Νίκος Λυμπερόπουλος, ένας καβαφικός χαρακτήρας.

  Το γεγονός ότι όταν αναφέρομαι στα ιστολόγια μου σε κάτι που έχει να κάνει με το ποδόσφαιρο, το κάνω για να το συσχετίσω ή επειδή συσχετίζεται με κάτι γενικότερο, παραμένει σε ισχύ και σήμερα κι ας μην είναι αυτό ευδιάκριτο σε πρώτο επίπεδο! Αφορμή της σημερινής ανάρτησης είναι κάτι που εν πολλοίς πέρασε απαρατήρητο αυτό καθαυτό, το γεγονός ότι χθεσινό ματς της Εθνικής ήταν το τελευταίο παιχνίδι του Νίκου Λυμπερόπουλου. Και μπράβο του του Σάντος που διόρθωσε την αρχική εσφαλμένη πρόθεση του να βάλει τον Φετφατζίδη στο 1-3 και αποκαταστάθηκε εν μέρει μια ιστορική αδικία, αν και ο Λυμπερόπουλος, πιστεύω, εχθές, απόντος του Καραγκούνη, άξιζε μια θέση στην ομάδα -αν όχι από την αρχή, τουλάχιστον στη από την αρχή του δεύτερου ημιχρόνου- με βάση και μόνο τις ποδοσφαιρικές του ικανότητες, φάνηκε άλλωστε αυτό και για όσο διάστημα έπαιξε, που συμμάζεψε λίγο τ' ασυμμάζευτα...
   Ωστόσο ο Λυμπερόπουλος δεν γίνεται θέμα σ΄αυτό το ιστολόγιο για τις ικανότητες του αυτές, τις ποδοσφαιρικές. Γίνεται για τον τρόπου που τις διαχειρίστηκε στην καριέρα του και τον εν γένει βίο

Κι όχι μόνο σαν παίχτης διαμάντι

και πολιτεία του, όπως προκύπτουν από την καριέρα αυτή... Όντας ασιμάκι μου και ξεκινώντας την καριέρα του από την ομάδα της πατρίδας μου, την "Καλαμάτα", είχα την τύχει να τον παρακολουθήσω και να μαθαίνω πράγματα για κείνον οφ δι ρέκοντ από νωρίς...

Η καριέρα του δεν συνοδεύτηκε από πρωταθλήματα και άλλους τίτλους πολλούς, μόνο το Κύπελλο του 2011, αν δεν απατώμαι. Η τύχη το φερε κάτι να γίνεται πάντα όταν πλησίαζε στην επιτυχία... Ο φοβερός Παναθηναϊκός του Κυράστα στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, έμεινε βασιλιάς χωρίς στέμμα ελέω της παράγκας του Κόκκαλη, το ανέλπιστο πρωτάθλημα της Α.Ε.Κ. το 2008 χάθηκε στα χαρτιά από την ίδια παράγκα, ακόμα και το 2004 ήταν απών από το κατακτηθέν Euro, τη μοναδική χρονιά που δεν μετείχε στην Εθνική...

Δεν πήρε ποτέ πρωταθλήματα ίσως στους ποδοσφαιρικά στάδια, αλλά κέρδισε σε όλα τα άλλα -και σημαντικότερα- της ανθρώπινης ζωής καθώς ήταν πάντα και παρέμεινε παρέμεινε άνθρωπος, κάτι που λίγοι άλλοι Έλληνες ποδοσφαιριστές μπορούν να καυχηθούν, ο Σαλπιγγίδης και ο Άντζας είναι άλλα παράδειγμα που μου έρχονται πρόχειρα... Και το γεγονός πως, ακόμα κι όταν ήξερε πως οι πιθανότητες ήταν εναντίον του, δεν έπαψε ποτέ να δίνει όλες τις δυνάμεις του είναι κάτι που του προσδίδει μια αίγλη που τον καθιστά τραγικό πρόσωπο. Πραγματικό καβαφικό Θερμοπυλομάχο.

  Αυτή η ακαταπόνητη και ακατάβλητη προσπάθεια του να υπερκεράσει τις κάθε φορά δυσκολίες είναι, άλλωστε, βασικό χαρακτηριστικό του. Άντεξε την απαξίωση που γνώρισε τα πρώτα του χρόνια στον Παναθηναϊκό, καθώς η ποδοσφαιρική του ευφυΐα βραχυκύκλωνε τον αλήστου μνήμης προπονητή Βασίλη Δανιήλ, τον ίδιο που δέκα χρόνια πριν "έκαψε" έναν άλλο παιχταρά, τον Πάρι Γεωργακόπουλο. Όταν ο Τζίγκερ τον χρησιμοποίησε - μαζί με τους υπόλοιπους της τότε ομάδας που ο Κυράστας έχτισε και διέπρεπε στην |Ευρώπη - ως αποδιοπομπαίο τράγο για να καλύψει την δική του διοικητική ανυπαρξία που οδήγησε στα γεγονότα της Ριζούπολης, ο Λυμπερόπουλος ενδύθηκε το ρόλο του καβαφικού "Βασιλιά Δημήτριου" κι ήσυχα - ήσυχα και αθόρυβα έχτισε ξανά την καριέρα του στην Α.Ε.Κ. χωρίς να αφήσει να φανεί οποιαδήποτε πικρία και σεβόμενος τους οπαδούς της παλιάς του ομάδας, σε αντίθεση με τις όποιον πάρει ο χάρος κομπλέξικές και "οπαδικές" τσιρίδες του Νικοπολίδη, ας πούμε. Κι έτσι εξηγείται το παράξενο της καθολικής εκτίμησης και σεβασμού, που έχαιρε από όλους τους οπαδούς (και ναι, δεν μιλάω για φιλάθλους ), πράγμα παράξενο σε ένα κόσμο που η ο 'καγκουρισμός"του είναι το μέτρο και οι χθεσινοί ήρωες οι αυριανοί προδότες. Κι έτσι και το ακόμα πιο παράξενο γίνεται λογικό. Το ότι δεν λατρεύεται δηλαδή μόνο - ταυτόχρονα, να τονίσω, τα τελευταία χρόνια- από τους οπαδούς του Παναθηναϊκού και της Α.Ε.Κ. , των ομάδων που αγωνίστηκε, αλλά απολαμβάνει το θαυμασμό και τον σεβασμό και από Ολυμπιακούς, Παοκτζήδες και λοιπούς οπαδούς... Όταν, τέλος και για να κλείσω με την παροιμιώδη αντοχή του, η Α.Ε.Κ. τον θεώρησε ξοφλημένο το 2008, ο Λυμπερόπουλος εξίσου αθόρυβα κατευθύνθηκε ως νέα Κρατησίκλεια "προς το διδώ", εκπλήρωσε έστω και καθυστερημένα το παλιό του όνειρο να παίξει στο εξωτερικό, έδωσε κι εκεί, στην Άιντραχτ Φρανκφούρτης, τα ποδοσφαιρικά του διαπιστευτηρια και χωρίς μνησικακίες επέστρεψε, όταν η Α.Ε.Κ. αποδεχόμενη ουσιαστικά το λάθος της, ξαναζήτησε τις ποδοσφαιρικές του υπηρεσίες, αγωνιζόμενος με το ίδιο ήθος ως πρόσφατα. Το τελευταίο του ματς σε επίπεδο συλλόγων ήταν εναντίον του Παναθηναϊκού, ένα περίεργο τερτίπι της μοίρας, που του επέτρεψε όμως να αποθεωθεί από όλο το γήπεδο.

  Το οποίο ήθος φαίνεται με σαφήνεια  ότι τον συνόδευε καθ' όλο το διάστημα της ποδοσφαιρικής του ζωής. Σε αντίθεση με κάτι Σεϊταρίδηδες που καυχιούνται πως έτρεξαν με τη Λαμποργκίνι τους με 350, ο Λυμπερόπουλος εμφάνισε τα απαραίτητα αντισώματα που του επέτρεψαν να κρατήσει το χαρακτήρα του αναλλοίωτο από τα γρήγορα λεφτά και την εύκολη δόξα. Δεν πούλησε ποτέ οπαδιλίκι, όπως προείπα, αλλά σεβάστηκε κάθε οπαδό κι όχι μόνο της ομάδας του. Δεν το έπαιξε ποτέ βεντέτα και δεν προσπάθησε να ελέγξει τα αποδυτήρια, ώστε να εξασφαλίσει τη θέση του στην ενδεκάδα, όπως κάτι Ανατολάκηδες, Γεωργάτοι, Κατσουράνηδες, ούτε προσπάθησε να κερδίσει καινούρια συμβόλαια γλείφοντας και ρουφιανεύοντας όπως ο Γκούμας. Πρόκρινε πάντα το καλό της ομάδας για αυτό αγόγγυστα κι αδιαμαρτύρητα έπαιζε όπου τον έβαζε ο προπονητής του, ακόμα κι αν αυτό ενείχε κινδύνους για την ατομική του καριέρα, ακόμα κι αν δεν είχε τη δυνατότητα να δείξει την καταπληκτική του τεχνική κατάρτιση ή την ικανότητα του στο γκόλ. Και, να τ' ακούει ο Καραγκούνης, πάντα η ευγένεια του χαρακτήρα του τον οδηγούσε να μην αφήνει το πάθος του για την νίκη να παρεκτραπεί.

     Φαίνεται, λοιπόν, πως μια καβάφική "Πόλιν" περιέφερε ο Λυμπερόπουλος στην δημόσια, ποδοσφαιρική ζωή του. Μόνο που "η πόλις" του ήταν από καλή πάστα κι άντεχε... Για αυτό λοιπόν, τον ποδοσφαιριστή που αποσύρεται αποχαιρετούμε. Ο άνθρωπος παραμένει...

Υ.Γ.: Καλό πάντως είναι να μην το ρίξει στο τραγούδι!Έχει κι αυτό το καλαματιανό αξάν...