Τι λέω ο μαλάκας - The Ατάλαντοι

Έλα ντε! Δεν θυμάμαι τίποτα για το συγκεκριμένο τραγούδι...
Θα προβώ σε εικασίες λοιπόν!
Εικάζω ότι το τραγούδι είναι ανάπτυξη μιας ακολουθίας συγχορδιών που έπαιζα προκειμένου να εξασκούμαι στην αλλαγή των πιασιμάτων
Εικάζω ότι οι στίχοι προϋπήρχαν και μου ήταν αδιάφοροι , και τους συγκόλλησα στη μελωδία προσθέτοντας μια φράση για ρεφραίν έτσι ώστε να τους σχολιάζει...
 Εικάζω ότι το τραγούδι δεν το είχα περι πολλού γιατί αφενος δεν θυμάμαι τίποτα κι αφετέρου είναι το πρώτο στην δεύτερη συλλογή μας με τίτλος "Το δις εξαμαρτείν". Άρα το θυσιάσα.... Πάντα έπαιζα πρώτο κάτι που δεν με ένοιαζε να το καταστρέψω, ούτως ώστε να ζεσταθώ λίγο.  Γιατί πάσχω από ένα είδος scene anxiety κι αγχώνομαι άμα ξέρω ότι ηχογραφούμαι....
 Εικάζω τέλος ότι ο Στέλιος πρέπει να τα είχε πάρει για τη λέξη μαλάκας που χρησιμοποιώ πολλάκις γιατί δεν του άρεσε να βρίζω...

 Κοίταζα το σκοτάδι απ' το παράθυρο

κι είχα μια επιθυμία να πεθάνω.
Σ' ένα μισό τσιγάρο κάπνιζα το άπειρο,
συλλογιζόνουνα τι μού 'μενε να κάνω.

Κι ύστερα σκέφτηκα: "Τι λέω, ο μαλάκας;"

Για μένα η ζωή κάτι θα σκέφτηκε
και σίγουρα θα βρω κάτι να κάνω.
Κι αν όλα πάν στραβά κάτι θα μπλέχτηκε,
Γιατί λοιπόν, να θέλω να πεθάνω;

Κι ύστερα σκέφτηκα: "Τι λέω, ο μαλάκας;"

Συνέχεια σκέφτομαι τι λέω, ο μαλάκας
Μέσα στο ίδιο λούκι μπαινοβγαίνω
και τίποτ' άλλο πια δεν περιμένω

Αυτά. Τόσα χρόνια μετά, τι λέω, ο μαλάκας, ε?

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά: Για την Μαρία Χαράνη (crimes)

Δεν ξέρω αν έπρεπε να γράψω αυτήν την ανάρτηση γιατί εγώ την Μαρία  Χαράνη δεν την ήξερα. Διάβασα  για την αυτοκτονία της το Σεπτέμβρη και με άγγιξε το γεγονός όσο η αυτοκτονία του Δημήτρη Χρηστού6λα ή όποια άλλη αυτοκτονία, θύματων του μνημονίου ή μή...
Εγώ ήξερα την crimes, κι ας μην είχαμε συναντηθεί ποτέ. Την φίλη και συμφορουμίτισσα-συναγωνίστρια  στο φόρουμ ιστορικού σάιτ διαμοιρασμού αρχείων, όταν τα φασιστάκια άρχιζαν δειλά να βγαίνουν από τις φωλιές τους, με την οποία είχαμε μιλήσει μερικές φορές στον messenger και μου είχε πει ότι την λένε Μαρία κι είχε ένα αρτοποιείο. Αργότερα, διάβαζα συχνά στο ιστολόγιο της, το Sotto Voce, τα κείμενα της γεμάτο αγωνιστικό πάθος, στέρεα επιχειρηματολογία και βαθύ ανθρωπισμό, κειμένα που υπερασπίζονταν  τα δικαιωμάτα κάθε διωκόμενου, κι όχι μόνο των ομοφυλόφιλων, και κυρίως το δικαίωμα στην ελευθερία και την διαφορετικότητα. Ανακάλυψα μάλιστα από ένα σχόλιο σε κείμενο της παλιούς γνωστούς μου, ομοίως αναγνώστες της.
Συνδύασα την Μαριά Χαράνη με την crimes, όταν πριν λίγο αξιώθηκα,  μετά από καιρό ,να βγω μια βόλτα στις δημοσιεύσεις των ιστολογίων που είμαι  μέλος κι είδα- όλος χαρά-  πως ο καλός μου φίλος, ο uhuru, είχε δημοσιεύσει μετά από καιρό. Ήταν ένα σκιτσάκι που την αποχαιρετούσε... Mπορεί να μην την συνάντησα ποτέ, ωστόσο νοιώθω την απώλεια ενός δικού μου ανθρώπου.
Δεν ξέρω τι είναι αυτή η ανάρτηση, η όψιμη, η καθυστερημένη...
Ένα συγγνώμη, ένα αντίο, ένα Hasta siempre
Θα περιοριστώ να αντιγράψω τους στίχους μιας άλλης crimes, 20 χρόνια πίσω

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια Πατήσια Μεταξουργείο Μετς.
Κάνουν ό,τι λάχει.

Πλασιέ τσελεμεντέδων και εγκυκλοπαιδειών
φτιάχνουν δρόμους και ενώνουν ερήμους
διερμηνείς σε καμπαρέ της Ζήνωνος
επαγγελματίες επαναστάτες
παλιά τους στρίμωξαν και τα κατέβασαν
τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν
αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται.
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
στις ταράτσες παλιών σπιτιών
Εξάρχεια Βικτώρια Κουκάκι Γκύζη.
Πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια μανταλάκια
τις ενοχές σας αποφάσεις συνεδρίων δανεικά φουστάνια
σημάδια από καύτρες περίεργες ημικρανίες
απειλητικές σιωπές κολπίτιδες
ερωτεύονται ομοφυλόφιλους
τριχομονάδες καθυστέρηση
το τηλέφωνο το τηλέφωνο το τηλέφωνο
σπασμένα γυαλιά το ασθενοφόρο κανείς.
Κάνουν ό,τι λάχει.
Ταξιδεύουν οι φίλοι μου
γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή.
Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουνε με μαύρο χρώμα
γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο
γράφουνε σε συνθηματική γλώσσα
γιατί η δική σας μόνο για γλύψιμο κάνει.

Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα
στα χέρια σας. Στο λαιμό σας.
Οι φίλοι μου…

Πίσω απ' τις μάσκες (Επίγραμμα). Ή πως παλιό υπαρξιακό αγχίδιο μετατρέπεται σε τωρινό πολιτικό σχόλιο

Ακόμα δεν έχω συνέλθει από το τελευταίο φορμάτ, το οποίο σημαίνει ότι βαριέμαι αφάνταστα να εγκαταστήσω τα προγράμματα επεξεργασίας βίντεο, για αυτό και την έχετε γλυτώσει τώρα κανα μήνα από τραγουδάκια... Έφαγα πριν λίγο μια φλασιά και θυμήθηκα κάτι παλιά στιχάκια, αγνώστο γιατί γραμμένα και πότε, και μέχρι να αξιωθώ να κουνήσω τον κώλο μου και να φτιάξω κανα βίντεο, λέω να σας ταλαιπωρήσω μ΄αυτά....

Σε μια τέλεια κοινωνία θα έβαζα αυτο

Πίσω απ' τις μάσκες
  (Επίγραμμα) 

Απόψε
φόρεσαν τα πράγματα
τη λαμπερή τους όψη. 

Μιλάνε
για τους όμορφους καιρούς
που θά 'ρθουνε για μένα. 

Αλλά εγώ βλέπω πίσω απ' τις μάσκες



.Σύντομο, απλό λιτό, καθώς ταιριάζει. 
Επίγραμμα μεγάλου διδασκάλου
Του  λείπει μόνο πρέζα μνημονιου
κι οι παρακολουθήσεις του Παγκάλου. 


Παρεπιμπόντως, τα λίνκια είναι δυο...