γίνανε παιχνιδι στα χέρια των παιδιών... " ή εκείνο το τραγουδάκι των "Πυξ Λαξ" για τις παλιές αγάπες που πάνε στο παράδεισο. Μάλλον το πρώτο, καθώς οι Πυξ Λαξ είναι μεταγενέστεροι και το τραγούδι αναδύει εφηβικό μελοδραματισμό κι αμήχανες (νάτο) ρίμες, μετά βελτιώθηκα λιγάκι στιχουργικά... Το έγραψα την brainstorming περίοδο της συνθετικής μου (χαχα!) διαδρομής, και ειδικότερα την εποχή που πειραματιζόμουνα με τραγούδια χωρίς ρεφραίν, για αυτό και δεν το χτένισα πολύ, δεν είχα χρόνο, κι έκτοτε μου άφηνε πάντα μια αμηχανία (νάτο πάλι )κάθε φορά που πήγαινα να το ξαναπιάσω... Κι έτσι αμήχανα (δεν θα το γράφω κάθε φορά... ) το άφηνα... Θεωρώ πάντως ότι η εμβατηριακή μελωδιούλα δεν είναι άσχημη, στη βάση ότι κάνει αντίστιξη με τον μελό στίχο. Η "επίσημη" ηχογράφηση του από τους "Ατάλαντους" είναι μια αμήχανη εκδοχή με τη φωνή του Στέλιου την οποία δεν θα σας παραθέσω εδώ γιατί είναι κρίμα να το εκθέσω το παιδί, αντ΄αυτού, και παρόλη την αμηχανία μου, θα βάλω μια μεταγενέστερη αμήχανα αμήχανη προσπάθεια... Γιατί το βάζω εδώ? Εμ... Συγχωρήστε την αμηχανία μου. Οι παλιές αγάπες να πάνε στο Παράδεισο (το ίδιο και τα παλιά τραγούδια ) και πρέπει να τελειώνουμε μαζί τους, γιατί οι νέες αγάπες βρίσκονται σε ένα μέρος παραπλήσιο ηχητικά ( ;) ) και περιμένουν να περάσουνε οι καμιά 230ριά ημέρες...
"Οι παλιές αγάπες"
Με περιφρόνηση κι οργή κοιτάνε
οι αγάπες μας τα σκόρπια λειψανά μας.
Μέσα στις αναμνήσεις μας γελάνε
για το καιρό που πέρασαν κοντά μας.
Ειρωνικά γελούν απ' τις φωτογραφίες
που έχουμε φυλάξει στο ντουλάπι
και μας θυμίζουν τόσες ιστορίες
όταν ξαπλώνουμε σ' άδειο κρεββάτι.
Φτύνουν μ' αποστροφή στο χώμα
όταν θυμούνται τις στιγμές μας.
Κλωτσούν μ' αηδία το νεκρό μας σώμα,
ρίχνουν αλάτι στις πληγές μας.
Κάποια στιγμή φρικτά μας εκδικούνται
για το καιρό που ζήσανε μαζί μας
μα ούτε και τότε ικανοποιούνται
κι εξαφανίζονται από την θύμησή μας.
Κι εξαφανίστηκαν από τη θύμησή μας.
 |
| Για το "Μουσείο Διαλυμένων Σχέσεων" πάτα εδώ |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου