"Ο Τρελός"- Μαρία Πολυδούρη

   Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα πρόθεση να ανεβάσω αυτό το τραγουδάκι σ΄αυτή τη φάση (πόσο μάλλον που άμα καταστραφεί ο ...κόσμος μεθαύριο δεν θα ήθελα να είναι αυτό το τελευταίο που θα διαβάσετε από μένα...), αλλά μια και το βλογιον θα πάει μαζί με μένα διακοπές και θέλω κάτι να ανεβάσω,αυτή η ανάρτηση, που  είναι μισοέτοιμη, βολεύει,  ενώ αυτό που είχα την πρόθεση να ανεβάσω πρέπει να το κάνω από την αρχή.  Ραντεβού next year, λοιπόν, με περισσότερους "Ατάλαντους"... 

  Μετά τον "Τρελό Πιερό" του Ζαν Λυκ Γκοντάρ, τον "Τρελό" του Άκη Πάνου, τον "Τρελό" του  Γιάννη Σπανού, τον "Τρελό" του Ζουγανέλη  και την ..."maniac" των Hall & Oates  (αλλά  πριν τον

Τίλιο κανείς?

"Τρελό" του Πασχαλίδη) ο "Τρελός" των "Ατάλαντων". 'Η, μάλλον,  πριν! Πολύ πριν, στα τέλη των 20's... Γιατί το ποίημα το βρήκα σε ένα παλιό βιβλίο με ποιήματα της Πολυδούρη. Κι επειδή ανήκει στα ατελείωτα της, βρήκα το θράσος να το κόψω-ράψω λίγο (Απαράδεκτο! αργότερα θα μπορούσα να προσαρμόσω τη μελωδία μου, τότε όχι...). Το έφτιαξα, για να το τραγουδήσω διαλογικά με το Στέλιο στη δεύτερη συλλογούλα μας με τίτλο- εμπνευσμένο και οξυδερκή...(χοχο)- "Το δις εξαμαρτείν". Δεν έγινε ποτέ. Αρχικά λόγω πίεσης χρόνου ( είχαμε λιγο χρόνο και πολλά τραγούδια και δεν προλάβαιναμε να το μάθει), κι έπειτα λόγω ... απουσίας χρόνου, μεταγενέστερα. Αυτή την εκδοχή, με την παράλληλη απαγγελία από μένα των λόγων του τρελού, την έκανα αργότερα, όταν προσπαθούσα  μόνος μου να το φτιάξω και το "ενορχηστρώσω".

'Οσον αφορά το περιεχόμενο, κοινό και στην ποίηση του Καρυωτάκη'', τα λέει όλα το παρακάτω σχόλιο αναγνώστη :

"[]είναι... να καρτεράς το θάνατο

και να 'ρθει μία λιποθυμία..[]

Τι τραγικό.. Εσύ να θέλεις τα μεγάλα και η ζωή να σε κερνάει σφηνάκια.. και μάλιστα τίλιου.."

Ο Τρελός

                                                                                                             (Στίχοι:  Μαρία Πολυδούρη)
Ένας τρελός καθότανε στην είσοδο
[τη νύχτα] απόψε και μιλούσε,
μιλούσε βιαστικά κι όταν απόσταινε
κάποτε, [σκαφτικά](βιαστικά) χαμογελούσε.

Μιλούσε για τη γνώση, την ονόμαζε
την πρώτη αδυναμία των ανθρώπων.
«Μα θα μιλήσω απόψε κι ας με δέσουνε,
ξέρω τα μυστικά των άγιων τόπων!

»Ξέρω όλο μυστικά και γύρω μου άφοβα
θα τα βροντοφωνήσω πάλι.
Α, ήμουν τρελός τόσον καιρό που σώπαινα
κι αυτά μου 'χουν βαρύνει το κεφάλι.

»Φίλε μου να 'σαι [απλώς] πολυλογάς
χωρίς ουσία, θα 'σαι βάρος.
Φρόντιζε να 'σαι ο πιο επικίνδυνος
και μόνος σου να παίρνεις θάρρος.

»Να 'χεις καρδιά κι όλο να ευφραίνεται
με αίσθημα και φιλοτιμία,
είναι... να καρτεράς το θάνατο
και να 'ρθει μία λιποθυμία.

»[Είδες] ο φουκαράς ο τζίτζικας
ψόφησε εχτές από ειλικρίνεια.
Τα λέγε αληθινά κ επίμονα
και εμείς τα παίρναμε για γκρίνια.

»Στο τέλος έσκασε από ευγένεια
κ' επίσημα κυλίστηκε στο χώμα...
Α φαύλοι, δε θα μου το κλείσετε
ποτέ τ' αχρείο μου το στόμα!»

Και τα 'λεγε τόσο ήρεμα
τόσο γλυκά η ματιά του εφωτοβόλει,
γελούσε ξαφνικά κ' έτσι χαρούμενα
σα να 'ταν η καρδιά του περιβόλι!