Το περσινό καλοκαίρι το πέρασα μαζεύοντας και στο τέλος του Αυγούστου ... δεν είχα πια σπίτι στην Αθήνα, πρώτη φορά μετά από 20 χρόνια... Κι αυτό είναι το αντίο μου στους δικούς μου ανθρωπους και στα μέρη της προσωπικής μου μνήμης, υπό τους ήχους της μελοποίησης του τραγικά ταιριαστού για την περίσταση ποιήματος του Κώστα Καρυωτάκη... Γιατί πιά τις λίγες φορές που ανεβαίνω, φεύγω τρέχοντας σαν το κλέφτη προς το σημείο του τελικού μου προορισμού, που είναι πλέον άλλο... Δεν φταίς εσύ, Αθήνα, που" η τύχη μου μου με φύσηξε στου νότου το λημέρι που 'χει κορίτσια όμορφα και πάντα καλοκαίρι ... " Συγγνώμη που δεν σταματάω να σε δώ... Δεν έπαψα να σ' αγαπάω... Είναι που σε ντρέπομαι λίγο...
Αυτή η μελοποίηση είναι πιο σπαρακτική και απείρως καλύτερη, αλλά μικρότερη σε διάρκεια και δεν έφτανε να πω αυτά που ήθελα...
Εσύ αποχαιρετάς...εγώ δακρύζω! Είναι που αποχαιρετάς τόσο γλυκά και τόσο τρυφερά, που δε μοιάζει με αποχαιρετισμό, αλλά με υπόσχεση παντοτινής αγάπης και ανεξίτηλης θύμησης! Είναι που η Αθήνα είναι η φθίνουσα νιότη μας, το φοιτητικό ρεμπελιό μας, η γόνιμη αργομισθία μας... Πόσο δύσκολο στ' αλήθεια να την ξεπεράσεις...
ΑπάντησηΔιαγραφή"Τελευταίο δώρο", με ένα τόσο γλυκό σχόλιο δεν είναι να απορεί κανείς που αγαπάω την Αθήνα, μιας και αυτή, συν τοις άλλοις, υπήρξε ο τόπος που γνώρισα έναν άνθρωπο σαν εσένα...
ΑπάντησηΔιαγραφή