"Η μπαλάντα του χωρισμού". Ένα τραγούδι για όσα "πέρασαν σωστά".

Ο Πασχαλίδης το είχε πει με μια φράση  μιλώντας " για όσα πέρασαν σωστά"... Εγώ είμαι λιγότερο ταλαντούχος και χρειάστηκε να γράψω ολόκληρο τραγούδι για κείνες τις φορές που κοιτάς μετά το παρελθόν σου και έχεις εκείνη τη γλυκόπικρη γεύση, την αδιόρατη μελαγχολία γιατί κάτι που είχε ξεκινήσει με τόση ορμή έχει τελειώσει και την απέραντη και γαλήνια και ανακουφιστική συνειδητοποίηση πως καλά έκανε και τέλειωσε... Οι ρομαντικες ταινίες μας έχουν μπερδέψει λίγο. Μερικές φορές το happy end είναι ο χωρσμός...
Το έναυσμα για να γράψω το τραγούδι ήταν ένα περιστατικό που μου συνέβη μια μέρα που καθάριζα το πατάρι μου... Σ' ένα παλιό κουτί υπήρχαν μέσα αντικείμενα και αναμνηστικά από μια παλιά μου σχέση... Ξέρετε κασσετες με μουσικές επιλογές, καρτούλες από ταξίδια, εισιτήρια συναυλιών, μικροαντικέιμενα με ειδική σημασία, φωτογραφίες, διάφορα που δεν θυμάσαι πια τι συμβολίζουν... Και σκέφτηκα  πως όλα αυτά κάποτε θα΄ήταν σε περίοπτη θέση, πειστήρια ενός έρωτα, πολύτιμα τιμαλφή... Γιατί κάθε έρωτας είναι μια θρησκεία. Έχει τους ιερούς του τόπους και τους ιερούς του χρόνους και τα αντικείμενα λατρείας του... Και τώρα κλεισμένα στο κουτί τους στο πατάρι σαν τις μνήμες εκείνου του  έρωτα, αφοπλισμένες, ασαφείς και ελαφρά εξωραισμένες,  σαν νοτισμένο μπαρούτι,  που γίνονται καπνός στα χέρια σου ...
Κι είναι εκείνη η φράση για τους ξεθυμασμένους θησαυρούς μιας  αγάπης  που έγινε "κουτί σ' ένα πατάρι " που γέννησε το τραγούδι...

Αλλά η ζωή συνεχίζεται... Και φτάνει η φορά που δεν χρειάζεται να μαζεύεις πειστήρια. Γιατί γνωρίζεις πως ΑΥΤΗ  δεν πρόκειται να μπει σε πατάρι...

Η μπαλάντα του χωρισμού

Ξέρω πως έχεις πια χαθεί,

ξέρω, δεν θα γυρίσεις. 

Αλλού πως έχεις ξεχαστεί

κι άλλη ζωή θα ζήσεις. 

Τα ξέρω, φως μου, όλα αυτά

κι άλλα πολλά, τα ξέρω .

Μα σκέφτομαι πως έφυγες 

και πάλι υποφέρω. 

Ήτανε η αγάπη μου 

ένα πλατύ λιβάδι 

που κελαηδούσαν τα πουλιά

απ' το πρωί ως το βράδυ. 

Κι ήρθε ο χρόνος σα φωτιά

κι έκαψε το χορτάρι

και έγινε η αγάπη μου 

κουτι σ' ΄ένα πατάρι. 

Ξέρω πως κι άλλοι πονεσαν.

Ξέρω δεν είμαι ο μόνος. 

Δεν έχω τίποτα να πω!

Αυτός είναι  δικός μους πόνος. 

Φύσηξε  αέρας δυνατα,

γύρισε τη σελίδα. 

κι εμένα σ' αλλη αγκαλιά

σ' αλλη εσένα είδα.