Την εποχή που είχα πάει φαντάρος ήταν της μόδας ένα τραγούδι του Βαρδέικου - πατέρα και γιού- με τίτλο "Τηλεκάρτα", το οποίο είχε εκληφθεί εσφαλμένα ως ερωτικό τραγούδι, διάλογος μεταξύ ζευγαριού που το αγόρι είναι φαντάρος... Μια και ήμουν φαντάρος σκέφτηκα να γράψω κι εγώ ένα, πώς θα ήταν δηλαδή το τραγούδι άμα το έγραφα εγώ... Στην πορεία επειδή δεν μου βγαίναν οι στίχοι απαλοίφθηκε κάθε αναφορά στην τηλεκάρτα... And the rest is history.. H' μάλλον αυτό το τραγούδι στο οποίο ακόμα μια φορά υπερεκτίμησα όχι τόσο τις φωνητικές, όσο τις εκτελεστικές μου ικανότητες,. Αλλά γιατί ρε γαμώτο; Αφού στο κεφάλι μου ακούγονται όλα μια χαρά... Μάλλον φταίει που για κάποιο λόγο που δεν έχω καταλάβει ,όταν αρχίζω να τραγουδάω, αυτόματα χρησιμοποιώ "ψεύτικες". Και μετά δεν μου φτάνει η κλίμακα...
H'
Κάποια στιγμή, όταν ήμουν φαντάρος άρχισα να πειραματίζομαι με την φόρμα των τραγουδιών που έγραφα και προσπάθησα να γράψω ένα τραγούδι ψιλοαφηγηματικό, που θα βασιζόταν σε μια φράση η οποία θα λειτουργούσε ως λάιτ μότιβ...
Η΄
Πρόκεται για για μια απόπειρα που έκανα όταν ήμουν φαντάρος να γράψω ένα τραγούδι χρησιμοποιώντας μόνο δυο συγχορδίες (η Ντο Ματζόρε είναι μεταβατική) προσπαθώντας να χρησιμοποιήσω διαφορετικές μελωδίες.
Η'
Μου είχαν έρθει στο νου δυο μελώδίες και δεν ήξερα τι να τις κάνω. Έτσι αποφάσισα να τις χρησιμοποιήσω σε ένα τραγούδι, Η μία, η πιο πολύπλοκη, είναι αυτή που χρησιμοποιείται σαν πρόλογος και επίλογος. Την άλλη, την πιο ρυθμική τη χρησιμοποίησα ως ρίφ πάνω στο οποίο θα απήγγειλα, υποτίθεται τα λόγια...
Η
Τίποτα από τα παραπάνω
Σ' ένα παιχνίδι, ίδιο πάντα, με τις λέξεις τρελό,
κάθε λεπτό σε παίζω και σε χάνω.
Κι αν σ' αγαπάω πόσο δεν μπορώ να σου πω.
Όσο κι αν πω , θα σ' αγαπάω παραπάνω.
Δεν είσαι εδώ.
Σ' όνειρα άγρια, λάγνα, πεινασμένα βουτώ.
Σ' αγγίζω, σε κρατάω, σ' αγκαλιάζω.
Απο μια ανάγκη απεγνωσμένη το κορμο σου ζητώ,
ξάφνου ξυπνάω, δεν είσαι εδώ, μόνος βουλιάζω.
Ρωτάω το χρόνο "Πες μου, γιατί κυλάς τοσο αργά".
Μου απαντάει με δευτερόλεπτα σακατεμένα.
Μες το κεφάλι μου οι σκέψεις μεθυσμένα πουλια.
Σένα ζητούν και οδηγούν ίσια σε σένα.
Δεν εισαι εδώ.
Δεν είσαι εδώ, δεν είσαι εδώ, μικρή,
και γω μακριά σου μοιάζω σπίτι στοιχειωμένο.
Δεν αναπνέω δεν υπάρχω, είμαι εικόνα θολή.
Να μ' αναστήσει η αναπνοή σου περιμένω.
Δεν είσαι εδώ....
H'
Κάποια στιγμή, όταν ήμουν φαντάρος άρχισα να πειραματίζομαι με την φόρμα των τραγουδιών που έγραφα και προσπάθησα να γράψω ένα τραγούδι ψιλοαφηγηματικό, που θα βασιζόταν σε μια φράση η οποία θα λειτουργούσε ως λάιτ μότιβ...
Η΄
Πρόκεται για για μια απόπειρα που έκανα όταν ήμουν φαντάρος να γράψω ένα τραγούδι χρησιμοποιώντας μόνο δυο συγχορδίες (η Ντο Ματζόρε είναι μεταβατική) προσπαθώντας να χρησιμοποιήσω διαφορετικές μελωδίες.
Η'
Μου είχαν έρθει στο νου δυο μελώδίες και δεν ήξερα τι να τις κάνω. Έτσι αποφάσισα να τις χρησιμοποιήσω σε ένα τραγούδι, Η μία, η πιο πολύπλοκη, είναι αυτή που χρησιμοποιείται σαν πρόλογος και επίλογος. Την άλλη, την πιο ρυθμική τη χρησιμοποίησα ως ρίφ πάνω στο οποίο θα απήγγειλα, υποτίθεται τα λόγια...
Η
Τίποτα από τα παραπάνω
Δεν είσαι εδώ.
Σ' ένα παιχνίδι, ίδιο πάντα, με τις λέξεις τρελό,
Κι αν σ' αγαπάω πόσο δεν μπορώ να σου πω.
Όσο κι αν πω , θα σ' αγαπάω παραπάνω.
Δεν είσαι εδώ.
Σ' όνειρα άγρια, λάγνα, πεινασμένα βουτώ.
Σ' αγγίζω, σε κρατάω, σ' αγκαλιάζω.
Απο μια ανάγκη απεγνωσμένη το κορμο σου ζητώ,
ξάφνου ξυπνάω, δεν είσαι εδώ, μόνος βουλιάζω.
Ρωτάω το χρόνο "Πες μου, γιατί κυλάς τοσο αργά".
Μες το κεφάλι μου οι σκέψεις μεθυσμένα πουλια.
Σένα ζητούν και οδηγούν ίσια σε σένα.
Δεν εισαι εδώ.
Δεν είσαι εδώ, δεν είσαι εδώ, μικρή,
και γω μακριά σου μοιάζω σπίτι στοιχειωμένο.
Δεν αναπνέω δεν υπάρχω, είμαι εικόνα θολή.
Να μ' αναστήσει η αναπνοή σου περιμένω.
Δεν είσαι εδώ....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου