Με αφορμή την "επέτειο" σχηματισμού των "Ατάλαντων" στο μακρινό 1996 κι αφού αποδεδειγμένα το ιστολογιο φέτος είναι σε αναμνησιακό mood, άδραξα την ευκαιρία να στεγάσω κάτω από μια επετειακή ανάρτηση και να δημοσιεύσω μουσικούλες, μελωδιούλες, προσπάθειες ατελέσφορες ή ανολοκλήρωτες, πράγματα αδικαίωτα για τα οποία δεν είχα πρόθεση να αναφερθώ. αλλά, δεν ξέρω, έχουν μια κάποια αξία, ένα βάρος μνήμης...
Όντες- ως εμφανές- οξυμώρως αντιφατικοί, δεν είναι παράξενο που το πρώτο "πρότζεκτ" που κάναμε μαζί λεγόταν "Όλα τελείωσαν".... Ήταν 17 Μαρτίου του 96, ήμασταν ήδη προς το στο τέλος του πέμπτου έτους και αξιωθήκαμε για πρώτη φορά να μαζευτούμε όλοι μαζί για να παίξουμε κάτι
που συζητούσαμε από το πρώτο έτος. Έλειπε η Χαρούλα από κείνη τη φορά και μετείχε και η Άννα, η φίλη του Ηλία, πρώτη φορά και τελευταία. Ως τότε, η Πέπη μόνο ήξερε να παίζει κιθάρα, ο Στέλιος με το αυτί προσπαθούσε να βγάλει πως θα μπορούσε να ήταν αυτό που άκουγε, ο Ηλίας έμαθε πιο μετά κιθάρα, ο Νάσος ήταν ακόμα τότε "ο συμπαθητικός αδερφός του Ηλία" κι εγώ πάλευα μόνος μου να μάθω να παίζω και να διαβάζω νότες, με μια μέθοδο "άνευ διδασκάλου" (χωρίς την κασσέτα με τα τραγούδια που δεν μου έδωσαν όταν την αγορασα με αποτέλεσμα να προσπαθώ να παίξω διαφορα "un claire da lune" και "Frere Jaque" χωρίς να τα έχω ακούσει ποτέ μου) και μόλις πριν πέντε μέρες είχα καταλάβει μόνος μου σε μια έκλαμψη τι παίζει με τις συγχορδίες, χωρίς όμως να το έχω αντιληφθεί και πλήρως, έχω μόνο να πω ότι την F ματζόρε με μπαρέ (η απλή αποφάσισα ότι δεν μου κάνει, ακόμα την αγνοώ...) την μισούσα επί πολύ , την Βb ματζόρε για περισσότερο και την Εd ματζόρε με πιάσιμο αλά D ματζόρε τη μισώ ακόμα.... Εκείνη ήταν η μέρα που μου 'δειξε η Πέπη τους δυο βασικούς ροκ ρυθμούς στα 4/4 κι έτσι την έβγαλα μέχρι το καλοκαίρι εκείνο, όταν κατάφερα μόνος μου να βγάζω ρυθμούς και να παίζω αρπίσματα και για κάθε ένα που μάθαινα έγραφα μετά κι ένα τραγούδι, για αυτό και έχει τον ατελείωτο αυτή η σειρά τραγτουδιών που παρουσιάζω εδώ... Επίσης εκείνη τη μέρα μου γεννήθηκε μια ακόμα συνήθεια. Επειδή είμαι εμμονοληπτκός άνθρωπος, δεν μπορώ να ακούσω ένα τραγούδι, άμα δεν ξέρω ποιος το λέει ή ποιος είναι ο τίτλος του. Για αυτό, είχα πάντα μια άδεια κασσέτα στο κασσετόφωνο ώστε ,όταν ακόυω κάτι που δεν ήξερα, να το ηχογραφώ και να το ψάχνω μετά, (ένα από αυτά δε, ένα τραγούδι των Sister Double Happines μόλις πρόσφατα τυχαία ανακάλυψα ποιο είναι και θα του κάνω κι ένα βίντεο μάλιστα... ). Οπότε ,επειδή μου άρεσε η φάση με τα τραγούδια που παίζαμε, ήταν εύκολο να πατήσω το rec και να μας ηχογραφήσω. Στην αρχή περίμενα πρώτα να ξεκινήσουμε ένα τραγούδι και μετά να αρχίσω την ηχογράφηση, μετά είδα όμως ότι μερικές φορές καθυστερούσα και το ηχογραφούσα λειψό. Έτσι άρχισα να το αφήνω συνέχεια ανοικτό να γράφει (κι έτσι αποτέλεσμα και τις ενδιάμεσες συνομιλίες μας, παρακαλώ, ιστορικέ του μέλλοντος), γεγονός που έκανε το Στέλιο να αντιδρά με την θρυλική και εμβληματική εκείνη φράση(Αλήθεια, ρε, γιατί δεν ονομαστήκαμε έτσι?):Σε μια τέτοια φάση που δεν είχαμε αποφασίσει τι θα κάνουμε η Πέπη είχε ξεκινήσει κι έπαιζε τα ακκόρντα από τον "Γιο του ανέμου" του Γερμανού και δεν κάναμε τίποτα. Οπότε θεώρησα καλό να αρχίσω να τραγουδάω ότι μου 'ρχοτανε υπό το σιγοντάρισμα της Πέπης. Γελάσαμε, ονομάσαμε το "τραγούδι" "Όλα τελείωσαν", από τη φράση που έλεγα όταν δεν έβρισκα τι να πω, και κατά καιρούς το χρησιμοποιούσαμε σαν την παράβαση στις κωμωδίες του Αριστοφάνη. Παίζαμε τα ακκόρντα και μετά από κάνα δυο φορές που επαναλαμβάναμε τη φράση "όλα τελείωσαν" αυτοσχεδιάζαμε λέγοντας για ότι μας απασχολούσε. Την εξεταστική, τις πτυχιακές μας, τα γινάτια μας, ό,τι.... Επειδη όμως πάντα το πρώτο είναι, αν όχι το καλύτερο, το αυθεντικότερο κι επειδή αγγίζουν προσωπικά θέματα κάποιες νεότερες εκδοχές, εγώ θα παρουσιάσω εδώ την αρχική ηχογράφηση.
που συζητούσαμε από το πρώτο έτος. Έλειπε η Χαρούλα από κείνη τη φορά και μετείχε και η Άννα, η φίλη του Ηλία, πρώτη φορά και τελευταία. Ως τότε, η Πέπη μόνο ήξερε να παίζει κιθάρα, ο Στέλιος με το αυτί προσπαθούσε να βγάλει πως θα μπορούσε να ήταν αυτό που άκουγε, ο Ηλίας έμαθε πιο μετά κιθάρα, ο Νάσος ήταν ακόμα τότε "ο συμπαθητικός αδερφός του Ηλία" κι εγώ πάλευα μόνος μου να μάθω να παίζω και να διαβάζω νότες, με μια μέθοδο "άνευ διδασκάλου" (χωρίς την κασσέτα με τα τραγούδια που δεν μου έδωσαν όταν την αγορασα με αποτέλεσμα να προσπαθώ να παίξω διαφορα "un claire da lune" και "Frere Jaque" χωρίς να τα έχω ακούσει ποτέ μου) και μόλις πριν πέντε μέρες είχα καταλάβει μόνος μου σε μια έκλαμψη τι παίζει με τις συγχορδίες, χωρίς όμως να το έχω αντιληφθεί και πλήρως, έχω μόνο να πω ότι την F ματζόρε με μπαρέ (η απλή αποφάσισα ότι δεν μου κάνει, ακόμα την αγνοώ...) την μισούσα επί πολύ , την Βb ματζόρε για περισσότερο και την Εd ματζόρε με πιάσιμο αλά D ματζόρε τη μισώ ακόμα.... Εκείνη ήταν η μέρα που μου 'δειξε η Πέπη τους δυο βασικούς ροκ ρυθμούς στα 4/4 κι έτσι την έβγαλα μέχρι το καλοκαίρι εκείνο, όταν κατάφερα μόνος μου να βγάζω ρυθμούς και να παίζω αρπίσματα και για κάθε ένα που μάθαινα έγραφα μετά κι ένα τραγούδι, για αυτό και έχει τον ατελείωτο αυτή η σειρά τραγτουδιών που παρουσιάζω εδώ... Επίσης εκείνη τη μέρα μου γεννήθηκε μια ακόμα συνήθεια. Επειδή είμαι εμμονοληπτκός άνθρωπος, δεν μπορώ να ακούσω ένα τραγούδι, άμα δεν ξέρω ποιος το λέει ή ποιος είναι ο τίτλος του. Για αυτό, είχα πάντα μια άδεια κασσέτα στο κασσετόφωνο ώστε ,όταν ακόυω κάτι που δεν ήξερα, να το ηχογραφώ και να το ψάχνω μετά, (ένα από αυτά δε, ένα τραγούδι των Sister Double Happines μόλις πρόσφατα τυχαία ανακάλυψα ποιο είναι και θα του κάνω κι ένα βίντεο μάλιστα... ). Οπότε ,επειδή μου άρεσε η φάση με τα τραγούδια που παίζαμε, ήταν εύκολο να πατήσω το rec και να μας ηχογραφήσω. Στην αρχή περίμενα πρώτα να ξεκινήσουμε ένα τραγούδι και μετά να αρχίσω την ηχογράφηση, μετά είδα όμως ότι μερικές φορές καθυστερούσα και το ηχογραφούσα λειψό. Έτσι άρχισα να το αφήνω συνέχεια ανοικτό να γράφει (κι έτσι αποτέλεσμα και τις ενδιάμεσες συνομιλίες μας, παρακαλώ, ιστορικέ του μέλλοντος), γεγονός που έκανε το Στέλιο να αντιδρά με την θρυλική και εμβληματική εκείνη φράση(Αλήθεια, ρε, γιατί δεν ονομαστήκαμε έτσι?):Σε μια τέτοια φάση που δεν είχαμε αποφασίσει τι θα κάνουμε η Πέπη είχε ξεκινήσει κι έπαιζε τα ακκόρντα από τον "Γιο του ανέμου" του Γερμανού και δεν κάναμε τίποτα. Οπότε θεώρησα καλό να αρχίσω να τραγουδάω ότι μου 'ρχοτανε υπό το σιγοντάρισμα της Πέπης. Γελάσαμε, ονομάσαμε το "τραγούδι" "Όλα τελείωσαν", από τη φράση που έλεγα όταν δεν έβρισκα τι να πω, και κατά καιρούς το χρησιμοποιούσαμε σαν την παράβαση στις κωμωδίες του Αριστοφάνη. Παίζαμε τα ακκόρντα και μετά από κάνα δυο φορές που επαναλαμβάναμε τη φράση "όλα τελείωσαν" αυτοσχεδιάζαμε λέγοντας για ότι μας απασχολούσε. Την εξεταστική, τις πτυχιακές μας, τα γινάτια μας, ό,τι.... Επειδη όμως πάντα το πρώτο είναι, αν όχι το καλύτερο, το αυθεντικότερο κι επειδή αγγίζουν προσωπικά θέματα κάποιες νεότερες εκδοχές, εγώ θα παρουσιάσω εδώ την αρχική ηχογράφηση.
Στην επόμενη συνάντηση μας (πού τα θυμάμαι όλα αυτά;) ήμασταν boys band , μαζί κι ένας φίλος του Στέλιου, ο Γιώργος. Δεν μας βγήκε τίποτα. Προστέθηκαν μόνο στην εξίσωση οι απαγγελίες από τον Ηλία, έκανε μετά μια, θα την ανεβάσω αργότερα.
Την επόμενη φορά ήμασταν και οι πέντε εκεί. Και ήταν η φορά που αποφασίσαμε να γράψουμε δικά μας τραγούδια. Αρχικά, διασκευάσαμε χιουμοριστικά κάποια παλιά τραγουδάκια κι μετά από αυτό, ο Στέλιος μάλλον πρότεινε να κάνουμε δικά μας. Στην αρχή, ψευτοέγραψε ο Στέλιος ένα ποιηματάκι για τα Ίμια, που ήταν στην επικαιρότητα τότε, για να σατιρίσει την Τσιλέρ που "έκανα εισβολή μ' είπανε τρελή σε μια βραχονησίδα ελεύθερο ταξι και με μαλλί μελί μοναχη της την είδα". Κι όπως προσπαθούσαμε να το μελοποιήσουμε, πειράζοντας το Στέλιο για το ενθικοπατριωτικό του θέμα, πήρα την κιθάρα κι αυτοσχεδίασα (με λίγη διάθεση καννιβαλισμού, το παραδέχομαι) ένα "νησιώτικο" με παροιμιώδη επιτυχία όπως θα ακούσετε στο τέλος της ηχογράφησης, ακόμα με δουλεύουν δηλαδή. Δηλαδή όχι ακόμα, αλλά θα ξαναρχίσουν τα παλιόπαιδα , τώρα που θα το ξαναθυμηθούν...
Μετά από αυτό το αφήσαμε, φαντάζομαι όχι εξαιτίας αυτού, αλλά δεν θυμάμαι γιατί. Και εγράφη η "Χάλκινη Σιωπή" (την πραγματικότητα, το τραγούδι είναι αβάφτιστο και ανεπίσημος τίτλο ήταν ο πρώτος στίχος, "Στάχτη στο τασάκι..")ως ακολούθως. . Η Πέπη, που ήταν και η πιο σχετική, έκατσε και έφτιαξε μια μελωδιούλα, ένα απλό μινοράκι, για να μπορώ κι εγώ, που κατάφερνα να παίζω τότε μόνο την Λα μινορε, την Ρε Μινόρε και την Μι εβδόμης, να συμμετέχω. Αποφασίσαμε την ώρα που θα παίζει με αρπίσματα η Πέπη και θα τραγουδάει τη μελωδία με λαλαλά, εγώ να παίζω γεμίσματα, αυτοσχεδιάζοντας στις πρίμες χορδές προσπαθώντας κατά το δυνατό (εννοείται να μένω στην κλίμακα αλλά και) να παίζω νότες από την εκάστοτε συγχορδία. Και το ηχογραφήσαμε να δούμε πως πάει.
Μας άρεσε και είπαμε να του βάλουμε στίχους. Οπότε, κάτσαμε και προσπαθήσαμε να γράψουμε στίχους εκείνη την ώρα., όλοι μαζί.. Πράγματα το οποίο σημαίνει ότι κάναμε κυρίως πλάκα. Τελικά καταφέραμε να γράψουμε στίχους μόνο για το πρώτο κουπλέ και το ρεφραίν και ναι, το ηχογραφήσαμε να δούμε πως πάει...
Η επόμενη συνάντηση ήταν η φορά του "Sadless", η μεθεπόμενη η φορά της "Χειμερίας Νάρκης" και μετά φύγαμε για Πάσχα. Κι εγώ που δεν μου αρέσουν τα μισά πράγματα, έκατσα και συμπλήρωσα τους στίχους στο δεύτερο κουπλέ, κι από κει και ο τίτλος του τραγουδιού. Αφού έφαγα τα λυσσακά μου να βρω τρισύλλαβη λέξη για να προσδιορίσω τη "σιωπή", την έκανα στο τέλος- για να ξεμπερδεύω- "Χάλκινη" και, για να με σαρκάσω κιόλας λίγο, το έκανα τίτλο. Την τελευταία μέρα του ακαδημαϊκού έτους κι ενώ τελικά η εξεταστική λόγω απεργιών είχε ανακοινωθεί ότι αναβάλλεται και θα φεύγαμε, είπαμε να κάτσουμε να κάνουμε μια ηχογράφηση σε ότι έχουμε ετοιμάσει. Η Πέπη όμως έλειπε από την Αθήνα, είχε ήδη φύγει. Κι έτσι η Χαρούλα πήρε το ρόλο της Πέπης στη φωνή κι εγώ εγώ το ρόλο της Πέπης στην κιθάρα. Μόνο που, επειδή δεν ήξερα να παίζω αρπίσματα ακόμα, full chords.
Την επόμενη φορά που κάποιος ασχολήθηκε με αυτό ήταν τώρα, που έκανα τα βίντεο...
And the rest is history... , Ή, μάλλον, ιστολόγιο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου