Ένα αγέννητο τραγουδάκι

"Πότε θα ξαναγράψει τραγούδια άραγες;"

Το κομμάτι που θα ακούσουμε σήμερα, είναι όντως αγέννητο κι ανολοκλήρωτο.  Πρόκειται για έναν αυτοσχεδιασμό ο οποίος. όπως θα ακούσετε έληξε βάναυσα από το χτύπημα ενός κουδουνιού.  Αν θυμάμαι καλά, κάποτε δεν πήρα την όμορφιά στα γονάτα μου να την βρώ πικρή (ίσως γιατί δεν είμαι ο Ρεμπώ) αλλά είχε έρθει ο Στέλιος στο σπίτι μου να πιούμε κάφέ και να παίξουμε. Κάποια  στιγμή, λοιπόν  που είχε πάει στην τουαλέτα, έπαιζα στην κιθάρα τα ακκόρντα του κουπλέ του  "κάτω από την μάσκα που φοράς" των "Τρυπών" ... Στο μεταξύ, γύρισε κι ο Στέλιος, πήρε τη κιθάρα του κι  άρχισε κι έπαιζε μια μελωδία από πάνω. Το δουλέψαμε λιγάκι στην αρχή και μετά  είπαμε να το ηχογραφήσουμε να δούμε τι θα βγει... Και το κάναμε, μέχρι που χτύπησε το κουδούνι... Μετά δεν ξανασχοληθήκαμε μ' αυτό. Αρκετά χρόνια μετά ο Στέλιος έυχε να μου δώσει κάποιους ημιτελείς στίχους του με τίτλο ή "Το πετρωμένο καράβι" ή "Καράβι που πετρώνει".  Σκέφτηκα να τους τελειώσω και να τους βάλω στη μελωδία, αλλά δεν κατάφερα... Έτσι το τραγούδι που κρυβόταν από κάτω έμεινε αγέννητο (ή του έκανα έκτρωση, ότι προτιμάτε).  Ήταν το τελευταίο τραγούδι που προσπάθησα να φτιάξω,  καθώς  ήταν μετά το "Επειδή θα' ρθεις"  που ουσιαστικά σηματοδοτούσε πως  πια είχα ξεπεράσει ψυχολογικά τη φάση... Κι έτσι ο Φοίβος δεν έμεινε άνεργος...