Αυτή η ανάρτηση είναι για όσους φεύγουν χωρίς να φεύγουν πραγματικά και για όσους, κι ας μην είναι παρόντες, είναι εδώ. Το βιντεάκι φτιάχτηκε σα δώρο αποχωρισμού και σα δώρο καλωσορίσματος μαζί. Οξύμωρο μεν, πέρα για πέρα αληθινό δε.
Καμιά φορά, οι άνθρωποι κι οι στιγμές πρέπει να φεύγουν από την καθημερινότητά σου για να μπορέσεις να τους συναντήσεις αργότερα και να ενσωματωθούν πάλι στη ζωή σου λες και δεν έλειψαν ποτέ. Για να καταλάβεις καλύτερα τι σημαίνει 'πληρότητα'. Γι' αυτό διάλεξα να ασχοληθώ με το "Συνέχεια στα όρια" - γιατί το "αντίο" του ενός ή του άλλου στο τραγούδι αυτό είναι ουσιαστικά μια υπόσχεση της συνέχειας...
Και μου θύμισε καναδυό ανθρώπους που η συνέχεια μαζί τους είναι αυτονόητη. Για τους άλλους, τους οριστικούς αποχωρισμούς, θα κάνω κάποια άλλη στιγμή βίντεο: είναι που τελευταία με διακατέχει μια αίσθηση αισιοδοξίας και τα δυσάρεστα προτιμώ να τα εκλαμβάνω ως ολιγόλεπτες παύσεις. Σαν να τελείωσε το φιλμ (... έστω, βρε αδερφέ, η μπαταρία) στη μηχανή και περιμένεις να το αλλάξεις για να ξαναρχίσεις να ποζάρεις χαμογελώντας. Μόνο που τα χαμόγελα δεν είναι για τη μηχανή αλλά για τους ανθρώπους δίπλα σου.
Κάποιος μένει πάντα στο βυθό... Μόνο που αναδυόμαστε πάλι στον αφρό. Μαζί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου