Είχε γράψει, που λέτε, ο Ηλίας κάτι στίχους (απο κείνους τους ωραίους που υπαινίσσονται μια μεγάλη και τραγική ιστορία) και παλεύαμε στο σπίτι μου στο Γαλάτσι όλοι οι Ατάλαντοι να τους μελοποιήσουμε ανεπιτυχώς. Ήπιαμε τον καφέ, φτιάξαμε άλλο, τον ήπιαμε κι αυτόν, τίποτα... Μέχρι που κάποια στιγμή λέει ο Στέλιος"Παιδιά, εγώ φεύγω, παω να διαβάσω Αγγλικά την αδερφή μου". Γεγονός που σήμαινε "το διαλάμε". Πήρε την τσάντα του και, ως συνήθως, πιάσαμε την κουβέντα (ξεκινούσαμε να φεύγουμε μισή ωρά πριν τελικά φύγουμε, κατά πάγια τακτική μας ). Όπως μιλούσαμε, είχε πιάσει την κιθάρα στα χέρια του και γρατσούναγε και σε μια στιγμή σταματάει... Παίρνει το διάσημο πονηρόπαιδχνιάρικο ύφος του τι-έκανα-πάλι-ο-γάτος και μας λέει "Για ακούστε...". Κι ακούσαμε αυτό θα ακούσατε εσείς παρακάτω (περίπου). Στην συνέχεια προσθέσαμε, ώστε να σπάει την μονοτονία, τους ενδιάμεσους λαρυγγισμούς ( τα "λαλαλά" σε άψογη "ατάλαντη" διάλεκτο), καθώς δεν θέλαμε με ένα ρεφραίν να χαλάσουμε το αφηγηματικό ύφος του τραγουδιού, και καταλαβαίνετε τι έγινε... Εμείς φτιάξαμε ένα τραγούδι και η Έρη πήγε αδιάβαστη στο σχολείο την άλλη μέρα...
Οι "Ατάλαντοι" παρουσιάζουν, λοιπόν, την ( κατά δήλωση του στιχουργού επιθυμητή ερμηνεία και, μεταξύ μας, καλύτερη από την ερμηνεία του μπλογκερ
σ' αυτό το λίνκ) "Ανερμάτιστη ισορροπία" τους ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου