And the Oscar goes to.... (Τα Όσκαρ του Κακού Λύκου)

  Εγώ για να είμαι ειλικρινής τα βαριέμαι τα Όσκαρ, όπως και κάθε άλλα βραβεία... Όταν ήμουν πιτσιρικάς πάντως,  στο χωριό μου διάβαζα, στις εφημερίδες ό,τι σχετικό, όχι για τα βραβεία αυτά καθ' αυτά, αλλά από την λαχτάρα να ξεφύγω μέσω οποιασδήποτε πληροφορίας από μια πραγματικότητα που δεν με χώραγε, ένα κόσμο που μου ήταν μικρός. Ξέρετε, το σύνδρομο "Πέρα από τον ορίζοντα". Παράλληλα έτυχε να ακούω και τον Γιάννη Πετρίδη που είχε την  εκπομπή "από τις 4 στις 5" στο α΄πρόγραμμα κι είχε φάει χοντρό κόλλημα με όσκαρ, λίστες κ.τ.λ. βαρετά ,αλλά τα άκουγα κι εγώ, η εναλλακτική μου λύση ήταν ο Ραδιοφωνικός σταθμός νοτιοδυτικής Ελλάδας ή κάτι καλαματιανοί ραδιοπειρατές. Μετά φοιτητής κόλλησα με το σινεμά κι έβγαλα τα σπασμένα. Έχω κάνει πολύ γενναία πράγματα όπως να δω ένα μαραθώνιο ελληνικών ταινιών ή να φάω μια Κυριακή τρέχοντας από αβάν πρεμιέρ σε αβάν πρεμιέρ. Έχω δει απίστευτες μπαλαφάρες, μερικές φορές συνεχόμενα, είτε εμπορικές είτε "καλλιτεχνικές". Μιλάμε για τρόμο, όχι αστεία. Την μια μέρα "Η ιστορία της Σου", την άλλη η "Διακριτική γοητεία των αρσενικών"... Εφιάλτης. Ε, καμιά φορά ήμουν τυχερότερος. Ας πούμε, είδα το "Naked lunch" λίγο πριν το απαγορέψει ο εισαγγελέας και στο καπάκι, πηγαίνοντας σπίτι μου, πίσω από τη στάση είχε ένα σινεμά, ταιριάζανε οι ώρες κι είδα και  το "Cape fear". Στη σχολή γνώρισα και το Στέλιο οποίος είχε τρελό κόλλημα με το σινεμά, αλλά και  με τα Όσκαρ και με τον Πετρίδη. Τον θυμάμαι μια μέρα στη σχολή, την επαύριο μιας απονομής, άυπνο, να σκάει μύτη μ' ένα  πονηρό χαμόγελο απέραντης ευτυχίας και να λέει "βγήκανε" κραδαίνοντας το χαρτάκι όπου είχε γράψει τις βραβεύσεις. Είχε ξενυχτήσει, ο αθεόφοβος, να τα δει λάιβ στο CNN που πιάναμε τότε δορυφορικά. Πήγα να το κάνω κι εγώ μια χρονιά, αλλά με έπιασε ο ύπνος. Εμένα είπα τα όσκαρ δεν μ' αρέσανε αλλά πάντα αγαπούσα τις ωραίες συζητήσει, άμα είχανε και διαφωνίες- που είχαμε γιατί εγώ ήμουνα λιγάκι  του "ποιοτικού" και καλά- ακόμα καλύτερα. Κάθε φορά που βλέπαμε μια ταινία συνηθίζαμε, όσοι ήμασταν,   πηγαίνοντας στην στάση να της κάνουμε και κριτική σε όλες τις κατηγορίες -και νομίζω και σε κάποιες που δεν υπήρχαν και δεν υπήρξαν -, από τις ερμηνείες μέχρι το ...ηχητικό μοντάζ. Στο τέλος βάζαμε κι αστεράκια. Εννοείται ότι όταν ερχότανε τα Όσκαρ απονέμαμε τα δικά μας. Και το άγχος μας ήταν να μπορέσουμε να τις δούμε όλες πριν τα Όσκαρ, γιατί τότε στην Ελλάδα οι ταινίες παιζόταν με καθυστέρηση και downloading δεν υπήρχε.  Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι βλακείες έχω πληρώσει κι έχω δει, επειδή τύχαινε να είναι  υποψήφιες σε μια κατηγορία κι ήθελα να έχω άποψη. Ε, μετά που μεγαλώσαμε και τρέχαμε από δω κι από κει, εμένα μου 'φυγε πάλι . . Απλά σκέφτηκα φέτος που το ιστολόγιο έχει πάρει αναμνησιακή χροιά  -καθώς τους τελευταίους μήνες ανεβάζω μόνο παλιά τραγουδάκια- να κάνω μια ομοίως αναμνησιακή ανάρτηση προς τιμήν των ημερών εκείνων και να δώσω τα δικά μου 'Οσκαρ. Εσύ, Στέλιο, που θα τα δώσεις?

Καλύτερη ταινία

Αρχικά και παρεκβατικά να πω ότι νισάφι πια φέτος όλες οι ταινίες είναι τεράστιες σε διάρκεια... Άμα είναι καμιά ταινία της προκοπής, όπως  το Cloud Atlas  ( Ένα "Άβαταρ" για ενήλικους, αυτό που ήθελε αλλά δεν κατάφερε να γυρίσει πέρσι ο Μάλικ με το "Tree of life", δεν τη σχολιάζω άλλο για να μην μου ξεφύγει τίποτα ... Ασυζητητί η καλύτερη φετινή ταινία, παρά το μάκρος της, και το δαιδαλώδες σενάριο, και την προβληματική εκδοχή που κατέβασα και της λείπανε τα τελευταία 20 λεπτά πράγμα που με ανάγκασε να δω την ταινία με δόσεις ) ,ή διασκεδαστική, όπως το Χόμπιτ: Ένα Αναπάντεχο Ταξίδι, πάει καλά, αλλά άμα είναι καμιά μαλακία όπως οι "Άθλιοι"; Τέλος πάντων... Για να πιάσουμε τις υποψήφιες  τις ταινίες: Το "καθεστωτικό" αμερικανικό σινεμά έχει την τιμητική του φέτος (τουλάχιστον γλυτώσαμε το "Hyde park on Hudson"), κανονικά θα έπρεπε να τα λένε "Βραβεία C.I.A.", ακόμα περισσότερο αν σκεφτεί κανείς την απουσία του έντιμου και χαμηλότονου "Promised land" του Γκας Βαν Σαντ, το οποίο απουσιάζει εκκωφαντικά από κάθε υποψηφιότητα, πράγμα αναμενόμενο αν σκεφτείς ότι ασκεί κριτική από αριστερά στο αμερικανικό "όνειρο".  Το Λίνκολν  χρησιμοποιώντας την "αυθεντία" του συγκεκριμένου προέδρου προετοιμάζει ή κατοχυρώνει  παρόμοιες ανάλογες σύγχρονες καταστάσεις, αφηγούμενο πώς ο Αμπι καταπαπάτησε κάθε έννοια δημοκρατικότητας, νομιμότητας ή συνταγματικότητας για έναν (πέρα πάσης αμφιβολίας) ιερό σκοπό, αυτό την απέλευθέρωσης των μαύρων. Καληώρα σαν τον ιερό σκοπό που επικαλείται με τον  ίδιο ακριβώς  τρόπο και το Zero Dark Thirty με τον "κακό" (κι εννοείται και χωρίς εισαγωγικά, γιατί προφανώς ένας φανατικός και μισαλλοδοξος τύπος, ανεξαρτήτως θρησκεύματος, μάστιγα είναι, δείτε τον Αμβρόσιο ) Οσάμα Μπιν Λάντεν... Τώρα, άμα βασανίσαμε και λίγο, εντάξει ρε παιδί μου τι να λέμε τώρα... Τρίτο και λίγο καλύτερο αμερικάνικό έπος η   Επιχείρηση: Argo. Λίγο καλύτερο γιατί ο Άφλεκ αφηγούμενος την διαφυγή έξι αμερικανών διπλωματων από το Ιράν του Χομεινί έχει την πρόνοια να μιμηθεί τους μοναχικούς, γαμάω-και-δέρνω-against-all-odds-πουτάνα-κοινωνία χαρακτήρες του Ιστγουντ, πράγμα κατά τ' άλλα επικίνδυνο, διότι μπορείς ευκολότατα από το "Million dollar baby" να βρεθείς να κοπάνας μια καρέκλα σαν παρτσακλό, ίδιος    Σελήνη Δράκου. Η Ζωή του Πι θα μπορούσε να γίνει πιο καλή ταινία. Τελικά, αν και βλέπεται εύκολα, έχεις την αίσθηση ότι παρακολούθησες Κοέλιο για λοβοτομημένους.  Τα Μυθικά Πλάσματα του Νότου , εν πολλοίς χρησιμοποιώντας μαστορικά την αφήγηση από την οπτική γωνία της πεντάχρονης ηρωίδας, κατορθώνουν να σε βάλουν στην σύμβαση που επιθυμούν και να κατασκευάσουν ένα σύμπαν με στοιχεία μαγικού ρεαλισμού. Η ιστορία της ομάδας outsiders που ζουν στους βάλτους της Νέας Ορλεάνης (η δεύτερη ταινία που είδα φέτος μετά από το -καλό- Paperboy  που διαδραματίζεται εκεί ) και προσπαθούν να επιβιώσουν και από τον τυφώνα "Κατρίνα", και από την ..ανθρωπιστική βοήθεια του επίσημου κράτους, χωρίς να φύγουν από αυτό που θεωρούν σπίτι τους, σε κρατάει μέχρι το τέλος και η ταινία έχει την σπάνια δυνατότητα να συνεχίζεται και όταν τελειώσεις την προβολή. Ο Οδηγός Αισιοδοξίας (Silver Linings Playbook) έχει πολύ ενδιαφέρον- αλλά πολυχρησιμοποιημένο παράλληλα-  θέμα και το παλεύει σθεναρά, επιβοηθούμενος και από τις καλές ερμηνείες των ηθοποιών του. Αλλά έχει σεναριακά χάσματα που δεν ερμηνεύουν τους χαρακτήρες κατά το εικός και τον αναγκαίον. Είτε είναι είτε δεν είναι πρόθεση  του Ντέιβιντ Ο' Ράσελ, το ότι δεν μπορείς να ταυτιστείς με κανέναν ήρωα, και δη τον βασικό, καθιστά το αποτέλεσμα αδιάφορο. Έχει καλές στιγμές, πλην είναι άνιση. Οι Άθλιοι είναι όνομα και πράγμα. Για να είμαι ειλικρινής τα μιούζικαλ δεν μου αρέσουν (τη εξαιρέσει ταινιών όπως το All that jazz εννοείται), και  το ζευγάρι Μάριος -Τιτίκα το θεωρώ το πιο αδιάφορο ερωτικό ζευγάρι της λογοτεχνίας, κάνα χρέος θα είχε ο Ουγκό και έγραψε το μυθιστόρημα . Τέτοια χοντρή βλακεία δεν την περίμενα όμως. Κανονικά θα έπρεπε για τιμωρία να τους βάλουν όλους τους συντελεστές να βλέπουν την ταινία κάθε μέρα. Να μάθουν...  Ο Χάνεκε είναι γνωστός μισάνθρωπος και αυτό φαίνεται από την Αγάπη του, καθώς εξαναγκάζει τον έρμο τον θεατή επί δυο ώρες να βλέπει αυτό που είναι προφανές από την αρχή. Ελπίζω. τέλος, ο Ταραντίνο να μην έβλεπε στον βιντεοκλάμπ που δούλευε ταινίες του Ψάλτη. Ο Django ο Τιμωρός του είναι διασκεδαστικός  εντάξει, αλλά ουσιαστικά είναι το ίδιο εύρημα,  η ίδια ταινία που γυρίζει κάθε φορά αλλάζοντας φιλμικό περιβάλλον. Στο "Σκοτώστε το .. Βασίλη" (πλάκα κάνω, ξέρω τι σημαίνει  "Kill Bill"), ας πούμε, ήταν ίδια ιστορία σε ταινία -ξυλίκι, εδώ είναι η ίδια ιστορία σε σπαγγέτι γουέστερν. Στο "Basically, good evening to you", την επόμενη ταινία του, ξέρετε σε τι φιλμικό σύμπαν θα είναι Δείτε και την ειρωνεία και το δήθεν: Δίνει του κόσμου τα λεφτά για να γυρίσει ταινίες που μιμούνται ταινίες που γυρίστηκαν όπως  γυρίστηκαν γιατί δεν είχαν του κόσμου τα λεφτά αυτοί που τις γύριζαν...

And the Oscar goes to..."Τα μυθικά πλάσματα του Νότου", βέβαια.

Σκηνοθεσίας

Ο Ντέιβιντ Ο'Ράσελ,( Οδηγός Αισιοδοξίας) το πάλεψε φιλότιμα να δώσει ρυθμό σε μια ταινία προδομένη από τα σεναριακά χάσματα που προκλήθησαν από την προσπάθεια να "μεταφραστεί" σε χολυγουντιανό σενάριο ένα βιβλίο. Πάντως κατάφερε από όλο το βασικό καστ να αποσπάσει από καλές μέχρι εκπληκτικές ερμηνείες.  Ο Ανγκ Λι ( Η Ζωή του Πι) αυτή τη φορά δεν τα κατάφερε. Εννοώ, πραγματικά δεν τα κατάφερε, όχι όπως στο Hulk που κανείς δεν κατάλαβε ότι τα κατάφερε... Ε δεν πειράζει, την άλλη φορά. Εδώ οι σκηνές στην βάρκα είναι καλογυρισμένες και έχουν ενδιαφέρον, αλλά κάθε απόπειρα για φιλοσοφική προέκταση πάει για βούρβες, τις βρίσκει, τις μαγειρεύει και τις τρώει...Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ (Λίνκολν) καιρό τώρα αγωνίζεται  - και τελευταία διαγκωνίζεται με την Κάθριν Μπίγκελοου- να γίνει η Λένι Ρίφενσταλ του αμερικανικού ιμπεριαλισμού... Το "Lincoln" νομίζω ότι τον φέρνει εκεί που θέλει... Ο υπερεκτιμημένος (τουλάχιστον στην δεύτερη περίοδο του) Μίκαελ Χάνεκε (Αγάπη) μάλλον ξέρει να σκηνοθετεί, αλλά η ιστορία του είναι αδιάφορη και ξεθυμαίνει εύκολα κι αμέσως...Ο Μπεν Τσάιτλιν (Τα Μυθικά Πλάσματα του Νότου) ομολογώ ότι μου ήταν άγνωστος πριν την ταινία αυτή (λογικό, η πρώτη του είναι...). Έτσι δεν ξέρω αν θα τα ξανακαταφέρει. Εδώ, πάντως τα κατάφερε... έκανε την καλύτερη ταινία της χρονιάς, απέσπασε από ένα εφτάχρονο κορίτσι μια εκπληκτική ερμηνεία, κινείται σε έναν κόσμο ιδιαίτερο και πραγματικό,  ρεαλιστικό και μαγικά υπερρεαλιστικό, και δες παρακάτω:

Αnd the oscar goes to.... Μπέν Τσάιτλιν (Τα μυθικά πλάσματα του νότου )

Α' Ανδρικός Ρόλος

Αρχικά να πω ότι ο gay Μάθιου ΜακΚόναχι του "Paperboy" θα μπορούσε να μετέχει στην πεντάδα, όπως και ερασιτέχνης ηθοποιός Ντουάιτ Χενρι των "Μυθικών πλασμάτων του Νότου", ενώ κι ο Bill Marrey είναι καλός ως Ρούσβελτ στο "Hyde park on Ηudson", κι ο Τόμι Λι Τζόουνς στο "Hope springs".

 Αν αξίζει για ένα λόγο να δεις τον "Λίνκολν"  αυτός είναι ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις που γίνεται ο Λίνκολν, ενώ, ας πούμε, στο "Hitchcock" συνεχώς βλέπεις ένα Χοπκινς με μαγουλάδες να μιμείται -υποδειγματικά έστω- τον μετρ. Είναι το λιγότερο καταπληκτικός. Έχει μελετήσει το ρόλο εξαντλητικά και τον αποδίδει φροντίζοντας  κάθε παύση, κάθε ατάκα, κάθε κίνηση... Σε λίγο είσαι σίγουρος ότι βλέπεις "Επίκαιρα" της εποχής... Ο Ντένζελ Γουάσινγκτον, (Flight) υποδύεται τον προβλέψιμο και βαρετό πρωταγωνιστή στην αμερικανιά που λέγεται "Flight"παίζει δικπεραιωτικά με το τουπέ "Είμαι ο Ντένζελ Ουάσιγκτον κι είμαι ηθοποιάρα". Είσαι, ρε μεγάλε, πάψε να μας ζαλίζεις.  Ο Χιου Τζάκμαν (Οι Άθλιοι) δεν είναι άθλιος. Φιλότιμα προσπαθεί να εξανθρωπίσει ένα Γιάννη Αγιάννη που όταν τραγουδάει ότι έκλεψε τη φρατζόλα σκέφτεσαι "δώστε του μια, ρε παιδιά, να μας αφήσει ήσυχους". Το μοναδικό ψεγάδι του Μπράντλεϊ Κούπερ (Οδηγός Αισιοδοξίας) στην ενσάρκωση του πυροβολημένου  πρώην εκπαιδευτικού με προβλήματα διαχείρισης θυμού είναι ότι φαίνεται η προσπάθεια να αποδείξει ότι είναι κάτι παραπάνω από ηθοποιός κωμικών μπλοκμπάστερ και ωραίο παιδί. Ο Γιοακίν Φίνιξ (The Master, μια ταινία που, παρά την αίσθηση που σου αφήνει ότι κάτι λείπει, καθώς  γίνονται πράγματα που δεν καταλαβαίνεις γιατί γίνονται γιατί δεν τα θίγει το σενάριο , θα μπορούσε , και η ίδια και σκηνοθέτης της , να είναι υποψήφια) επιστρέφει μετά το "Walk the line"  και, με την επιστροφή του, κάνει να φανεί πόσο εκκωφαντική ήταν η απουσία του και πόσο μεγάλη η έλλειψη του. Ο άνθρωπος είναι καταπληκτικός υποδυόμενος τον πατέρα του βασικού ήρωα στο "Taxi Driver", έναν φρικαρισμένο τύπο με μετατραυματικό σοκ από τον πόλεμο που αδυνατεί να εγκλιματιστεί στην ζωή μετά. 

 And the Oscar goes to... Μούμπλε, μούμπλε, αμπεμπαπλόμ του κείθε μπλόμ. Άσε να πάρει το όσκαρ και κανένα άλλο παιδάκι, Ντάνιελ. Στον Γιοακίν Φίνιξ.

Α' Γυναικείος Ρόλος

 Ρε τσόγλανοι! Που είναι η Μέρυλ Στριπ  για το Hope springs για το και η Ελεν Mίρεν το "Χίτσκοκ"? (Μια ηθοποιάρα όπως η Κοτιγιάρ να διαλέγει αβανταδόρικους ρόλους όπως εκείνον  σε αυτό το γαλλικό που είναι άποδη συνιστά αθέμιτο ανταγωνισμό. Σαν να κλέβει εκκλησία... )

Ακόμα κι έτσι, σκούρα τα πράγματα εδώ!  Η Ναόμι Γουότς (The Impossible) αναλαμβάνει (μαζί με τον Γιούαν Μακ Γκρέγκορ, που κι αυτός καλά τα καταφέρνει ) να υπερασπίσει και να δικαιώσει την επιλογή του  σκηνοθέτη του " The Impossible" να αντισταθεί στο πειρασμό να κάνει μια επική ταινία για το τσουνάμι του 2004 (μολονότι κατόρθωσε και έκανε μια εντυπωσιακή αναπαράσταση του) στο Πουκέ και,  αντ΄αυτού, να δείξει την ανθρώπινη διάσταση της τραγωδία εστιάζοντας στον αγώνα για επιβίωση των διασωθέντων.  Και το καταφέρνει πέρα για πέρα. Η Τζέσικα Τσαστέιν ( Zero Dark Thirty) προσθέτει μια ακόμα υποδειγματική ερμηνεία (αδίκως δεν βραβεύτηκε πέρσι για το "The Help") πιστοποιώντας ότι πρόκειται για μια ηθοποιό που μπορεί να γίνει μια πιο συμπαθητική Μέριλ Στριπ ή Κέιτ Μπλάνσετ. Η γυναίκα μπορεί να σε κάνει να ανατριχιάσεις διαβάζοντας ένα τηλεφωνικό κατάλογο. Να διάβαζει τηλεφωνικό κατάλογο θα ήταν πιο ενδιαφέρον ρόλος από αυτόν της ταινίας. Αλλά δεν φταίει αυτή γι' αυτό. Η, πιτσιρίκα σε ηλικία,   Τζένιφερ Λόρενς  (Οδηγός Αισιοδοξίας) κατορθώνει και δίνει υπόσταση και ωριμότητα  με τρόπο σπαρακτικό και ειλικρινή σε ένα ρόλο μεγαλύτερης ηλικίας. Η φρικαρισμένη της  χήρα που σώζεται και σώζει τον φρικαρισμένο πρώην καθηγητή είναι αληθινή κάθε στιγμή. Η υπεργιαγια Εμανουέλ Ριβά ( Αγάπη) είναι ο μοναδικός λόγος να δεις την ταινία  του Χάνεκε, εντάξει κι Τρεντινιάν καλός είναι. Υποδύεται χωρίς μελοδραματισμούς και με πειστικότητα την εμφάνιση και την κλιμάκωση του Αλτσχάιμερ στην ηρωίδα της. Δεν την ήξερα την ηθοποιό, σφάλμα μου. Η υπερεγγονή Κουαβανζανέ Γουάλις (Τα Μυθικά Πλάσματα του Νότου) είναι ο βασικός λόγος που η ταινία κατορθώνει να φτάσει τους στόχους της, μπαίνοντας έτσι στη χορεία των παιδιών ηθοποιών που βάζουν τα γυαλιά στους μεγαλύτερους. Από αυτά άλλα κατορθώνουν κι εξελίσσονται (Τζόντι Φόστερ, Λεονάρντο Ντι Κάπριο), άλλα το παλεύουν (Κίρστεν Ντάνστ, Άννα Πάκιν) αλλά χάνονται (Τάτουμ Ο Νηλ κι, ελπίζω όχι, Ντακότα Φάννινγκ). Αυτή η μικρή θα δούμε. Εδώ πάντως φέρνει την ταινία στα μέτρα της κι αυτό είναι ευεργετικό, εφόσον από τη δική της οπτική γωνία  γίνεται η αφήγηση και η συναισθηματική και ενστικτώδης ερμηνεία της είναι το φίλτρο για τη δημιουργία της εύθραστης γοητείας της ταινίας.

And the Oscar goes to...: Τζέσικα  (τυχαίο; Τζένιφερ τη λένε τη κοπέλα)Λόρενς (Οδηγός αισιοδοξίας)

Β' Ανδρικός Ρόλος

Να πω ότι δίκαια ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο στο ρόλο ενός ιδιοκτήτη σκλάβων (Django Unchained) και ο  Τζον Κιούζακ (Paper Boy) στον,  κόντρα σε ότι παίζει συνήθως, ρόλο ενός ψυχοπαθή θανατοποινίτη και κυνηγού αλιγατόρων  θα παραπονιούνται που δεν χώρεσαν στην πεντάδα. Το ίδιο - ποιος θα το πίστευε;- κι ο Τομ Κρουζ σε ρόλο Μπον Τζόβι Ο Κρίστοφ Βαλτς (Django, ο Τιμωρός) αποδίδει με γοητευτική ελαφράδα τον χάρτινο χαρακτήρα του. Ο κατά βάθος ανασφαλής αιρεσιάρχης που παίρνει ουσιαστικά γραμμή από την γυναίκα του είναι βούτυρο στο ψωμί του   Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν  (The Master). Ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο  (Οδηγός Αισιοδοξίας) έπαιξε στην ταινία για τα λεφτά όπως κάνει τα τελευταία χρόνια. Ότι του έτυχε και μια καλή ερμηνεία εντάσσεται στα όρια του στατιστικώς ... σωστού. Εγώ νόμιζα ότι ο Άλαν Άρκιν (Επιχείρηση: Argo) και ο Άλαν Ρίκμαν (αυτός που έπαιζε τον Σνέηπ στα Χάρυ Πότερ) ήταν το ίδιο πρόσωπο. Λίγο το όνομα που είναι ίδιο, λίγο το επώνυμο που είναι παρόμοιο , λίγο μια άλφα ομοιότητα στο φυζίκ (παρά τη διαφορά ηλικίας), μπερδεύτηκα. Έλυσα την παρεξήγηση ψάχνοντας να δω ποιον έπαιζε ο Άρκιν στην ταινία. Δεν τον είχα προσέξει καθόλου. Ο Τόμι Λι Τζόουνς (Λίνκολν) είναι πραγματικά καταπληκτικός, αν και κανονικά θα έπρεπε να είναι υποψήφιος Α' Ανδρικού Ρόλου για το Hope springs , οπότε ας του δώσουμε ακόμα ένα βραβείο β' ρόλου.

And the Oscar goes to...:  Τόμι Λι Τζόουνς (προφανώς...)

Β' Γυναικείος Ρόλος

Αρχικά: Η απουσία των Μαριόν Κοτιγιάρ και Αν Χαθαγουέι για τους ρόλους τους στο "Σκοτεινό ιππότη" συνιστά κακούργημα... Η  αγνώριστη Νικόλ Κίντμαν παίζοντας την Αμερικανίδα ξανθιά μπίμπο με τη χρυσή καρδιά και το μυαλό κουκούτσι στο "Paperboy"  ήταν υποψήφια στις "Χρυσές Σφαίρες".Σκανδαλωδώς πως στα Όσκαρ αντικαταστάθηκε από την Έλεν Χαντ (Μαθήματα Ενηλικίωσης ) για την οποία το μόνο που μπορείς να πεις είναι ότι κρατιέται μια χαρά για την ηλικία της και να τη συγχαρείς για το θάρρος της παίξει γυμνή τα 3/5 του ρόλου της. Πέραν τούτου ουδέν. Η ξεχασμένη Σάλι Φιλντ (Λίνκολν) δίνει στην χαροκαμένη και ψυχικά πάσχουσα κυρία Λίνκολν μια βαθύτατα τραγικη κι ανθρώπινη διάστση. Το μοναδικό πρόβλημα με την Αν Χάθαγουεϊ (Οι Άθλιοι) είναι ότι υποδύεται την μάνα της Τιτίκας, έτσι ο χαρακτήρας της πεθαίνει πολύ νωρίς. Μετά η ταινία κάνει μια πελώωωωωωωωωωωωωωωωρια κοιλιά και φτιάχνει μόνο στο τέλος που εμφανίζεται σε όραμα (δεν μαρτυράω τίποτα, όλοι ξέρουμε πως τελειώνουν "Οι Άθλιοι"). Την Τζάκι Γουίβερ (Οδηγός Αισιοδοξίας) δεν την ήξερα , ούτε έχω δει την περσινή ταινία στην οποία έπαιξε και έκανε μια μάνα-φαμίλια σε μια οικογένεια γκάγκστερ. Οφείλω να παραδεχτώ ότι ως μάνα-φαμίλια σε μια δυσλειτουργική αμερικανική οικογένεια είναι πολύ καλή. Η Έιμι Άνταμς (Τhe Master) φρονώ ότι στο μέλλον θα διαγωνιστεί με την Τσέσικα Τσάστειν στο παιχνίδι "Who's gonna be the next Meryl Streep after Kate Blanchet". Καλώς είναι υποψήφια, αλλά θα έπρεπε να είναι υποψήφια για το ρόλο της ως κατεστραμμένη και ναρκομανής πρώτη (λίγο πριν το μοιραίο παιχνίδι Γουλιέλμος Τέλος)  κυρία Μπόουλς στην ταινία "On the road".

And the Oscar goes to .... (Αφού δεν είναι η Νικόλ να το πάρουν εξ ημισείας ή η ίδια ως Κατγούμαν να το μοιραστεί με τον εαυτό της)  Αν Χάθαγουεϊ (Οι Άθλιοι).

Πρωτότυπο Σενάριο

Λίγο - πολύ  έχω σχολιάσει παραπάνω τις ταινίες που είναι υποψήφιες και στις δυο κατηγορίες σεναρίου εκτός  από το μικρών διαστάσεων αλλά έντιμο σενάριο των  Γουές Άντερσον και Ρόμαν Κόπολα στο  Ο Έρωτας του Φεγγαριού

Τα υπόλοιπα είναι
Μίκαελ Χάνεκε, Αγάπη

Κουέντιν Ταραντίνο, Django ο Τιμωρός

Τζον Γκέιτινς, Flight

Μαρκ Μπόαλ, Zero Dark Thirty

Τι σεναριακή ένδεια!!!!! Για αυτό θα δώσω το Όσκαρ κατευθείαν στον μονόφθαλμο.

And the Oscar goes to... Γουές Άντερσον και Ρόμαν Κόπολα, Ο Έρωτας του Φεγγαριού

Διασκευασμένο Σενάριο

Κρις Τέριο, Επιχείρηση: Argo

Λούσι Άλιμπαρ και Μπεν Τσάιτλιν, Τα Μυθικά Πλάσματα του Νότου

Ντέιβιντ Μαγκί, Η Ζωή του Πι

Τόνι Κούσνερ, Λίνκολν

Ντέιβιντ Ο'Ράσελ, Οδηγός Αισιοδοξίας

Αφού προσθέσω ότι το " Salmon fished in Yemen" άξιζε μια θέση εδώ (ή από πάνω αν είναι πρωτότυπο), ήδη θα έχετε καταλάβει

ότι the Oscars goes to ...  Λούσι Άλιμπαρ και Μπεν Τσάιτλιν, Τα Μυθικά Πλάσματα του Νότου

Ταινία Κινουμένων Σχεδίων

Φτωχή ήτανε φέτος η παραγωγή σε κινούμενα σχέδια, εννοώ ως προς την ποιότητα, και πιστέψτε με έχω δει ό,τι βγήκε και δεν βγήκε τα τελευταία χρόνια. Την είπανε στη Pixar γιατί καμιά από τις ταινίες της δεν έχει γυναίκα πρωταγωνίστρια κι αυτή φοβούμενη που την  κακοχαρακτηρίσοανε βρήκε τσάτρα-πατρα μια ιστορία και την έκανε ταινία τραβώντας την υπόθεση από τα μαλλιά, ώστε να πάρει μια φεμινιστική χροια... Όχι και πολύ  Brave...  Ο αγαπημένος Τιμ Μπάρντον τα έκανε πιο μούσκεμα στο Frankenweenie. Ο τύπος που αργότερα θα έφτιαχνε  τον Ψαλιδοχέρη ντύνεται Φρανκενστάιν και ξαναζωντανεύει το νεκρό του σκύλο, κοιμήθηκα πολύ ωραία όταν το είδα, δυστυχώς πριν τελειώσει η ταινία. Στο ParaNorman, Μια Υπερφυσική Ιστορία αναγνωρίζω το ευφυές λογοπαίγνιο στον τίτλο, αλλά πέραν τούτο είναι το πιτσιρίκι από την "Έκτη αίσθηση"  στο λιγότερο συμπαθές. Οι Πειρατές!

 είναι η ταινία που πέταξε έξω από την πεντάδα το "Hotel Transylvania", την καλύτερη με βάση το δόγμα στους τυφλούς βασιλέυει ο μονόφθαλμος ταινία κινουμένων σχεδίων   της χρονιάς. Θα μπορούσαν να γίνουν καλή ταινία κι ο Χιου Γκράντ είναι πολύ καλός στον φωνητικό του ρόλο. Τελικά είναι μια ταινία μια από τα ίδια που την ξεχνάς όταν τελειώνει. Φαίνεται ό,τι είναι the year of the thief φέτος στο κινέζικο ημερολόγιο. Γιατί το  Ραλφ: Η Επόμενη Πίστα δεν είναι τίποτα άλλο παρά το "Nightmare before Christmas"  σε περιβάλλον ΑΤΑRI βιντεογκέιμς. Ο εν λόγω Ραλφ βαρέθηκε να παριστάνει το κακό στο βιντεοπαιχνίδι του, αποφασίζει να πάει σε άλλο βιντεοπαιχνίδι και να γίνει σουπερήρωας . τα κάνει πουτάνα και στο τέλος μαθαίνει ότι  καθείς εφ' ω ετάχθη. Πάντως είναι η πιο διασκεδαστική της πεντάδας.

And the Oscars goes to...           "Hotel Transylvania". (Τι πάει να πει δεν είναι υποψήφιο; Δικά μου είναι τα βραβεία, ό,τι θέλω κάνω...)

 Στην κατηγορία ξενόγλωσσης ταινίας η μόνη που έχω δει  είναι το "Αγάπη". Από τις άλλες μόνο το "Kon-tiki" ήξερα, αλλά δεν το κατέβασα. Θα αντισταθώ στον πειρασμό να δώσω όσκαρ στις άλλες κατηγορίες, περιοριζόμενος μόνο να πω ότι το τραγουδάκι της Αντέλ στο Skyfall είναι καταπληκτικό ( κι εννοείται ότι είναι το καλύτερο τραγούδι σε ταινία του Τζέιμς Μποντ) κι ότι το υποψήφιο για  ταινία κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους Paperman είναι γλυκούτσικο .

Α, και κάτι πολύ σημαντικό!  Σε μένα θα απονέμω το "Despoina Award" (ετησίως...)