"Πότε θα μάθουμε πώς ν' αγαπάμε;"

Το βιβλίο του Πήτερ Χάντκε "Ο φόβος του τερματοφύλακα πριν το πέναλτι", τελειώνει κάπως έτσι. Ο πρωταγωνιστής- τερματοφύλακας και ο ίδιος, που έχει εγκαταλείψει την ομάδα του -  βλέπει μια εκτέλεση πέναλτι και φαντάζεται τον τερματοφύλακα να σκέφτεται (όπως το θυμάμαι ): "Ο επιθετικός ξέρει πως πέφτω δεξιά, άρα θα το στείλει αριστερά. Εκτός άμα σκεφτεί πως θα σκεφτώ εγώ πως θα σκεφτεί εκείνος πως αφού πέφτω δεξιά πρέπει να το χτυπήσει αριστερά και έτσι το χτυπήσει δεξιά. Εκτός, εάν σκεφτεί ότι θα σκεφτώ εγώ πως θα σκεφτεί εκείνος πως εγώ θα σκεφτώ ότι θα σκεφτεί ότι αφού πέφτω δεξιά και θα σκεφτώ ότι θα το χτυπήσει αριστερά και θα  σκεφτώ ότι θα σκεφτεί να το στείλει αριστέρα, άρα θα το χτυπήσει δεξιά και συνεπως θα το χτυπήσει αριστερά"...
Κάπως έτσι και ο αφηγητής του επόμενου τραγουδιού, μοιρασμένος στην έλξη του για δυο γυναίκες , αναλώνεται με ποτά και τσιγάρα σε "φτηνές φιλοσοφίες" και παραμένει αδρανης μή μπορώντας να επιλέξει...

Την ξερετε την παροιμία που λέει "Όποιος κυνηγάει πολλούς λαγούς δεν πιάνει κανένα"? Το ίδιο συμβαίνει κι όταν δεν... κυνηγάς κανένα λαγό. Γιατί μπορεί ο τερματοφύλακας της ιστορίας να στέκεται τελικά ακούνητος και η μπάλα να έρχεται στα χέρια του, αλλά εγώ  τις έχασα και τις δυο.  (τι να πει κι αυτός εδώ... )

(Βέβαια, στην πορέια έμαθα....)

                               

Πότε θα μάθουμε πώς ν' αγαπάμε;

Μας ένωσαν, λοιπόν, τα ίδια λάθη 

με τον παλιό, καλό μας εαυτό. 

Γι' αυτό κανείς δεν έπρεπε να μάθει

πόσο αγάπησα την κάθεμια απ' τις δύο. 

Με White horse και Camel  τώρα

αναμασώ όμορφές αναμνήσεις. 

Παλιές φωτογραφίες βλέπω απ΄ ώρα, 

μελλοντικών νεκρών ακούω εκλήσεις. 

Πότε θα μάθουμε πώς ν' αγαπάμε? 

Βλέπω αυτό το πτώμα στο καθρέφτη

που όλοι μου λέν πως είναι ο εαυτός μου,

γνωρίζοντας, καθώς ομίχλη πέφτει,

πως κουβαλώ φαντάσματα εντός μου. 

Πότε θα μάθουμε πως ν' αγαπάμε? 

Ερωτικές γραμμές πήγα να γράψω

και καταντήσανε φτηνή φιλοσοφία.

Μα που να βρώ την δύναμη να υπάρξω,

όταν με ξεγελά κι η φαντασία? 

Για ποια μιλώ δεν ξέρω απ' τις δύο,

ειλικρινά δεν ξέρω και λυπάμαι!

Τρέχω, ο τρελός, γυμνός μέσα στο κρύο...

Θα μάθουμε, άραγε, ποτέ πώς ν' αγαπάμε?

Ποτέ δεν θα μάθουμε ν' αγαπάμε!!!

Αυτό γιατί δεν το σκέφτηκα, γαμώτο!