Το εμβατήριο που μου 'μαθαν να λέω είναι φασιστικό και δε το ξαναείπα("Για την πατρίδα" και "Ελεύθερος πολιορκημένος". Δυο τραγουδάκια για τον στρατό.)

"Ήρθε τώρα η σειρά σου να ντυθείς στο χακι" τραγουδάνε οι αγαπημένοι Πανξ Ρομάνα...
Κι ήρθε για μένα αυτή η στιγμή, καθώς, μετά από πεντάχρονη αναβολή λόγω σπουδών , ένα βράδυ αντιλήφθηκα βοήθησε και  ειδοποιητήριο που μου ήρθε ότι έπρεπε να πάω άμεσα  στρατό (κάτι που από παιδί σκεφτόμουνα και αηδίαζα, και δικαίως, όπως αποδείχθηκε, διότι, πιστέψτε με, έχω μάστερ στο να σπαταλάω το χρόνο μου, αλλά ποτέ δεν τον έχασα  με πιο ηλίθιο, πιο αδιάφορο και χειρότερο τρόπο), πράγμα που το είχα αποφασίσει τελικά με βαριά καρδιά. Ήταν ο πιο γρήγορος τρόπος να τελειώνω με τη μαλακία, καθώς το Ι5 είναι χρονοβόρο και ήθελα να ξεμπερδεύω, αλλά όχι ανώδυνος κι ούτε κι ευχάριστος...

Με χτύπησε στα ξαφνικά την ώρα που κοιμόμουν αυτή η συνειδητοποίηση και κάπου στις τρεις το πρωί πετάχτηκα από το κρεββάτι, πήρα την κιθάρα κι έφτιαξα ένα ... εμβατήριο, αναρωτώμενος για ποιον και το γιατί 55ο μέρες θα έπαιρνα άδεια από τη ζωή μου. Η πυρετική μου κατάσταση την ώρα της δημιουργίας του κομματιού - όταν αργότερα το σκεφτόμουνα αυτοσαρκαστικά- μου θύμιζαν μια αφήγηση της δημιουργίας των στίχων της Μασσαλιώτιδας. Όχι βέβαια ότι περιμένω και το δικό μου κάποτε να γίνει εθνικός ύμνος. Ούτε καν αντεθνικός...

Λίγο μετά έφθασε ο καιρός και παρουσιάστηκα στο κέντρο εκπαίδευσης, όπου εμφάνισα τα πρώτα δείγματα μιας παθητικής αντίστασης εξαίρετης μορφής, κι αυτό το λέω, διότι και με βοήθησε να μην τρελαθώ και ... (αν συνεχίσω θα ενοχοποιήσω τον εαυτό μου. Δεν λέει!!! χοχοχό...). Έβγαζα φωτογραφίες με το όπλο κρατημένο σε γελοίες στάσεις και τις έστελνα στους φίλους μου τη συνοδεία του στίχου του Κοέν "and though i wear a uniform i wasn't born to fight, ", παρίστανα ότι δεν μπορώ να προχωρήσω με βήμα και γλύτωσα την βρωμοπαρέλαση (Δηλαδή, δεν κατάλαβα! Επειδή ήμουνα φαντάρος, θα έκανα το στρατιωτάκι?), στις βολές πυροβολούσα συνειδητά στο γάμο του Καραγκιόζη, τουτέστιν στη κορφή του βουνού και με φρίκη είδα μετά από μια βολή κάτι παιδάκια να περπατάνε (δεν ακουσα να κοπάνησα κανένα.... Ουφ!!!), λούφαρα όπου, όπως και όσο περισσότερο μπορούσα, έκανα αρκέτα άλλα πράγματα- που δεν μας ενδιαφέρουν τώρα- για να γλυτώσω το δοκιμιλίκι, και - για να φτάσω και στο ψητό- μαζί με ένα παλληκάρι από τα Μέγαρα, τον Γιώργο Σ., γράψαμε τους στίχους από ένα αντιστρατιωτικό τραγουδάκι...
Στην άδεια ορκομωσίας το εναρμόνισα, του έβαλα και ένα ρεφραίν και το ηχογράφησα.
Κι όταν γυρίσαμε, έγινε το άτυπο σουξέ του στρατοπέδου κι εγώ κι ο Γιώργος γίναμε ροκ σταρς (για μια βδομάδα και κάτι ψιλά ...)

Μετά, βέβαια, οι πορείες μας ήταν διαμετρικά αντίθετες. Αυτός έπαθε μια κρίση στρατοκαβλίασης κι εγινε καταδρομέας κι εγώ πηγαίνοντας στο τάγμα, μεταξύ άλλων, έστησα ένα δίαυλο του
Δικτύου "Σπάρτακος" (βλέπετε δεν θεωρώ καθόλου ωφέλιμο ή εθνικά συμφέρον αξιωματικοί, ας πούμε, να βάζουν το μαχαίρι στο λαιμό σε 18χρονα παιδάκια, και μιλάω και κυριολεκτικά και μεταφορικά )και συνειδητοποίησα παράλληλα ότι δεν έχω ταλέντο στις συνομωσίες, καθότι μια μέρα που είχαμε μπει σε ένα άδειο θάλαμο με τον άλλο τύπο που το στήναμε και συζητούσαμε, ακούσαμε ξαφνικά στην άλλη πλευρά του θαλάμου, που την έκρυβαν κάτι ντουλάπες, ένα ροχαλητό. Ήταν το χαφιεδάκι του λοχαγού...
(Τη γλυτώσαμε, προφανώς!!!)

Υ.Γ. : Για τα καψούροτράγουδα της εποχής θα επανέλθω σε άλλη ανάρτηση...
Υ.Γ2. : Μην αυτοκτονείτε! Κάντε τους αυτούς να αυτοκτονήσουν...


Οι στίχοι :

 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ
                                                           Γαλάτσι Οκτωβριος1996
Θα πετάξω τα τζιν, θα ντυθώ στο χακί,
τα μαλλάκια μου θα πέσουνε στο χώμα.  

Θα ξεχάσω τα πριν, τα μετά ,τα γιατί
τα αφού, τα επειδή ,τα ακόμα.

Πατρίδα μου εσύ,  

νευρικιά και στρυφνή,
τα θέλεις όλα και τα θέλεις τώρα.
Μα οι αρχαίοι σου προγόνοι
σ’ αφήσαν τώρα μόνη
να γυρνάς γεμάτη από ψώρα

Η Μεγάλη σου Ιδέα
θα σου κάνει παρέα ,
που την έχεις μη βρέξει και μη στάξει.
Προς τη δόξα να τραβάς,
στη T. V. να κοιτάς
αθλητικά, Χαρδαβέλλα και Λάμψη.

Με των εχθρών τα βρήκες τα φουσάτα
στα σκυλάδικα μαζί τους σπάζεις πιάτα.
Μας βιάζεις μας σκοτώνεις μας πουλάς
και ξανά προς τη δόξα τραβάς.


Σε προδίδει η κόψη
του σπαθιού σου κι όψη
που με βια μας κόβεις τα φτερά.
Πατρίδα μου, πάτα γερά,
πάτα γερά με τσαμπουκά
στα κόκαλα των τέκνων σου τα ιερά!

Μας πουλάς ηθική,
παραμύθια Δ.Χ.,
μα είσαι απ’ άκρη σ’ άκρη πουλημένη.
Μου θυμίζεις εσύ,
πατρίδα μου μικρή,  

μυξοπαρθένα κωλογαμημένη.

Για τη πατρίδα! 

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΣ
                                                                            Kόρινθος, Φεβρουάριος 1997


Απ δύο τρία απ .Απ δυο τρία απ.
Απ δύο τρία, απ δύο τρία,
απ δύο τρία απ!

Ξαπλωμένος στο κρεβάτι του θαλάμου,
χίλιες σκέψεις μες το νου μου τριγυρνούν.
Αναρωτιέμαι τι θα γίνουν τα όνειρα μου
τώρα που οι μέρες μου άνεργες περνούν.

Κι όλο μου λεν να σκοτωθώ για μια τρανή Ελλάδα
και, σαν πεθαίνω , δυνατά να τραγουδώ " Αέρα"!
Μα εμένα να με σβήσετε από τούτη την ομάδα!
Γουρούνια αξιωματικοί να πάθετε χολέρα!!

Διασκεδάζω με τ’ αστεία συναδέλφων .
Ξέρω όμως πως γελάω από συνήθεια.
Ξεγελιέμαι με ελπίδες ξεχασμένων,
γιατί το μέλλον μου, μου κρύβει την αλήθεια.

Όταν βαράω προσοχές, μεταβολές και βάδην,
φτύνω μέσα στους τάφους σας τη σάπια σας ψυχή.
Γουρούνια θα πληρώσετε για κάθε μου άδειο βράδυ!
Εμένα η ψυχή μου δεν μπαίνει φυλακή!