"Αναχώρηση Ι" (και "ΙΙ") - Ακόμα ένα (δύο, είπα) τραγούδι(α) της φυγής... (ΤΡΕΧΑ!))

Κι όχι το τελευταίο . Γιατί απο τότε που αντιλήφθηκα τη διαφορά μεταξύ φυγής και αναχώρησης, την σύγχυση μεταξύ φυγής και αναχώρησης, την πλάνη ότι οι αναχώρησεις μας είναι φυγές, ενώ στην πραγμάτικότητα είναι μεταφορά της χρεοκοπίας μας σε άλλη τράπεζα, η φυγή ήταν ένα θέμα στο οποίο επέστρεφα ξανά και ξανά, αρχής γενομένης από τη φράση "Μπερδεύουμε τις αναχωρήσεις μας με φύγες. Ποντάρουμε συνέχεια στην ομάδα που χάνει και μετά λέμε τι διάβολο..." και "Αναχωρώ και νομίζω πως φεύγω. Μαζί μου η ανία μου και η σκια μου"

         Το τραγουδάκι το προηγούμενο, όπως δηλώνει και ο τίτλος του, επρόκειτο να είναι το πρώτο μέρος  ενός άλλου τραγουδιού που δεν τα κατάφερε να ξανασχοληθώ μαζί του,  στο οποίο το ρεφραίν αναιρούσε την δυνατότητα της φυγής. Κάποτε δε, τα είχα συνενώσει κι είχα φτιάξει ένα δεκάλεπτο τέρας... Επρόκειτο να παραθέσω εδώ μόνο τους στίχους του, έτσι για να είναι ολοκληρωμένη η εικόνα του κόνσεπτ... Αλλά τελικά θα το ανεβάσω εδώ, για δυο λόγους. Ο ένας είναι γιατί το ανέβασμα εδώ ισοδυναμεί με μια ''επίσημη τελική εκδοχή'' του τραγουδιού, οπότε δεν αναμένεται να με ξανατριβελίσει στο μέλλον να ασχοληθώ μαζί του. Κι ο άλλος είναι για να εισάγω μια νέα κατηγορία τραγουδιών, τα "αδικαίωτα". Τραγούδια δηλαδή που κοπίασα αλλά ποτέ δεν κατάφερα να φτάσω σε μια κάπως αξιοπρεπή εκδοχή. Ή τραγούδια που δεν είχαν ολοκληρωθεί, όταν με έπιανε το "Σύνδρομο του Σολωμού", τα "ξεπερνούσα δηλαδή ψυχολογικά", και μέναν ατελείωτα να με κοιτάζουν με απορία και μια αδιόρατη θλίψη...

 

Κανονικά θα έπρεπε το ρεφραίν του "Αναχώρηση ΙΙ" να είναι η γέφυρα στο "Αναχώρηση Ι" και να υπάρχει ένα μόνο τραγούδι. Η "Αναχώρηση". Ποιος έχει χρόνο και διάθεση για να το φτιάξει... (Έχω και μια υποψία πως δεν θυμάμαι τ' ακκόρντα... )

ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ Ι

Νύχτα στη πόλη, γυρνάν αλήτες.

Αλλάζουν ρόλοι, θύματα, θύτες ,

πουτάνες, gay, μπάτσοι, κλεφτρόνια

άσχημοι, ωραίοι, μέρες και χρόνοι.

Γυρνάω μόνος παραπατάω.

Περνάει ο χρόνος και ‘γω γελάω.

Δεν ξημερώνει και ψιχαλίζει.

Μ’ εξημερώνει και μ’ εξοργίζει.

Εγώ όμως, θα φύγω

και για μνήμες νωπές θ’ αντέχω να κλάψω.

Φεύγω , φεύγω σε λίγο

ότι ήμουνα χτες ας μη μπορώ να τ’ αλλάξω .

Εγώ όμως, θα φύγω.

Φεύγω, φεύγω σε λίγο,

είμαι πια μακριά (ήδη είμαι μακριά ).

Συνέχει φτύνω τις ίδιες λέξεις

Και παρατείνω τρύπιες ορέξεις.

Μα δε με νοιάζει, πουτάνα ζωή.

Χτύπα μ’ αγιάζι! Χτύπα βροχή!

ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ ΙΙ

Πες μου απόψε τι έχει μείνει,
μονάχα πίκρα και οργή.
Μια κούφια αίσθηση που μας αφήνει
μόνο κενότητα και προσμονή.

Σκέψου αν μπορείς το παρελθόν μας,
χαμένο μέσα σε τόσες πληγές.
και το φευγάτο το όνειρο μας
χαρακωμένο απ’ ενοχές.

Κι όλο λέω " θα φύγω"
μα είναι οι μνήμες νωπές και φοβάμαι να κλάψω.
Κι όλο λέω "σε λίγο,
ότι ήμουνα χτες ας μην μπορώ να τ’ αλλάξω" .
Κι όλο λέω "θα φύγω",
κι όλο λέω "σε λίγο",
όμως είμαι ακόμα εδώ .

Για συλλογίσου αν υπάρχει
κάτι να ελπίσουμε και ‘μεις.
Μπροστά μας σκόπελοί μόνο και βράχοι
κι η ουτοπία μιας στιγμής.


Κι ότι μας φώναζε απατηλά παλιά:
«ελάτε ‘δω ,ελάτε! ελάτε στη ζωή!» ,
χάθηκε με την αντηλιά
όταν ξεκίνησε η βροχή (μ’ ορμή).