστεροφημία») η gia_des. Σ’ ευχαριστώ… 

701       ΘΕΣΠΙΕΙΣ     

                                                                                  Δεκέμβριος 1996 

Αλλάζω

όψη συχνά και με τρομάζω.

Ξυπνάει ο άλλος μου εαυτός ,

                                                ρωτάει ποιος είναι αληθινός,

αυτός ή εγώ;

Κουρέλια,

κενές ματιές, πνιχτές κραυγές και γέλια!

Το μυαλό μου σκοτεινιάζει

και η σκέψη μου αδειάζει

και νομίζω θα εκραγώ.

Όλα γύρω μου κομμάτια από κάποιο ανόητο κολάζ!

 Στη ζωή μου είμαι κομπάρσος σε σκηνές που κόπηκαν στο μοντάζ.

Θυμίζω

μνημείο κατάρρευσης μα συνεχίζω

να ψαλιδίζω τα όνειρα μου ,

να στριμώχνω τα όρια μου

σε παγιδευμένες διαδρομές.

Να κλάψω ,

 Θεέ μου , να μπόραγα να κλάψω!

Όμως, τα μάτια μου είναι άδεια

κι ας με τρώνε τα σημάδια 
απ’ τις  γκρεμισμένες μου άμυνες.

                                                                               Μα η μέρα,

με τη σπασμένη της φλογέρα,

 μου λέει :  « Μάγκα μη φοβάσαι

στην ίδια ομάδα πάντα θα  ’σαι

με τους 700 Θεσπιείς.»  

  




Κι αλλάζω

μα τώρα πια δε με τρομάζω !

Ο πανικός και η χαρά μου,

ο φόβος και η σιγουριά μου ,

όλα είναι σύμβολα της σκηνής.

Όλα είναι σύνεργα της σκηνής

Κι αλλάζω. Αλλάζω! Αλλάζω...

Πώς να σωπάσω μέσα μου - Νίκος Ξυλούρης

   Καιρό σκεφτόμουνα να κάνω βίντεο για το "Πώς να σωπάσω" του Νίκου Ξυλούρη, το εμβληματικό τραγούδι του Σταύρου Ξαρχάκου πάνω σε στίχους Κώστα Κινδύνη... Ένας χρόνος έχει περάσει από τότε που πρωτοξεκίνησα να φτιάχνω το συγκεκριμένο βίντεο ξεχωρίζοντας τις πρώτες φωτογραφίες, με σκοπό να εξοικειωθώ με ένα πρόγραμμα επεξεργασίας βίντεο... Το καλοκαίρι τελείωσε, πέρασε κι ο χειμώνας και ήταν τελικά γραφτό να το φτιάξω στο τέλος αυτού του Αυγούστου... Αλλά μάλλον δεν πείραξε η καθυστέρηση, καθώς έτσι μπόρεσα να χρησιμοποιήσω φρέσκιες φωτογραφίες, αλλά και να σκανάρω και να συμπεριλάβω και κάποιες παλιότερες που δεν είχα μαζί μου στη Ρόδο... Είπα Ρόδο και μ' έπιασε μια νοσταλγία και θα μου επιτρέψετε να κάνω μια παρέκβαση, για να το ξεχασω, και να ξεκινήσω με το τι είδα το πρώτο μου βράδυ εδώ...

Μεθενίτικο (ή μεθανιώτικό?) φεγγάρι

Εν πάση περιπτώσει, το πρότζεκτ ήταν να οπτικοποιήσω το τραγούδι με φωτογραφίες, δικές μου και της gia_des/ Picrodafni, τοπίων από τα ταξίδια μας στην Ελλάδα... Λόγω εντοπιότητας καταλαβαίνετε ότι η Μάνη (Τσέρια, Καρδαμύλη, Σελίνιτσα, Ταΰγετος, Καστάνια, Στούπα) και η Ρόδος (πόλη της Ρόδου, Ιαλυσός, Κάμειρος, Κάμειρος Σκάλα, Χαράκι, Λίνδος, Αρχάγγελος, Αφάντου, Μονόλιθος, Πεύκοι, Παραδείσι ) είχαν την τιμητική τους... Δεν αφήσαμε όμως στο παράπονο την Καλαμάτα, την Κω, την Άρτα, την Κέρκυρα, τα Τρίκαλα, την Καλαμπάκα, τα Μετέωρα, τα Χανιά, το Λασήθι (εγώ προτιμώ αυτήν τη γραφή...), τα Ζαγοροχώρια, τα αγαπημένα Γιάννενα και το εσχάτως επισκεφθέν Ναύπλιο... Ορμώμενος από την αρχική φράση του τραγουδιού, κύριος σκοπός μου ήταν να αποδοθεί η ομορφιά του ελληνικού τοπίου, καθώς μάλλον με "έχουν πλάνεψει ακρογιαλιές δειλινά", όπως λέει και το τραγούδι... Σε δεύτερο βαθμό ωστόσο, έγινε και μια μικρή προσπάθεια απόδοσης του νοήματος και, κάτα κάποιο τρόπο, ερμηνείας του τραγουδιού... Δείτε το και ελπίζω να σας αρέσει...

Παραθέτω παρακάτω κάποιες από τις φωτογραφίες του βίντεο, κάποιες τις έχετε ήδη δει εδώ ή στο βίντεο για την Καρδαμύλη.

Απόγευμα στην Κω (Άγιος Θεολόγος)

Ροδος.

Ρόδος

Αεροπλάνο "κρύβεται" στον ροδιακό ουρανό

"Θαλασσογραφία" από το Καταφύγιο (Κοψολεμέικα) Τσερίων

Μονόλιθος. Ρόδος

Δύση στην Ψαροπούλα, Ρόδος

Πεύκοι, Ρόδος

Τα Γιάννενα και το νησάκι της Παμβώτιδας από τις Λυγκιάδες

Καλαμάτα. Δυτική Παραλία.

Δύση φεγγαριού στο Καταφύγιο (Κοψολεμέικα) Τσερίων Μεσσηνίας

"Ηλιοσκαλοπάτια" στη Σελίνιτσα (Άγιος Νικόλαος) Μεσσηνίας

Άρτα. Το περιώνυμο γιοφύρι

Τα Κάτω Τσέρια (Κοψολεμέικα, Κοτσιμαρέικα) από την Αγια-Μαντρώνα

Τα Κοψολεμέικα (Καταφύγιο) Τσερίων μες την ομίχλη

Καρδαμύλη

Απόγευμα στο Ναύπλιο

Ναύπλιο. Το Μπούρτζι

Ανατολή στο Σαρωνικό

Καταφύγγια. Οι απηλιές που έδωσαν το όνομα στο οικισμό Κοψολεμέικα (Καταφύγιο) Τσερίων

Χανιά

Ρόδος. Μέσ' από μια πολεμίστρα του κάστρου

Καλή Συνέχεια στα όρια

Αυτή η ανάρτηση είναι για όσους φεύγουν χωρίς να φεύγουν πραγματικά και για όσους, κι ας μην είναι παρόντες, είναι εδώ. Το βιντεάκι φτιάχτηκε σα δώρο αποχωρισμού και σα δώρο καλωσορίσματος μαζί. Οξύμωρο μεν, πέρα για πέρα αληθινό δε. 

Καμιά φορά, οι άνθρωποι κι οι στιγμές πρέπει να φεύγουν από την καθημερινότητά σου για να μπορέσεις να τους συναντήσεις αργότερα και να ενσωματωθούν πάλι στη ζωή σου λες και δεν έλειψαν ποτέ. Για να καταλάβεις καλύτερα τι σημαίνει 'πληρότητα'. Γι' αυτό διάλεξα να ασχοληθώ με το "Συνέχεια στα όρια" - γιατί το "αντίο" του ενός ή του άλλου στο τραγούδι αυτό είναι ουσιαστικά μια υπόσχεση της συνέχειας... 

Και μου θύμισε καναδυό ανθρώπους που η συνέχεια μαζί τους είναι αυτονόητη. Για τους άλλους, τους οριστικούς αποχωρισμούς, θα κάνω κάποια άλλη στιγμή βίντεο: είναι που τελευταία με διακατέχει μια αίσθηση αισιοδοξίας και τα δυσάρεστα προτιμώ να τα εκλαμβάνω ως ολιγόλεπτες παύσεις. Σαν να τελείωσε το φιλμ (... έστω, βρε αδερφέ, η μπαταρία) στη μηχανή και περιμένεις να το αλλάξεις για να ξαναρχίσεις να ποζάρεις χαμογελώντας. Μόνο που τα χαμόγελα δεν είναι για τη μηχανή αλλά για τους ανθρώπους δίπλα σου.

Κάποιος μένει πάντα στο βυθό... Μόνο που αναδυόμαστε πάλι στον αφρό. Μαζί. 

"Όταν χαράζει" - Γιάννης Αγγελάκας (Μέθανα 14/09/12)

Η επαγγελματική μου ζωή, ας μην την πούμε καριέρα, ματιασμένη θα είναι. Είναι γεμάτη από σωστές επιλογές και αποφάσεις που πήγανε στραβα...

Ανατολή στα Μέθανα

Την πρώτη φορά που έγραψα Πανελλήνιες είχα γράψει καλά στην Έκθεση, αλλά παρ' όλα αυτά ρίσκαρα, ξανάδωσα το μάθημα, έγραψα καλύτερα και πέρασα στο Φιλολογικό. Αν δεν το είχα κάνει, θα πέρνούσα στη Παιδαγωγική Ακαδημία και θα έλυνα το παζλ των επαγγελματικών μου πολύ ευκολότερα... (Αλλά τέλος καλό, όλα καλά...)
Στη σχολή, εφόσον υπήρχε η επετηρίδα ασχολήθηκα κυρίως με τον να την τελειώσω νωρίτερα (έτσι θα έμπαινα νωρίτερα και θα διοριζόμουνα νωρίτερα), και όχι με τον βαθμό πτυχίου. Αν το είχα κάνει, θα είχα υψηλότερο βαθμό και, καθώς αυτός προσμετρούταν, θα ήμουν διοριστέος κι όχι απλά επιτυχόντας σε ένα διαγωνισμό ΑΣΕΠ που, αν και κοπίασα, έμεινα στο τσάκ απέξω.... (Αλλά τέλος καλό, όλα καλά)...
Όταν διορίστηκα, έσπευσα να πάρω μετάθεση, αν και κατά βάθος ήθελα να μείνω στη Ρόδο, φοβούμενος ότι θα κλείσουν οι μεταθέσεις, όπως κι έγινε, και θα εγκλωβιστώ. Αν δεν το είχα κάνει θα ήταν η προσωπική ζωή μου θα ήταν τώρα που μιλάμε πολύυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυ καλύτερη...
Για αυτό κι εγώ στις χαραυγές ξεχνιέμαι....
Άλλωστε, μόνο "αν είσαι μόνος, αν είσαι αδύναμος η χαραυγή θα σε ξεκάνει".
Κι εγώ δεν είμαι...
Κι ακόμα τα καράβια ταξιδεύουν κατά το Νότο...
Άρα, τέλος καλό, όλα καλά!_

(Περισσότερα στην αμέσως επόμενη ανάρτηση του ιστολογίου...)

Track 02 (Into the black hole)- Του Νάσου

   Χωρίς πολλά σχόλια, γιατί ακόμα είμαι τσαντισμένος... Να πω μόνο ότι τα κομμάτια του Νάσου δεν είχαν τίτλο. Τα ονομάζω με βάση τη σειρά που είχαν στο σιντάκι που έχει διασωθεί... Ο τίτλος στην παρένθεση προέρχεται από τις εικόνες που διάλεξα για να φτιάξω το βίντεο. Το ήρεμο μέρος της σύνθεσης είναι ένα ταξίδι στα άστρα που καταλήγει μέσα σε μιά μάυρη τρύπα, όταν αρχίζει το κομμάτι να είναι γρηγορότερο, και επενδύεται με άγρια κύματα...

Σπασμένα καράβια. (Τους ναυτικούς τους γέρους συλλογίζομαι- Κώστας Ουράνης)

Την εικόνα που βλέπετε στην φωτογραφία, δεν την αντίκρυσα κατεβαίνοντας από το καράβι στο Πειραία. Κανείς δεν μπορεί πια . Η "Ρομίλντα", η "Ροδάνθη", η "Δημητρούλα" και τ' καράβια των άλλων γραμμών της παλιάς "G.A. Ferries" έχουν κάνει ήδη το τελευταίο τους ταξιδι, αυτό που θα τα μετατρέψει σε παλιοσίδερα, και, μάλιστα, το "Νisos Lissos" (άλλο παροπλισμένο καράβι) πρόσφερε και μια τελευταία υπηρεσία, ανταποκρινόμενο επιτυχώς σε ένα σήμα κινδύνου και σωζοντας κάποιους ναυαγούς... Βρέθηκαν στα νερά μας τις αρχές της δεκαετίας του '90 κι αποτέλεσαν μεγάλη βελτίωση σε σχέση με κάτι "Νήσος Λέρος" ή "Ιαλυσός" που υπήρχαν (είχα κάποτε ταξιδέψει με το "Νήσος Λέρος"... Σε τρεις βδομάδες πρέπει να φτάνουμε στον Πειραιά...) Αργότερα, απαξιώθηκαν, πλήρωσαν την ελλιπή συντήρηση και τα συνεχή ταξίδια, την άφιξη καινούριων, γρηγορότερων και ασφαλέστερων, καραβιών, μετακινήθηκαν κάποια σε ευκολότερα δρομολόγια, η "Δημητρούλα" ειδικά έγινε διάσημη (πρέπει να έχει μπει στο βιβλίο Γκίνες. Έχει χάλασει σε κάθε λιμάνι που έχεις πιάσει. Ένα ταξίδι με το "Δημητρούλα" ήταν απόδειξη του Σρέντιγκερ... Μέχρι να φτάσεις ήσουν ταυτόχρονα και ζωντανός και νεκρός... ), έπειτα δέσανε στο Πειραιά μετά το κανόνι του Αυγουδήμου και περίμεναν το μοιράιο που τελικά έφτασε...
Σπασμένα καράβια, λοιπόν, κι ένα σπασμένο τραγούδι για αυτά. Γι' αυτό όχι το "Σπασμένο καράβι" . Το δικό μου το τραγούδι είναι αληθινά σπασμένο. Γράφτηκε αρχικά με ξένο στίχο και τίτλο "She's gone" πάνω στα ακκόρντα του "Helpless¨, του Νηλ Γιάνγκ, και αφηγούταν μια ερωτική ιστορία με τον τρόπό και το ερμηνευτικό στίλ του Νικόλαου Σπηλιά, γνωστού καθ' ήμας ως Νικ Κέηβ. Τα φτωχά αγγλικά μου με ώθησαν, όταν με είχε πιάσει η φάση "όλο μεταφράζω στίχους από τα τραγούδια μου τ' αμερικάνικα " να δοκιμάζω διάφορους στίχους κυρίως από ποιήματα κι ένα από αυτά (που βρήκα στο παλιό, το "δικό" μου, αναγνωστικό της Στ' Δημοτικού) ήταν μια εκδοχή(η τελική και  αναγνωρισμένη από το συγγραφέα της εκδοχή εδώ) από το ποιήμα "Τα φορτηγά καράβια "του Κώστα Ουράνη (μια καθόλα έντεχνη μελοποίηση εδώ) στο οποίο η ποιητική φωνή ταυτίζεται με τους γερους ναυτικούς που αποσύρθηκαν κι όλο το μυαλό τους είναι στην θάλασσα και (στην άλλη, την κανονική (;) εκδοχή, αυτή που είχα στο νου μου για την ανάρτηση μα τελικά δεν ταιριάζει- όλα σπασμένα είπαμε) τα σπασμένα φορτηγα που εγκατελειμένα περιμένουν την διάβρωση.... Έχασκε όμως ο στίχος. Φανταστείτε ότι το "She's gone " (δυο μιση συλλάβες) αντιστοιχούσε σε ένα 11συλλαβο-12συλλάβο στίχο. Και το παράτησα. Κι ήρθε κι έδεσε σ' αυτήν την ανάρτηση. Σπασένα τα καράβια, σπασμένος κι ο στίχος, σπασμένο και το τραγούδι...

[Τους ναυτικούς τους γέρους (ήτοι "Τα φορτηγά καράβια")]

Στίχοι: Κώστας Ουράνης

Τους ναυτικούς τους γέρους συλλογίζομαι,
που πια να ταξιδεύουν δεν μπορούνε
κι άραξαν στο νησί τους – και τις μέρες τους
ανώφελοι και άνεργοι περνούνε,

που είναι σαν ξένοι στη ζωή τη γύρω τους
και στο νησί τους σαν φυλακισμένοι,
που σέρνονται σκυφτοί και λιγομίλητοι
κι ο νους τους στα ταξίδια τους πηγαίνει,

που πάντα τη φανέλα με την κόκκινη
την άγκυρα στο στήθος τους φοράνε
και που, όταν περπατάν, σκαμπανεβάζουνε
σαν μέσα σε καράβι ακόμα να’ ναι,

που, στεριανοί, δεν παύουνε να γνοιάζονται
για τον καιρό στη θάλασσα που κάνει,
που κι ούτε μιαν ημέρα δεν αφήνουνε
χωρίς να κατεβούνε στο λιμάνι,

και που, όταν ο χειμώνας μες στα σπίτια τους
τους κλείνει, μπρος στο τζάκι τους, τα βράδια,
μ’ υπομονή κι αγάπη – για τ’ αγγόνια τους
είτε γι’ αυτούς – μικρά φτιάνουν καράβια.


Υ.Γ. :Αυτό θα δείτε, αν πάτε τώρα στον Πειραιά...

The passion of lovers (is for death) - Low bap από τις Κουκουβάουνες.

Previously in "Ταπεινή Τέχνη": Ο Κακός Λύκος αναθυμάται εμπειρίες του από το στρατό και πιο συγκεκριμένα τη γνωριμία του με το Θωμά, τον νοσοκόμο, τον ερωτευμένο απέλπιδα με τη μικρή ενζενύ, που αμφιβάλλω αν έμαθε ποτέ για τον έντονο έρωτα που προκάλεσαν τα τσακίρικα της μάτια, και τα μελαγχολικά στιχάκια του. 

  .... Μέσα, λοιπόν, στον πάκο με τους στίχους του Θωμά, που μου έμειναν αμανάτι όταν πήραμε κι οι δυο μετάθεση κι έχασα το τηλέφωνο του,  ήταν και ένα ελληνόφωνο ποιηματάκι, μετάφραση από τον ίδιο δικών του αγγλικών στίχων,  με τίτλο "Passion of lovers (is for death)".  Ήταν επηρεασμένο, το ποιηματάκι, από το ομώνυμο τραγούδι των "Bauhaus". Αφηγείται την ιστορία ενός βαθύτατα ερωτευμένου ανθρώπου που σχεδόν παραλογίζεται από την ένταση του χωρίς ανταπόκριση έρωτά του και προκαλεί ανησυχία  στην γειτονιά, ενώ  εκείνος,  καθαγιασμένος και παραληρώντας από τα αισθήματα του, τους οικτίρει, με τη σειρά του, που δεν έζησαν κι αυτοί έναν τέτοιο μεγάλο  και φλεγόμενο έρωτα και για αυτό και δεν τον νοιώθουν.  Ήταν το  εκείνο είδος του στίχου που για κάποιο λόγο, ενώ στα αγγλικά φαντάζει τραγικά μελοδραματικό και ρομαντικά βαθύ, στα ελληνικά ακούγεται  αμήχανο σαν φτωχός συγγενής, θλιβερό σαν κακοβαμμένη τραβεστί, σιωπηλό και φοβισμένο σαν προσφυγόπουλο, εν ολίγοις εκτός κλίματος  Και σκέφτηκα κι εγώ έτσι να το  προσεγγίσω, εκτός του συνηθισμένου μου κλίματος... Κι έτσι γεννήθηκε το πρώτο μου ραπ,  αυτός ο low bab -κατά κάποιον τρόπο-  μουσικός πειραματισμός που θα ακούσετε...

   Και γιατί λέω πειραματισμός?  Αν θυμάμαι καλά, κάποτε, ήταν το μυαλό μου έκπαγλη γιορτή κι αυτό σήμαινε ότι  μου ερχότανε συχνά ιδέες, έμπνευση το λένε, και δεν έχει σημασία αν η ιδέα είναι καλή, κακή, ολοκληρωμένη, ημιτελής, αν ολοκληρώθηκε ή εάν έμεινε μισή... Κυριαρχούσε επάνω μου (ο όρος ως "αγγλισμός"), δεν είχα στο νου τίποτα άλλο παρά αυτή και έπρεπε άμεσα, ανεξαρτήτως συνθηκών, να ασχοληθώ μαζί της... 

  Η ιδέα ήταν να το κάνω ραπ και να χρησιμοποιήσω ως λούπα  κομμάτια  από το αρχικό τραγούδι των Bauhαus. Κι όρμησα να την πραγματοποιήσω, να μην την ξεχάσω, να κάνω ένα προσχέδιο τουλάχιστον. Υπό τη συνοδεία του  drum machine  του αρμονίου, ηχογράφησα ένα βιαστικό και γρήγορο ραπάρισμα των στίχων  με την πρόθεση αργότερα φτιάξω ένα πιο προσεγμένο. Έπειτα  έβαλα την ηχογράφηση στο κασσετόφωνο να παίζει κι την έγραψα μαζί με  μια ρυθμική κιθάρα σε μιαν άλλη κασέτα. Πήρα την τελευταία κασέτα, την έβαλα να παίζει  κι έπαιξα  ένα ριφάκι στο αρμόνιο και γραφήκανε μαζί σε μια άλλη κασέτα. Μετά, προσπάθησα να βάλω αποσπάσματα από το τραγούδι των  Βauhause. Έβαλα το τραγούδι να παίζει κι αντέγραφα σε μια άλλη κασέτα τα μέρη που τραγουδούσε "The passion of lovers is for death". Έπειτα την πήρα, έβαλα  το δικό μου τραγούδι να παίζει από μια κασέτα  και στο τέλος κάθε στροφής πατούσα από μια άλλη κασέτα  τους Bauhaus και  γραφότανε όλο μαζί "μονταρισμένο" σε μια τρίτη κασέτα, σε ένα άλλο κασετόφωνο. Το αρχικό πλάνο ήταν να δημιουργήσω  κλιμακωτά ένα είδος σασπένς. Σε κάθε στροφή να ακούγεται μόνο το "the passion of lovers is for" ως προοικονομία  και μόνο μετά την τελευταία στροφή να ακούγεται ολοκληρωμένη η φράση ως προσήμανση: "The passion of lovers is for death" >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

Μόνο που κάτι δε μέτρησα σωστά κι ακούστηκε λίγο νωρίτερα... Κι έμεινε, όπως και το κακό ραπάρισμα, γιατί κάποια στιγμή κατάλαβα... αυτό ήταν, τέλειωσε το καντήλι της ιδέας, κατασιγάστηκε η επιθυμία κι η ιδέα μοιραία αφοπλίστηκε από κάθε δημιουργική ορμή... Και για αυτό λέω  "πειραματισμός"...