Υποκριτές (και άλλες σκόρπιες σκέψεις με αφορμή τα σημερινά γεγονότα)

'Ολοι αυτοί που κόπτονται για τα σημερινά. Ρέκτες και τσουτσέκια δημοσιογράφοι, λαμόγια πολιτικοί, χοντροί νοικοκυραίοι. Που άφησαν τους πομφόλυγες τους να ξεσπάσουν ενάντια στη προσβολή στα ιερά και στα όσια του έθνους που διατείνοονται πως έγινε. Και κουβέντα δεν έχουν πει τόσο καιρό για τον αργό και βασανιστικό θάνατο της αξιοπρέπειας μας ... Αγνοήστε τους.

Από την άλλη, και καθώς οι παρελάσεις σε κάποιες περιοχές έγιναν μετά την αποχωρηση των επισημων, ίσως θα έπρεπε να συγχαρούμε τους διαδηλωτές για τις υπηρεσίες που προσεφεραν στην μνήμη των νεκρών εκείνων... Γιατί αυτοί πέθαιναν για την ελευθερία τη δικιά μας ως Ελλήνων και ως ανθρώπων και οι διαμαρτυρόμενοι δεν άφησαν να αμαυρωθεί η μνήμη τους με τη συμμετοχή των γραικύλων, καθώς οι σημερινοί επίσημοι (από τον πρωθυπουργό μέχρι τον δήμαρχο της Κάτω Αετοράχης ) είναι εκείνοι που με τις ολιγωρίες τους στην καλύτερη των περιπτώσεων και την προδοσία τους στην χειρότερη υπονόμευσαν την ανεξαρτησία και την εθνική κυριαρχία μας. Δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει... Είμαστε υπό Κατοχή.

Ο Κάρολος Παπούλιας μου είναι εξαιρετικά συμπαθης ως άνθρωπος (για πολιτικός εννοείται). Αλλά δεν θα γίνει ποτέ ο Πρόεδρος που ήταν ο Στεφανόπουλος. Γιατί εκείνος εύρισκε τρόπο να ξεπερνάει το πρωτόκολλο και να παίρνει θέση, όταν χρειαζόταν. Ο Παπούλιας τό μόνο που κάνει είναι να παίρνει ένα ύφος τεθλιμμένου συγγενή, καθώς του διεκτραγωδούν τα δεινά που υποκρύπτονται στις παραγγελιες που έχουν λάβει οι μαριονέττες που διοικούν τη χώρα αυτή τη στιγμή. (Και μη μου πει κανείς ότι είναι εκλεγμένοι... His master voice είναι και στην περιπτωσή μας αφέντης δεν είναι ο "κυρίαρχος λαός"). Έχει πραγματικά δώσει μεστό νόημα στη φράση "εγώ απλά προεδρεύω". Ο σιωπών δοκεί συναινείν, Κάρολε. Πως αντέχεις, αλήθεια, εσύ που δεκαπέντε χρόνών πολεμούσες τους Ναζί, να βλέπεις τα εγγόνια τους να "εκτελούν" και πάλι τα δικά σου;

Στη Ρόδο, όπως και σε πολλές πόλεις σε ολόκληρη την Ελλάδα, η παρέλαση ματαιώθηκε από τις διαμαρτυρίες συγκεντρωμένων. Δε ήμουν ένας από αυτούς (αν και τους ζηλεύω λίγο) για λόγους συνέπειας. Αφού δεν παρευρίσκομαι ποτέ στις παρελάσεις (δες παρακάτω) θεώρησα πως ούτε τώρα έπρεπε να κατέβω. Τους ξέρω όμως.(Όχι, κυρ εισαγγελλέα, δεν εννοώ ότι ξέρω το όνομα τους.) Είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι που συναντώ αγχωμένους και σκεφτικούς στους δρόμους, που ψωνίζουμε από τα ίδια μαγαζιά, που ανταλλάσουμε "γαλλικά" για τη μή τήρηση της προτεραιότητας, που μοιραζόμαστε τις ίδιες τάξεις, που..., που..., που.... Τους ξέρω. Και σ' αλλη πόλη να ήμουν πάλι θα τους ήξερα. Είναι γνωστοί. Και ξέρουν κι οι ίδιοι ο ένας τον άλλον. Άρα κατάλαβαν και πόσο πιάνουν τα παραμύθια περί "γνωστών - αγνώστων". Δεν πιάνουν μία... Το μάθανε για τώρα, το κατάλαβαν για πριν.

Εγώ τις παρελάσεις δεν τις γουστάρω. Δεν έχω παρελάσει ποτέ ούτε μαθητής (και τότε πέφταν αποβολές ), ούτε φαντάρος. Υπήρξα πάντα εραστής της φαντασίας, του τυχαίου,της διαφορετικότητας , της εντροπίας, της δημιουργικότητας, της εξαίρεσης και εγγενώς εχθρός της ομοιομορφίας. Πραγματικά δεν ξέρω τη χρησιμότητα τους. Ποια σχέση έχουν με τις εθνικές επετείους? Η χώρα απελευθερώθηκε με κλεφτοπόλεμο, γιουρούσια και ταμπούρια. Και πως είναι δυνατόν να αποδίδεις τιμή σε ανθρώπους που έδωσαν το αίμα τους για νικήσουν το φασισμό και τον ναζισμό, διοργανώνοντας events που έλκουν την καταγωγή τους στη φιλοσοφία και την πρακτική τέτοιων ιδεολογίων;

Τις μαθητικές παρελάσεις τις θεωρώ απαράδεκτες. Εννιά στους δέκα μαθητές τις γουστάρουν τρελά, γιατί γλυτώνουν τα μαθήματα και οι γονέις τους για να επιδειχθούν στη γειτονιά. Εμάς, ως κοινωνία, ο σκοπός μας δεν είναι μόνο η ευαρέσκεια των μαθητών (μήπως να τους ρωτήσουμε και αν θέλουν κάνουν μάθημα? :P)και ποιος νοιάζεται για την ψωροπερηφάνεια των κηδεμόνων τους. Το ερώτημα που τίθεται ειναι το εξής: Θέλουμε το σχολείο μας να βγάζει ρομποτάκια ή ανθρώπους με κρίση?

Κάποτε, την ώρα που το μισό μου τμήμα έκανε πρόβα για την παρέλαση στο προαύλιο, εγώ έκανα μια ωραιότατη κουβέντα με τους υπόλοιπους με θέμα γιάτι η επάνασταση του 1770 δεν ηταν δυνατό να πετύχει, αλλά χωρίς αυτή δεν θα πετύχαινε αυτή του 1821... Το θεωρώ εύσημο στην διδασκαλική μου πορεία...


Και μια και πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, ας ξαναπώ τα κάλαντα!!!