Πρωτομαγιά - (Μέρα μαγιού πήρα άδεια....)

Όταν ήμουνα φαντάρος υπηρετούσα σε ένα φυλάκιο, μακριά από το τάγμα. Μια χαρά, γιατί αρχιφύλακας ήταν ένας έφεδρος και δεν μας πολυζάλιζε τα αρχίδια... Σαν να είμαστε φαροφύλακες

Μην ξεχνιόμαστε

ένα πράγμα. Ξεχασμένοι από τα στρατά, τα ελληνικά... Οπότε τα προβλεπόμενα (ξύρισμα, γυάλισμα, σκοπιές με πλήρη εξάρτηση και τα λοιπά) κομμένα. Το φυλάκιο ήταν ψηλά σε ένα λόφο, ερχότανε μόνο ένας δρόμος. Δεν βλέπαμε ποιος ερχόταν, αλλά επειδή οι πετρελαιοκινητήρες έχουν  χαρακτηριστικό ήχο, είχαμε μάθει να τους ξεχωρίζουμε, κι αν ερχότανε κάνα τζιπ ή κάνα ΡΕΟ, το άκουγε από μακριά ο σκοπός που έβλεπε τηλεόραση,  τρέχαμε και προλαβαίναμε να προετοιμαστούμε... (Εννοείται τη νύχτα, άμα έβγαινε καμιά έφοδος, χτυπούσαν σύρμα οι διαβιβαστές...)  Ένας λοχαγός, μάλιστα, το είχε ψυλλιαστεί ότι τα ξύναμε, αλλά δεν μπορούσε να μας πιάσει επ' αυτοφώρω  και μια μέρα πήγε να μας κάνει καταδρομική. Άφησε χαμηλά στο δρόμο το τζιπ κι άρχισε να ανεβαίνει από ένα μονοπάτι που χρησιμοποιούσαμε για να κατεβαίνουμε να πάρουμε το  λεωφορείο για Κω, όταν ήμασταν εξοδούχοι. Έτυχε όμως κείνη τη μέρα να βγαίνει με άδεια (πως το έλεγαν γαμώτο εκείνο το σημείωμα που ήταν σαν άδεια εξόδου χωρίς να είσαι εξοδούχος ή σε μη ώρες εξόδου;) για κάτι δουλειές του. Τον είδε από ψηλά να σκαρφαλώνει, γύρισε, μας ειδοποίησε και

μέχρι να ανέβει, ήμασταν όλοι φρεσκοξυρισμένοι, ο σκοπός στην πύλη. ο μάγειρας στο μαγεριό κι οι υπόλοιποι είχαμε λύσει κάτι πολυβόλα και τα "καθαρίζαμε"... Τώρα που το σκέφτομαι, βρέξει -χιονίσει ήταν ένα  λυμένο, just in case... Τέλος πάντων το θέμα ήταν ότι είχαμε συνεχώς το νου μας μην ακούσουμε κάτι...

Κάποια στιγμή, μετά από πολύ καιρό, πήρα άδεια, ήταν πρωτομαγιά. Τράνζιτ για το σπίτι μου, έμεινα ένα βράδυ σε ένα φίλο  στην Αθήνα, που έμενε  ένα στενάκι στο βάθος, αδιέξοδο ήτανε, χωρίς πολύ κίνηση...Οπότε, εκεί που κοιμάμαι περνάει ένα ταξί, το ακούω εγώ στον ύπνο μου και πετάγομαι έντρομος φωνάζοντας: "Τζιπ! Τζιπ! Τζιπ!"

΄Σπάστηκα όταν κατάλαβα τι έγινε που κουβαλούσα τη μαλακία μαζί μου στην πραγματική ζωή μου και για ξε-σπαστώ οραματίστηκα μια άλλη πρωτομαγιά στο μέλλον στην οποία το μόνο πράγμα που θα με ξυπνάει θα είναι μια ζεστή γυναικεία ανάσα στο λαιμό... Και το έκανα τραγούδι!

Και τώρα που μιλάμε - διαβάζετε δηλαδή- πραγματικότητα... 

 Πρωτομαγιά

Πρώτη Μαΐου σκοπιές, στρατώνες και αγγαρείες μοιάζουν μακριά.
Κι η μέρα μοιάζει γιορτή θριάμβου μια και ξυπνάω στην δικιά σου αγκαλιά. 

Δεν έχω πλάι μου το κρύο όπλο,
στη μυρωδιά σου βαθιά βουτώ.
Κι οι ώρες έχουνε κάποιο σκοπό
γιατί είναι η ανάσα σου ζεστό όπλο στο λαιμό.

Σαν μια φωλίτσα η αγκαλιά σου, κοντά σου νοιώθω μικρό παιδί.
Ό,τι κι αν γίνει εσύ θυμήσου η Ιθάκη μας πως είναι να 'μαστε πάντα μαζί.

Πρώτη Μαΐου, μας περιμένουν χίλιες ακόμα και μια Πρωτομαγιές.