"Χειμερία Νάρκη" - Του Νάσου

Μια έμμεση συνεργασία, δική μου του Ηλία και του Νάσου, που πολύ θα θέλαμε και οι τρεις μας ποτέ να μην είχε γίνει, τουλάχιστον έτσι...
Αν οι Ατάλαντοι ήταν οι Pink Floyd, o δικός μας Σιντ Μπάρετ θα ήταν ο Νάσος, τουτέστιν εσωστρεφής, ταλαντούχος, μεγαλοφυής. Ενώ μετείχε μερικές φορές σε κάποιες ύστερες μουσικές συναντήσεις μας, ταυτόχρονα δημιουργούσε από την αρχή το δικό του μουσικά σύμπαν με ατμοσφαιρικές ορχηστρικές συνθέσεις, ιδανικές για σάουντρακ στην εθνική οδό.... (Δοκιμασμένο!) Ξεκίνησε λίγο πιο αργά από μας, πλην έγινε εκείνο που έλεγε ο Τέλλος Άγρας για τον Καρυωτάκη. "Μας ξεπέρασε άμεσα κι εξακολουθητικά".

Κάποια φορά με φώναξε να ακούσω ακόμα ένα φοβερό κομμάτι του και μου 'λεγε πως σκεφτόταν πλεόν να δοκιμάσει να βάλει και στίχους, υπό μορφή απαγγελίας, σαν είδος επιπλέον ηχητικής επένδυσης... Έκατσα στα γρήγορα, περισσότερο σαν παιχνίδι, και έγραψα μια κωμικοτραγική κινηματογραφική σύνοψη μιας νεοφιλμ- νουάρ ταινίας με πρωταγωνιστή ένα τύπο σαν τον Λέμμυ Κώσιον από την ανάποδη, για αυτό και την ονόμασα "το θλιμένο μπλούζ του Κώσι Λέμμιον"... Το δοκιμάσαμε σε μια δική μου απαγγελία (κάποια στιγμή θα το ανεβάσω κι εδώ) αλλά δεν έμεινε 100% ικανοποιημένος. Ατυχώς ή ευτυχώς δεν έιχα κάποια άλλη έμπνευση, αλλά, καθώς μιλούσαμε, έτυχε να αναφέρω τους στίχους που είχε γράψει ο Ηλίας για τους "Ατάλαντους"... Του άρεσε πολύ η ιδέα της συνεργασίας αυτής με τον αδερφό του κι αφού του έδωσα σε ένα χαρτί τους στίχους της "Χειμερίας Νάρκης", κλείστηκε στο δωμάτιο του κι έκανε μια πρόχειρη ηχογράφηση, νομίζαμε, που καθώς λίγο μετά έφυγε ο φίλος μου για το αναπόφευκτο (σιχαίνομαι τους ευφημισμούς!!!) , έμελε να είναι και η τελική...

Το βίντεο που συνοδεύει το κομμάτι (είναι το πρώτο βιντεάκι που έφτιαξα ποτέ ) άτεχνο και πρωτόλειο, αλλά παρόλα αυτά το αγαπάω πολύ. Το έφτιαξα μέτα την απώλεια του, σαν φόρο τιμής, σαν μια συμβολική, αν και μάταιη, προσπάθεια να τον κράτήσω λιγάκι ακόμα εδώ, ένα αταίριαστο και περιττό δώρο αποχαιρετισμού...


Το ανεβάζω εδώ σήμερα που ο Νάσος θα γίνοταν 38 χρονών, εν μέρει γιατί ενα μέρος της ψυχής μου ακόμα νοιώθει σε χειμερία νάρκη, αρνούμενο να δεχτεί την απουσία του. Κι εν μέρει, για να εκφράσω τη χαρά μου που ο Ηλίας, που γίνεται σήμερα 38 χρονών (Χρόνια σου πολλά, Τζελ... ), ακόμα είναι φίλος μου (όπως κι ο Στέλιος βέβαια) και κάθε φορά που συναντιόμαστε , ακόμα κι αν έχουμε καιρό να βρεθούμε , ποτέ δεν "μοιάζει με reunion", που λέει κι αυτός... Γιατί ποτέ δεν είχαμε αποχωριστεί...


 Καλό ταξίδι, ρε μπαγάσα... Κι ωρεβουάρ. Πιάσε μας καμιά καλή θέση!!!