Κι αν έσβησε σαν ίσκιος - Κώστας Καρυωτάκης

    Περίεργο είναι που από όλες  τις απόπειρες μου μελοποίησης έχουνε μείνει ακόμα δυο, αυτή που πάλεψα περισσότερο κι αυτή που πάλεψα λιγότερο.  Το "Κι αν έσβησε σαν ίσκιος το όνειρο μου" είναι προφανώς η δεύτερη περίπτωση και μ' αυτή θα ασχοληθούμε εδώ, εφόσον με το "Πάντουμ" του Γιώργου Σεφέρη έχω ακόμα ανοιχτούς λογαριασμούς... Κι αν με ρωτήσει κανείς που αποσκοπεί αυτή η μελοποίηση από την στιγμή που υπάρχουν τρεις  πολύ καλές μελοποιήσεις του ποιήματος του Καρυωτάκη, αυτή με τον Ξυλούρη, η άλλη των Χαΐνηδων και αυτή των Διάφανων Κρίνων, η απάντηση είναι πολύ απλή. Η τρίτη δεν υπήρχε και τις  άλλες  δεν τις ήξερα τότε. Και δεν αποσκοπεί πουθενά, γιατί για την πλάκα μου τα έφτιαχνα και γιατί πότε δεν κατάφερα να πιάσω την φωνή που απαιτείται

"....μου λέει για κάποια που 'ζησα ζωή."

στην τελευταία στροφή που τραγουδάω πιο ψηλά. Κι είναι κωμικοτραγικό που η καλύτερη εκδοχή είναι αυτή που θα ακούσετε, γιατί είναι αυτή που έπιασα με την πρώτη.  Καμία βελτίωση... Έκατσα απλά τις γιορτές κι ένα ένα πρόχειρο βιντεάκι, με εικόνες οι οποίες, ως επί το πλείστον, έχουν χρησιμοποιηθεί σε άλλες αναρτήσεις του ιστολογίου....   Στην πραγματικότητα αυτό που αναφέρω παραπάνω, δεν ισχύει πλήρως, τουλάχιστον όσον αφορά την πρώτη ηχογράφηση, γιατί είναι μια νεώτερη εκδοχή του τραγουδιού. Το άφησα γιατί βαριέμαι να ξαναγράφω. Δεν τη βασάνισα πολύ όμως, ούτε αυτή την εκδοχή. Ήθελα το αδούλευτο του πράγματος να λειτουργήσει σαν στοιχείο αυθεντικότητας στην κραυγή απόγνωσης και διαμαρτυρίας, την οποία αποτελεί κατ' εμέ το ποίημα. Ουσιαστικά πρόκειται από μια σειρά παραχωρητικών προτάσεων που συσσωρεύουν αρνητικές καταστάσεις μέχρι τη τελευταία στροφή κι εκεί  αναιρούνται εκρηκτικά- εν μέρει, γιατί πρόκειται για μνήμη  μια ζωής που έχει τελειώσει-  προβαλλόμενες πάνω στον καμβά της θάλασσας.  Ένα γαμώτο δηλαδή, μια μποτίλια ναυαγού που δεν έφτασε ποτέ, μια ανεπίδοτη επιστολή... Για αυτό και δεν ενδιαφέρθηκα να βρω και να βάλω κάποιο μοτίβο ως γέμισμα ανάμεσα στις στροφές. Ήθελα η μία εικόνα να ακολουθεί την άλλη χωρίς ανάσα φτάνοντας στην έκρηξη του τέλους, μουσική και στιχουργική. Με άλλα λόγια, πώς η ένδεια ποικιλίας εκφραστικών τρόπων λόγω δεδομένης μουσικής άγνοιας, γίνεται (ή αποπειράται) εκφραστικός τρόπος....

[Κι αν έσβησε σαν ίσκιος...]

Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ’ όνειρό μου,
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,
κι αν σέρνομαι στ’ ακάθαρτα του δρόμου,
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά

 Κι αν έχει, πριν ανοίξει, το λουλούδι
στον κήπο της καρδιάς μου μαραθεί,
το λεύτερο που εσκέφτηκα τραγούδι
κι αν ξέρω πως ποτέ δε θα ειπωθεί

Κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου
βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ
καθάρια πως ταράζεται η ψυχή μου
σα βλέπω το μεγάλο ουρανό,

Η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη,
και ογραίνοντας την άμμο το πρωί,
μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι,
μου λέει για κάποια που `ζησα ζωή!