Ένα τραγουδάκι του Στέλιου με την παροιμιώδη έκτοτε και θεϊκή φράση "Τα ίδια λάθη μας γυρνούν στα ίδια πάθη". Υπάρχουν δυο εκδοχές του τραγουδιού. Η μια είναι από την δεύτερη συλλογή τραγουδιών των Ατάλαντων με τίτλο "Το δις εξαμαρτείν" και η άλλη περιεχόταν σε μια κασσετούλα που έκανε ο Στέλιος ενώ εγώ ήμουν φαντάρος, λίγο καιρό πριν πάει και ο ίδιος. Καιρό αναρωτιόμουν ποια από τις δυο εκδοχές να δημοσιεύσω εδώ, καθώς αυτή των Ατάλαντων έχει καλύτερο ήχο. Τελικά, κι εδώ, όπως και στο "Κόρη Ξανθιά", προτίμησα την υστερότερη εκδοχή ως αντιπροσωπευτικότερη των προθέσεων του... Σαν τις διαθήκες ένα πράγμα...
Καινούρια μέρα
το κρασί που πίνω φίλος μου κι εχθρός
και οι ήχοι
της σιωπής μου μαύροι τοίχοι.
Όλοι οι δρόμοι μοιάζουν τώρα σκοτεινοί
κι οι φιγούρες μια χάρτινη ποινή.
Ποιος θα μπορέσει
την αγάπη να φορέσει;
Τέρμα τα πρέπει, τα αφού, τα γιατί!
Καινούρια μέρα ξεκινάω γιορτή.
Μακριά σου...
Ποιος ανατέλλει στην καρδιά σου;
Την αλήθεια έχασες από παλιά.
Ποιος σου κάρφωσε το ψέμα στα μαλλιά;
Τα ίδια λάθη
μας γυρνούν στα ίδια πάθη.
Το καπέλο βγάζω χύνομαι στο φως.
Τα δεσμά μου λύνω γίνομαι αιτός.
Μην αργήσεις
τον καιρό σου για να ζήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου