Μια μπλούζι διασκευούλα που έκανα κάποτε, δεν ενθυμούμαι πότε. Σόρρυ για το μονοφωνικό του ήχου... Αυτήν έχω...
Δεν την ανεβάζω για αυτή καθ' αυτή αλλά ως πρόσχημα/όχημα για να κάνω κάτι με την παλιά φωτογραφία που τη συνοδεύει, την οποία έχω ονομάσει, εμπνεόμενος από το τραγούδι , "Ερωτευμένη γυναίκα". Είναι πουλί; Όχι! Είναι αεροπλάνο; Όχι. Ούτε ο Σούπερμαν είναι...
Η μικρή αραχνούλα
φαίνεται να ίπταται καθώς δεν διακρίνεται ο -εντυπωσιακός κατά τ' άλλα κι εκτεινόμενος από την μια στέγη στην άλλη- ιστός της... Τώρα που ξαναείδα τη φωτογραφία μετά από τόσα χρόνια κι ενώ το μοντέλο λογικά - δεν ξέρω πόσο ζούν οι αράχνες- θα είναι μακαρίτισσα,
δεν ξέρω τι με έπιασε και προσπάθησα να δω την ιστορία από τη δική της
οπτική γωνία... Να είδε άραγε κάτω χαμηλά εκείνο το ογκωδες ον να στρέφει το περίεργο μεταλλικό αντικείμενο προς εκείνη;Να την τρόμαξε η λάμψη του φλας; Τι σκέφτηκε; Πως θυμόταν το περιστατικό μετά; Πώς το εξήγησε; Και για να κάνω μια γενίκευση, ποια είναι όλα εκείνα που γίνονται ερήμην μας; Τι υπάρχει πέρα από την αντίληψη μας; Ποια μυστήρια λογική ακολουθεί; Πάλι με πιάσανε τα υπαρξιακά μου...
Δεν την ανεβάζω για αυτή καθ' αυτή αλλά ως πρόσχημα/όχημα για να κάνω κάτι με την παλιά φωτογραφία που τη συνοδεύει, την οποία έχω ονομάσει, εμπνεόμενος από το τραγούδι , "Ερωτευμένη γυναίκα". Είναι πουλί; Όχι! Είναι αεροπλάνο; Όχι. Ούτε ο Σούπερμαν είναι...
"Ερωτευμένη γυναίκα" |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου