... τις οποίες δεν θα τις ακούσετε, διότι το τραγούδι είναι ορχηστρικό... Πράγμα λογικό. Όχι το τραγούδι που είναι ορχηστρικό. Που δεν θα τις ακούσετε. Γιατί, αν τις ακούγατε, θα έπαυαν πια να είναι σκόρπιες σκέψεις και θα ήταν μαζεμένες. Άρα, θα σας έλεγα ψέμματα... Εγώ δεν κάνω τέτοια πράγματα... Συνεπως, καλά κάνουν και είναι σκόρπιες σκέψεις. Γιατί εγώ πάντα στη ζωή μου φροντίζω να κρατάω καθαρό το κουτελό μου, εκτός από κείνη τη φορά στο αποκριάτικό πάρτι του σχολείου που είχα βάλει φούμο, αλλά νομίζω ότι αυτό είναι μια άλλη ιστορία και το αποκριάτικο και εορταστικό πνεύμα των ημερών επιτρέπει τέτοιες μικρές παρεκκλίσεις και δεν κινδυνεύει να κηλιδωθεί το πάναγνο και καθαρό ηθικό μου D.N.A. , που έχω κληρονομήσει κατευθείαν από τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη... Όπως καταλαβαίνετε, οι εξυπνότεροι, φλυαρώ γιατί θέλω να γεμίσω κάμποσες γραμμές, ώστε, μετά, μια εικονίτσα που θέλω να βάλω στην ανάρτηση για να είναι θελκτική και μοντέρνα, να χωράει μέσα στο κείμενο και να αναδιπλωθεί σωστά, γιατί είμαι και λίγο εμμονοληπτικός και μετράω που μπαίνουν οι εικόνες στις αναρτήσεις μου με χάρακα και μοιρογνωμόνιο, για αυτό και είναι και τόσο λίγες σ' αυτό το ιστολόγιο και δέχομαι απειλητικά μηνύματα από τα εκατομμύρια των μανιωδών μου αναγνωστών,
Να ο χάρακας!
με αποτέλεσμα να προσλάβω security, γεγονός που δεν συνάδει με την σεμνότητα του χαρακτήρος μου και την άποψη που έχω για τις δυνάμεις ασφαλείας, δημόσιες και ιδιωτικές, φτάνει, μεγάλε, χωράει η εικόνα, βάλε και καμιά τελεία. Τελεία. Σόρρυ για το πολύ ενοχλήτικό τουμπελέκι. Δεν έχω κάποια άλλη εκδοχή διασωθείσα. Να ξέρετε πάντως ότι οι φήμες που κυκλοφορούν ότι το άκουσε το Κηθ Μούν και αυτοκτόνησε είναι συκοφαντίες των εχθρών που με φθονούν και με ζηλεύουν για το περίσσιο μου ταλαντο και την αφοπλιστική μου απέραντη σεμνότητα, μνεία της οποίας έχω ήδη κάνει και πολλες αποδείξεις αυτής διαθέτουν όσοι με γνωρίζουν προσωπικά και δεν με ζηλεύουν , ώπα, χωράει και δεύτερη εικόνα, που είναι ο χάρακας? Ερωτηματικό
Την μελωδιούλα αυτή, που λέτε, την έγραψα για να είναι το εναρκτήριο θέμα των συναυλιών μας... Πως οι Ramones ξεκινούσαν με το βασικό θέμα από την ταινία "Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος"? Πως οι Τρύπες είχανε το "Τσιφτετέλι"? Εμείς θα ξεκινουσαμε μ' αυτό... Μετά, όταν φάνηκε ότι θα κυκλώματα και ο κίτρινος τύπος δεν θα μας άφηναν να ξεδιπλώσουμε το αταλέντο μας, σκέφτηκα να του βάλω και στίχους. Ακούστε τους, είναι η πιο ώριμη στιχουργικά δουλεία μου. Ειναι γραμμένο σε Νότια Τοχαρική, την μόνη γλώσσα που θα μπορούσε να συλλάβει τον πλούτο των νοημάτων μου. Παρακαλώ το Νόμπελ στείλτε το μου στο σπίτι. Είμαι καλλιτέχνης χαμηλού προφίλ και διακρίνομαι για την σεμνοτητα μου... Αποσιωπητικά
"I 'll tell you this. No eternal reward will forgive us now
for wasting the dawn."
Η μυρωδιά του ζεστού καφέ μπλέκει με τους καπνούς του πρώτου τσιγάρου, το παγωμένο αεράκι διώχνει τα τελευταία χνάρια της νύστας κι η μέρα ξεκινάει, καθώς ο ήλιος ανατέλλει πίσω από την Κω...
Η παρούσα ανάρτηση αποτελεί αναδημοσίευση προγενέστερης ανάρτησης στο "afterschoolbar". Επειδή, εν πολλοίς, πρόκειται για κείμενο με προσωπικό χαρακτήρα, το μεταφέρω κι εδώ ένεκα της επετείου.
Τι γίνεται ένας επαναστάτης, όταν τελειώσει η επανάσταση?
Ας δούμε πώς τελείωσαν τις μέρες τους κάποιοι Έλληνες επαναστάτες.
Αναμφίβολα καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα ότι ο Μπότσαρης, ο Διάκος, Παπαφλέσσας, ο Ολύμπιος και οι άλλοι που πέθαναν στη μάχη ήταν τυχεροί… Εντάξει, δεν θα επιμείνω για τον Διάκο…
Για το Καραϊσκάκη, μολονότι πέθανε στην μάχη τυπικά, τείνει να θεωρηθεί ορθή ιστορικά η θεωρία συνωμοσίας που αναπτύχθηκε αμέσως μετά τον θάνατο του . Ότι σκοτώθηκε από φίλια πυρά. Η παράταξη, δηλαδή, που αποτελούνταν από προεστούς, Φαναριώτες και ιεράρχες , οργάνωσε την δολοφονία του, επειδή δεν μπορούσε να τον ελέγξει και φοβόταν την φήμη του.
Η ίδια παράταξη, με εκτελεστικά όργανα τον Γκούρα και τον Παπά- Τριανταφυλίνα, οργάνωσε νωρίτερα την δολοφονία του φυλακισμένου στην Ακρόπολη Ανδρούτσου. Τον στραγγάλισαν με ένα σκοινί και πέταξαν τον σώμα του από τον βράχο της Ακρόπολης, τάχα ότι αυτοκτόνησε. Η εντελώς ερασιτεχνική σκηνοθεσία τους δεν έπεισε κανένα.
Ένα από τα πρώτα θύματα εκκαθαρίσεων τέτοιου τύπου, ήταν ο Αντώνης Οικονόμου. Κήρυξε την Επανάσταση στην Ύδρα πάρα την θέληση των πλοιοκτητών και των προκρίτων. Αυτοί, αφού προσπάθησαν ανεπιτυχώς με κατασκευάσμένες κατηγορίες να τον βγάλουν από τη μέση με νομιμοφανή μέσα, κατόρθωσαν, πάρα τις προσπάθειες του Κολοκοτρώνη να το αποτρέψει, να τον δολοφονήσουν.
Η Μπουμπουλίνα υπήρξε η μόνη γυναίκα που έγινε μέλος της Φιλικής Εταιρίας. Έπεσε θύμα μιας οικογενειακής διαμάχης με φημολογούμενες πολιτικές προεκτάσεις. Στον εμφύλιο διαμαρτυρήθηκε έντονα για την δολοφονία του γαμπρού της Πάνου και την φυλάκιση του συμπέθερου της Θοδωρή Κολοκοτρώνη, φυλακίστηκε και εξορίστηκε στις Σπέτσες. Σε μια σύγκρουση φατριών στις Σπέτσες σκοτώθηκε από συγγενικό της πρόσωπο.
Ο Κολοκοτρώνης, αφού κατά την διάρκεια των εμφυλίων πολέμων στερήθηκε τον γιο του Πάνο, τον οποίον σκότωσαν οι πολιτικοί του αντίπαλοι είτε αντ’ αυτού είτε ως προειδοποίηση, αφέθηκε να συλληφθεί από αυτούς, ώστε να μην κλιμακωθεί η ένταση, και φυλακίστηκε στο Ναύπλιο στο υπόγειο κελί που είδατε πρόσφατα, όσοι πήγατε εκδρομή. Μετεπαναστατκά θεωρήθηκε υπεύθυνος συνωμοσίας από τον Όθωνα, φυλακίστηκε εκ νέου, δικάστηκε και καταδικάστηκε στην ποινή του θανάτου, η οποία δεν εφαρμόστηκε μόνο και μόνο γιατί βρέθηκαν δυο δικαστές, ο Τερτσέτης και ο Πολυζωίδης, που αρνήθηκαν να υπογράψουν την θανατική καταδίκη, πράγμα που προκάλεσε διώξεις και για τους ίδιους μετά.
Ο Νικήτας (Νικηταράς) Σταματελόπουλος, ανιψιός τους Κολοκοτρώνη, θεωρήθηκε ότι εμπλέκεται σε συνωμοσία εναντίον του Όθωνα, δικάστηκεκαι αθωώθηκε.Παρ’ όλα αυτάφυλακίστηκε, έχασε την όραση του στην φυλακή και, μετά την αποφυλάκιση του, η πατρίδα «γενναίως» μερίμνησε για την περίπτωση του, ορίζοντας του μέρα επαιτείας. Κάθε Πέμπτη πήγαινε μπροστά σε μια εκκλησία και ζητιάνευε… Αποκαταστάθηκε μετά την Επανάσταση του 1843. Την ίδια εποχή ο πρόκριτος Ανδρέας Λόντος σπαταλούσε στα για τα μάτιας μιας ουγγαρέζας χορεύτριας την περιουσία που είχε μαζέψει τυρρανώντας προεπαναστατικά ως κοτζαμπάσης το λαό της Βόστιτσας (Αίγιο) και έμενε στην ιστορία εκφωνώντας την ώρα που πουλούσε το τελευταίο του αμπέλι την παροιμιώδη φράση "ας πάει και το παλιάμπελο".
Ο Μακρυγιάννης έμαθε γράμματα σε μεγάλη ηλικία μόνο και μόνο για να αφηγηθεί τα πράγματα που έζησε, γιατί ήταν ο μόνος τρόπος διαμαρτυρίας και αποκάλυψης των ραδιουργιών της εποχής. Ήταν από τους πρωτεργάτες της επανάστασης του 1843, τιμήθηκε με το βαθμό του στρατηγού. Αργότερα όμως, έπεσε σε δυσμένεια, θεωρήθηκε συνωμότης εναντίον του Όθωνα, και δικάστηκε με το ερώτημα του θανάτου. Στην φυλακή, επιδεινώθηκαν τα παλιά του τραύματα, έχασε τα λογικά του και πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του μισότρελος και απομονωμένος στο χτήμα του. Τουλάχιστον αυτός έζησε, έστω και μέσα στο θολωμένο του μυαλό, την αναγνώριση των προσπαθειών του από τον λαό, στους πανηγυρισμούς για την έξωση του Όθωνα.
Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, μονόχειρας ήδη από τον τραυματισμό του σε μάχη του ρωσικού στρατού του οποίου ήταν μέλος, μετά την αποτυχία της επανάστασης στη Μολδοβλαχία πέρασε στην Αυστρία και, μολονότι δεν είχε την μοίρα του Ρήγα, τον οποίο οι Αυστριακές αρχές παρέδωσαν στους Τούρκους που τον εκτέλεσαν, φυλακίστηκε ως το 1827, εξασθένησε ο οργανισμός του, εξαιτίας των παλιών τραυμάτων του και της λύπης του για την αποτυχία της επανάστασης, και πέθανε από έμφραγμα μόνος και παραγκωνισμένος δυο μήνες μετά.
Η Μαντώ Μαυρογένους διακρίθηκε και στα πεδία των μαχών και των ναυμαχιών και εκτός. Χρησιμοποιώντας την μεγάλη προσωπική της περιουσία, έφτιαξε ένα στόλ΄σκο και παρενοχλούσε τον τουρκικό στόλο, κήρυξε την επανάσταση στη Μύκονο και διεθνοποίησε τον Αγώνα μέσω της επιστολής της στις Γαλλίδες γυναίκες. Εκτός από φλογερή επαναστάτρια όμως ήταν και φλογερή γυναίκα. Σφόδρα ερωτευμένη με τον Δημήτριο Υψηλάντη, όταν θεώρησε, μάλλον αδίκως, ότι ο Υψηλάντης είχε σκοπό να την εγκαταλείψει, πήγε στο Ναύπλιο όπου γνωστοποιούσε το γεγονός αυτό παντού και με κάθε τρόπο, με σκοπό την εκδίκηση. Το γεγονός αυτός εκμεταλλεύτηκε ο Κωλέτης για να μειώσει την φήμη από τις πολεμικές της επιτυχίες. Κι αφού, ραδιουργώντας με διάφορους τρόπους, την εκμηδένισε ηθικά, την εξανάγκασε να αποσυρθεί στην Πάρο, όπου πέθανε μόνη, ξεχασμένη και πάμφτωχη.
Ο Δημήτριος Υψηλάντης, πάλι, συντρίφτηκε ανάμεσα στην άτυχη ερωτική του σχέση με την Μαντώ και στην συγγένεια του με τον Αλέξανδρο, καθώς μέσω αυτού οι προεστοί ήθελαν να χτυπήσουν τον αδερφό του. Τα φιλελεύθερα και δημοκρατικά φρονήματα του και η δημοφιλία του στις τάξεις του λαού, επέτειναν την κατάσταση. Ο Υψηλάντης δεν άντεξε. Αρρώστησε και πέθανε σε νεαρή ηλικία.
Συμπέρασμα όλων αυτών?
Να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο κι άλλο εκείνη να σε πεθαίνει.
Ήτοι, Κωλέτηδες, Μαυροκορδάτοι και τέτοιοι, σύνταξαν και παρέδωσαν έναν τέλειο, υποδειγματικό και ολοκληρωμένο οδηγό, για το πώς να καπηλεύεσαι το αίμα των άλλων….
Οι παρελάσεις ήταν πάντα κάτι που με εύρισκε στην καλύτερη περίπτωση αδιάφορο και στην χειρότερη μου προξενούσε απέχθεια. Πάντα το εύρισκα κάτι κενό, επιφανειακό και, για να αναφερθώ στις σχολικές παρελάσεις, ολωδιόλου αντίθετο με οτιδήποτε (θα έπρεπε να) πρεσβεύει το σχολείο. Πότε δεν πρότεινα όμως σε κανέναν να απέχει ή να μην παρευρεθεί...
Εκτός από σήμερα... Σε κάθε πόλη λαμβάνονται δρακόντεια μέτρα ασφαλείας που αποσκοπούν να μας εμποδίσουν να εκφράσουμε την απέχθεια μας για τον δρόμο στον οποίο βαδίζει η χώρα ΜΑΣ. Λογαριάζουν στη δημιουργία μια ψευδούς και απατηλής ατμόσφαιρας του τύπου "Ησυχία, τάξη και ασφάλεια, βασιλεύει εις άπασαν την επικράτειαν"... Αφήστε τους γραικύλους σημερινούς Μαυροκορδάτους, Κωλέττηδες και σία να παρελάσουν μοναχοί τους με τους σιδηρόφρακτους μπάτσους τους και σπάστε την μαγική εικόνα που προσπαθούν να δημιουργήσουν ενδυόμενοι το όραμα του Ρήγα, την περηφάνια του Νικηταρά, τη δίψα για καλλιέργεια του Μακρυγιάννη, την τσίπα και την μπέσα του Καραισκάκη, την αυτοθυσία του Διάκου, την οξυδέρκεια του Κολοκοτρώνη, την δίψα για ισότητα του Αντώνη Οικονόμου, την...
Αυτές οι παρελάσεις είναι μια γιορτή που δεν είναι για αυτούς που απελευθέρωσαν τη χωρα. Αυτές οι παρελάσεις είναι μια γιορτή που δεν είναι για σας. Αυτές οι παρελάσεις ας είναι χωρίς εσάς... Ακυρώστε τους με την απουσία σας.
Ξέρω πως η "Ταπεινή Τέχνη" είναι χώρος έκφρασης προσωπικών στάσεων, σκέψεων και συναισθημάτων και γι' αυτό σε ευχαριστώ διπλά και για την παρα-χώρηση να συμμετέχω στις αναρτήσεις του ιστολογίου και για την υποδοχή που μου επεφύλαξες...
Λόγω ματαιοδοξίας, κυρίως, θα κάνω εμφάνιση στα λημέρια τούτα, όταν θα φτιάχνω κανά βιντεάκι και θα θέλω να υπερηφανευτώ για την ...ταπεινή μου τέχνη. Το τελευταίο μου (αλλά απειλώ: όχι και το ύστατο) δημιούργημα είναι η οπτικοποίηση του "Ένα πεύκο στην ακρογιαλιά" του Μίλτου Πασχαλίδη,από τα πιο αγαπημένα τραγούδια-τα δικά μου αλλά και των δικών μου ανθρώπων.
Το έφτιαξα με την ελπίδα ότι δεν πρόδωσα την αισθητική τουκαι το επέλεξα ως "παγκόσμια πρώτη" ανάρτηση εδώ επειδή αυτός ο μελαγχολικός σκοπός του είναι κρίκος (σε διαφορετικές εποχές και για διαφορετικούς λόγους) μεταξύ της Χ., του Η. και εμού...
Το παρόν ιστολόγιο είναι προσωπικό, πλην δεν έχει το παραμικρό πρόβλημα να γίνεται μέσο έκφρασης της δημιουργικότητας των οικείων και των φίλων του διαχειριστή του [κόβω το γ' πρόσωπο γιατί θα προκύψει καμιά σχιζοφρένεια και θα τρέχουμε (όλες οι προσωπικότητες μου μαζί)].
Μετά τη δημοσίευση των σκέψεων του φίλου "Καντηλανάφτη" για τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις και τη χρήση ή την αναδημοσίευση σκίτσων του φίλου uhuru, το ιστολόγιο από δω και στο εξής και μόνιμα θα είναι διαθέσιμο στη gia_des, για να ανεβάζει, όποτε και όταν το κρίνει σκόπιμο και αναγκαίο, τα βιντεάκια που συχνοκατασκευάζει τελευταία ή και ό,τι άλλο τυχόν προαιρείται, προκύψει, υπάρχει... Και τι καλύτερο για την αυγή αυτής της - νέας- συνεργασίας για να καλοσωρίσω την gia_des, από ένα "Πρωινό Άστρο?" Και μάλιστα αυτό ακριβώς που - για δες! - η ίδια έφτιαξε!
Ο Πασχαλίδης το είχε πει με μια φράση μιλώντας " για όσα πέρασαν σωστά"... Εγώ είμαι λιγότερο ταλαντούχος και χρειάστηκε να γράψω ολόκληρο τραγούδι για κείνες τις φορές που κοιτάς μετά το παρελθόν σου και έχεις εκείνη τη γλυκόπικρη γεύση, την αδιόρατη μελαγχολία γιατί κάτι που είχε ξεκινήσει με τόση ορμή έχει τελειώσει και την απέραντη και γαλήνια και ανακουφιστική συνειδητοποίηση πως καλά έκανε και τέλειωσε... Οι ρομαντικες ταινίες μας έχουν μπερδέψει λίγο. Μερικές φορές το happy end είναι ο χωρσμός... Το έναυσμα για να γράψω το τραγούδι ήταν ένα περιστατικό που μου συνέβη μια μέρα που καθάριζα το πατάρι μου... Σ' ένα παλιό κουτί υπήρχαν μέσα αντικείμενα και αναμνηστικά από μια παλιά μου σχέση... Ξέρετε κασσετες με μουσικές επιλογές, καρτούλες από ταξίδια, εισιτήρια συναυλιών, μικροαντικέιμενα με ειδική σημασία, φωτογραφίες, διάφορα που δεν θυμάσαι πια τι συμβολίζουν... Και σκέφτηκα πως όλα αυτά κάποτε θα΄ήταν σε περίοπτη θέση, πειστήρια ενός έρωτα, πολύτιμα τιμαλφή... Γιατί κάθε έρωτας είναι μια θρησκεία. Έχει τους ιερούς του τόπους και τους ιερούς του χρόνους και τα αντικείμενα λατρείας του... Και τώρα κλεισμένα στο κουτί τους στο πατάρι σαν τις μνήμες εκείνου του έρωτα, αφοπλισμένες, ασαφείς και ελαφρά εξωραισμένες, σαν νοτισμένο μπαρούτι, που γίνονται καπνός στα χέρια σου ...
Κι είναι εκείνη η φράση για τους ξεθυμασμένους θησαυρούς μιας αγάπης που έγινε "κουτί σ' ένα πατάρι " που γέννησε το τραγούδι...
Αλλά η ζωή συνεχίζεται... Και φτάνει η φορά που δεν χρειάζεται να μαζεύεις πειστήρια. Γιατί γνωρίζεις πως ΑΥΤΗ δεν πρόκειται να μπει σε πατάρι...
Η συλλογή μας με τον τίτλο "Ταπεινή Τέχνη" ήταν η τελευταία μας, η πιο φιλόδοξη και η πιο προβληματική ηχοληπτικά... Καθώς μετά αντιληφθήκαμε ότι πολλά σημεία δεν είχαν γραφεί ή ότι ο ήχος είχε αυξομειώσεις... Εν πάση περιπτώσει, επειδή θα κάνουμε στο σχολείο το ποίημα ΄τωρα κοντά και θυμήθηκα την δίκη μας διασκευή στο "Kuro siwo" και είπα να την αναρτήσω κι ας μην ακούγεται ολόκληρη η αρχή, κάποιες από τις φωνές και μια κιθάρα... Η αποφαση να ασχοληθούμε μ' αυτό πάρθηκε επί του πιεστηρίου, καθώς θέλαμε να διασκευάσουμε κάτι αλλά δεν είχαμε τίποτα έτοιμο. Οπότε αυτοσχεδιάσαμε... Από την αρχική ιδέα παρέμειναν και ακούγονται η απαγγελία του Στέλιου, η διφωνία μου με την Πέπης και η μια κιθάρα- δεν θυμάμαι ποιος έπαιζε. Τα υπόλοιπα ... lost in recording!!!
Kuro Siwo
Στίχοι: Νίκος Καββαδίας Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Κούτρας. Άλλες ερμηνείες: Θάνος Μικρούτσικος, The Aτάλαντοι
Πρώτο ταξίδι έτυχε ναύλος για το Νότο,
δύσκολες βάρδιες, κακός ύπνος και μαλάρια.
Είναι παράξενα της Ίντιας τα φανάρι και δεν τα βλέπεις, καθώς λένε με το πρώτο.
Πέρ' απ' τη γέφυρα του Αδάμ, στη Νότιο Κίνα,
χιλιάδες παραλάβαινες τσουβάλια σόγια.
Μα ούτε στιγμή δεν ελησμόνησες τα λόγια
που σου 'πανε μια κούφια ώρα στην Αθήνα
Στα νύχια μπαίνει το κατράμι και τ' ανάβει,
χρόνια στα ρούχα το ψαρόλαδο μυρίζει,
κι ο λόγος της μες' το μυαλό σου να σφυρίζει,
"ο μπούσουλας είναι που στρέφει ή το καράβι; "
Νωρίς μπατάρισε ο καιρός κ' έχει χαλάσει. Σκατζάρισες, μα σε κρατά λύπη μεγάλη.
Απόψε ψόφησαν οι δυο μου παπαγάλοι
κι ο πίθηκος που 'χα με κούραση γυμνάσει.
Η λαμαρίνα! ...η λαμαρίνα όλα τα σβήνει.
Μας έσφιξε το kuro siwo σαν μια ζώνη
κ' συ κοιτάς ακόμη πάνω απ΄το τιμόνι,
πως παίζει ο μπούσουλας καρτίνι με καρτίνι.
Ο Παναγιώτης Σούτσος του το κρατούσε μανιάτικο του μέλλοντος που σπάμε πλάκα με τις γλωσσικές και λογοτεχνικές απόψεις του...
Και να που παίρνει την εκδίκηση του...
Mια και λέγαμε για μελοποιήσεις σe προηγούμενη ανάρτηση, θα πω σήμερα για την μελοποίηση που έκανα στην "Δικαίωση" του Καρυωτάκη, μια ελεγειακή και σαρκαστική περίπτωση αδικαίωτου τραγουδιου... Η μελωδία μου ήρθε ολοκληρωμένη και πλήρης, σαν οδοστρωτήρας... Εντελώς άκοπα κι άμεσα. Τους στίχους μπορείτε να τους ακούσετε μελοποιημένους από την Ηδύλλη Τσαλίκη, ακολουθώντας αυτόν εδώ τον σύνδεσμό. Από μένα όχι!!! Γιατί για την μουσική ακούστε το τραγούδι του Μίλτου Πασχαλίδη "Αγύριστο κεφάλι". Κι εγώ κάπως έτσι άκουσα το τραγούδι "μου" στο ραδιόφωνο. Φαίνεται δηλαδή, πως πριν κυκλοφορήσει ο δίσκος κι είχε παέι ο Πασχαλίδης να παρουσιάσει το υλικό του ζωντανά στον Οδυσσέα Ιωάννου, το άκουσα εγώ, μου έμεινε υποσυνείδητα η μουσική, το "σύνθεσα" ξανά και στο μεταξύ ο δίσκος του Μίλτου είχε κυκλοφορήσει κι, όπως είναι ευκόλως νοητόν, ένοιωσα πολύ μαλάκας... Πάντως, το χω αυτό. Όταν κλέβω κλέβω, από τους καλύτερους... Μια μέρα, όταν είχαμε πια γυρίσει από φαντάροι κι είχα μείνει για λίγο ανέστιος και με φιλοξενούσαν ο Ηλίας και ο Νάσος, τσίμπησα τον Ηλία ένα απόγευμα να του παίξω ένα ανατριχιαστικό ριφάκι πινκφλοϊδικό που είχα βρεί. Του το παίζω. "Ρε, συ αυτό είναι του Στέλιου", μου λέει... Ομόλογω ότι τα ' χασα και ντραπηκα λίγο. "Εμ, το έχω αλλάξει", του λέω, γιατί θυμήθηκα μεν πως όντως ήταν μια ιδέα του Στέλιου, αλλά όντως νόμιζα ότι το είχα. Αλλά δεν το είχα. Ήταν ακριβώς το ίδιο. Τέλος πάντων, ο Στέλιος είναι φίλος μου, ήταν την εποχή που είχε αρχίσει να δουλεύει και 35 ώρες το 24ωρο (εποχή που ), και, καθώς δεν υπήρχε περίπτωση να αναπτυχθεί το ριφάκι σε τραγουδάκι των Ατάλαντων, βρήκα την ευκαιρία να το χρησιμοποιήσω σαν μουσική υπόκρουση για μια απαγγελία στο αγαπημένο μου ποίημα του Καβάφη, το οποίο ανεπιτυχώς προσπάθησα πολλές φορές να μελοποιήσω.. Εκείνο με το μεγάλο Ναι και το μεγάλο Όχι. Αυτήν εδώ. (Ναι, όλη αυτή η εισαγωγή ήταν για αυτό. Σας έχoυν πει το ανέκδοτο με τον ελέφαντα και το σκουλήκι?)
CHE FECHE.... IL GRAN RIFIUTO (Κ. Καβάφης)
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μιά μέρα που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Οχι να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του. Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι, όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει εκείνο τ' όχι -το σωστό- εις όλην την ζωή του...
