ΟΙ "Τρωάδες" στη Ρόδο. Φοβου τα Δ.Ν.Τ. και δάνεια φέροντα

Καλλιο αργά παρά ποτέ, γίναμε κι εμείς χθες θεατές της πολύ καλής παράστασης των "Τρωάδων" του Ευριπίδη από το Θέατρο του Νοτίου Αιγαίου, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Ζαχαρία Αγγελάκου.
Οι παραστάσεις ξεκίνησαν από τις 9 Αυγούστου και γίνονται κάθε Τρίτη, Τετάρτη και Παρασκευή στο θέατρο του "Ήχος και φώς" (οι παραστάσεις της Πέμπτης στη Λίνδο ματαιώθηκαν λόγω ακαταλληλότητας χώρου... ). Επειδή η τελευταία παράσταση είναι προγραμματισμένη για τις 30 του Σεπτέμβρη, βιαστείτε... Επί μια βδομάδα ύστερα η παράσταση θα μεταφερθεί στο Δημοτικό Θέατρο Ρόδου για πρωινές παραστάσεις για σχολεία... Μας άρεσε ιδιαίτερα η φρέσκια, σύγχρονη και, ταυτότοχρονα, μη προδίδουσσα το αρχαίο κείμενο σκηνοθετική προσσέγγιση και οι φοβερές γυναικείες ερμηνείες (με τη συμμετοχή και της ιδιαιτερως ενεργής στα θετρικά πράγματα της Ρόδου συναδέλφου Κάτιας Τάτση) που εναλλάσοντα,ν πότε στο ρόλο του Χορού, πότε υποδυόμενες τους γυναικείους χαρακτήρες του δράματος... Περισσότερες λεπτομέρειες εδώΗ παράσταση ξεκίνησε με τις αιχμάλωτες γυναίκες της Τροίας τυλιγμένες σε στρατιωτικές κουβέρτες... Στην συνέχεια γινόμαστε αυτοπτες μάρτυρες του δράματος της Εκάβης, της Ανδρομάχης, της Κασσάνδρας και των υπόλοιπων αιχμαλωτισμένων γυναικων (και της υποψίας ότι η πέτρα του σκανδάλου Ελένη τελικά θα τη γλυτώσει) και αυτήκοοι μάρτυρες της εκτέλεσης της Πολυξένης και του μικρού Αστυάνακτα.
Η υπόθεση του έργου διαδραματίζεται στη μυθική Τροία. Ο Ευριπίδης όμως το έγραψε για να στραφεί εναντίον των ίδιων των συμπατριωτών του για την καταστροφή που προκάλεσαν στους Μήλιους το 416 πχ. Πρόκειται για ένα σφοδρά αντιπολεμικό έργο που παρουσιάζει με ενάργεια τις καταστροφές που προκαλεί ο πόλεμος, ιδιαιτέρα στους αμάχους ... Κι ώς εκ τούτου, γιατί δυστυχώς δεν έπαψαν οι πόλεμοι, το δράμα παραμένει ακόμα σύγχρονο...

Και σήμερα ,ακόμα περισσότερο επικαιρό από πότε... Γιατί μερικές φορές οι πόλεμοι γίνονται με άλλα μέσα και οι Εκάβες, οι Ανδρομάχες και οι Αστυάνακτες του σήμερα είμαστε εμείς. Τώρα. Όσοι βλέπουμε το μέλλον με μαύρα χρώματα, τους γειτονές άνεργους, τα παιδιά μας να μην έχουν βιβλία, όλοι όσοι γινόμαστε παιχνιδάκι στο θέατρο των κερδοσκόπων, όσοι αντιμετωπίζουμε την επιστροφή σε ένα νέο εργασιακό μεσαίων , όσοι αφέθήκαμε να κοροιδευτούμε από γελοίους ηγέτες (κι ένα παιδάκι ξέρει, Γιώργο, πως ΔΕΝ πειράζουν την αλυσίδα, όταν έιναι εν κινήσει το ποδήλατο ) και ξεδιάντροπα ανθρωπάρια που έχουν το θράσος να ισχυρίζονται ότι "μαζί τα φάγαμε" (Δεν πιάνει το κόλπο, μικρέ μου ) και μάλιστα είναι οι ίδιοι αυτοί ο δούρειος ίππός (αλήθειο, πόσο ανεξάρτητη είναι μια "ανεξάρτητη αρχή" όταν καρατομούνται τόσο εύκολα τα μέλη της όταν δεν παίζουν στο σκοπό που τους παίζουν )
Σε αυτούς όλους ένα πράγμα έχω να πω...



                   
(Επειδή βαριέμαι να ξαναψάχνω τις εικόνες, δείτε τες από δω αν θέλετε από την απατυχημένη εκδοχή της παράστασης που δόθηκε για μαθητές)