Che fece.... Il gran rifiuto. Κ. Π. Καβάφης

Mια και λέγαμε για μελοποιήσεις σe προηγούμενη ανάρτηση, θα πω σήμερα για την μελοποίηση που έκανα στην "Δικαίωση" του Καρυωτάκη, μια ελεγειακή και σαρκαστική περίπτωση αδικαίωτου τραγουδιου... Η μελωδία μου ήρθε ολοκληρωμένη και πλήρης, σαν οδοστρωτήρας... Εντελώς άκοπα κι άμεσα. Τους στίχους μπορείτε να τους ακούσετε μελοποιημένους από την Ηδύλλη Τσαλίκη, ακολουθώντας αυτόν εδώ τον σύνδεσμό. Από μένα όχι!!! Γιατί για την μουσική ακούστε το τραγούδι του Μίλτου Πασχαλίδη "Αγύριστο κεφάλι". Κι εγώ κάπως έτσι άκουσα το τραγούδι "μου" στο ραδιόφωνο. Φαίνεται δηλαδή, πως πριν κυκλοφορήσει ο δίσκος κι είχε παέι ο Πασχαλίδης να παρουσιάσει το υλικό του ζωντανά στον Οδυσσέα Ιωάννου, το άκουσα εγώ, μου έμεινε υποσυνείδητα η μουσική, το "σύνθεσα" ξανά και στο μεταξύ ο δίσκος του Μίλτου είχε κυκλοφορήσει κι, όπως είναι ευκόλως νοητόν, ένοιωσα πολύ μαλάκας...
Πάντως, το χω αυτό. Όταν κλέβω κλέβω, από τους καλύτερους... Μια μέρα, όταν είχαμε πια γυρίσει από φαντάροι κι είχα μείνει για λίγο ανέστιος και με φιλοξενούσαν ο Ηλίας και ο Νάσος, τσίμπησα τον Ηλία ένα απόγευμα να του παίξω ένα ανατριχιαστικό ριφάκι πινκφλοϊδικό που είχα βρεί. Του το παίζω. "Ρε, συ αυτό είναι του Στέλιου", μου λέει... Ομόλογω ότι τα ' χασα και ντραπηκα λίγο. "Εμ, το έχω αλλάξει", του λέω, γιατί θυμήθηκα μεν πως όντως ήταν μια ιδέα του Στέλιου, αλλά όντως νόμιζα ότι το είχα. Αλλά δεν το είχα. Ήταν ακριβώς το ίδιο. Τέλος πάντων, ο Στέλιος είναι φίλος μου, ήταν την εποχή που είχε αρχίσει να δουλεύει και 35 ώρες το 24ωρο (εποχή που ), και, καθώς δεν υπήρχε περίπτωση να αναπτυχθεί το ριφάκι σε τραγουδάκι των Ατάλαντων, βρήκα την ευκαιρία να το χρησιμοποιήσω σαν μουσική υπόκρουση για μια απαγγελία στο αγαπημένο μου ποίημα του Καβάφη, το οποίο ανεπιτυχώς προσπάθησα πολλές φορές να μελοποιήσω.. Εκείνο με το μεγάλο Ναι και το μεγάλο Όχι.
Αυτήν εδώ. (Ναι, όλη αυτή η εισαγωγή ήταν για αυτό. Σας έχoυν πει το ανέκδοτο με τον ελέφαντα και το σκουλήκι?)

CHE FECHE.... IL GRAN RIFIUTO (Κ. Καβάφης)

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μιά μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Οχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ' όχι -το σωστό- εις όλην την ζωή του...