ΕΠΙΛΟΓΟΣ Το σήμερα(και με δέκα μήνες καθυστέρηση...)
Έχουν περάσει δέκα χρόνια απ’ την πρώτη γραφή αυτής της αναφοράς, Φραγκισκούλη μου, και τα πάντα έχουν αλλάξει κι έχουν μείνει ίδια. Να, εγώ, ας πούμε, μένω σε μια άλλη πόλη – που χει και μια μεγάλη εκκλησία σου- και ζω μια τελείως διαφορετική ζωή από τότε… Όμως ο ίδιος πάντα μένω. Αλλά δεν είμαι γω το θέμα. Είναι τα ζώα και τα φυτά. Το ίδιο όμως, συμβαίνει και μ΄ αυτά. Αλλά γλιτώσανε, άλλα δεν άντεξαν, άλλα ήρθανε και φύγαν, κάποια είναι ακόμα εδώ.
Το Δεντρό μας, ας πούμε, έπεσε ξανά θύμα της κορμοστασιάς του κι ένας βοριάς έριξε το μισό. Ήτανε τη χρονιά που κατέπεσε ο πατέρας μου, αλλά μάλλον δεν έχει σχέση… Γιατί αυτός πέθανε μετά, ενώ εκείνο είναι ακόμα όρθιο…
Και η τριανταφυλλιά που λέγαμε, ακόμα θάλλει, ανθίζει και ξεχύνεται…
Η Σούλα, όμως, δεν υπάρχει πια. Όταν χώρισα κι άλλαξα σπίτι, βρήκα ένα σκοτεινό διαμέρισμα στη Βικτώρια, προσωρινά έλεγα κι έμεινα τρία χρόνια… Την πήρα μαζί μου… Εγώ άντεξα το σκοτάδι, αυτή/ός όχι. Παρόλη τη φροντίδα μου, ξεράθηκε στις αρχές του 2005.
Κι η Γάτα είναι ακόμα ζωντανή, η κόρη της Βάσως. Έχει το γονίδιο της γιαγιάς της Λίζας, η κορακοζώητη, που ‘φτασε 20 χρονών… . Κι ακόμα η μάνα μου κι Αντώνια ψευτοτσακώνονται… «Δική σου είναι η γάτα…», «Τι λες τώρα, αφού σε σένα κοιμάται». Κι η γάτα απτόητη το ‘χει δίπορτό, αδιάφορη για τη διαφωνία… Μόνο που πια τα χρόνια την έχουν γλυκάνει… Είναι πολύ ήμερη, χαδιάρα κι, ακόμα, κάνει τούμπες και κεφαλιές… Δεν ακούει κιόλας, οπότε της είναι εύκολο...
Το ανώνυμο γατί της δεν υπάρχει πια. Δεν πήρα χαμπάρι, πως έζησε, πως έφυγε… Κάποια στιγμή παρατήρησα σε μια από τις αραιές μου επισκέψεις πως δεν υπήρχε.
Κάπου στα μέσα του 2006 χάθηκε και ο Ντάβιντς, θύμα της γοητείας του και της αλανιάσης του. Σε κάποιο καυγά με έναν άλλο γάτο, πληγώθηκε, μολύνθηκε και πέθανε…
Η Λουντμίλλα έφερε με επιτυχία το τίτλο της γάτας του σπιτιού. Διατήρησε μέχρι το τέλος της την καλλίγραμμη σιλουέτα και τις αέρινες κινήσεις… Κάποια στιγμή δεν ξαναήρθε στο σπίτι κι εξαφανίστηκε… Είναι γάτα, αρα αυτό σημαίνει ότι πέθανε… Κάπου μέσα στο 2008.
Στο μεταξύ, είχε προλάβει και είχε γεννήσει τα επόμενα γατάκια . Ο ένας ήταν ίδιος με τον μπάρμπα του τον Ντάβιντς. Πολύ χαδιάρης και ευγενικός γάτος, αλλά με μια έκφραση αμφιβολίας στο μάτι… Χαρακτηριστικό του είναι ότι νιαουρίζει συχνά και μάλιστα "συζητάς" μαζί του. Λες κάτι εσύ, δηλάδη, «νιάου», λέει ο γάτος. «Σοβαρά; Τι λες, ρε παιδί μου…» συνεχίζεις εσύ? «Νιάου, νιάου», συμφωνεί κι επαυξάνει ο γάτος. Και ούτω καθεξής… "Φωνακλάς" το λοιπόν. Και, γιατί σας κόβω πολύ ΄δυσπιστους και τέτοια... Ορίστε:
Ο άλλος είναι κόκκινος και άσπρος με τιγροειδείς ρίγες. Ο Κόκκινος, λοιπόν. Πολύ ευγενικό γατί, δεν αφήνεται συχνά να τον χαϊδέψεις αλλά είναι πολύ καλόκαρδος και αγαπησιάρης… Συνήθιζε να ακολουθεί την μάνα μου, καθώς πηγαίνει στα χωράφια να κάνει τις δουλείες του. Και λέω συνήθιζε, γιατί φέτος, το καλοκαιρι του ’11, πέθανε κι αυτός, προς μεγάλη θλίψη της μάνας μου ('επι του πιεστηρίου: Ο Κοκκινος είναι ακόμα Ζωντανός).
Μια γέννα μετά, την τελευταία της Λουντμίλλα, γεννήθηκε ακόμα ένας γάτος, ίδιος κι αυτός με τον Ντάβιντς αλλά πιο μικρόσωμος και ελάχιστα εξημερωμένος, που το βάζει στα πόδια αν τον πλησιάσεις… . Ας τον πούμε λοιπόν, Σπήντι Γκονζάλες…
Μαζί με το απόλυτο Καλό, την Αγία Τριάδα, τα τρία αυτά γατιά, η Λουντμίλλα γέννησε και το απόλυτο Κακό. Χαρακτηριστικό των γατιών μας ήταν πάντα ότι, όχι μόνο ανεχόταν το ένα το άλλο, αλλά ζούσανε κιόλας μαζί σαν οικογένεια… (Που άμα το δεις και με ανθρωπινούς όρους ήταν κιόλας). Αυτός όμως δεν ίσχυε για τον επονομαζόμενο από μένα κατά καιρούς Killer, Ψυχάκια, Χάνιμπαλ (εκ του κυρίου Λέκτερ), Βεληγκέκα και άλλα παρόμοια. Μια γέννα προγενέστερος από τους άλλους δυο γάτους που προανέφερα, τον Κόκκινο και τον Φωνακλά. Και την είδε ξαφνικά πολύ ανταγωνιστικά και οριοθετώ την περιοχή μου και γαμάω ότι κινείται, τα θηλυκά κυριολεκτικά, τα αρσενικά μεταφορικά… Άρχισε λοιπόν να κυνηγάει τους άλλους αρσενικούς γάτους που υπήρχαν … Και η σωματική του διάπλαση του επέτρεψε να επιβάλει τους όρους του… Κάτω από το γιγαντιαίο για γάτο μαυρόασπρο σώμα του κρύβονται σφιχτοί και δυνατοί μύες που ισχυροποιούν τη ρητορική του. Και το κορμί του κατασημαδεμένο από τις πολυάριθμες μάχες του.
Και κάνα χρόνο τώρα, οι τρεις γάτοι, δυο πλέον, ζούνε εξόριστοι… Γυρνάνε στα χωράφια, κυνηγάνε και τρώνε. Ζούνε στο σταύλο που κλείνει η μάνα μου τις γίδες της κι εκεί τους πάει φαγητό. Ή τα τάιζε σε μια αποθήκη που εχουμε κι έχει στην κορυφή ένα μικρό παραθυράκι… Αυτοί είναι ευκίνητοι και μπορούν να μπουν, ενώ το θηρίο, που είναι βαρύ, όχι… Έτσι είναι ασφαλείς… Καμιά φορά, τα βράδια κυρίως, κάνουν κάποιες επισκέψεις με μεγάλες προφυλάξεις κι ερχόμενοι από το πίσω μέρος του σπιτιού…
Καταλαβαίνει κανείς εύκολα, ότι ένας τέτοιος γάτος δεν έχει πολλές συμπάθειες. Σκεφτόμουνα, λοιπόν, να τον βάλω στο αμάξι και να τον εξορίσω… Να τον αφήσω σε κάποιο άλλο χωριό… Πλην έπρεπε να τον πιάσω για να τον βάλω σε ένα κουτί και να τον αφήσω… Άρα έπρεπε κάπως να του κερδίσω την εμπιστοσύνη. Κι, αφήνοντας κατά μέρος που αισθανόμουνα μέγας υποκριτής καθώς του έκανα το φίλο ενώ του έσκαβα το λάκκο, με έκπληξη συνειδητοποίησα ότι το κτήνος έχει ψυχή… Απλά κανείς δεν του το πε… Και χαδιάρης είναι, και ναζιάρης και κεφαλιές ρίχνει… Και δεν αισθάνεται ότι κάνει κάτι κακό… Θέλει ότι και κάθε άλλη γάτα… Προσοχή και στοργή. Συγνώμη, πείτε με αδύναμο, αλλά δεν μπόρεσα να το κάνω… Φυσική επιλογή… Τουλάχιστον, δεν τα εξοντώνει, απλά τα διώχνει. Κι ούτε τα κυνηγάει, όταν είναι μικρά γατάκια, να τα πνίξει όπως άλλοι γάτοι. Ποιος ξέρει; Ίσως η τρυφερότητα και η ..τρυφηλότητα κατασιγάσουν τα πάθη του και μάθει να ζει και με τα υπόλοιπα… (Το ξέρω, λέω μαλακίες! Βοηθήστε με! Θέλω να τον διώξω και δεν μπορώ... Είναι γάτος. Με τουμπάρει μονο και μόνο για αυτό!!!! )
Μισό λεπτό… Η Λουντμίλλα πέθανε… Τα γατιά της είναι αρσενικά…. Είναι αυτό το τέλος της «Νηρηιδικής Δυναστείας»; Το άλλο μισό λεπτό. Και ο αδερφός μου και η αδερφή μου έχουνε πάρει γατάκια μικρά για τα παιδιά τους… Στην ίδια γέννα με τον Φωνακλά και τον Κόκκινο ήταν ένα γατάκι ακόμα… Οι γάτες, ως γνωστόν, μένουν έγκυες το Γενάρη, γεννάνε τέλη Μάρτη, το Πάσχα περίπου τα εμφανίζουν κι εγώ, που τυχαίνει να είμαι εκεί τότε, ψιλο/μισοημερεύω κανένα. Η Ελένη και η Ρεβέκκα, οι κόρες της Ολυμπίας, τα είδανε και θέλανε ένα γατάκι (μάλλον τις έψησε η μάνα τους… Γιατί είχε κήπο πια και μπορούσε να έχει γάτα… ). Τους άρεσε ο Κόκκινος, πλην δεν το μπορούσαν να τον πιάσουν- και την πάτησε ο καημένος-, και έτσι πήραν το τρίτο, ένα πετρωτό γατάκι που είχα προλάβει να ημερέψω… Η γάτα αυτή ονομάστηκε Σίσυ και έτυχε μεγάλων θωπειών και φροντίδων… Για λόγους πάντως που δεν είναι της παρούσης και, μεταξύ μας, δεν τους ξέρω, η Σίσυ, μεγάλη γάτα πια χαδιάρα κι εξημερωμένη, επέστρεψε στις ρίζες… Την γύρισε πίσω η αδερφή μου. Μένει πια στο χωριό κι εκτελεί χρέη γάτας του σπιτιού… Μετονομάστηκε άτυπα από τη μάνα μου σε «Ολυμπίτσα», δηλωτικόν την προέλευσης, και ιδού: 
Νηρηιδική γάτα 5ης γενιάς…
Πέρσι το Πάσχα η Σίσυ/Ολυμπίτσα γέννησε δυο γάτους. Ο ένας γάτος είναι πετρωτός και πολύ μικρόσωμος, τόσο που νόμιζα πως είναι γάτα. Είναι σχετικά ήμερος αλλά πολύ δειλός και συνεσταλμένος… Για αυτό ας τον ονομάσουμε Χεστρούλη…
Ο άλλος είναι πανέξυπνος και μεγάλος. Το τρίχωμα του είναι πετρωτό, αλλά πιο σκούρο, και μου θυμίζει τον Σουλεϊμάν. Δεν είναι απόλυτα εξημερωμένος. Δεν φοβάται τους ανθρώπους, αλλά δεν κάθεται να τον χαϊδέψεις. Άμα υπήρχαν Ολυμπιακοί Αγώνες γάτων, θα είχαμε σίγουρο χρυσό μετάλλιό στο ύψος. Δεν έχει συνηθίζει να τον αγγίζουν, κι, άμα εκεί που δεν το περιμένει τον ακουμπήσεις, τινάζεται έναμιση μέτρο ύψος… Για αυτό, ας τον πούμε χαριτολογώντας Σαλταπήδα. Οι σχέσεις του με τον Κίλλερ έχουν αρχίσει να χαλάνε, αλλά δείχνει να αντιστέκεται… Λες να είναι η νέμεση του; Το χαρακτηριστικό του είναι ότι, άμα του απλώσεις το χέρι, σου δίνει και το δικό του. Για αυτό, χαριτολογώντας πάντα, τον έλεγα μια εποχή Βουλευτή Καλοχαιρέτα… Του ‘ χω αδυναμία του μπαγάσα…
Και φτάσαμε στις φετινές αφίξεις στο οικογενειακό μας Ληξιαρχείο Γάτων…
Τα δυο νέα γατιά της Σίσσυς/Ολυμπίτσας. Το ένα δεν είμαι ακόμα σίγουρος αν είναι αρσενικό η θηλυκό… Για αυτό ας το πούμε Ορλάντο. Κατά πάσα πιθανότητα είναι αρσενικό. Φέρει το χρωματισμό που πρωτοεισήγαγε ο παππούς του ο Ντάβιτς και φέρουν ακόμα οι μπαρμπάδες του /πατεράδες του Φωνακλάς και Σπίντι . Ας πούμε, λοιπόν, ότι είναι Ντάβιντς τρίτης γενιάς… Θεωρώ ότι είναι πια ήμερος γάτος, αν κι είναι εξελίξιμος… [Αρσενικός είναι...]
Το άλλο γατάκι είναι γατούλα. Είναι κι αυτή όμοια με τον αδερφό της, μόνο που στα πλουμιστά σημεία του τριχώματος έχει πολλές κόκκινες τρίχες… Η Ρεβέκκα, η κόρη του αδερφού μου, την ονόμασε Πεντάμορφη… Το μέλλον της προοιωνίζεται λαμπρό… Αναγορεύτηκε ήδη από την μάνα μου ως η επόμενη γάτα του σπιτιού, γιατί της θυμίζει τον Κόκκινο, τον γάτο της! «Είναι παιδί του…»
Θα κάνουμε άραγε την έκπληξη και η Νηρηιδική γάτα 6ης γενιάς δεν θα φέρει τα ... παραδοσιακά χρώματα; Δεν ξέρω. Πάντως, αν βρεθείς ετούτη τη στιγμή στο πατρικό μου, θα δεις αρντανιασμένες χύδην από δω κι από κει από τον θερινό καύσωνα τον Κίλλερ, τη Γάτα, την Πεντάμορφη, τον Ορλάντο, τη Σίσυ/Ολυμπίτσα, τον Χεστρούλη, τον Σαλταπήδα… Και μέσα από τα φυλλώματα, πίσω από το σπίτι, να ξεπροβάλουν δειλά και να νιαουρίζουν τον Φωνακλά, τον Κόκκινο και τον Σπήντι…
Κανένα δεν είναι η Ζόρικη… Αλλά καλά είναι!!!
Έχουν περάσει δέκα χρόνια απ’ την πρώτη γραφή αυτής της αναφοράς, Φραγκισκούλη μου, και τα πάντα έχουν αλλάξει κι έχουν μείνει ίδια. Να, εγώ, ας πούμε, μένω σε μια άλλη πόλη – που χει και μια μεγάλη εκκλησία σου- και ζω μια τελείως διαφορετική ζωή από τότε… Όμως ο ίδιος πάντα μένω. Αλλά δεν είμαι γω το θέμα. Είναι τα ζώα και τα φυτά. Το ίδιο όμως, συμβαίνει και μ΄ αυτά. Αλλά γλιτώσανε, άλλα δεν άντεξαν, άλλα ήρθανε και φύγαν, κάποια είναι ακόμα εδώ.
Το Δεντρό μας, ας πούμε, έπεσε ξανά θύμα της κορμοστασιάς του κι ένας βοριάς έριξε το μισό. Ήτανε τη χρονιά που κατέπεσε ο πατέρας μου, αλλά μάλλον δεν έχει σχέση… Γιατί αυτός πέθανε μετά, ενώ εκείνο είναι ακόμα όρθιο…
Και η τριανταφυλλιά που λέγαμε, ακόμα θάλλει, ανθίζει και ξεχύνεται…
Η Σούλα, όμως, δεν υπάρχει πια. Όταν χώρισα κι άλλαξα σπίτι, βρήκα ένα σκοτεινό διαμέρισμα στη Βικτώρια, προσωρινά έλεγα κι έμεινα τρία χρόνια… Την πήρα μαζί μου… Εγώ άντεξα το σκοτάδι, αυτή/ός όχι. Παρόλη τη φροντίδα μου, ξεράθηκε στις αρχές του 2005.
Το ανώνυμο γατί της δεν υπάρχει πια. Δεν πήρα χαμπάρι, πως έζησε, πως έφυγε… Κάποια στιγμή παρατήρησα σε μια από τις αραιές μου επισκέψεις πως δεν υπήρχε.
Κάπου στα μέσα του 2006 χάθηκε και ο Ντάβιντς, θύμα της γοητείας του και της αλανιάσης του. Σε κάποιο καυγά με έναν άλλο γάτο, πληγώθηκε, μολύνθηκε και πέθανε…
Η Λουντμίλλα έφερε με επιτυχία το τίτλο της γάτας του σπιτιού. Διατήρησε μέχρι το τέλος της την καλλίγραμμη σιλουέτα και τις αέρινες κινήσεις… Κάποια στιγμή δεν ξαναήρθε στο σπίτι κι εξαφανίστηκε… Είναι γάτα, αρα αυτό σημαίνει ότι πέθανε… Κάπου μέσα στο 2008.
Στο μεταξύ, είχε προλάβει και είχε γεννήσει τα επόμενα γατάκια . Ο ένας ήταν ίδιος με τον μπάρμπα του τον Ντάβιντς. Πολύ χαδιάρης και ευγενικός γάτος, αλλά με μια έκφραση αμφιβολίας στο μάτι… Χαρακτηριστικό του είναι ότι νιαουρίζει συχνά και μάλιστα "συζητάς" μαζί του. Λες κάτι εσύ, δηλάδη, «νιάου», λέει ο γάτος. «Σοβαρά; Τι λες, ρε παιδί μου…» συνεχίζεις εσύ? «Νιάου, νιάου», συμφωνεί κι επαυξάνει ο γάτος. Και ούτω καθεξής… "Φωνακλάς" το λοιπόν. Και, γιατί σας κόβω πολύ ΄δυσπιστους και τέτοια... Ορίστε:
Μια γέννα μετά, την τελευταία της Λουντμίλλα, γεννήθηκε ακόμα ένας γάτος, ίδιος κι αυτός με τον Ντάβιντς αλλά πιο μικρόσωμος και ελάχιστα εξημερωμένος, που το βάζει στα πόδια αν τον πλησιάσεις… . Ας τον πούμε λοιπόν, Σπήντι Γκονζάλες…
Μαζί με το απόλυτο Καλό, την Αγία Τριάδα, τα τρία αυτά γατιά, η Λουντμίλλα γέννησε και το απόλυτο Κακό. Χαρακτηριστικό των γατιών μας ήταν πάντα ότι, όχι μόνο ανεχόταν το ένα το άλλο, αλλά ζούσανε κιόλας μαζί σαν οικογένεια… (Που άμα το δεις και με ανθρωπινούς όρους ήταν κιόλας). Αυτός όμως δεν ίσχυε για τον επονομαζόμενο από μένα κατά καιρούς Killer, Ψυχάκια, Χάνιμπαλ (εκ του κυρίου Λέκτερ), Βεληγκέκα και άλλα παρόμοια. Μια γέννα προγενέστερος από τους άλλους δυο γάτους που προανέφερα, τον Κόκκινο και τον Φωνακλά. Και την είδε ξαφνικά πολύ ανταγωνιστικά και οριοθετώ την περιοχή μου και γαμάω ότι κινείται, τα θηλυκά κυριολεκτικά, τα αρσενικά μεταφορικά… Άρχισε λοιπόν να κυνηγάει τους άλλους αρσενικούς γάτους που υπήρχαν … Και η σωματική του διάπλαση του επέτρεψε να επιβάλει τους όρους του… Κάτω από το γιγαντιαίο για γάτο μαυρόασπρο σώμα του κρύβονται σφιχτοί και δυνατοί μύες που ισχυροποιούν τη ρητορική του. Και το κορμί του κατασημαδεμένο από τις πολυάριθμες μάχες του.
Και κάνα χρόνο τώρα, οι τρεις γάτοι, δυο πλέον, ζούνε εξόριστοι… Γυρνάνε στα χωράφια, κυνηγάνε και τρώνε. Ζούνε στο σταύλο που κλείνει η μάνα μου τις γίδες της κι εκεί τους πάει φαγητό. Ή τα τάιζε σε μια αποθήκη που εχουμε κι έχει στην κορυφή ένα μικρό παραθυράκι… Αυτοί είναι ευκίνητοι και μπορούν να μπουν, ενώ το θηρίο, που είναι βαρύ, όχι… Έτσι είναι ασφαλείς… Καμιά φορά, τα βράδια κυρίως, κάνουν κάποιες επισκέψεις με μεγάλες προφυλάξεις κι ερχόμενοι από το πίσω μέρος του σπιτιού… Καταλαβαίνει κανείς εύκολα, ότι ένας τέτοιος γάτος δεν έχει πολλές συμπάθειες. Σκεφτόμουνα, λοιπόν, να τον βάλω στο αμάξι και να τον εξορίσω… Να τον αφήσω σε κάποιο άλλο χωριό… Πλην έπρεπε να τον πιάσω για να τον βάλω σε ένα κουτί και να τον αφήσω… Άρα έπρεπε κάπως να του κερδίσω την εμπιστοσύνη. Κι, αφήνοντας κατά μέρος που αισθανόμουνα μέγας υποκριτής καθώς του έκανα το φίλο ενώ του έσκαβα το λάκκο, με έκπληξη συνειδητοποίησα ότι το κτήνος έχει ψυχή… Απλά κανείς δεν του το πε… Και χαδιάρης είναι, και ναζιάρης και κεφαλιές ρίχνει… Και δεν αισθάνεται ότι κάνει κάτι κακό… Θέλει ότι και κάθε άλλη γάτα… Προσοχή και στοργή. Συγνώμη, πείτε με αδύναμο, αλλά δεν μπόρεσα να το κάνω… Φυσική επιλογή… Τουλάχιστον, δεν τα εξοντώνει, απλά τα διώχνει. Κι ούτε τα κυνηγάει, όταν είναι μικρά γατάκια, να τα πνίξει όπως άλλοι γάτοι. Ποιος ξέρει; Ίσως η τρυφερότητα και η ..τρυφηλότητα κατασιγάσουν τα πάθη του και μάθει να ζει και με τα υπόλοιπα… (Το ξέρω, λέω μαλακίες! Βοηθήστε με! Θέλω να τον διώξω και δεν μπορώ... Είναι γάτος. Με τουμπάρει μονο και μόνο για αυτό!!!! )
Μισό λεπτό… Η Λουντμίλλα πέθανε… Τα γατιά της είναι αρσενικά…. Είναι αυτό το τέλος της «Νηρηιδικής Δυναστείας»; Το άλλο μισό λεπτό. Και ο αδερφός μου και η αδερφή μου έχουνε πάρει γατάκια μικρά για τα παιδιά τους… Στην ίδια γέννα με τον Φωνακλά και τον Κόκκινο ήταν ένα γατάκι ακόμα… Οι γάτες, ως γνωστόν, μένουν έγκυες το Γενάρη, γεννάνε τέλη Μάρτη, το Πάσχα περίπου τα εμφανίζουν κι εγώ, που τυχαίνει να είμαι εκεί τότε, ψιλο/μισοημερεύω κανένα. Η Ελένη και η Ρεβέκκα, οι κόρες της Ολυμπίας, τα είδανε και θέλανε ένα γατάκι (μάλλον τις έψησε η μάνα τους… Γιατί είχε κήπο πια και μπορούσε να έχει γάτα… ). Τους άρεσε ο Κόκκινος, πλην δεν το μπορούσαν να τον πιάσουν- και την πάτησε ο καημένος-, και έτσι πήραν το τρίτο, ένα πετρωτό γατάκι που είχα προλάβει να ημερέψω… Η γάτα αυτή ονομάστηκε Σίσυ και έτυχε μεγάλων θωπειών και φροντίδων… Για λόγους πάντως που δεν είναι της παρούσης και, μεταξύ μας, δεν τους ξέρω, η Σίσυ, μεγάλη γάτα πια χαδιάρα κι εξημερωμένη, επέστρεψε στις ρίζες… Την γύρισε πίσω η αδερφή μου. Μένει πια στο χωριό κι εκτελεί χρέη γάτας του σπιτιού… Μετονομάστηκε άτυπα από τη μάνα μου σε «Ολυμπίτσα», δηλωτικόν την προέλευσης, και ιδού: 
Νηρηιδική γάτα 5ης γενιάς…Πέρσι το Πάσχα η Σίσυ/Ολυμπίτσα γέννησε δυο γάτους. Ο ένας γάτος είναι πετρωτός και πολύ μικρόσωμος, τόσο που νόμιζα πως είναι γάτα. Είναι σχετικά ήμερος αλλά πολύ δειλός και συνεσταλμένος… Για αυτό ας τον ονομάσουμε Χεστρούλη…
Και φτάσαμε στις φετινές αφίξεις στο οικογενειακό μας Ληξιαρχείο Γάτων…
Το άλλο γατάκι είναι γατούλα. Είναι κι αυτή όμοια με τον αδερφό της, μόνο που στα πλουμιστά σημεία του τριχώματος έχει πολλές κόκκινες τρίχες… Η Ρεβέκκα, η κόρη του αδερφού μου, την ονόμασε Πεντάμορφη… Το μέλλον της προοιωνίζεται λαμπρό… Αναγορεύτηκε ήδη από την μάνα μου ως η επόμενη γάτα του σπιτιού, γιατί της θυμίζει τον Κόκκινο, τον γάτο της! «Είναι παιδί του…»Θα κάνουμε άραγε την έκπληξη και η Νηρηιδική γάτα 6ης γενιάς δεν θα φέρει τα ... παραδοσιακά χρώματα; Δεν ξέρω. Πάντως, αν βρεθείς ετούτη τη στιγμή στο πατρικό μου, θα δεις αρντανιασμένες χύδην από δω κι από κει από τον θερινό καύσωνα τον Κίλλερ, τη Γάτα, την Πεντάμορφη, τον Ορλάντο, τη Σίσυ/Ολυμπίτσα, τον Χεστρούλη, τον Σαλταπήδα… Και μέσα από τα φυλλώματα, πίσω από το σπίτι, να ξεπροβάλουν δειλά και να νιαουρίζουν τον Φωνακλά, τον Κόκκινο και τον Σπήντι…
Κανένα δεν είναι η Ζόρικη… Αλλά καλά είναι!!!
ΤΕΛΟΣ (για τώρα...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου