"Μ' αρνήθηκες" - Ένα "δήθεν" σκυλάδικο

Από την μια μεριά έχουμε την μεγαλύτερη ευκολία που είχα πάντα με τους λαικούς δρόμους και τη λαική μουσική. Δώσε μου την κιθάρα, βάλε με να παίξω μια κλίμακα κι εννιά φορές στις δέκα θα παίξω κανα ταξίμι σε κάποιο λαϊκό δρόμο... Είναι να απορεί κανείς που, όταν πρωτοέπιασα κιθάρα στα χέρια μου κι αυτοσχεδίασα κάτι, ήταν στην κλίμακα χιτζάζ -στην οποία, μεταξύ άλλων, έχουν γραφεί τραγούδια όπως ο Αμάραντος και το "Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι"- καθώς και που συχνά στα τραγούδια μου της εποχής, έβαζα πινελιές από την κλίμακα ουσάκ, που μοιαζει με το μινόρε, ('Ολα σε θυμίζουν)... Κι ειναι να απορείς, γιατί εγώ εγκύκλιο μουσική παιδεία δεν έχω καθόλου κι εκείνη την εποχή είχα λιώσει τον Κοέν, τον Κέηβ (και ειδικά την pure punk περίοδο Birthday party και την μπρεχτοπερετική πρώτη των "Bad Peeds") και τους Bauhaus, και το πιο λαϊκό που άκουγα ήταν οι Nirvana, που ήταν στα ντουζένια τους... Ίσως να φταίει που, όταν ήμουν μικρός (δυστυχώς δεν είχα πέσει στην μαρμίτα με το φίλτρο αλλά ), είχα ένα ραδιόφωνο που έπιανε μόνο στα μακρά κι άκουγα μόνο "Ραδιοφωνικό σταθμό Πατρών και Νοτιοδυτικής Ελλάδας"... )
Από την άλλη πλευρά, έχουμε την τάση τη δική μου "μην πετάξεις τίποτα"... Πάντα προσπαθούσα από κάθε τι ημιτελές να φτιάξω ένα σύνολο... 'Ισως λειψό ή ανάξιο λόγου, αλλά σύνολο... Μάλλον είχα ανεπτυγμένο το κίνητρο επίτευξης...

Σε αυτά τα δυο χαρακτηριστικά μου, προσθέτουμε κάποιους στίχους που είχε γράψει ο Ηλίας στα γρήγορα λίγο μετά από τους στίχους για τα πρώτα μας τραγούδια "Χειμερία Νάρκη" και "Ficcle Assurance" που ήταν δικοί του, κι επειδή δεν του άρεσαν τους παράτησε στο σπίτι μου...

Τους τσίμπησα εγώ, πρόσθεσα για ρεφρέν κι ένα τετράστιχο που είχα γράψει σε ανύποπτο χρόνο με τίτλο " Σκυλάδικο" και τσάκα τσούκα μπάμ έφτιαξα ένα "Δήθεν" ψευτοτσιφτετέλι με τίτλο "Μ' αρνήθηκες"...

Πρέπει να πω(χαριτολογώντας) ότι δεν έτυχε της καλύτερης υποδοχής από τους υπόλοιπους, καθότι αποτελούσε μια μουσική εκτροπή- ήμασταν ροκ μπάντα με μπαλανταδόρικη χροιά. Το αντιμετώπισαν σαν μια εκδήλωση της εκκεντρικότητας μου (Ναι, ήμουν αυτός που ειχε αναλάβει το ρόλο του "τρελού εφευρέτη" και ο μεγαλύτερος - κι ολοένα και συχνότερα πραγματοποιούμενος- εφιάλτης του Στέλιου ήταν ότι ξαφνικά εκεί που φτιάχναμε κάτι θα άρχιζα τα ρεμπέτικα). Για μένα ήταν απλά κάτι που έκανα για πλάκα... Αλλά φάνηκε τελικά εξαιρετικά αποκαλύπτικό για τη δική μου φύση. Ήταν το πρώτο μου λαϊκότροπο τραγούδι. Θα ακολουθούσαν κι άλλα..