Λένε πως χρειάζονται δυο για να χορέψεις τάνγκο. Μόνο που όταν έπαιζε η μουσική εγώ έλειπα... Μερικές φορές χάνουμε κάτι και μετά αναδρομικά αντιλαμβανόμαστε τη σημασία που είχε για μας ή που θα μπορούσε να έχει... Το αυτοβιογραφικό αυτό τραγουδάκι είναι για μια τέτοια περίπτωση. Είναι ένας αποχαιρετισμός σε κάποια κοπέλα που δεν έκανα ποτέ δική μου (όπως έπρεπε τουλάχιστον ) και αυτο έγινε εξαιτίας μου. Οι στίχοι μου προδίδουν τον επηρεασμό μου από την "Αβάσταχτη ελαφρότητα του Είναι" του Κούντερα που είχα διαβάσει τότε αλλά και από τον "Κύκλο των χαμένων ποιητών" που μάλλον είχα πρωτοδει ...Είναι παράξενο πάντως... Τότε, ο έφηβος εαυτός μου ζητούσε από την κοπέλα, παρέχοντας της ψήφο εμπιστοσύνης, "να μείνει όπως είναι". Χρειάστηκε να περάσουν τα χρόνια για να αντιληφθώ πως η ευχή μου είναι μια καταδίκη στασιμότητας... Δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι απέγινε η κοπέλα ... Αλλά επιτρέψτε μου να την αλλάξω. Την ευχή ...
Ελπίζω σ' αυτά χρόνια να έζησες την ζωή πολλών ανθρώπων...
Κι αν στο προηγούμενο τραγούδι εγώ έκανα φωνητικά και η Πέπη τραγουδούσε, εδώ τα πράγματα είναι εντελώς αντίθετα. Για κάποιο λόγο που δεν θυμάμαι, αν και το είχα γράψει για τη φωνή της, βρέθηκα να το τραγουδάω εγώ και η Πέπη να κάνει φωνητικά...
Ενδεικτικό πάντως του τρόπου που δουλεύαμε και των μέσων που (δεν) είχαμε είναι το εφέ στη δεύτερη κιθάρα. Πρόκειται για το καλώδιο του μικροφώνου που, καθώς παίζω, το ακουμπάω στην κιθάρα, το γλιστράω επάνω της ή το απομακρύνω ...
Η ελαφρότητα του είναι
Μες τους χαμένους ποιητές κι εγώ
χαμένος δικός σου στίχος.Τι να μου πεις κι εγώ τι να πω?
Τελειώσαν τα "θα δούμε" και τα "ίσως".
Φεύγει ο καιρός
κι όλα τα φέρνει αλλιώς
μα μην αλλάξεις, όπως είσαι μείνε.
Και μη χαθείς,
κοιτά, μη ξεχαστείς
και σε νικησει η ελαφρότητα του είναι.
Σ΄ευχαριστώ που απ' τη ζωή μου πέρασες
κι είχα την τύχη να σε γνωρίσω.
Μετά από τόσα πρέπει που ξεπέρασες
καταφερα κι εγώ να σ' αγαπήσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου