Ζωντανός νεκρός. Όχι ένα τραγούδι για ζόμπι

  Άλλα ένα να τραγούδι συναισθηματικής ενηλικίωσης, ένα so what, ένα αναγνωστάκειο "έστω δείξε τα χέρια σου κρίνε για να κριθείς", ένα είδος προσωπικού "High fidelity", ένα τραγούδι για όλα τα ex

wonder kids, ένα ατομικό "κι όμως είμαι ακόμα εδώ", ένα προσωπικό "να 'μαι πάλι εδώ ζωντανός", ένα κατάδικο μου "θα περιμένω άλλες μέρες".... Δεκάδες τέτοια θα μπορούσα να γράψω για το συγκεκριμένο τραγούδι το οποίο πιάνει το νήμα ακριβώς αφού το έχει αφήσει εκείνο της προηγούμενης ανάρτησης (και χρονικά και θεματικά και συναισθηματικά). Αντ'  αυτών θα μιλήσω για τον Νίκο Καρούλια  Ο Νίκος Καρούλιας είχε φτάσει 26 χρονών όταν μεταγράφηκε από τον Απόλλωνα στον Παναθηναικό κι όλοι πέσανε από τα σύννεφα.Μεταγράφηκε λέει σαν αναπληρωματικός ενός πιτσιρικά από τον Ο.Φ.Η.. Μεγάλο ταλέντο. Ο πιτσιρικάς πέρασε και δεν ακούμπησε, ξεχνάω το όνομα σου. Ο Καρούλιας από την πλευρά του έπαιξε καμιά δεκαριά χρόνια βασικός και αναντικατάστατος στον Παναθηναικό, έπαιξε και καμιά 4οαριά φορές στην Εθνική. Γι άυτό σας λέω. Είμαστε μερικοί που έχουμε όψιμη ακμή. Και παρατεταμένη... (Τώρα, για το αν είμαστε καλοί παίχτες, το αποδεικνύει ο Καρούλιας. Δεν χρειάζεται, βρε κουτά....)

Ζωντανός νεκρός

Από που έρχομαι δεν ξέρω,
για που τραβάω αδιάφορω.
Δεν χαίρομαι, δεν υποφέρω,
δεν δίνομαι κι ούτε ζητώ.

Το γνώριμο παλιό μου αγκάθι
ο πιο πιστός μου ο  οδηγός.
Να μ' οδηγεί στα ίδια λάθη
άγριος κι ακοίμητος φρουρός.

Είμαι ένας ζωντανός νεκρός,
ένα νεκρός που ζωντανεύει.
Μα αν το ζητήσει ο καιρός
πηδάει στην πίστα και χορεύει.

Δεν αγαπάω κι ούτε μισώ
κι αν κάτι μέσα μου σαλεύει,
μ' ένα λυγμό σ' ότι κι αν πω
ξοδεύτεται και δραπετεύει.

Κι όσα σκοτώνω, και δεν λέω,
και πνίγω μέσα στη σιωπή
σ 'ανεμικές πυρές τα καίω
κι αναγεννιούνται ως το πρωί.

Μα όσο κι αν πάω συνέχεια πάσο,
αντέχω ακόμα κι είμαι εδώ.
Δεν έχω τίποτα να χάσω
κι αυτό με κάνει ζωντανό.