Main theme ("Σιωπηλή Πόλη" - Original Soundtrack)

O .... είναι ένας νεαρός που κατάγεται από μια μικρή επαρχιακή πόλη κι έρχεται φοιτητής στην Αθήνα, αποφασισμένος να γευτεί κάθε καινούρια εμπειρία που μπορεί να του προσφέρει.  Θα καταφέρει 
άραγε να επιβιώσει ή θα χαθεί στην απατηλή λάμψη της ζωής στη μεγαλούπολη; Αυτό ήταν το θέμα της ταινίας της οποίας τη σκηνοθεσία και  το σενάριο θα έκανε  ο Στέλιος κι εγώ θα έγραφα τη μουσική... Ο τίτλος ήταν ή "Σιωπηλή πόλη", ή "Η πόλη  της σιωπής". Πιο πιθανόν το πρώτο.Θυμάμαι που καθόμασταν στους πάγκους έξω από το αμφιθέατρο 18 ή 19, πάντως στο επίπεδο που είναι οι τουαλέτες, και χαριτολογώντας αναπτύσσαμε  την υπόθεση. Εννοείται ότι ο ήρωας μας δεν τα καταφέρνει να επιβιώσει... Του συμβαίνουν τα μύρια όσα και στο τέλος αυτοσταυρώνεται κι αυτοκτονεί για να λυτρωθεί...
Το σενάριο  δεν γράφτηκε και  η ταινία δεν γυρίστηκε ποτέ... Εγώ πάντως την μουσική την έγραψα... Κι εδώ θα δημοσιεύσω το κύριο μουσικό θέμα της ταινίας, το κομμάτι των τίτλων της αρχής. Υπάρχουν και δυο εκτενέστερες παραλλαγές τους για κομβικά σημεια της ταινίας...

Υ.Γ.: Εννοείται ότι δεν έγραψα κανένα σάουντρακ... Ένας αυτοσχεδιασμός που έκανα κάποτε ήταν και τον βάφτισα μουσική της ταινίας με παιχνιδιάρικη και χιουμοριστική διάθεση... 

One more cup of coffee - The Ατάλαντοι

Σε κάθε "συλλογή μας" είχαμε το συνήθειο να κάνουμε και μια δυο διασκευές, η λέξη με ή χωρίς
εισαγωγικά. Στην πρώτη συλλογή, αυτή επρόκειτο να είναι το "Another cup of coffee"  του Ντύλαν . Συνήθως το παίζαμε με την Πέπη να κάνει τον Ντύλαν (κιθάρα και τραγούδι) και γω να κάνω την Μπαέζ (φωνητικά στο ρεφραίν). Επειδή όμως έλειπε η Πέπη για καλοκαίρι όταν κάναμε την ηχογράφηση, η απουσία της επηρέασε και τη διασκευή αυτή. Επειδή εγώ δεν το χω το τραγούδι γιατί δεν μου βγαίνουν οι αναπνοές και δυσκολεύομαι και λίγο να το πιάσω λόγω της άθλιας προφοράς μου στα αγγλικά και της ταχύτητας με την οποία λέει κάποια λόγια, βάλαμε την Χαρά να το τραγουδήσει. Η οποία- ω ναι- δεν το ήξερε  καθώς ήταν περισσότερο κλίματος Violent Femmes, Joy Division, Bauhaus και τέτοια (Αλήθεια, βρε Πέπη, αν το διαβάσεις, έχουμε καμιά κασσέτα από τους "Wasteland";). Κάπως έτσι το τραγούδι έγινε τελικά και εξ ανάγκης διασκευή, διότι εγώ έμαθα τσάτρα πάτρα να το παίζω στην κιθάρα (εξ ου και δεν έχει παύση στο ρεφραίν, δεν ήξερα να την κάνω, συγχρονισμένα τουλάχιστον) και παρέμεινα στα φωνητικά του ρεφραίν και η Χαρά, αφού το άκουσε κάνα δυο φορές, το τραγούδησε όπως της έβγαινε.

Από τα ""Σάλια, μισόλογα και τρύπιοι στίχοι" του Γιάννη Αγγελάκα. Μια απαγγελία από τον Ηλία

Την δεύτερη φορά που μαζευτήκαμε να παίξουμε τα κορίτσια για κάποιο λόγο δεν είχαν έρθει,  μαζί κι ένας φίλος του Στέλιου, ο Γιώργος. Δεν πρέπει να τον ξανάδα από τότε... Κάναμε κάτι αυτοσχεδιασμούς με ένα  παιδικό αρμονιάκι και μια φυσαρμόνικα ( καθώς ως γνωστόν όργανα είχαμε, να παίζουμε δεν ξέραμε) που μάλλον ήταν του Στέλιου,  και ανεπιτυχώς προσπαθήσαμε να μελοποιήσουμε του Βάρναλη, το "είχα γυναίκα είχα και ζα είχα μια Βάσω με βυζά μα προκοπή δεν είχα" (ανεπιτυχώς ως αποτέλεσμα γιατί ως σκέψεις ήταν ενδιαφέρουσες...)  Η συνεισφορά της εν λόγω συνάντησης στην ιστορία του ανθρωπίνου είδους  ήταν που ο Ηλίας εισήγαγε  στον κύκλο των ...εργασιών μας και τις απαγγελίες, καθώς έκανε  μια μετά, που έφυγαν ο Στέλιος κι Γιώργος κι ήρθε το κοκκινέλι του Καμπά, σε στίχους του Αγγελάκα από τη ποιητική συλλογή "Σάλια, μισόλογα και τρύπιοι στίχοι" που ήταν εύκαιροι, μόλις είχα πάρει το βιβλίο, ενώ εγώ έπαιζα κιθάρα και αυτοσχεδίαζα φωνητικά.

(Τούτο δεν ξέρω τι είναι και από πότε είναι, αλλά αφού είναι Αγγελάκας, ας το ανεβάσω κι αυτό)

The Ατάλαντοι: Όλα αρχίσανε (17-3-96) όταν "Όλα τελείωσαν" (κι ακόμα "Ίμια song"και "Χάλκινη σιωπή")

 Με αφορμή την "επέτειο"  σχηματισμού των "Ατάλαντων" στο μακρινό 1996  κι αφού αποδεδειγμένα το ιστολογιο φέτος είναι σε αναμνησιακό mood,  άδραξα την ευκαιρία να στεγάσω κάτω από μια  επετειακή ανάρτηση και να δημοσιεύσω  μουσικούλες, μελωδιούλες, προσπάθειες ατελέσφορες ή ανολοκλήρωτες, πράγματα αδικαίωτα για τα οποία δεν είχα πρόθεση να αναφερθώ. αλλά, δεν ξέρω, έχουν μια κάποια αξία, ένα βάρος μνήμης...

    Όντες- ως εμφανές- οξυμώρως αντιφατικοί, δεν είναι παράξενο που το πρώτο "πρότζεκτ" που κάναμε μαζί λεγόταν "Όλα τελείωσαν".... Ήταν 17 Μαρτίου του 96, ήμασταν ήδη προς το στο τέλος του  πέμπτου έτους και αξιωθήκαμε για πρώτη φορά να μαζευτούμε όλοι μαζί για να παίξουμε κάτι που συζητούσαμε από το πρώτο έτος.  Έλειπε η Χαρούλα από κείνη τη φορά και μετείχε και η Άννα, η φίλη του Ηλία, πρώτη φορά και τελευταία. Ως τότε, η Πέπη μόνο ήξερε να παίζει κιθάρα, ο Στέλιος με το αυτί προσπαθούσε να βγάλει πως θα μπορούσε να ήταν αυτό που άκουγε, ο Ηλίας έμαθε πιο μετά κιθάρα, ο Νάσος ήταν ακόμα τότε  "ο συμπαθητικός αδερφός του Ηλία" κι εγώ πάλευα μόνος μου να μάθω να παίζω και να διαβάζω νότες, με μια μέθοδο "άνευ διδασκάλου" (χωρίς την κασσέτα με τα τραγούδια  που δεν μου έδωσαν όταν την αγορασα με αποτέλεσμα να προσπαθώ να παίξω διαφορα "un claire da lune" και "Frere Jaque" χωρίς να  τα έχω ακούσει ποτέ  μου) και μόλις πριν πέντε μέρες είχα καταλάβει μόνος μου σε μια έκλαμψη τι παίζει με τις συγχορδίες, χωρίς όμως να το έχω αντιληφθεί και πλήρως, έχω μόνο να πω ότι την F ματζόρε με μπαρέ (η απλή αποφάσισα ότι δεν μου κάνει, ακόμα την αγνοώ...) την μισούσα επί πολύ , την Βb ματζόρε για περισσότερο και την Εd ματζόρε με πιάσιμο αλά D ματζόρε τη μισώ ακόμα.... Εκείνη ήταν η μέρα που  μου 'δειξε η Πέπη τους δυο βασικούς ροκ ρυθμούς στα 4/4 κι έτσι την έβγαλα μέχρι το καλοκαίρι εκείνο, όταν κατάφερα μόνος μου να βγάζω ρυθμούς και να παίζω αρπίσματα  και για κάθε ένα που μάθαινα έγραφα μετά κι ένα τραγούδι, για αυτό και έχει τον ατελείωτο αυτή η σειρά τραγτουδιών που παρουσιάζω εδώ... Επίσης εκείνη τη μέρα μου γεννήθηκε μια ακόμα συνήθεια. Επειδή είμαι εμμονοληπτκός άνθρωπος, δεν μπορώ να ακούσω ένα τραγούδι, άμα δεν ξέρω ποιος το λέει ή ποιος είναι ο τίτλος του. Για αυτό, είχα πάντα μια άδεια κασσέτα στο κασσετόφωνο ώστε ,όταν ακόυω κάτι που δεν ήξερα, να το ηχογραφώ και να το ψάχνω μετά, (ένα από αυτά  δε, ένα τραγούδι των Sister Double Happines μόλις πρόσφατα τυχαία ανακάλυψα ποιο είναι και θα του κάνω κι ένα βίντεο μάλιστα... ). Οπότε ,επειδή μου άρεσε η φάση με τα τραγούδια που παίζαμε,  ήταν εύκολο να πατήσω το rec και να μας ηχογραφήσω. Στην αρχή περίμενα πρώτα  να ξεκινήσουμε ένα τραγούδι και μετά να αρχίσω την ηχογράφηση, μετά είδα όμως ότι μερικές φορές καθυστερούσα και  το ηχογραφούσα λειψό.  Έτσι άρχισα να το αφήνω συνέχεια ανοικτό να γράφει (κι έτσι αποτέλεσμα και τις  ενδιάμεσες συνομιλίες μας, παρακαλώ, ιστορικέ του μέλλοντος), γεγονός που έκανε το Στέλιο να αντιδρά με την θρυλική και εμβληματική εκείνη φράση(Αλήθεια, ρε, γιατί δεν ονομαστήκαμε έτσι?):Σε μια τέτοια φάση που δεν είχαμε αποφασίσει τι θα κάνουμε  η Πέπη είχε ξεκινήσει κι έπαιζε τα ακκόρντα από τον "Γιο του ανέμου" του Γερμανού και δεν κάναμε τίποτα. Οπότε θεώρησα καλό να αρχίσω να τραγουδάω  ότι μου 'ρχοτανε υπό το σιγοντάρισμα της Πέπης.  Γελάσαμε, ονομάσαμε το "τραγούδι" "Όλα τελείωσαν",  από τη φράση που έλεγα όταν δεν έβρισκα τι να πω, και κατά καιρούς το χρησιμοποιούσαμε  σαν την παράβαση στις κωμωδίες του Αριστοφάνη. Παίζαμε τα ακκόρντα και μετά από κάνα δυο φορές που επαναλαμβάναμε τη φράση "όλα τελείωσαν"  αυτοσχεδιάζαμε λέγοντας για ότι μας απασχολούσε. Την εξεταστική, τις πτυχιακές μας, τα γινάτια μας,  ό,τι.... Επειδη όμως πάντα το πρώτο είναι, αν όχι το καλύτερο, το αυθεντικότερο κι επειδή αγγίζουν προσωπικά θέματα κάποιες νεότερες εκδοχές,  εγώ θα παρουσιάσω εδώ την αρχική ηχογράφηση.

   Στην επόμενη συνάντηση μας (πού τα θυμάμαι όλα αυτά;) ήμασταν boys band , μαζί κι ένας φίλος του Στέλιου, ο Γιώργος. Δεν μας βγήκε τίποτα.  Προστέθηκαν μόνο στην εξίσωση οι απαγγελίες από τον Ηλία, έκανε μετά μια, θα την ανεβάσω αργότερα. 

   Την επόμενη φορά ήμασταν και οι πέντε εκεί. Και ήταν η φορά που αποφασίσαμε να γράψουμε δικά μας τραγούδια. Αρχικά, διασκευάσαμε χιουμοριστικά κάποια παλιά τραγουδάκια κι μετά από αυτό, ο Στέλιος μάλλον πρότεινε να κάνουμε δικά μας.  Στην αρχή, ψευτοέγραψε  ο Στέλιος ένα ποιηματάκι για τα Ίμια, που ήταν στην επικαιρότητα τότε, για να σατιρίσει την Τσιλέρ που "έκανα εισβολή μ' είπανε τρελή σε μια βραχονησίδα ελεύθερο ταξι και με μαλλί μελί μοναχη της την είδα". Κι όπως προσπαθούσαμε να το μελοποιήσουμε, πειράζοντας το Στέλιο για το ενθικοπατριωτικό του θέμα, πήρα την κιθάρα κι αυτοσχεδίασα (με λίγη διάθεση καννιβαλισμού, το παραδέχομαι) ένα "νησιώτικο" με παροιμιώδη επιτυχία όπως θα ακούσετε στο τέλος της ηχογράφησης, ακόμα με δουλεύουν δηλαδή.  Δηλαδή όχι ακόμα,  αλλά θα ξαναρχίσουν τα παλιόπαιδα , τώρα που θα το ξαναθυμηθούν...

   Μετά από αυτό το αφήσαμε, φαντάζομαι όχι εξαιτίας αυτού, αλλά δεν θυμάμαι γιατί. Και εγράφη η "Χάλκινη Σιωπή" (την πραγματικότητα, το τραγούδι είναι αβάφτιστο και ανεπίσημος τίτλο ήταν ο πρώτος στίχος,  "Στάχτη στο τασάκι..")ως ακολούθως. . Η Πέπη, που ήταν και η πιο σχετική, έκατσε και έφτιαξε μια μελωδιούλα, ένα  απλό μινοράκι, για να μπορώ κι εγώ, που κατάφερνα  να παίζω τότε μόνο την Λα μινορε, την Ρε Μινόρε και την Μι εβδόμης, να συμμετέχω. Αποφασίσαμε  την ώρα που θα παίζει με αρπίσματα η Πέπη και θα τραγουδάει τη μελωδία με λαλαλά,  εγώ να παίζω γεμίσματα, αυτοσχεδιάζοντας στις πρίμες χορδές προσπαθώντας  κατά το δυνατό (εννοείται να μένω στην κλίμακα αλλά και) να παίζω  νότες από την εκάστοτε συγχορδία. Και το ηχογραφήσαμε να δούμε πως πάει.

  Μας άρεσε και είπαμε να  του βάλουμε στίχους. Οπότε, κάτσαμε και προσπαθήσαμε να γράψουμε στίχους εκείνη την ώρα., όλοι μαζί.. Πράγματα το οποίο σημαίνει ότι κάναμε κυρίως πλάκα. Τελικά καταφέραμε να γράψουμε στίχους μόνο για το πρώτο κουπλέ και το ρεφραίν και ναι,  το ηχογραφήσαμε να δούμε πως πάει...

   Η επόμενη συνάντηση ήταν η φορά του "Sadless", η μεθεπόμενη  η φορά της "Χειμερίας Νάρκης" και μετά φύγαμε για Πάσχα. Κι εγώ που δεν μου αρέσουν τα μισά πράγματα, έκατσα και συμπλήρωσα τους στίχους στο δεύτερο κουπλέ, κι από κει και ο τίτλος του τραγουδιού. Αφού έφαγα τα λυσσακά μου να βρω τρισύλλαβη λέξη για να προσδιορίσω  τη "σιωπή", την έκανα στο τέλος- για να ξεμπερδεύω- "Χάλκινη" και, για να με σαρκάσω κιόλας λίγο, το έκανα τίτλο. Την τελευταία μέρα του ακαδημαϊκού έτους κι ενώ τελικά η εξεταστική λόγω απεργιών είχε ανακοινωθεί ότι αναβάλλεται και θα φεύγαμε, είπαμε να κάτσουμε να κάνουμε μια ηχογράφηση σε ότι έχουμε ετοιμάσει. Η Πέπη όμως έλειπε από την Αθήνα, είχε ήδη φύγει. Κι έτσι η Χαρούλα πήρε το ρόλο της Πέπης στη φωνή  κι εγώ εγώ το ρόλο της Πέπης στην κιθάρα. Μόνο που, επειδή δεν ήξερα να παίζω αρπίσματα  ακόμα,  full chords.

Την επόμενη φορά που κάποιος ασχολήθηκε με αυτό ήταν τώρα, που έκανα τα βίντεο...

And the rest is history... , Ή, μάλλον, ιστολόγιο...

Σου τηλεφωνώ / Yes i do

Ακόμα τούτη η άνοιξη ....
 και μετά...

Ο νιος με τ΄αρματα - Σωκράτης Βενιζελέας ("Σοφός")

 Ένα τραγούδι από τον πατέρα μου σήμερα. Λέγεται "Ο νιος με τ' άρματα" και δεν ξέρω από που προέρχεται, δεν το έχω ακούσει πουθενά αλλού... Έψαξα και στο διαδίκτυο, ρώτησα σε κάτι φόρουμ... Τίποτα.  Ούτε ο πατέρας μου  θυμόταν. Αφηγείται την ιστορία ενός τύπου που κοιμήθηκε ζωσμένος τ' άρματα του, είδε στον ύπνο ό,τι η νεκρή του αγαπημένη τον αρνήθηκε κι έμπηξε το μαχαίρι του στήθος του από απελπισία...  Αυτό, αν κατάλαβα καλά, προκαλεί με κάποιο μαγικό τρόπο την ανάσταση της κοπέλας και ο νιος ξεψυχώντας την προτρέπει να ζήσει, Εκείνη πάλι που δεν τοn θυμάται, τον ρωτάει  αδιάφορα, ποιος είναι... Ήταν από τα αγαπημένα τραγούδια του πατέρα μου και το έπαιζε συχνά σόλο στην  κιθάρα. Δεδομένου ότι το έπαιζε όπως το θυμόταν, η διάρκεια ποίκιλε καθώς,  ανάλογα με τα κέφια  και τα μεράκια του, άλλες φορές έπαιζε μόνο τα βασικά κι άλλες φορές αυτοσχεδιάζε ανάμεσα στις στροφές, προς το τέλος μάλιστα είχε προσθέσει και μια εισαγωγή δικής του επινόησης για την οποία ήταν πολύ περήφανος... Είναι καιρός τώρα που ήθελα να  του κάνω ένα αφιέρωμα, καθότι υπήρξε πολυτάλαντη και καλλιτεχνική φύση, και με τρέναρε το ότι δεν ήξερα ποια από τις τρεις εκδοχές που έχω ηχογραφήσει - εν αγνοία του- να χρησιμοποιήσω. Αποφάσισα λοιπόν να αυτονομηθεί το τραγούδι από το υπόλοιπο υλικό που διαθέτω και να γίνει δική του ανάρτηση ώστε να βάλω όλες τις παραλλαγές... Πέρα από το προφανές, την απότιση φόρου τιμής (και όχι μνήμης, δεν τον έχω ξεχάσει) με ιντριγκάρει ιδιαίτερα το γεγονός αυτό της άγνωστης προέλευσης του τραγουδιού. Σαν να γεννιέται ένα δημοτικό τραγούδι... Κάπως έτσι δεν θα δημιουργούταν και τότε τα τραγούδια;

Θα ξεκινήσω με την πιο "πλήρη"παραλλαγή του κομματιού πού έχω, για την οποία έφτιαξα κι ένα βιντεάκι στα γρήγορα...

 Ο νιος με τ' άρματα στον ύπνο γέρνει
κι ο ύπνος όνειρο κακού του φέρνει.

Η κόρη, η όμορφη , νεκρή ' πο χρόνια
τους όρκους πρόδωσε με καταφρόνια.

Κι νιος στα στήθη του μαχαίρι μπήγει
κι η κόρη ,η άψυχη ,τα μάτια ανοίγει.

"Πεθαίνω άπιστη, πεθαίνω, ζήσε!
κι εκείνη αδιάφορη ρωτάει: "Ποιος είσαι;"

Εκτός από την παραπάνω  παραλλαγή, υπάρχει και αυτή εδώ, η πιο σύντομη, με καλύτερο ήχο:

Τέλος, η αγαπημένη μου είναι η επόμενη. Το κακό είναι ότι δεν τραγουδάει... Αυτό όμως σημαίνει ότι ακούγεται καθαρότερα η κιθάρα και η δική του προσθήκη στην μελωδία αλλά και ότι,  επειδή δεν έχει στο νου του το τραγούδι, είναι συγκεντρωμένος στην κιθάρα μόνο και  το παίξιμο του είναι καλύτερο... 

Επειδή ο πατέρας μου ήταν πολυτάλαντος άνθρωπος, θα επανέρθουμε

Another brick in the wall 2 - Ροζ Φλάντζα

Είμαι απαράδεκτος που τόσο καιρό δεν έχω αποτίσει φόρο τιμής στο μεγαλύτερο ελληνικό συγκρότημα όλων των εποχών... Τους "Ροζ Φλάτζα", "Pink Floydja" βαρβαριστί... Δημιουργήθηκαν, ως γνωστόν, στο Ζεφύρι με μπροστάρη τον πολυτάλαντο Ρότζη Γουοτερόπουλο από την Αμαλιάδα. Με τη μουσική τους προσπάθησαν να εκφράσουν το υπαρξιακό άγχος και την  μεταφυσική αγωνία του σύγχρονου σκυλά...
Τους ακούμε σε ένα απόσπασμα από το εμβληματικό τους άλμπουμ του 1979 "Το ντουβάρ' "
(ή  Τ' αρμάκι", δεν θυμάμαι καλά)...

Φαν των "Ροζ Φλάντζα" στη συναυλία για τη πτώση του "Ντουβαριού" (σκυλάδικό σ την Αχαρνών που γκρεμίστηκε)

Υ.Γ.: Δεν πιστεύω να είχε νομίσει κανείς τόσο καιρό ότι είμαι σοβαρός άνθρωπος;

Αράχνη- Μια ανάρτηση με αφορμή μια παλιά φωτογραφία

Μια μπλούζι διασκευούλα που έκανα κάποτε, δεν ενθυμούμαι πότε. Σόρρυ για το μονοφωνικό του ήχου... Αυτήν έχω...

Δεν την ανεβάζω για αυτή καθ' αυτή αλλά ως πρόσχημα/όχημα για να κάνω  κάτι με την παλιά φωτογραφία που τη συνοδεύει, την οποία έχω ονομάσει, εμπνεόμενος από το τραγούδι , "Ερωτευμένη γυναίκα". Είναι πουλί; Όχι! Είναι αεροπλάνο; Όχι. Ούτε ο Σούπερμαν είναι...

"Ερωτευμένη γυναίκα"

Η μικρή αραχνούλα φαίνεται να ίπταται καθώς δεν διακρίνεται ο -εντυπωσιακός κατά τ' άλλα  κι εκτεινόμενος από την μια στέγη στην άλλη- ιστός της... Τώρα που ξαναείδα τη φωτογραφία μετά από τόσα χρόνια κι ενώ το μοντέλο λογικά - δεν ξέρω πόσο ζούν οι αράχνες- θα είναι μακαρίτισσα, δεν ξέρω τι με έπιασε και προσπάθησα να δω την ιστορία από τη δική της οπτική γωνία... Να είδε άραγε κάτω χαμηλά  εκείνο το ογκωδες  ον να στρέφει το περίεργο μεταλλικό αντικείμενο  προς εκείνη;Να την τρόμαξε η λάμψη του φλας; Τι σκέφτηκε; Πως θυμόταν το περιστατικό μετά; Πώς το εξήγησε;  Και για να κάνω μια γενίκευση, ποια είναι όλα εκείνα που γίνονται ερήμην μας; Τι υπάρχει πέρα  από την αντίληψη μας; Ποια μυστήρια λογική ακολουθεί; Πάλι με πιάσανε τα υπαρξιακά μου...