Αναφορά στον Φραγκίσκο. Μέρος 5ο. Οι γάτες της ζωής μου. Νηρηιδική Δυναστεία. Η Ζόρικη.

        Η Ζόρικη ήταν η αμοιβή μου για την αγάπη μου για τις γάτες.
Ήταν κι αυτή -όμοια με την γιαγιά της-  πετρωτή, κι είχε κι αυτή ένα άσπρο μουσούδι σαν της μάνας της, λίγο μεγαλύτερο όμως. Η Ζόρικη ήταν Το Γατί μου . Την ονόμασα Ζόρικη, γιατί έφτυσα αίμα για να την ημερέψω και από αυτή την άποψη το όνομα της αδικεί την εξέλιξη της . Σε ένα περιβάλλον στο όποιο η Μέδουσα είχε το κύρος της γάτας του σπιτιού και ο Γαταράγκας είχε την αγάπη του γάτου του σπιτιού, η Ζόρικη ήταν στο περιθώριο από όλους, εκτός από μένα. Παραμένοντας στο περιθώριο γινόταν ολοένα και λιγότερο προσεγγίσιμη και έτσι περισσότερο αντιπαθής . Ωστόσο, με το που πέθανε η Μέδουσα αναβαθμίστηκε η θέση της. Βρήκε τις ισορροπίες της και εξελίχθηκε, για τους άλλους, σε ένα καινούριο γατί. Με τα πολλά κατάφερα να την ημερέψω, αλλά ήταν δευτερογενές το ημέρωμα. Για να το πω ψυχολογικά, είχε χάσει το στάδιο απόκτησης της βασικής εμπιστοσύνης . Έτσι έγινε εισηγήτρια του «περιπατητικού» χαϊδέματος. Δεν καθότανε κάπου να τη χαϊδέψεις , έφευγε ένα μέτρο μπροστά, κοιτούσε να δει αν την ακολουθείς, αφού την ξαναχάιδευες, έφευγε πάλι λιγάκι κοιτούσε τι κάνεις κι αν την ακολουθείς  και ούτω καθεξής. 

Η Ζορική θηλάζουσα τον Ντάβιντς και την Λουντμίλα, επόμενες εγγραφές στο γατολόγιο μας

     Γεννήθηκε το 1992 και ήταν η γάτα μου ακόμα και όταν αναβαθμίστηκε η παρουσία της στο σπίτι και για τους άλλους. Ο συναισθηματικός της αναλφαβητισμός μου θύμιζε τον δικό μου εκείνης της εποχής και την αισθανόμουνα πολύ κοντά μου. Βέβαια, κατάφερε και αυτή να πει «τα λιγοστά της λόγια» πριν η ψυχούλα της «κάνει πανιά». Όταν κατέβαινα στο χωριό με περίμενε έξω απ’ την πόρτα να ξυπνήσω, με ακολουθούσε όπου κι αν πήγαινα, κι, ενώ δεν την ενδιέφερε να μπαίνει μέσα στο σπίτι, όταν ήμουν εκεί το απαιτούσε. Με τα πολλά την έμαθα να κάθεται στη ποδιά μου και να τρώει από το χέρι μου, κάποτε την τάισα και στόμα με στόμα, έχω και φωτογραφικά ντοκουμέντα γι’ αυτό. Ιδού...
 
Μόνο να την πάρω μαζί μου στο κρεβάτι δεν κατάφερα ποτέ. Από τότε που έγινε η μόνη γάτα και έγινε πιο σίγουρη για τον εαυτό της και μέχρι το τελευταίο χρόνο που είχε πια αδυνατίσει, δεν άφηνε ξένο γατί να πλησιάσει. Όταν είχε πρωτοέρθει η Ξένια, μια σκυλίτσα για την οποία θα μιλήσουμε παρακάτω, δεν την άφηνε να πλησιάσει την πόρτα της κουζίνας . Μέχρι που κάποια φορά πήγε να της πάρει και το φαΐ και απηύδησε η Ξένια και την δάγκωσε τόσο που παραλίγο να τη σκοτώσει. Από τότε η μία φοβότανε και ανεχότανε την άλλη. Φοβάται η Ξένια το θεριό και το  ... θεριό την Ξένια, δηλαδή...
Η Ζόρικη ήταν η πιο μακρόβια γάτα μας .(Αισθάνομαι τύψεις καμιά φορά. Η αγάπη μας τα κάνει ευπρόσβλητα στους άλλους που δεν τη συμμερίζονται). Πέθανε τον Νοέμβριο του 2001. Νομίζω ότι ήταν η αφορμή για να γράψω όλα αυτά.
Ήταν η τελευταία γάτα που έκλαψα.

Ακόμα και τώρα που γράφω γι’ αύτη συγκινούμαι. Δέκα χρόνια μετά, ακόμα τη θεωρώ γάτα μου και δεν θέλω να δεθώ με άλλη γάτα. Ακόμα τη χρησιμοποιώ, όταν ανοίγω κανένα λογαριασμό στο ιντερνέτ για ερώτηση ασφαλείας. «Ποιο είναι το αγαπημένο σας κατοικίδιο?»  (Εννοείται πωςμ αφού το κάρφωσα, δεν ισχύει πια... ) Αστειεύεσαι; Η Ζόρική, ποιο άλλο; Πρόσφατα, της αφιέρωσα και μια ανάρτηση. Δεν θέλησα μετά άλλη γάτα. Τ’ αγαπάω, τα χαϊδεύω, τα ταΐζω, αλλά κανένα δεν είναι το δικό μου γατί. Γιατί πια καμιά γάτα δεν θα ναι το γατάκι μου…
Η Ζόρικη.



Προηγούμενο                                                                                                                       Επόμενο