Ιντερμέδιο (Πουτάνα φυματίωση)

Τόσο κολλημένος! Που ακόμα και τα διαλείμματα μουσικά είναι, και μάλιστα εις διπλούν...  Είναι το κομμάτι που θα έπαιζε πριν βγούμε για ενκόρ... .

Το ένα έχει πάθει και φυματίωση.  Ανεπιτυχώς...

Θα σας έλεγα καλό πάσχα, αλλά την πρωτομαγιά εν την απουσία μου θα με ξανακούσετε...

Μια εποχή στην κόλαση - Αρθούρ Ρεμπώ

   "Αν θυμάμαι καλά, κάποτε ήταν η ζωή μου έκπαγλη γιορτή...". Σας λέει τίποτα αυτή η φράση; Εγώ μέχρι και γυνάικα έριξα μ' αυτή!!! Μιλούσαμε στο τηλέφωνο, "κάποτε, αν θυμάμαι καλά..." είπε για κάτι άσχετο και μετά θυμήθηκε το στίχο κι έκανε παύση.  "...ηταν η ζωή μου έκπαγλη γιορτή που άνοιγαν όλες οι καρδιές κι όλα τα κρασιά κυλούσαν", συνέχισα εγώ το ποίημα και μ' ερωτεύτηκε . Δεν θα τις καταλάβω ποτέ τις γυναίκες! Τέλος πάντων, το πως μαζί της "πήρα την ομορφιά στα γόνατά μου και την βρήκα πικρή... " δεν είναι το θέμα της ανάρτησης.

Ήμουν ξετρελαμένος από τη χαρά μου όταν κυκλοφόρησε  "Η εποχή των δολοφόνων" του Νίκου Γραμματικού. Εννοείται όχι για την ταινία... Για την "Έποχή στην κόλαση". Το αγαπημένο μου συγκρότημα, οι Τρύπες,  μελοποιούσε το αγαπημένο ποίημα, την "Εποχή...", του αγαπημένου μου ποιητή, του Ρεμπω ντε... 

    Και λίγο γιατί ήθελα να νοιώσω λίγο παραπάνω, λίγο πιο παρατεταμένα την χαρά μου, λίγο για να αισθανθώ πως κι εγώ μετείχα κάπως σ' αυτό, λίγο γιατί οι "Τρύπες" δεν είχαν ασχοληθεί με όλο το ποιήμα. έκατσα και σκάρωσω τη δική μου απαγγελία της "Εποχής στη κόλαση"... Ίσως ο Ρεμπώ να είχε τίποτα αντιρρήσεις, αλλα, για να σας πω την αλήθεια, ποιος τον ρώτησε ... Εδώ δεν έλαβα υπόψιν τις δικές μου... Καθότι μάλλον θα το έκανα αλλιώς αργότερα, σήμερα,αύριο, λιγοτέρο ουδέτερο ή αποστασιοποιημένο... Αλλά, κανείς δεν θα μάθει πώς, καθώς δεν θα το κάνω... Άρα αυτό έχουμε μόνο...  ( Ναι, είναι η γνωστή φλυαρία, για να μην μείνει ξεκρέμαστη η φωτογραφία...)

Αν θυμάμαι καλά, κάποτε, ήταν η ζωή μου έκπαγλη
γιορτή που άνοιγαν όλες οι καρδιές και όλα τα
κρασιά κυλούσαν.
Μια νύχτα πήρα την ομορφιά στα γόνατά μου.
Και τη βρήκα πικρή.
Και τη βλαστήμησα.
Οπλίστηκα ενάντια στη δικαιοσύνη. Δραπέτευσα.
Ω Μάγισσες, Μιζέρια, Μίσος, εσείς θα
διαφυλάξετε το θησαυρό μου.
Κατόρθωσα να σβύσω από το λογικό μου κάθε
ελπίδα ανθρώπινη.

Μ’ ύπουλο σάλτο, χύμηξα σα θηρίο πάνω σ’ όλες
  τιςχαρές να τις σπαράξω.
Επικαλέστηκα τους δήμιους να δαγκάσω, πεθαίνοντας,
τα κοντάκια των όπλων τους.
Επικαλέστηκα κάθε Οργή και Μάστιγα να πνιγώ
στο αίμα, στην άμμο.
Η απόγνωση ήταν ο θεός μου.
Κυλίστηκα στη λάσπη.
Στέγνωσα στον αέρα του εγκλήματος.
Ξεγέλασα την τρέλλα.
Κι’ η άνοιξη μου προσκόμισε το φρικαλέο γέλιο
του ηλίθιου.
Μα τώρα τελευταία, πριν τα τινάξω για καλά,
λέω ν’ αποζητήσω το κλειδί του αρχαίου συμποσίου
μήπως βρω ξανά την όρεξή μου.
  Το κλειδί αυτό είν’ η συμπόνοια.
Η έμπνευση τούτη δείχνει πως ονειρεύτηκα.
«Θα μείνεις ύαινα…». ολολύζει ο διάβολος :
και με στεφανώνει με πλήθος ιλαρές παπαρούνες.
«Φτάσε στο θάνατο μ’ όλες τις αχαλίνωτες ορέξεις σου,
τη φιλαυτία σου, και κάθε ασυγχώρητο αμάρτημα !» 

Αχ ! απαύδησα.
Αλλά, Σατανά, φίλτατέ μου, να χαρείς, όχι βλοσυρές ματιές.
Περιμένω μερικές βδεληρότητες, αναδρομικά.
Ωστόσο, για σας, τους εραστές της απουσίας του
περιγραφικού ή διδακτικού ύφους σ’ έναν συγγραφέα,
για σάς αποσπώ τις λίγες ελεεινές αυτές σελίδες από
το σημειωματάριο ενός κολασμένου.

"Το τραγούδι του Χριστόδουλου" - "Η τριλογία της φωτιάς "

Είχα ένα κασσετόφωνο, τον Μπούμπη με το όνομα (ναι, του είχα δώσει όνομα! Τι ζόρι τραβάτε? ), στο οποίο ηχογραφούσα. Αυτό είχε ένα κουμπί -κάτι, που άμα το πατούσες έπαιζε στο γρήγορο το τραγούδι. πράγμα εξαιρετικά πρακτικό γιατί ήταν λίγο μανίκι να ψάξεις να βρεις να ακούσεις  ένα τραγούδι σε μια κασσέτα... Όλο μπρος- πίσω ήσουν, μέχρι να το πετύχεις. Δυστυχώς, όμως είχε μια παρενέργεια. Όταν είχες ξεχάσει το κουμπάκι πατημένο κι ηχογραφούσες κάτι, αυτό γραφότανε αλλοιωμένο και εξαιρετικά αργά... Δεν χρειάζεται να πω πόσες φορές την είχα πατήσει και καθόμουνα μετά κι έπαιζα στο γρήγορο η κασσέτα και την ηχογραφούσα σε άλλο  κασσετόφωνο, με όποια απώλεια συνεπάγεται για την ποιότητα του ήχου...

Μια τέτοια ηχογράφηση παρατήρησα ότι είχε ένα τρομαχτικό χαρακτήρα και σκέφτηκα να την χρησιμοποιήσω σε εφε. Φλας-μπακ. Όταν μαθαίναμε κιθάρα, έμένε καμιά φορά  ο Ηλίας στη μονοκατοικία που έμενα στο Γαλάτσι, πίναμε φτηνό κόκκινο κρασί και παίζαμε... Επειδή ήταν ελάχιστα αυτά που ξέραμε, από κάποια στιγμή και μετά κάναμε απαγγελίες... Ίσως ανεβάσω
κάτι κάποτε... Μια από αυτές ήταν οι στίχοι  τη "σατανικής"  "Τριλογίας της φωτιάς" του Άρθουρ Μπράουν που πήραμε από ένα βιβλίο με

"Κι εγώ σας πάω... Φέρτε τα πορτοφόλια σας και δοξάστε με"

μεταφράσεις ψυχεδελικών τραγουδιών.  Εγώ έπαιζα κιθάρα κι μουρμούριζα μια αυτοσχέδια μελωδία με λαλαλά και ο Ηλίας απήγγειλε. Κάθε φορά που άλλαζε ο στίχος, εγώ άλλαζα, ρυθμό, τέμπο και μελωδική γραμμή και ο Ηλίας στυλ απαγγελίας. Τέλος φλας μπακ. ( παρακάτω και ηχητικό ντοκουμέντο)

 Το θυμήθηκα εγώ αυτό, όταν άκουσα την απόκοσμη ηχογράφηση και θέλησα να την κάνω background  σε μια τέτοια απαγγγελία. Έγραψα από πάνω κιθάρες και φωνές σε διάφορες ταχύτητες (το αγαπημένο μου εφέ είναι τα "σατανικά γέλια" στο τέλος ), αυτοσχεδίασα μετά ενα λαλαλά και, εφόσον ο Ηλίας ήταν φαντάρος, απήγγειλα στο τέλος  τους στίχους από το τελευταίο μέρος της τριλογίας, το "Fire". Ονόμασα το κομμάτι "Το τραγούδι του Χριστόδουλου", γιατί ήταν τότε στα ντουζένια του ο μέγας Γραμματέας και φαρισαίος υποκριτής αρχιεπίσκοπος της Ελλάδος...

Ιδού και η "Τριλογία της φωτιάς που λέγαμε"

The passion of lovers (is for death) - Low bap από τις Κουκουβάουνες.

Previously in "Ταπεινή Τέχνη": Ο Κακός Λύκος αναθυμάται εμπειρίες του από το στρατό και πιο συγκεκριμένα τη γνωριμία του με το Θωμά, τον νοσοκόμο, τον ερωτευμένο απέλπιδα με τη μικρή ενζενύ, που αμφιβάλλω αν έμαθε ποτέ για τον έντονο έρωτα που προκάλεσαν τα τσακίρικα της μάτια, και τα μελαγχολικά στιχάκια του. 

  .... Μέσα, λοιπόν, στον πάκο με τους στίχους του Θωμά, που μου έμειναν αμανάτι όταν πήραμε κι οι δυο μετάθεση κι έχασα το τηλέφωνο του,  ήταν και ένα ελληνόφωνο ποιηματάκι, μετάφραση από τον ίδιο δικών του αγγλικών στίχων,  με τίτλο "Passion of lovers (is for death)".  Ήταν επηρεασμένο, το ποιηματάκι, από το ομώνυμο τραγούδι των "Bauhaus". Αφηγείται την ιστορία ενός βαθύτατα ερωτευμένου ανθρώπου που σχεδόν παραλογίζεται από την ένταση του χωρίς ανταπόκριση έρωτά του και προκαλεί ανησυχία  στην γειτονιά, ενώ  εκείνος,  καθαγιασμένος και παραληρώντας από τα αισθήματα του, τους οικτίρει, με τη σειρά του, που δεν έζησαν κι αυτοί έναν τέτοιο μεγάλο  και φλεγόμενο έρωτα και για αυτό και δεν τον νοιώθουν.  Ήταν το  εκείνο είδος του στίχου που για κάποιο λόγο, ενώ στα αγγλικά φαντάζει τραγικά μελοδραματικό και ρομαντικά βαθύ, στα ελληνικά ακούγεται  αμήχανο σαν φτωχός συγγενής, θλιβερό σαν κακοβαμμένη τραβεστί, σιωπηλό και φοβισμένο σαν προσφυγόπουλο, εν ολίγοις εκτός κλίματος  Και σκέφτηκα κι εγώ έτσι να το  προσεγγίσω, εκτός του συνηθισμένου μου κλίματος... Κι έτσι γεννήθηκε το πρώτο μου ραπ,  αυτός ο low bab -κατά κάποιον τρόπο-  μουσικός πειραματισμός που θα ακούσετε...

   Και γιατί λέω πειραματισμός?  Αν θυμάμαι καλά, κάποτε, ήταν το μυαλό μου έκπαγλη γιορτή κι αυτό σήμαινε ότι  μου ερχότανε συχνά ιδέες, έμπνευση το λένε, και δεν έχει σημασία αν η ιδέα είναι καλή, κακή, ολοκληρωμένη, ημιτελής, αν ολοκληρώθηκε ή εάν έμεινε μισή... Κυριαρχούσε επάνω μου (ο όρος ως "αγγλισμός"), δεν είχα στο νου τίποτα άλλο παρά αυτή και έπρεπε άμεσα, ανεξαρτήτως συνθηκών, να ασχοληθώ μαζί της... 

  Η ιδέα ήταν να το κάνω ραπ και να χρησιμοποιήσω ως λούπα  κομμάτια  από το αρχικό τραγούδι των Bauhαus. Κι όρμησα να την πραγματοποιήσω, να μην την ξεχάσω, να κάνω ένα προσχέδιο τουλάχιστον. Υπό τη συνοδεία του  drum machine  του αρμονίου, ηχογράφησα ένα βιαστικό και γρήγορο ραπάρισμα των στίχων  με την πρόθεση αργότερα φτιάξω ένα πιο προσεγμένο. Έπειτα  έβαλα την ηχογράφηση στο κασσετόφωνο να παίζει κι την έγραψα μαζί με  μια ρυθμική κιθάρα σε μιαν άλλη κασέτα. Πήρα την τελευταία κασέτα, την έβαλα να παίζει  κι έπαιξα  ένα ριφάκι στο αρμόνιο και γραφήκανε μαζί σε μια άλλη κασέτα. Μετά, προσπάθησα να βάλω αποσπάσματα από το τραγούδι των  Βauhause. Έβαλα το τραγούδι να παίζει κι αντέγραφα σε μια άλλη κασέτα τα μέρη που τραγουδούσε "The passion of lovers is for death". Έπειτα την πήρα, έβαλα  το δικό μου τραγούδι να παίζει από μια κασέτα  και στο τέλος κάθε στροφής πατούσα από μια άλλη κασέτα  τους Bauhaus και  γραφότανε όλο μαζί "μονταρισμένο" σε μια τρίτη κασέτα, σε ένα άλλο κασετόφωνο. Το αρχικό πλάνο ήταν να δημιουργήσω  κλιμακωτά ένα είδος σασπένς. Σε κάθε στροφή να ακούγεται μόνο το "the passion of lovers is for" ως προοικονομία  και μόνο μετά την τελευταία στροφή να ακούγεται ολοκληρωμένη η φράση ως προσήμανση: "The passion of lovers is for death" >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

Μόνο που κάτι δε μέτρησα σωστά κι ακούστηκε λίγο νωρίτερα... Κι έμεινε, όπως και το κακό ραπάρισμα, γιατί κάποια στιγμή κατάλαβα... αυτό ήταν, τέλειωσε το καντήλι της ιδέας, κατασιγάστηκε η επιθυμία κι η ιδέα μοιραία αφοπλίστηκε από κάθε δημιουργική ορμή... Και για αυτό λέω  "πειραματισμός"...

"Καταιγίδα"....

Αγαπητέ ( για να μην σε αποκαλέσω "αγαπημένε" και νομίζεις πως είμαι η... Μαρία Αλιφέρη) αναγνώστη/θύμα, καλέ μου φίλε... Αν φοβήθηκες βλέποντας τον τίτλο της ανάρτησης ότι θα διασκευάσω Πανταζή, Αντύπα ή οποιος στο διαολο το τραγουδάει αυτό, really απατάσαι. Η αλήθεια είναι ακόμα τρομακτικότερη. Αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει είναι μια ακουστική καταιγίδα,  ένα ηχητικό κολάζ με ήχους από μια ηλεκτρική σκούπα (τη χάλασα), μια κιθάρα ή δύο (ποιος ξέρει;) , ένα αρμόνιο με ασυγχρόνιστα ντραμς (επίτηδες),  ένα σκυλί (γειτονόσκυλο, αυτό τυχαίο) και δυο τρία ακαθόριστα  πραγματάκια μου ξέχασα τώρα τι μπορεί να είναι ...

"Σουίτα για ηλεκτρική σκούπα και ακουστική κιθαρα"

3
2
1
Πάμε....