Merry crisis and a happy new fear

Το κοριτσάκι με τα σπίρτα

σου εύχεται

(και θυμηθείτε)

Υ.Γ: Χρησιμοποιείτε μόνο τα ναρκωτικά που πουλάει το κράτος.  Ρομποτάκια ενωθείτε!


Update 31/1/16

"Χειμερία Νάρκη" - Του Νάσου

Μια έμμεση συνεργασία, δική μου του Ηλία και του Νάσου, που πολύ θα θέλαμε και οι τρεις μας ποτέ να μην είχε γίνει, τουλάχιστον έτσι...
Αν οι Ατάλαντοι ήταν οι Pink Floyd, o δικός μας Σιντ Μπάρετ θα ήταν ο Νάσος, τουτέστιν εσωστρεφής, ταλαντούχος, μεγαλοφυής. Ενώ μετείχε μερικές φορές σε κάποιες ύστερες μουσικές συναντήσεις μας, ταυτόχρονα δημιουργούσε από την αρχή το δικό του μουσικά σύμπαν με ατμοσφαιρικές ορχηστρικές συνθέσεις, ιδανικές για σάουντρακ στην εθνική οδό.... (Δοκιμασμένο!) Ξεκίνησε λίγο πιο αργά από μας, πλην έγινε εκείνο που έλεγε ο Τέλλος Άγρας για τον Καρυωτάκη. "Μας ξεπέρασε άμεσα κι εξακολουθητικά".

Κάποια φορά με φώναξε να ακούσω ακόμα ένα φοβερό κομμάτι του και μου 'λεγε πως σκεφτόταν πλεόν να δοκιμάσει να βάλει και στίχους, υπό μορφή απαγγελίας, σαν είδος επιπλέον ηχητικής επένδυσης... Έκατσα στα γρήγορα, περισσότερο σαν παιχνίδι, και έγραψα μια κωμικοτραγική κινηματογραφική σύνοψη μιας νεοφιλμ- νουάρ ταινίας με πρωταγωνιστή ένα τύπο σαν τον Λέμμυ Κώσιον από την ανάποδη, για αυτό και την ονόμασα "το θλιμένο μπλούζ του Κώσι Λέμμιον"... Το δοκιμάσαμε σε μια δική μου απαγγελία (κάποια στιγμή θα το ανεβάσω κι εδώ) αλλά δεν έμεινε 100% ικανοποιημένος. Ατυχώς ή ευτυχώς δεν έιχα κάποια άλλη έμπνευση, αλλά, καθώς μιλούσαμε, έτυχε να αναφέρω τους στίχους που είχε γράψει ο Ηλίας για τους "Ατάλαντους"... Του άρεσε πολύ η ιδέα της συνεργασίας αυτής με τον αδερφό του κι αφού του έδωσα σε ένα χαρτί τους στίχους της "Χειμερίας Νάρκης", κλείστηκε στο δωμάτιο του κι έκανε μια πρόχειρη ηχογράφηση, νομίζαμε, που καθώς λίγο μετά έφυγε ο φίλος μου για το αναπόφευκτο (σιχαίνομαι τους ευφημισμούς!!!) , έμελε να είναι και η τελική...

Το βίντεο που συνοδεύει το κομμάτι (είναι το πρώτο βιντεάκι που έφτιαξα ποτέ ) άτεχνο και πρωτόλειο, αλλά παρόλα αυτά το αγαπάω πολύ. Το έφτιαξα μέτα την απώλεια του, σαν φόρο τιμής, σαν μια συμβολική, αν και μάταιη, προσπάθεια να τον κράτήσω λιγάκι ακόμα εδώ, ένα αταίριαστο και περιττό δώρο αποχαιρετισμού...


Το ανεβάζω εδώ σήμερα που ο Νάσος θα γίνοταν 38 χρονών, εν μέρει γιατί ενα μέρος της ψυχής μου ακόμα νοιώθει σε χειμερία νάρκη, αρνούμενο να δεχτεί την απουσία του. Κι εν μέρει, για να εκφράσω τη χαρά μου που ο Ηλίας, που γίνεται σήμερα 38 χρονών (Χρόνια σου πολλά, Τζελ... ), ακόμα είναι φίλος μου (όπως κι ο Στέλιος βέβαια) και κάθε φορά που συναντιόμαστε , ακόμα κι αν έχουμε καιρό να βρεθούμε , ποτέ δεν "μοιάζει με reunion", που λέει κι αυτός... Γιατί ποτέ δεν είχαμε αποχωριστεί...


 Καλό ταξίδι, ρε μπαγάσα... Κι ωρεβουάρ. Πιάσε μας καμιά καλή θέση!!!

"Κορίτσι με τα σβησμένα μάτια" - The Ατάλαντοι

Τέλη δεκαετίας του '80.  Υπήρχε μια αμερικανίδα δρομέας μεγάλων αποστάσεων της οποία το όνομα ποτέ δεν κατάφερα να μάθω, το είχα σημειώσει μάλιστα και  κάπου τότε για αυτό το λόγο, αλλά το έχασα το χαρτί... Την λέγανε Πατρίτσια κάτι , όχι Χάισμιθ που νόμιζα μια εποχή, αυτή ήταν η  συγγραφέας του κύριου Ριπλέι... Ή Πάμελα κάτι . Ποτέ δεν κατάφερε να κάνει κάτι, ούτε σε meeting ούτε σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα, κι αν την θυμάμαι ήταν για  τα κοτσίδια  της,  που τινάζονταν συνέχεια   πέρα δώθε και, καθώς εμφανίζονταν  και χάνονταν την ώρα που έτρεχαν  όλες οι αθλήτριες η μια πίσω από την άλλη , μου φαίνονταν μια γοητευτική ανορθογραφία, ένα κλείσιμο του ματιού από το χάος, την ανομοιομορφία  και την αταξία...  Μια αίσθηση σαν αυτή που περιγράφει καλύτερα και καθαρότερα  ένας στίχος του Αγγελάκα που διάβασα αργότερα, αυτός  για τους κακομαθημένους κομήτες που αναστατώνουν το νόμιμο σύμπαν με τις αστείες ουρές τους ...
Έτσι την έβαλα  σ' ένα ποιήμα:

              Αυτοκράτορα της ημικρανίας,

κατέβα στην ηδονή της αποκαθήλωσης,

ακολούθησε τα χνάρια ενός αόρατου φαντάσματος,

νιώσε τη χαρά ενός αδύνατου θριάμβου.

Κορίτσι με τις μακριές πλεξούδες,

εκτινάξου προς το νήμα του τερματισμού,

πέρα, στο δικό σου μεταίχμιο.

 (Εμ, δεν ξέρω τι ήθελε να πει ο ...ποιητής. :P )

Και κάπως, δεν ξέρω πως συνέβη αυτή τη εξέλιξη, από τη συγκεκριμένη γυναικεία μορφή μου προέκυψε μια  περισσότερο αρχετυπική γυναικεία φιγούρα  αργότερα, ένα "Κορίτσι με τα σβησμένα μάτια"... Αργότερα που φτιάχναμε τραγούδια, προσπάθησα ανεπιτυχώς να την τιθασεύσω και να γράψω ένα τραγούδι για αυτή... Πλήν όμως το παλιοκόριτσο αρνιόταν να χυθει σε μια συγκεκριμένη φόρμα  κουπλέ- ρεφραίν- κουπλέ ... Η απαγγελία του Ηλία που θα ακούσετε, επενδυμένη από ένα μπλούζ αυτοσχεδιασμό που στην πρόβα ήταν καλύτερος,  δεν είναι τίποτα άλλο παρά η προσπάθεια μου να κάνω κάτι μ΄αυτό το επικίνδυνο θηλυκό, να ξεμπερδέψω,  ώστε να με πάψει να με στοιχειώνει...

ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΕ ΤΑ ΣΒΗΣΜΕΝΑ ΜΑΤΙΑ…

Κορίτσι με τα σβησμένα μάτια,

που να ξοδεύεσαι άραγε απόψε…

 Ποιοι τάχα αγέρες  κυβερνάν την απουσία σου…

Σε ποιους χειμώνες  εξουσιάζονται οι αισθήσεις σου...

Μαρμαρωμένα αισθήματα, κορίτσι, βγήκαν για ώτο-στοπ στην Εθνική.

Άδεια μπουκάλια μπύρα, πεταμένα, προσκυνάνε αιμοβόρους θεούς

και το φεγγάρι κρέμεται σαν πύο πάνω από τούτη τη πληγή της απουσίας.

Χαλίκια,χάσματα,  χαλάσματα τα λόγια

 κόλλησαν στο λαιμό μου και μ’ έπνιξαν, κορίτσι…

               Τώρα ο θάνατος τριγυρνάει στη πόλη μες στις μαύρες μπότες του.

Και ποια καταιγίδα θα ξεπλύνει πια τις ντροπές μας,

τώρα που καθάρισε ο ουρανός

και χάθηκαν τα σβησμένα σου μάτια;

Υ.Γ. : Κύριε Σωτηρακόπουλε, αν τυχόν με διαβάζετε, πως την λέγαν την αθλήτρια? Έχω σπάσει το κεφάλι μου... 

"Τσιφτετέλι" - The Ατάλαντοι. (Ένας αυτοσχεδιασμός)

Εγώ δεν είχα καμιά συμβολή στο τραγουδάκι που θα ακούσετε σήμερα. Τρείς "συλλογές" κάναμε με τα παιδιά του υλικού που είχαμε (με την έννοια ότι συναντιόμασταν και συγκεντρώναμε ό,τι είχαμε φτιάξει, όλοι μαζί ή ο καθένας μόνος του, καθώς εγώ μετά είχα για λίγο άλλη έδρα...). Στην τρίτη, η οποία είχε ονομαστεί "Ταπεινή τέχνη", η αυλίτσα μου στο Γαλάτσι ήταν παρελθόν και περίμενε να γίνει αντιπαροχή [δέκα χρόνια μετά, πήγα προς Γαλάτσι μεριά γιατί είχα μια δουλειά και ξαναπέρασα πρώτη φορά  από την γειτονιά, την ώρα που η μπουλντόζα γκρέμιζε το σπίτι. Σαν να ήθελε να με αποχαιρετήσει ... ], η Χαρούλα ήταν στην Αγγλία και γώ πρόβαρα το χακί στο χωριό μου. Πλην ανέβηκα στην Αθήνα για την περίσταση... Κάποια στιγμή η Πέπη και ο Στέλιος σκάλιζαν τις κιθάρες τους και επί του πιεστηρίου - ή μάλλον επί του κασσετοφώνου = προέκυψε αυτό το αυτοσχεδιαστικό τσιφτετελάκι στο οποίο η Πέπη συνοδεύει το Στέλιο...

Ποιος είν' τρελός απ' έρωτα- Φλέρυ Νταντωνάκη

Ποιος είναι τρελός απ' έρωτα? Αφιερωμένο εξαιρετικά σε τυχόν εορτάζουσες σήμερα...


Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Στίχοι: Γιώργος Σαραντάρης

Ποιος είν' τρελός από έρωτα;
Ας κάνει λάκκους την αυγή.
Να πάμε εκεί να πιούμε
την βροχή.

Μια που εμείς σε όποια
στέγη αράξουμε, σε όποια
αυλή, ο άνεμος χαλνάει
τον ουρανό, τα δέντρα.

Κι η στείρα γη
μέσα σε μας βουλιάζει.

"Χειμερία Νάρκη" - The Ατάλαντοι

Και πέρασε κι αυτή η άνοιξη του '96, ραγιάδες,ραγιάδες, κι ηρθε ο Ιούνης και αποφασίσαμε να το γυρίσουμε σε ελληνικό στιχο με τα παιδιά... Πλην δεν είχαμε στίχους (το οποίο ήτο μεγάλο πρόβλημα, γεγονός που, παρεμπιπτόντως, με οδήγησε να ξεθάψω τα παλιά μου εφηβικά στιχάκια, τα οποία έγιναν η πρώτη ύλη για αρκετά από αυτα που ακούσατε/θα ακούσετε... ). Βάλαμε, λοιπόν, τον Ηλία να γράφει... Σαν να τον έχω μπρος στα μάτια μου... Πήρε το καπνό του, τον καφέ του και ένα χαρτί από τετράδιο σε μέγεθος Α4 και πήγε κι έκατσε έξω στην αυλή, σε κάτι σκαλιά πάνω σε ένα βράχο,που οδηγούσαν σε κάτι χέρσα του οικοπέδου, την ώρα που εμείς καθόμασταν στην κουζίνα και κουτσομπολεύμε... Μετά από Χ ώρα μας έφερε ένα ποίημα που έγραψε και προσπαθήσαμε να του βάλουμε μουσικη... Ανεπιτυχώς. Τότε, μας "εξομολογήθηκε'' πως είχε μια μουσική στο μυαλό του, όταν το έγραφε... Μας την μουρμουρισε την μελωδία κι εγώ, με τη βοήθεια του Στέλιου, προσπάθησα να την "βγάλω" στην κιθάρα κι έπειτα να την εναρμονίσουμε... Έπειτα, σκεφτήκαμε να βάλουμε κι ένα ρεφραίν και, αφού αναπτύξαμε την μελώδία, βρήκαμε μια μουσική φράση... Τότε τον ξαναστείλαμε εξορία στο σκαλί του κι εμείς συνεχίσαμε να κουτσομπολέυουμε... Έγραψε αυτή τη φορά στίχους πάνω στην προυπάρχουσα μουσική και μετά από λίγο, βουαλά: η "Χειμερία νάρκη" ήταν έτοιμη. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά τον πείσαμε - πρωτάκουστο- να το τραγουδήσει κιόλας μαζί με την Χαρούλα... Προσέξτε κατά την ακρόαση πόσο ωραία δένουν οι φωνές τους και τη χαρά του κιθαρίστα (την άλλη κιθάρα δεν θα την ακούσετε, χάθηκε στην... ηχογράφηση) που κατόρθωσε επιτέλους να παίξω το μπαρέ της Φα Ματζόρε χωρίς μεγάαααααααααααααλη καθυστέρηση... Μη γελάτε είναι επίτευγμα. Ξέρετε πόσο καιρό μου πήρε?

Είναι ένα από τα τραγούδια μας που αγαπώ πολύ... Αν τρεις φορές στη ζωή μου συναντήθηκα με την δημιουργικότητα, αυτή είναι η μια... Δυστυχώς, ποτέ δεν είχε μια ηχογράφηση που να του αξίζει. Όταν αργότερα γίναμε λίγο καλύτεροι, εγώ ήμουν στην Κω, ο Ηλίας στο Βίτσι, ο Στέλιος στ΄Αφάντου, η Χαρά στο Εδιμβούργο κι η Πέπυ στο Νοτιγχαμ (ή το ανάποδο).

Το βίντεο είναι "δανεικό". Έχει την δικη του ιστορία, θα σας την πω άλλη φορά....

                                           ΧΕΙΜΕΡΙΑ ΝΑΡΚΗ

                                                                                                         Γαλάτσι, Ιούνιος 1996

Με καίνε λόγια που δεν γίνεται να διώχνω άλλο πια.

Μες το δωμάτιο οι τοίχοι μου γυρίζουν τη πλάτη.

Κι είναι η πόρτα κλειδωμένη απ’ την έξω πλευρά.

Βρίσκω τον τρόπο σχεδιάζω τη καινούρια μου απάτη.

Κι ότι με βαραίνει προσπέρνά

χειμερία νάρκη καλοκαίρι.

Κι ότι έχω χάσει μια φορά ,

πλανιέται τώρα σ’ άλλα μέρη.
 

Νοιώθω τον τρόπο που κοιτάζεις τα θλιμμένα παιδιά.

Νοιώθω το τρόμο που σε κάνει να το βάζεις στα πόδια.

Κι είναι το βλέμμα σου που έντρομο με βρίσκει ξανά,

κουρελιασμένο, να σκοντάφτω σε γελοία εμπόδια

Ότι μου χάριζε ζωή πια νικημένο γερνά.

Κι ακολουθάω οποιονδήποτε με πιάνει απ’ το χέρι.

Εδώ είμαι, φίλε μου, κι η μέρα δίχως "θέλω περνά,

μα περιμένω, ίσως η νύχτα κάποιο χρώμα να φέρει.

Κι ότι με βαραίνει προσπερνά,

χειμερία νάρκη καλοκαίρι.

Κι ότι έχω χάσει μια φορά

πίσω κανείς να μη το φέρει.

"The Ατάλαντοι" - The Ατάλαντοι (Ο ....Ατάλαντος Ύμνος)

    Οι "Ατάλαντοι" ήταν το φοιτητικό μας γκρουπάκι με τους φίλους μου στο Πανεπιστήμιο. Αποτελούνταν από εμένα, τον Ηλία - ή Τζελ,για να μας ξεχωρίζουν- τον Στέλιο, την Χαρά και την Πέπη. Ωστόσο, κατά καιρούς σε διάφορα τζαμαρίσματα που κάναμε, μετείχαν και άλλοι φίλοι μας, αδέρφια, σχέσεις κτλ... Δημιουργήθηκαν το Μάρτιο του 5ου έτους μας στη σχολή, χωρίς καλά-καλά να ξέρουμε, πλην της Πέπης, κάποιο μουσικό όργανο ή να τραγουδάμε ή ότι...  To "The Ατάλαντοι" δεν είναι το πραγματικό μας όνομα. Για την ακρίβεια δεν έχουμε... Κατά καιρους προτάθηκαν διάφορα, όπως "Elias' backyard', επειδή κάναμε πρόβες στην πίσω αυλή της μονικατοικίας που έμενα (Άρα, είμαστε εισηγητές κι ενός καινούριου ήχου, τώρα που το σκέφτομαι... Πως λέμε garage rock?  Τώρα και Backyard rock....), "Χειμερία Νάρκη", από το όνομα ενός κομματιού μας, "Ficcle Assurance", από το όνομα ενός άλλου κομματιού μας, και άλλα...  Το ότι δεν βρήκαμε κάποιο όνομα στάθηκε η αιτία να μας μείνει το ανεπίσημο αυτό που χιουμοριστικά πρότεινα. The Ατάλαντοι. 

    Το γεγονός πως το φτιάξαμε το 5ο έτος της σχολής καθόρισε τη συνέχεια του γκρουπακίου... Τον επόμενο χρόνο τα αγόρια αρχίσαμε να πηγαίνουμε φαντάροι και τα κορίτσια πήγαν στην Αγγλία για μεταπτυχιακά. Μετά το πέρας όλων αυτών, κάναμε κάποιες συναντησεις, αρχικά όλοι μαζί, κατόπιν εγώ, ο Ηλίας και ο Στέλιος, πλην ολεόνα και πιο αραιά . Λόγω αντίξοων συνθηκών ζωής και άλλων προτεραιοτήτων έχουμε αναστείλει τη δράση μας από το 2004. Αναστείλει -το τονίζω-  γι' αυτό τρέμετε!!!!

Όπως αρέσκομαι να λέω συχνά, μπορεί να μην αλλάξαμε τον κόσμο, αλλά αλλάξαμε τον κόσμος μας...

Αλλά, αγαπητέ φίλε, θύμα, αναγνώστη/ακροατή, καλέ μου άνθρωπε, ας μην χρονοτριβούμε!!!

Μετά  τον Εθνικό Ύμνο...             

Μετά  τον "Ακάθιστο Ύμνο" ...













Μετά τον "Ολυμπιακό Ύμνό"...







ΤΩΡΑ
                                                            Μόνο στην ""Ταπεινή Τέχνη"



                                                                                                                      Βουρ για τον ....


πατσά, εχμμμμ,, σόρρυ,                      για τον "Ατάλαντο Ύμνο".

                                                         

Μια υπερπαραγωγή της  "Αtalantoi Records"







Στο μεταξύ, σε ένα άλλο, παράλληλο σύμπαν μια εγκυκλοπαίδεια γράφει τα εξής:

Λήμμα εγκυκλοπαίδειας του 25^ου αιώνα

THE ΑΤΑΛΑΝΤΟΙ:  Οι αναμορφωτές της παγκόσμιας μουσικής σκηνής· οι μοναδικοί στους οποίους έπαιξαν support οι Rolling Stones. Δημιουργήθηκαν, στα όρια της φαντασίας ,το Μάρτιο του 1996 -στις 17 του μηνός- στο Γαλάτσι και σταμάτησαν τη κοινή τους δραστηριότητα πιεσμένοι από τη πραγματικότητα κάποια στιγμή   στις αρχές του  21ου αιώνα, χωρίς ωστόσο να διαλυθούν ποτέ.

      Δεν κυκλοφόρησαν ποτέ επίσημο δίσκο και το πολύ σημαντικό τους έργο, διασώθηκε μετά από επίπονες προσπάθειες  ακάματων ερευνητών κατά τη διάρκεια των τελευταίων αιώνων. Πειραματίστηκαν με διάφορα είδη μουσικής, από την ελληνική παραδοσιακή μέχρι το rap,διακρινόμενοι για τον πλούτο των εκφραστικών τους μέσων, την ευρύτητα της σκέψης τους, την οξυδέρκεια τους ως μουσικοί, την πολυμέρεια τους  και το έντονα νεωτεριστικό πνεύμα το οποίο τους οδήγησε να ανοίξουν νέους μουσικούς δρόμους.

ΜΕΛΗ ΚΑΙ  ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΤΩΝ ΑΤΑΛΑΝΤΩΝ

1.Ηλίας ("Gel"):φωνή ,κιθάρα, τουμπελέκι, μουσική ,στίχοι.

2.Στέλιος ("S-Perfect" ): φωνή, κιθάρα, φυσαρμόνικα, στίχοι, μουσική.

3.Ηλίας  (“O Άλφα”, μεταγενέστερα "Kakos Lykos" ή "Elivenix"):φωνή, κιθάρα, τουμπελέκι, στίχοι,   μουσική,  αρμόνιο, ακορντεόν, μπουζούκι .

          (Οι παραπάνω είναι η ιστορική σύνθεση)

4.Χαρά:φωνή.

5.Πεπη :φωνή, κιθάρα.

            (Οι παραπάνω 5 είναι τα κύρια μέλη)

6.Νάσος:κιθάρα, ακορντεόν, φωνή.

7.Μαρία:φωνή.

8.Άννα  :φωνή.

9.Γιώργος: κιθάρα, αρμόνιο.

10.Γιώργος: στίχοι.

11.Θωμάς:στίχοι.

 Γενικά, οι Ατάλαντοι θεωρούνται, μαζί με τον Μπετόβεν και τον Καρβέλα, οι  μεγαλύτερες μουσικές προσωπικότητες όλων των εποχών.

"Επειδή θα 'ρθεις". (Δεν ήταν απαισιόδοξο τραγουδάκι)

Αλήθεια λέω, εν αντιθέσει προς τον Σαδίκη... Και ήταν και το τελευταίο που έγραψα. Ακριβώς για αυτό...  Δηλαδή, επιτρέψτε μου την ανίερη σύγκριση... Οι "Τρύπες" γράψαν τη "Γιορτή" και διαλύθηκαν. Τα " Διάφανα Κρίνα" γράψαν  το "Σε μια γη που ανατέλλει"και διαλύθηκαν... Και πλείστες  άλλες περιπτώσεις εχόντων μάστερ στην απαισιοδοξία, που μετά γράφουν κάτι αισιόδοξο και τέλος... Έτσι κι εγώ, το κατάλαβα αμέσως, όταν κάποια στιγμή έγραψα ένα τραγούδι χαρούμενο/αισιόδοξο.

Είχα τελειώσει. Διότι δεν ξέρω αν "η θλίψη έχει χρώμα σκούρο μπλε", ξέρω πως είναι αυτή που γράφει τα τραγούδια (Θέλω να πω, πόσα χαρούμενα τραγουδια ξέρετε? Και μιλάμε για τραγούδια, όχι για εμπορεύματα ). Κι εγώ δεν ήμουν πια θλιμένος...

Έτσι και εξηγούνται στίχοι του στιλ "ανανεώνω τα εφέ μου" ή τα φωνητικά νανανανα αντί για την μελωδία στην εισαγωγή... Παιδιά, σόρρυ,  δεν προλάβαινα, σε λίγο θα ήμουν χαρούμενος. Σιγά να μην κάθομαι να γράφω τραγουδάκια..

 "Επειδή θα 'ρθεις", λοιπόν, ή  πως λέει "δεν γαμιέσαι κι εσύ κι ο γρύλος σου"  ένας ερωτευμένος...

ΕΠΕΙΔΗ  ΘΑ 'ΡΘΕΙΣ

                                                                               Βικτώρια, Σεπτέμβριος 2004

Επειδή θα 'ρθεις, φοράω τα καλά μου, γυρνάω στους δρόμους, γελάω. 

Επειδή θα 'ρθεις, ανανεώνω τα εφέ μου, χαράζω μονοπάτια και πάω. 

Επειδή θα 'ρθεις, μιλάω με τον ήλιο, ρωτάω τη βροχή πως περνάει. 

Επειδή θα 'ρθεις, ποτάμι πλατύ η μουσική στη ζωή μου κυλάει.

 Κι άμα δεν έρθεις, 

 θα 'χω χορέψει τη βροχή, θα τα 'χω πιει με τον ήλιο, 

θα ' χω το σύμπαν φιλαράκι στο πλάι.

Άμα δεν έρθεις , 

θα 'χω φωτίσει το σκοτάδι ,θα 'χω γεμίσει το κενό, 

θα 'χω ανοίξει νέες πόρτες 

γι' αυτή που θα 'ρθει.

Επειδή θα 'ρθεις, νικάω το σκοτάδι, μακριά απ' την ψυχή μου το διώχνω.

Επειδή θα 'ρθεις, για κάθε μου λάθος χιλιάδες ακόμα διορθώνω.

Επειδή θα 'ρθεις, το αίμα ξυπνάει, με παίρνει και με παρασέρνει .

 Επειδή  θα 'ρθεις, και μες το χειμώνα μια ακτίδα την άνοιξη φέρνει

Υ.Γ.: Είπα, αφού σε προηγουμενη ανάρτηση ασχολήθηκα με το πρώτο μου τραγούδι, ας γράψω και για το τελευταίο...
Υ.Γ.2 : Το τραγούδι δεν είναι αυτοβιογραφικό... Όμως, "ήρθε" ... ;))

Βράδυ, (Το πρώτο μου τραγούδι)

Αγαπητέ αναγνώστη και ακροατή, είναι καιρός που δεν έχω ανεβάσει τραγουδάκι... Αν νόμισες πως μου τελειώσανε και ξεμπέρδεψες ή γλύτωσες, ατύχησες ... Έιναι καμιά πενηνταριά ακόμα . Α! Όλα κι όλα... Άμα κάνω κάτι,  το κάνω... Ή έχεις πάθη ή δεν έχεις! Άρα κι έσυ, καλέ μου άνθρωπε, ή έχεις πάθει ή δεν έχεις...
Οταν ήμουν πιτσιρικάς κάποια στιγμή αποφάσισα να φτιάξω τραγούδια... Μουσική δεν ήξερα! Στίχους δεν έγραφα! Πτοήθηκα? Όχι... Έπιασα, που λέτε, την προσωπική μου Βίβλο της εποχής, τα "Άπαντα" του Καρυωτάκη, βρήκα ένα ποιηματάκι που λεγότανε "Βράδυ" (δεν θυμάμαι γιατί διάλεξα αυτό) και α καπέλα έφτιαξα το πρώτο μου τραγούδι...  Χρόνια μετά, που έμαθα τα λίγα που ξέρω,  τιμής ένεκεν σκέφτηκα να ασχοληθώ μαζί του και έπιασα και  εναρμόνισα την πρωτόλεια αυτή μελωδία...
Τώρα, υπάρχουν κάποια τραγούδια τα οποία τα ονομάζω "με την πρώτη".  Η πρώτη φορά που τα "φόρμαρα" είναι και η καλύτερη και κάθε μεταγενέστερη προσπάθεια αδυνατεί να τα πάει παρακάτω. Λίγες φορές είναι γιατί με τη πρώτη  έφτασα στο μέγιστο... Συνήθως είναι  γιατί δεν θυμάμαι πως παίζονται, κάθως κάτι αυτοσχεδίασα και μετά το ξέχασα, ή  γιατί απλά δεν έχω την ικανότητα...  Αυτό το τραγουδάκι ανήκει σ' αυτή τη κατηγορία. Ούτε θυμάμαι τι έπαιζα, ούτε ξέρω τι να το κάνω... Για αυτό και είναι μονοφωνική η ηχογράφηση... Έτσι έτυχε τότε, έτσι έμεινε... Έ, και για να το εξωραΐσω το πράγμα και να μην σε χάσω από αναγνώστη/ακροατή,  έκατσα και του έκανα ένα βίντεο...

Βράδυ- Κ. Καρυωτάκης

Τα παιδάκια που παίζουν στ' ανοιξιάτικο δείλι
-μια ιαχή μακρυσμένη-,
τ'αεράκι που λόγια με των ρόδων τα χείλη
ψιθυρίζει και μένει,

τ'ανοιχτά παραθύρια που ανασαίνουν την ώρα,
η αδειανή κάμαρα μου,
ένα τραίνο που θα' ρχέται από μια άγνωστη χώρα,
τά χαμένα όνειρα μου,

οι καμπάνες που σβήνουν, και το βράδυ που πέφτει
ολοένα στην πόλη,
στων ανθρώπων την όψη, στ' ουρανού τον καθρέφτη,
στη ζωή μου τώρα όλη...


Υ.Γ.: Αν θέλεις, καλέ μου άνθρωπε, να ξεπεράσεις το σοκ, υπάρχει και αυτή η ερασιτεχνική (με την κυριολεκτική σημασία αυτή τη φορά) μελοποίηση...

Η ποίηση των δρόμων - Συνθήματα.

Το κατάλαβα ότι το λέει και μεταφορικά. Εντάξει?

Θα εκτραπώ λιγάκι από το σκοπό δημιουργίας του ιστολογίου ίσα για να κάνω αυτό ακριβώς που λέει το άνωθεν μηνυματάκι στον τοίχο. Από τα πολλά συνθήματα (και κάποια στένσιλ) που μοορεί να κυκλοφορούν, εγώ διάλεξα, από όσα βρήκα, όσα  εξυπηρετούν μια "ευγενή ιδέα" (με ότι αυτό συνεπάγεται), όπως η ελευθερία, η επανάσταση ή ο έρωτας,  κι από όλα αυτά εκείνα στα οποία γίνεται τουλάχιστον μια ιδιάζουσα χρήση της γλώσσας. Αν φτάνει και στη λογοτεχνικότητα, ακόμα καλύτερα... 

Το χιούμορ καλοδεχούμενο, επίσης. 

 Διότι πρόκειται για μια δημοσίευση

Και σε όποιον δεν αρέσει, ας μάθει πως βασικά