Κι είναι φορές που προκαλούμε την πραγματικότητα (νομίζουμε, βλέπεις, πως είμαστε σε θέση ισχύος) κι αυτή μας το κρατάει μανιάτικο...
Ένα υποδειγματικά "δήθεν" τραγουδάκι, γραμμένο αβίαστα και ά(σ)κοπα, έμπλεο "λαϊκής" σοφίας, τραγουδισμένο από τη ψευδο- "γύφτικη φωνή" μου (έχω δυο - τρεις... )και παιγμένο σαν ροκ ΄ν ρολ. Ένα πανκ -τσιφτετέλι, λοιπόν, συνοδευόμενο από ένα αιχμηρό μα τρυφερά αυτοσαρκαστικό σχόλιο κι ένα βίντεο του ποδαριού... Αυτό!
ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΡΩΤΕΣ
Μην μου ζητάς να εξηγήσω πως φτάσαμε ως εδώ εμείς, να ‘μαι κοντά να σε μισήσω και συ να θέλεις να μην με ξαναδείς.
Άσε, λοιπόν, τα πείσματα κι έλα να βρούμε λύση. Γιατί οι μεγάλοι έρωτες γεννούν μεγάλα μίση.
Είσαι η αγάπη μου η μεγάλη! Μην μου ζητάς να σ’ αγαπάω με ποσοστά! Μην είσαι αγύριστο κεφάλι, αφού το ξέρεις πως τα πράγματα είναι απλά.
'Ολοι αυτοί που κόπτονται για τα σημερινά. Ρέκτες και τσουτσέκια δημοσιογράφοι, λαμόγια πολιτικοί, χοντροί νοικοκυραίοι. Που άφησαν τους πομφόλυγες τους να ξεσπάσουν ενάντια στη προσβολή στα ιερά και στα όσια του έθνους που διατείνοονται πως έγινε. Και κουβέντα δεν έχουν πει τόσο καιρό για τον αργό και βασανιστικό θάνατο της αξιοπρέπειας μας ... Αγνοήστε τους.
Από την άλλη, και καθώς οι παρελάσεις σε κάποιες περιοχές έγιναν μετά την αποχωρηση των επισημων, ίσως θα έπρεπε να συγχαρούμε τους διαδηλωτές για τις υπηρεσίες που προσεφεραν στην μνήμη των νεκρών εκείνων... Γιατί αυτοί πέθαιναν για την ελευθερία τη δικιά μας ως Ελλήνων και ως ανθρώπων και οι διαμαρτυρόμενοι δεν άφησαν να αμαυρωθεί η μνήμη τους με τη συμμετοχή των γραικύλων, καθώς οι σημερινοί επίσημοι (από τον πρωθυπουργό μέχρι τον δήμαρχο της Κάτω Αετοράχης ) είναι εκείνοι που με τις ολιγωρίες τους στην καλύτερη των περιπτώσεων και την προδοσία τους στην χειρότερη υπονόμευσαν την ανεξαρτησία και την εθνική κυριαρχία μας. Δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει... Είμαστε υπό Κατοχή.
Ο Κάρολος Παπούλιας μου είναι εξαιρετικά συμπαθης ως άνθρωπος (για πολιτικός εννοείται). Αλλά δεν θα γίνει ποτέ ο Πρόεδρος που ήταν ο Στεφανόπουλος. Γιατί εκείνος εύρισκε τρόπο να ξεπερνάει το πρωτόκολλο και να παίρνει θέση, όταν χρειαζόταν. Ο Παπούλιας τό μόνο που κάνει είναι να παίρνει ένα ύφος τεθλιμμένου συγγενή, καθώς του διεκτραγωδούν τα δεινά που υποκρύπτονται στις παραγγελιες που έχουν λάβει οι μαριονέττες που διοικούν τη χώρα αυτή τη στιγμή. (Και μη μου πει κανείς ότι είναι εκλεγμένοι... His master voice είναι και στην περιπτωσή μας αφέντης δεν είναι ο "κυρίαρχος λαός"). Έχει πραγματικά δώσει μεστό νόημα στη φράση "εγώ απλά προεδρεύω". Ο σιωπών δοκεί συναινείν, Κάρολε. Πως αντέχεις, αλήθεια, εσύ που δεκαπέντε χρόνών πολεμούσες τους Ναζί, να βλέπεις τα εγγόνια τους να "εκτελούν" και πάλι τα δικά σου;
Στη Ρόδο, όπως και σε πολλές πόλεις σε ολόκληρη την Ελλάδα, η παρέλαση ματαιώθηκε από τις διαμαρτυρίες συγκεντρωμένων. Δε ήμουν ένας από αυτούς (αν και τους ζηλεύω λίγο) για λόγους συνέπειας. Αφού δεν παρευρίσκομαι ποτέ στις παρελάσεις (δες παρακάτω) θεώρησα πως ούτε τώρα έπρεπε να κατέβω. Τους ξέρω όμως.(Όχι, κυρ εισαγγελλέα, δεν εννοώ ότι ξέρω το όνομα τους.) Είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι που συναντώ αγχωμένους και σκεφτικούς στους δρόμους, που ψωνίζουμε από τα ίδια μαγαζιά, που ανταλλάσουμε "γαλλικά" για τη μή τήρηση της προτεραιότητας, που μοιραζόμαστε τις ίδιες τάξεις, που..., που..., που.... Τους ξέρω. Και σ' αλλη πόλη να ήμουν πάλι θα τους ήξερα. Είναι γνωστοί. Και ξέρουν κι οι ίδιοι ο ένας τον άλλον. Άρα κατάλαβαν και πόσο πιάνουν τα παραμύθια περί "γνωστών - αγνώστων". Δεν πιάνουν μία... Το μάθανε για τώρα, το κατάλαβαν για πριν.
Εγώ τις παρελάσεις δεν τις γουστάρω. Δεν έχω παρελάσει ποτέ ούτε μαθητής (και τότε πέφταν αποβολές ), ούτε φαντάρος. Υπήρξα πάντα εραστής της φαντασίας, του τυχαίου,της διαφορετικότητας , της εντροπίας, της δημιουργικότητας, της εξαίρεσης και εγγενώς εχθρός της ομοιομορφίας. Πραγματικά δεν ξέρω τη χρησιμότητα τους. Ποια σχέση έχουν με τις εθνικές επετείους? Η χώρα απελευθερώθηκε με κλεφτοπόλεμο, γιουρούσια και ταμπούρια. Και πως είναι δυνατόν να αποδίδεις τιμή σε ανθρώπους που έδωσαν το αίμα τους για νικήσουν το φασισμό και τον ναζισμό, διοργανώνοντας events που έλκουν την καταγωγή τους στη φιλοσοφία και την πρακτική τέτοιων ιδεολογίων; Τις μαθητικές παρελάσεις τις θεωρώ απαράδεκτες. Εννιά στους δέκα μαθητές τις γουστάρουν τρελά, γιατί γλυτώνουν τα μαθήματα και οι γονέις τους για να επιδειχθούν στη γειτονιά. Εμάς, ως κοινωνία, ο σκοπός μας δεν είναι μόνο η ευαρέσκεια των μαθητών (μήπως να τους ρωτήσουμε και αν θέλουν κάνουν μάθημα? :P)και ποιος νοιάζεται για την ψωροπερηφάνεια των κηδεμόνων τους. Το ερώτημα που τίθεται ειναι το εξής: Θέλουμε το σχολείο μας να βγάζει ρομποτάκια ή ανθρώπους με κρίση?
Κάποτε, την ώρα που το μισό μου τμήμα έκανε πρόβα για την παρέλαση στο προαύλιο, εγώ έκανα μια ωραιότατη κουβέντα με τους υπόλοιπους με θέμα γιάτι η επάνασταση του 1770 δεν ηταν δυνατό να πετύχει, αλλά χωρίς αυτή δεν θα πετύχαινε αυτή του 1821... Το θεωρώ εύσημο στην διδασκαλική μου πορεία...
Και μια και πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, ας ξαναπώ τα κάλαντα!!!
Η κωμικοτραγική ιστορία ενός ζευγαριού που φοβήθηκε την εκπλήρωση του έρωτα του (κι ίσως να 'ταν αυτό happy end θα μπορούσε να συμπλήρωνε κάποιος κυνικός)...
Γραμμένη από τον Γερμανό ρομαντικό ποιητή Χάινριχ Χάινε...
Μεταφρασμένη από τον Κώστα Καρυωτάκη (μανούλα σε "Ελεγείες και σάτιρες")
Kαι μελοποιημένο από μένα ως βαλσάκι...
Δυστυχώς, τραγουδισμένο μόνο από μένα, καθότι στο ντουέτο μου με την Πέπη απο τους "Ατάλαντους" υπάρχουν τεχνικά προβλήματα. (Πάλιωσε η κασσετα πριν προλάβω να τα ψηφιοποιήσω... Πως το λένε οι "Ενδελέχεια"? "Σαν κι αυτά μες τις κασσέτες που χουν λιώσει..." )
Τα αποσπάσματα που συνοδεύουν το βίντεο προέρχονται από την καταπληκτική ταινία του Μ. Σκορσέζε "The age of innocence" που έχει παρόμοιο θέμα...
Sie liebten Sich beide... (Αγάπησαν ή εμισηθήκαν )
Αγάπαν ο ένας τον άλλονε
μα δίχως γι' αυτό να μιλήσουν
Με μίσος αλλάζανε βλέμματα,
κι από έρωτα θέλαν να σβήσουν.
Εχώρισαν έπειτα, φύγανε
μες στ' όνειρο μόνο ειδώθηκαν.
Πεθάνανε πια και δεν έμαθαν:
εμίσησαν, ή αγαπηθήκαν;
(Το Μπατσιστάν είναι μια χώρα σε μια παράλληλη πραγματικότητα την οποία φαντασιώνονται οι μπάτσοι και στην οποία υποτίθεται ότι είναι σοβαροί άνθρωποι που δεν τους σιχαίνεται κανένας ούτε τους θεωρεί έγκριτα μέλη της οικογένειας των χοιροειδών)
Στο Μπατσιστάν λοιπόν τις προάλλες, τα καμάρια μας, μετά την "επίθεση του γιγαντιαίου μουσακά", διέπρεψαν και πάλι και υπέταξαν ...το γιγαντιαίο πανό. Το τεράστιο αυτό πανό το είχαν ανεβάσει οι παλιοοπαδοί του παλιοπαναθηναικού την Κυριακή και έλεγε διάφορα κακά πράγματα για τα καμάρια μας, τους πολιτικούληδες μας που μας αγαπάν και θέλουν το καλό μας. Του στησαν λοιπόν καρτέρι τα άλλα καμάρια μας οι μπάτσοι και το τσακώσαν, πείθοντας με την στέρεα (γκλομπ και τέτοια) επιχειρηματολογία τους κάποιους παραπλανημένους που δεν είχαν καταλάβει οι άμοιροι το αστυνομικό έπος που διεξάγονταν. Μπορείτε να κοιμάστε ήσυχοι. Οι Αη Γιώργηδες μας το καναν το θάυμα τους. Πανό καπούτ...
Εγώ πάλι δεν είμαι από το Μπατσιστάν... Και δεν γουστάρω τις λογοκρισίες... και μόνο και μόνο για αυτό αναδημοσιεύω εδώ το επίμαχο πανό...
(κι επειδή πλησιάζουν τα χριστούγεννα, ακου τι μου ρθε τώρα... Να πω τα κάλαντα!!!!)
Από την μια μεριά έχουμε την μεγαλύτερη ευκολία που είχα πάντα με τους λαικούς δρόμους και τη λαική μουσική. Δώσε μου την κιθάρα, βάλε με να παίξω μια κλίμακα κι εννιά φορές στις δέκα θα παίξω κανα ταξίμι σε κάποιο λαϊκό δρόμο... Είναι να απορεί κανείς που, όταν πρωτοέπιασα κιθάρα στα χέρια μου κι αυτοσχεδίασα κάτι, ήταν στην κλίμακα χιτζάζ -στην οποία, μεταξύ άλλων, έχουν γραφεί τραγούδια όπως ο Αμάραντος και το "Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι"- καθώς και που συχνά στα τραγούδια μου της εποχής, έβαζα πινελιές από την κλίμακα ουσάκ, που μοιαζει με το μινόρε, ('Ολα σε θυμίζουν)... Κι ειναι να απορείς, γιατί εγώ εγκύκλιο μουσική παιδεία δεν έχω καθόλου κι εκείνη την εποχή είχα λιώσει τον Κοέν, τον Κέηβ (και ειδικά την pure punk περίοδο Birthday party και την μπρεχτοπερετική πρώτη των "Bad Peeds") και τους Bauhaus, και το πιο λαϊκό που άκουγα ήταν οι Nirvana, που ήταν στα ντουζένια τους... Ίσως να φταίει που, όταν ήμουν μικρός (δυστυχώς δεν είχα πέσει στην μαρμίτα με το φίλτρο αλλά ), είχα ένα ραδιόφωνο που έπιανε μόνο στα μακρά κι άκουγα μόνο "Ραδιοφωνικό σταθμό Πατρών και Νοτιοδυτικής Ελλάδας"... ) Από την άλλη πλευρά, έχουμε την τάση τη δική μου "μην πετάξεις τίποτα"... Πάντα προσπαθούσα από κάθε τι ημιτελές να φτιάξω ένα σύνολο... 'Ισως λειψό ή ανάξιο λόγου, αλλά σύνολο... Μάλλον είχα ανεπτυγμένο το κίνητρο επίτευξης...
Σε αυτά τα δυο χαρακτηριστικά μου, προσθέτουμε κάποιους στίχους που είχε γράψει ο Ηλίας στα γρήγορα λίγο μετά από τους στίχους για τα πρώτα μας τραγούδια "Χειμερία Νάρκη" και "Ficcle Assurance" που ήταν δικοί του, κι επειδή δεν του άρεσαν τους παράτησε στο σπίτι μου...
Τους τσίμπησα εγώ, πρόσθεσα για ρεφρέν κι ένα τετράστιχο που είχα γράψει σε ανύποπτο χρόνο με τίτλο " Σκυλάδικο" και τσάκα τσούκα μπάμ έφτιαξα ένα "Δήθεν" ψευτοτσιφτετέλι με τίτλο "Μ' αρνήθηκες"...
Πρέπει να πω(χαριτολογώντας) ότι δεν έτυχε της καλύτερης υποδοχής από τους υπόλοιπους, καθότι αποτελούσε μια μουσική εκτροπή- ήμασταν ροκ μπάντα με μπαλανταδόρικη χροιά. Το αντιμετώπισαν σαν μια εκδήλωση της εκκεντρικότητας μου (Ναι, ήμουν αυτός που ειχε αναλάβει το ρόλο του "τρελού εφευρέτη" και ο μεγαλύτερος - κι ολοένα και συχνότερα πραγματοποιούμενος- εφιάλτης του Στέλιου ήταν ότι ξαφνικά εκεί που φτιάχναμε κάτι θα άρχιζα τα ρεμπέτικα). Για μένα ήταν απλά κάτι που έκανα για πλάκα... Αλλά φάνηκε τελικά εξαιρετικά αποκαλύπτικό για τη δική μου φύση. Ήταν το πρώτο μου λαϊκότροπο τραγούδι. Θα ακολουθούσαν κι άλλα..
"Καλά κοιμήσου εσύ", ήταν ο τίτλος της ανάρτησης μου της σχετικής με το ψευδεπίγραφο (αρνούμαι πλέον να το αποκαλέσω με οποιοδήποτε άλλο τρόπο) ελληνικό κομμουνιστικό κόμμα. Κι έσπευσαν οι μπαγάσες μέσα σε μια βδομάδα σχεδόν να με αποστομώσουν. "Καλά κοιμάμαι εγω" θα έπρεπε να γράφω... Γιατί καλά κοιμόμουν... Η προδοσία της Αριστεράς στην Ελλάδα ολοκληρώθηκε. Το Κ.Κ.Ε. είναι ανάχωμα του συντηρητισμού και με τη βούλα... Χάρηκα και γω που διάβασα ότι για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια θα πάρει μέρος και το Π.Α.Μ.Ε. μέρος στην κοινή πορεία όλων... Ομολογώ, πως ο δαίμων της αμφιβολίας σάλεψε λιγάκι μέσα μου, -καλά ,πως τό 'παθαν?" - μα είπα να το δώ αισιόδοξα και του 'κοψα το βήχα... Το βράδυ ο δαίμονας ξανάβηχε σα φυματικός και γώ δεν ήξερα που να κρυφτώ... Ντράπηκα για λογαριασμό τους... Ντράπηκα και για μένα... Για μένα, που θα με νομίζουνε ίδιο μ' αυτούς.... Και για κείνους, για το που κατάντησαν... (Αυτών δεν ίδρωσε το αυτί τους... ) Κάποτε τους σκοτώνανε οι παρακρατικοί, τώρα είναι οι ίδιοι παρακρατικοί. Γιατί πως άλλιως μπορεί κανείς να ερμηνεύσει την χείρα βοηθείας που προσέφεραν στα Μ.Α.Τ. , δρώντας σα δούρειος ίππός τους, διασπώντας την πορεία των διαδηλωτών, ζητώντας ταυτότητα από όσους πλησίαζαν, τάχα περιφρουρώντας την πορεία μα ουσιαστικά φρουρώντας αυτούς που υποτίθεται ότι είναι ο ταξικός τους εχθρος τύποις, μα στην πραγματικότητα ο πάροχος της παχυλής επιδότησης, ωστέ να δρούν σαν λιμενοβραχίονας ανάσχεσης της λαικής οργής, σαν placebo επανάστασης για αφελείς ...Παλιά οι μεγαλοκτηματίες διάλεγαν κάποιους από τους σκλάβους τους και τους έκαναν επιστάτες και αντιπροσώπους καταπιεστές των υπολοίπων ... Να ο ρόλος του Κ.Κ.Ε. σήμερα...
Μπορεί να λέω ότι από μικρός είχα την πετριά να γράφω, αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Έχω πολλές πετριές που αδρανουν... Μιλάμε, θα φτάναν για πολλές μάντρες.. Αυτό που ενεργοποίησε την πετριά μου να φτιάχνω τραγούδια ήταν που ανακάλυψα πως μου ήταν πιο εύκολο να φτιάχνω δικά μου, παρά να μαθαίνω των άλλων...
Με κάποια τραγούδια όμως ανέπτυξα μια ιδιαίτερη σχέση, τόσο που μου επέτρεψαν να τα "πειράξω"...
Ένα από αυτά ήταν η "Φανή" του Βασίλη Καζούλη (πράγμα περίεργο, γιατί δεν μου πολυαρέσει σα τραγούδι. Από την άλλη, ίσως γι΄αυτό.)
Λίγο πριν το τέλος της ενεργής παρουσίας των Ατάλαντων (τρέμετε, έχουμε αναστείλει τη δράση μας, μα δεν έχουμε διαλυθεί...) ο Στέλιος μου έκανε την τιμή να μου παραχωρήσει κάποιους τρυφερούς στίχους που είχε γράψει, με θέμα έναν τύπο κλεισμένο στο δωμάτιο του, που λαχταρά να σπάσει την ρουτίνα στην οποία έχει αυτοκαταδικαστεί, δραπετεύοντας στο αντικρυνό παράθυρο και βλέποντας τη ζωή του αποστασιοποιημένα. Σαν σε ταινία...
Προσσπάθησα το αποτέλεσμα, αν όχι να του αρέσει, τουλάχιστον να μην τον δυσαρεστήσει, αλλά ποτέ δεν ξέρεις... Ο Στέλιος είναι χρυσό παιδί. Κανέναν δεν θέλει να κακοκαρδίσει ...
ΕΠΙΛΟΓΗ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΩΝ
Μεταμόρφωση , Μάρτιος 2001
Μια γωνιά μες το σπίτι μ’ αγκαλιάζει.
Ζεστή δεν είναι, μα ούτε αυτό δεν με πειράζει.
Ποτέ δεν ζήτησε να μάθει το όνομα μου,
μόνο να στέκεται σα σύντροφος κοντά μου.
Τι βρίσκεται για μένα εκεί έξω;
Ποιος θα μου πει αν πρέπει να επιλέξω
το φάντασμα που λιώνει το κορμί μου
ή τα φαντάσματα που χόρευαν μαζί μου;
Σ’ ένα παράθυρο απέναντι μιλάω.
Από τα μάτια του να μάθω να κοιτάω.
Όμως φοβάμαι στο πλευρό του να καθίσω
και τη ζωή μου σε ένα κάδρο να αντικρίσω
Με αφορμή την επίσκεψη της Αλέκας στο νησί θυμήθηκα, υποθέτω, μια πρόσφατη είδηση. Αποκατέστησε πολιτικά, λέει, ελληνικό κομμουνιστικό κόμμα τον Άρη Βελουχιώτη που αντέδρασε στην Συμφωνία της Βάρκιζας, διότι απεδείχθη το ορθόν της εκτιμήσης του και ότι είχε δίκιο τελικά να ενίσταται. ( Καθότι ουσιαστικά η Συμφωνία της Βάρκιζας αφόπλισε το Ε.Α.Μ., που αντιστάθηκε στους Γερμανούς, και άφησε τα μέλη του έρμαια στην τρομοκρατία των γερμανοτσολιάδων και των πάσης φύσης υπηρετών των Γερμανών και -τώρα - Βρεττανών. Έτσι, οι εμβαπτισμένοι σε εθνική κολυμβήθρα προδότες εξώθησαν στον βουνό τους μαχητές του λαού, ξεκίνησαν τον Εμφύλιο και με αμερικανική βοήθεια και σοβιετική απουσία βοήθειας (κυρία Αλέκα μας ) τους σκότωσαν ή τους εκπάτρισαν και, παράλληλα, φόρεσαν ένα "γύψινο" στεφάνι στην Ελλάδα που την ταλαιπώρησε τουλάχιστον μέχρι το 1974.) Όλα αυτά που είδε ο Άρης, λοιπόν, το Κ.Κ.Ε. δεν τα είδε και τον αποκήρυξε τότε, με αποτέλεσμα ο Άρης να είναι από τα πρώτα θύματα του Εμφυλίου, πρό Εμφυλίου...
Μέχρι εδώ καλά πάει η είδηση. Μπορείς να το δεις νηφάλια το πράγμα και να πεις μπράβο στο Κόμμα που παραδέχτηκε το λάθος του και αποκατέστησε την αλήθεια. Μπορείς να το δεις σαρκάστικα και να δώσεις ειρωνικά συγχαρητήρια στο Κόμμα που αναγνώρισε το προφανές μόλις 60 χρόνια μετά ... (Μη γελάτε. Το Βατικανό, ας πούμε, πρόσφατα αναγνώρισε ότι ο Γαλιλαίος είχε δίκιο και ότι η Γή είναι επίπεδη.... 'Οσο να 'ναι, οι δίκοι μας είναι ταχύτεροι... ). Μπορείς να το δεις αδιάφορα, να πεις "περσινά ξινά σταφύλια" και να πας παρακάτω. Μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις και μέχρι εδώ καλά είναι η είδηση...
Παρακάτω αρχίζουν τα ωραία. Δεν τον αποκατέστησε κομματικά όμως, λέει. Γιατί τόλμησε να αντιταχθεί στην επίσημη γραμμή του κόμματος ... Το αντιλαμβάνεσθε. Είχε δίκιο, το ξέρουν και το αναγνωρίζουν, έστω και ετεροχρονισμένα, ότι είχε δίκιο και του το κρατούν μανιάτικο αυτοί που είχαν άδικο... Δεν είναι καταπληκτικοί; (Θα μου πεις ότι οι άνθρωποι ακόμα θεωρούν τον Στάλιν σοσιαλιστικό ήρωα και όχι νεκροθάφτη του κομμουνισμού...).
"Έ, ωράια", θα μου πει κάποιος, "δεν τον αποκατέστησαν κομματικά και κλαίει ο Άρης με μαύρο δάκρυ, χέστηκε κι η φοράδα στο Γενί Τζαμί !" Έλα όμως που δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα... Γιατί αυτό είναι ενδεικτικό της -διαχρονικά και συγχρονικά- αδερφοφάδικης στάσης του Κ.Κ.Ε.. Που πολεμάει λυσσασμένα άλλες αριστερες κινήσες, τάσεις, κόμματα, προτάσεις, μόνο και μόνο γιατί δεν έχουν το Κόμμα να τους καθοδηγεί πολύτιμός αρχηγός και προστάτης τους... Είναι κι αυτή μια στάσις. Νοιώθεται!!! Όπως και να διοργανώνουν ξέχωρες και ανταγωνιστικές πορείες κι εκδηλώσεις ... (Έχω ζήσει και αυτό το συγκλονιστικό. Πορεία μαθητών, καθηγητών, φοιτητων, εργατών, συνδικαλιστών, κομμάτων κλπ, γιγαντιαία σε μέγεθος και εκκινούσα από το Πεδίο του Άρεως, συναντιέται με συγκέντρωση του Π.Α.Μ.Ε. στην Ομόνοια. Γίνονται διαβουλεύσεις να ανέβουμε όλοι μαζι στο Σύνταγμα οι οποίες, βέβαια, αποτυγχάνουν μετά την απαίτηση του Π.Α.Μ.Ε. να προσχωρήσουμε- οι 200.000- στην πορεία του - των 10.000, οι αριθμοί σχετικοί. Πως το λέγαν οι αγγλικές εφημερίδες? "Ομίχλη στη Μάγχη. Η Ευρώπη αποκλεισμένη"). Όπως και να συνεργάζεται, τάχα μου περιφρουρώντας, με τα Μ.Α.Τ., εναντίον συντρόφων άλλων αριστερών (η μή) παρατάξεων... Μ.Α.Τ., Χρυσαυγίτες και Κ.Κ.Ε. αγκαλίτσα... Γκλομπ, λοστοί και καδρόνια (γιατί είμαστε κι εργατικό κόμμα κι ήρθαμε με τα σύνεργα της δουλειάς μας). Αυτή είναι η στάση του Κ.Κ.Ε. . Η πειθήνια και σιδηρα πειθαρχία στο Κόμμα. Το Κόμμα που θεοποιείται και μαζί του κι ο ηγέτης .Και σκατά να φάει ο Μάρξ που έλεγε ότι "η θρησκεία είναι το όπιο του λαού"! Φαντάζομαι, εννοούσε, Αλέκα, και ό,τι παίρνει τη θέση της. Τι λές, κι εσύ? Που είναι, ρε παιδιά, αλήθεια ο Κωστόπουλος? Μια μικρή διαφωνία πριν δεκαπέντε χρόνια είχε ο άνθρωπος και έκτοτε δεν ξανάκουσα γι' αυτόν! (Όχι ότι τα καμάρια μας είναι οι μοναδικοί!!! Θυμάστε τι πάθανε οι Ισπανοί Αναρχικοί...).
Κι αυτό που μου τη δίνει περισσότερο - ξύπνα Αλέκα- είναι που κάθομαι κι ασχολούμαι με αυτά κι όχι με εκείνα που θέλω να πω στ' αλήθεια. Ξύπνα, Αλέκα! Η μάχη που γίνεται δεν είναι για να ηγεμονεύσει το Κ.Κ.Ε στο χώρο της Αριστεράς!!! Ξύπνα, καλή μου! Η μάχη είναι για να ηγεμονεύσει στην κοινωνία η Αριστερά, ως ένας διαρκής και αδιάλειπτος ανθρωπισμός, ως μια διαρκής ευαισθησία, ενάντια στην καταιγίδα της βαρβαρότητας και του ολοκληρωτισμού που έρχεται...
Ξύπνα, σου λέω! Έχει φτάσει, και πάλι, ο καιρός για τη σύμπηξη καινούριων Λαϊκών Μετώπων. Με όλους. Αναρχικούς, κομμουνιστές, οικολόγους, τροτσκιστες, σοσιαλιστές, μη απατεώνες πασόκους (πασοκτζήδες μάλλον, οι πασόκοι είναι εξ ορισμού απατεώνες) ακόμα και πολιτικά φιλελεύθερους δεξιούς...
Βγάλτα τα κόκκινα γυαλιά, Αλέκα!( Δεν είσαι κι ο Κραουνάκης...) Σουρούπωσε και τα τριξίματα που ακούς είναι η νέα "νύχτα των κρυστάλων" που πλησιάζει... Και τα κρύσταλα είμαστε (και τούτη τη φορά ) εμείς.
ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΖΩΑ ΚΑΙ… ΦΥΤΑ
Από τα υπόλοιπα ζώα, δεσπόζουσα θέση και λόγω όγκου και διάρκειας στην μεταξύ μας συμβίωση ήταν ο Κλουκ, η μούλα μας. Την είχε αγοράσει πουλαράκι ο πατέρας μου από το πανηγύρι του Νησιού, της Μεσσήνης δηλαδή, το 1965 και πέθανε το 1996 στο Ξεχώρι. Δεν ήταν ιδιαίτερα μεγαλόσωμη και ήταν μάλλον παχουλή. Ήταν πολύ ήμερη και φιλική. Είχε ψύχωση με τις φοράδες κι, όταν το έσκαγε, ξέραμε που θα την βρούμε. Ήταν τυχερή, γιατί από το 1980 και μετά που πήραμε το αυτοκίνητο δεν χρησιμοποιήθηκε ως υποζύγιο, αλλά είχε ρόλο περισσότερο κατοικίδιου. Ένιωσα ιδιαίτερα ευτυχής όταν έμαθα ότι γλίτωσε από την φωτιά του 1988.
Η Ολυμπία την είχε μάθει να απαντάει σε ένα συγκεκριμένο σφύριγμα. Ήταν αγαπησιάρα πολύ. Παρόλο που μερικές φορές της είχα φερθεί λίγο άσχημα, γιατί μου είχαν φορτώσει να την πηγαίνω να πιει νερό και να την δένω να βοσκήσει σε διάφορα μέρη, κι εγώ βαριόμουνα και έβγαζα πάνω της τα νεύρα μου, πότε δεν αρνήθηκε να χώσει τη κεφάλα της πάνω στο στήθος μου και να την χαϊδέψει ή να τη χαϊδέψω.
Οι απολαύσεις της ήτανε να κυλιέται, αν έβρισκε κάπου άμμο, πράγμα που σήμαινε ότι έπρεπε να προσέχεις ιδιαίτερα, όταν ήταν σαμαρωμένη και φορτωμένη… Και η πραγματική της απόλαυση ήταν, όταν την βούρτσιζες. Επίσης, πάντα σε κοιτούσε με τα μεγάλα μάτια της γεμάτα ευγνωμοσύνη, όταν την καθάριζες από τις αλογόμυγες… Ήταν κάτι μεγάλες πράσινες αλογόμυγες και τα καλοκαίρια την απομυζούσαν κανονικά… Τις χτυπούσα και τις σκότωνα πάνω της, την ώρα που την τσιμπούσαν, και τα χέρια μου γέμιζαν αίμα. Ποτέ δεν τρόμαξε, ήξερε πολύ καλά τι έκανα και άλλαζε και την στάση του σώματος τη να με διευκολύνει. Κι όταν τελείωνα και της χάιδευα τα’ αυτιά, έχωνε το κεφάλι της κάτω από τον ώμο μου και τριβότανε επάνω μου για να με ευχαριστήσει.
Κι ήταν και λίγο φοβητσιάρα, σαν μικρή κυρία που ήτανε. Στις 20 Ιούλη γίνεται στην κορυφή του Ταϋγέτου το πανηγύρι του προφήτη Ηλία. Παλιότερα που δεν υπήρχαν πολλά αυτοκίνητα ή δρόμοι και υπήρχαν πολλά μουλάρια, οι πανηγυρίζοντες προσκυνητές τα φόρτωναν, τα καβαλούσαν κιόλας μερικοί και ανέβαιναν. Όταν έφταναν στη κορυφή, τα ξεφόρτωναν και τα άφηναν ελεύθερα στα Λακώματα, ένα οροπέδιο λίγο παρακάτω, να βοσκήσουν… Όταν τελείωνε το πανηγύρι, τα μάζευαν, τα φόρτωναν και έφευγαν. Έτσι έκαναν όλα τα μουλάρια από την αρχή του κόσμου… Εκτός από τη δική μας την κυρά, η οποία επ’ ουδενί δεν σκεφτότανε να πάει να βοσκήσει στους ορεινούς εκείνους λειμώνες… Έμενε μαζί με τους δικούς μου στη κορφή επί τρεις μέρες χωρίς φαί… Κι ως τα μέσα της δεκαετίας του ’80, ανεβαίνοντας ο αδαής περιπατητής στη κορυφή του Ταϋγέτου μπορούσε να δει να πανηγυρίζουν μαζί καμιά 700αριά άνθρωποι κι ένα μουλάρι. Η κοντέσα μας, ο Κλουκ.
Όταν ήμουνα μικρός μου λένε ότι είχα πιάσει φιλίες με μια κότα την οποία έπαιρνα στους ώμους μου και της τραγουδούσα " κότα, κοταρούλα μου και ψυχή, ψυχούλα μου". Τραγουδιάρης και αγαπησιάρης από μικρός…
Θυμάμαι ότι είχα μια ιδιαίτερη συμπάθεια σε μια γίδα που το όνομα της κυμαινόταν, ανάλογα με την θέση της στο κοπάδι, σε Μικρή, Μεγάλη και Μεσαία. Το αγαπημένο μου, ωστόσο, μηρυκαστικό ήταν μια γίδα που την είχαμε μεγαλώσει με το μπουκάλι και την ονόμασα Μέλπω. Αυτή ψόφησε ξαφνικά από κάτι που έφαγε και θυμάμαι που αισθάνθηκα τη γεύση του ανόσιου στο στόμα , όταν άκουσα τον Σωτήρη να λέει "κρίμα που δεν το είδατε νωρίτερα να τη σφάζατε!".
Το πιο extreme ζώο που είχαμε ήταν ο Ηρακλής ένα σκαντζόχοιρος που γλιτώσαμε από πάτημα αυτοκινήτου στο Λεφτίνι. Τον πήραμε μαζί μας και τον βάλαμε σε ένα ποτιστήρι στον κήπο. Το χειμώνα έπεσε σε χειμέρια νάρκη από την οποία δεν ξύπνησε την άνοιξη.
Τέλος, δεν θα έπρεπε να παραλείψω μια χελώνα που ερχότανε κάθε χρόνο στην αυλή του σπιτιού μου στο Γαλάτσι. Η συχνότητα και η συνέπεια της ήταν τέτοια που κάθε χρόνο που την έβλεπα αισθανόμουνα ότι έβλεπα κάποιο γνωστό που είχαμε ραντεβού ή ότι όλα πάνε καλά, ο ρυθμός του κοσμου δεν ξεκουρδίστηκε.
Mε τα φυτά δεν είχα κάποια πολύ προσωπική σχέση. Ξεχώριζε μόνο το Δεντρό, η βελανιδιά
που είχαμε σε ένα χωράφι μας, το οποίο το έβλεπα σαν ένα είδος στοιχείου του σπιτιού ή ένα είδος συμβόλου. Χαιρόμουνα που ήταν το πιο ψηλό στη περιοχή και στενοχωρήθηκα που κάποτε το τσάκισε ο αέρας.
Καμαρώνω και μια αγριοτριανταφυλλιά που φύτεψε η μάνα μου και την άνοιξη θεριεύει και ξεχύνεται στο δρόμο, γεμάτη τριαντάφυλλα…
Και τελευταία, καμαρώνω τη Σούλα, έναν Πόθο που μας έφερε ο Πάνος και η Ελένη την
πρώτη φορά που ήρθαν σπίτι μας. Την προσέχω που μεγαλώνει και τη χαίρομαι που αυτή τη στιγμή έχει ξεπεράσει το κουρτινόξυλο. Υποθέτω ότι, καθώς αγαπάω πολύ τα γατιά για να εξαναγκάσω κάποιο να ζήσει μέσα σε ένα διαμέρισμα, η Σούλα είναι το κατοικίδιο μου.
