Η σημερινή ανάρτηση αποτελείται απο ξαναχρησιμοποιημένα, ως επί το πλείστον, υλικά. Το βίντεο, ας πούμε, το έχετε ξαναδεί εδώ κι εδώ, όπως και έχετε ακούσει την μουσική στο δεύτερο σύνδεσμο , όπου, μάλιστα, υπάρχει στα πεταχτά και η ιστορία του σημερινού κομματιού. Είπα όμως να το χρησιμοποιήσω ως αρμό το βιντεάκιον... Συγχωρέστε μου την επανάληψη, αλλά είπαμε... Το αγαπάω αυτό το τραγουδάκι, καθώς είναι μια από τις λίγες, εφόσον η μουσική άνοδος του Νάσου συνέπεσε με την δική μου μουσική δύση και το αναπόφευκτο έπειτα εξαφάνισε οποιαδήποτε δυνατότητα συνεργασίας, μια από τις λίγες,
Ο Μπόγκαρντ ...
λοιπόν, μουσικές μας συνεργασίες ...
Η μουσική, που λέτε , προέρχεται από εκείνα τα ωραία ορχηστρικά που έγραφε ο Νάσος και αποφάσισε μια μέρα να βάλει και στίχους. Με βρήκε λοιπόν και στα γρήγορα έγραψα μια κωμικοτραγική και αυτοσαρκαστική με κάποιο τρόπο ιστορία σε στίχους, για ένα τύπο που, μέσα στην μαύρη και βροχερή νύχτα, χάνει το πορτοφόλι του και δεν μπορεί να αγοράσει το απαραίτητο για να βγάλει τη νύχτα αλκοόλ... (Εσωτερική παραπομπή και λιγάκι στις γενναίες οινοποσίες μας με τον Νάσο εκείνη της εποχής... ). Το ονόμασα "Το θλιμμένο μπλουζ του Κώσυ Λέμμιον" παραπέμποντας στον ευάλωτα κυνικό και
.... ο "Λέμμυ Κώσιον"...
απελπισμένο αντιήρωα σειράς αστυνομικών μυθιστορημάτων του Πήτερ Τσέινι, τον ντετέκτιβ Λέμμυ Κώσιον, λάτρη και αντικείμενο λατρείας των γυναικών και καρικατούρα των χαρακτήρων που υποδυόταν ο Μπογκαρντ. Το απήγγειλα μετά κωμικά με υπερβολικό στόμφο και... του Νάσου του φάνηκε μάλλον αταίριαστο το χιούμορ μου (πλην όμως, τι άλλο θα μπορούσα να γράφω τότε, στην ψυχολογική φάση που βρισκόμουν παρα Ελεγέια και Σάτιρες- ψέμματα, μόνο σάτιρες... ), γιατί μετά έφτιαξε, με ένα παλίο στίχο του Ηλία και μια πιο εκτεταμένη εκδοχή της μελωδίάς του, την δική του ματιά πάνω στην "Χειμερία Νάρκη" των Ατάλαντων... Με το συγκεκριμένο πόνημα, πέρα από αυτή την ηχογράφηση "με την πρώτη", δεν ξαναασχολήθηκε ποτέ κανείς! Μέχρι σήμερα...
Το θλιμμένο μπλούζ του Κώσυ Λέμμιον
Η βροχή έγλυφε [ή μήπως "έγλειφε"? Δεν θυμάμαι τι από τα δυο είχα βάλει...] την ψυχή του.
Τα νοτισμένα τσιγάρα του απέκλεισαν την τελευταία ελπίδα ζεστασιάς!
Γυρνούσε στο σκοτάδι με το σπασμένο του περίστοροφο,
με την καρδιά του σφαίρα στη θαλάμη ...
Κλειστοί οι δρόμοι και ξένοι.
Αυτή η πόλη που τον γέννησε τώρα θηλιές περνούσε στο λαιμό του.
Τυλίχτηκε στην φθαρμένη καπαρτίνα του.
Προσπάθησε να αγνοήσει την υγρασία που τον περόνιαζε.
Την εκπαιδευτική διάσταση αυτής της ιστορίας, τη χρησιμοποίησα ως παράλληλο κείμενο για την "Ελένη" του Ευριπίδη στο εκπαιδευτικό μου ιστολόγιο. Αλλά δεν μπορεσα να μην παρατηρήσω και τον εξαιρετικά διδακτικό παραλληλισμό της με τα έργα και τις ημέρες της σημερινής, νοσήρης και αποκλίνουσας, πολιτικής κατάστασης εν Ελλάδι. Με τον Λουκά, το υπέρλαμπρο άστρο.
Το κείμενο, που αναδημοσιεύω αυτούσιο από το skaki. gr, μπορεί να αναγνωσθεί ως πολιτική παραβολή. Παρακαλώ, κατά την ανάγνωση δώστε έμφαση στις μπλε επιχρωματισμένες από μένα προτάσεις.
"Chessmachine:O «ΤΟΥΡΚΟΣ»!
Άραγε πόσοι είναι αυτοί που γνωρίζουν ότι το πρώτο «σκακιστικό κομπιούτερ» κατασκευάστηκε πριν από…δύο αιώνες? Κι όμως , ακούσατε καλά! Για την ακρίβεια, το καλοκαίρι του 1769 εμφανίστηκε στο βασιλικό παλάτι της Βιέννης , για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία , ένα «μηχάνημα» που έπαιζε σκάκι . Οι βασιλικοί κύκλοι της Ευρώπης , στους οποίους το σκάκι ήταν ευρύτατα διαδεδομένο , κοιτούσαν , αρχικά με δυσπιστία , έπειτα με έκπληξη και στη συνέχεια με ενθουσιασμό , το καταπληκτικό αυτό φαινόμενο.
Το «μηχάνημα» που άνηκε στον βαρόνο kempelen, ήταν ένα τεράστιο κουτί, στην πάνω πλευρά του οποίου υπήρχε μια φιγούρα ντυμένη με την παραδοσιακή τούρκικη στολή και φορούσε στο κεφάλι ένα τουρμπάνι .Μπροστά στη φιγούρα υπήρχε μια σκακιέρα , όπου παιζόταν οι κινήσεις . Με ένα πολύπλοκο μηχανισμό , ο «Τούρκος» (που μάλιστα κάπνιζε και πίπα!) εκτελούσε τις κινήσεις, απαντώντας στους αντιπάλους του. Δύο κουνήματα του κεφαλιού του σήμαινε «σαχ» και τρία «ματ». Κάθε δώδεκα κινήσεις ο εφευρέτης του, βαρόνος Κέμπελεν, κούρδιζε το «μηχάνημα» με ένα τεράστιο κλειδί!
Αγωνιστικός, ο «Τούρκος» φαινόταν αχτύπητος. Οι καλύτεροι παίχτες στην Αυλή του αυτοκράτορα της Αυστρίας , έχασαν από τον «Τούρκο» γρήγορα και εύκολα. Όλοι έμειναν κατάπληκτοι και η πρώτη τους αντίδραση ήταν να ανοίξουν το κουτί για να δουν αν κρύβεται μέσα κάποιος άνθρωπος . Με διαταγή του αυτοκράτορα το κουτί ανοίχτηκε και το μόνο που φάνηκε ήταν γρανάζια , τροχαλίες και καθρέφτες , που έδειχναν ότι πρόκειται για ένα πολύπλοκο μηχανισμό.
Ακίνδυνη απάτη. (Μεταγενέστερη ανακατασκευή του μηχανήματος απάτης "Τούρκος". Το "πραγματικό" κάηκε το 1854.
.
Ο βαρόνος Κέμπελεν κέρδισε την εύνοια του αυτοκράτορα και μέχρι το θάνατό του (1804) απολάμβανε τους καρπούς της εφεύρεσής του. Ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο με τον «Τούρκο» του και λάμβανε προασκήσεις από όλους τους αυτοκρατορικούς οίκους. Κανείς δεν μπορούσε να εξηγήσει τι ακριβώς συμβαίνει με τον «Τούρκο» και όλοι παρακολουθούσαν το φαινόμενο με κατάπληξη.
Μετά το θάνατο του Κέμπελεν ο «Τούρκος» πέρασε στα χέρια κάποιου Maelzer, συνεχίζοντας να γνωρίζει παντού επιτυχίες. Υπάρχει καταγραμμένο, το ιστορικό της συνάντησής του με τον Ναπολέοντα, το 1809. Ο «Τούρκος» κέρδισε την παρτίδα εύκολα, αφού προηγουμένως πέρασε μια σκληρή δοκιμασία στα χέρια του πονηρού Γάλλου αυτοκράτορα, ο οποίος έπαιξε επίτηδες, τρεις φορές, αντικανονική κίνηση, «εκνευρίζοντας» τον αντίπαλό του και κάνοντάς τον –προς μεγάλη του ευχαρίστηση- να γκρεμίσει τα κομμάτια από την σκακιέρα! Ας πάρουμε μια γεύση από το κλίμα εκείνης της μονομαχίας :
Ναπολέων-«Τούρκος», 1809
1.ε4 ε5 2.Βζ3 Ιγ6 3.Αγ4 (το… «Ναπολεόντειο»!)3…Ιζ6 4.Ιε2 Αγ5 5.α3 δ6 6.0-0 Αη4 7.Βδ3 Ιθ5 8.θ3 Α:ε2 9.Β:ε2 Ιζ4 10.Βε1 Ιδ4 11.Αβ3 Ι:θ3+ 12.Ρθ2 Βθ4 και όπως καταλαβαίνετε, ο μεγάλος Ναπολέοντας δεν άργησε να εγκαταλείψει.
Το μυστικό πέπλο που κάλυπτε τον θρυλικό «Τούρκο» έπεσε λίγα χρόνια μετά, σε μια περιοδεία του στην Φιλαδέλφεια της Αμερικής. Το κτίριο όπου φιλοξενούνταν ο «Τούρκος» έπιασε φωτιά και μέσα από το μηχάνημα άρχισε να ακούγεται πνιχτός βήχας. Ξαφνικά, μπροστά στα έκπληκτα μάτια των παρευρισκομένων, ένας άνθρωπος πετάχτηκε έξω από το κουτί και το έβαλε στα πόδια! Επρόκειτο για τον JohannAllgaier, συγγραφέα και πολύ ισχυρό σκακιστή της εποχής. Τότε όλοι κατάλαβαν ότι το εσωτερικό του κουτιού ήταν έτσι διαμορφωμένο, ώστε ακόμα κι όταν άνοιγαν οι πόρτες του ο άνθρωπος από μέσα δεν ήταν ορατός.
Η καριέρα του «Τούρκου απατεώνα» τελείωσε άδοξα. Το «μηχάνημα» μπήκε σε μουσείο , για να καταστραφεί τελικά από μια μεγάλη πυρκαγιά, το 1854.
Η σκακιστική ιστορία αποτελείται από αμέτρητες σελίδες . Μερικές όμως από αυτές μοιάζουν να περιέχουν, τόσο περίεργες ιστορίες… Σχεδόν απίστευτες.
"
Έτσι λοιπόν. Απάτη το θαυμαστό αυτόματο, ο φοβερός σκακιστής, που, μετάτην επιδερμική -στην κυριολεξία - επαλήθευση της "αλήθειας" του, λατρεύτηκε για 50 χρόνια σε όλο τον κόσμο, προσπορίζοντας μεγάλα ωφέλη σ' αυτούς που το χειρίζονταν... Οικονομικά και άλλα.
Επικίνδυνη απάτη!!! (Πότε θα "καεί"?)
Δεν ξέρω αν φαίνεται ο παραλληλισμός με τον δικό μας το "Λουκά, το μάστορα", που πλασαρίστκε από το σύνολο του πολιτικού κόσμου ( με τη φωτεινή εξαίρεση της Αριστεράς, εννοείται) και πατροναρίστηκε από τα Μέσα Μαζικής Αποκοίμισης ως ο σούπερ ντούπερ γουάου Μεσσίας, λυτρωτής και απελευθερωτής, ως η ύστατη ελπίδα, ως το τελικό σύνορο, για να μας γλυτώσε από τις Χάρυβδες και τις Σκυλες κάθε λογής.
Υπενθυμίζεται ότι η μη εκλεγμένη κυβέρνηση του εν λόγω υπέρλαμπρου άστρου σχηματίστηκε για να κάνει εκλογές σε εύλογο και σύντομο χρονικό διάστημα. Κάτι το οποίο τεχνηέντως έχει αποσιωπηθεί, αντίθετα υπό την ηγεσία του κατεδαφίζεται συστηματικά και με χειρουργικά ακρίβεια κάθε έννοια κοινωνικής ισότητας και δικαιοσύνης και δημιουργούνται τετελεσμένα , από μια κυβέρνηση η οποία, πέρα από το μη εκλεγμένο της από τον ελληνικό λαό, στρίζεται από μια βουλή η οποία δεν είναι πλεόν στο ελάχιστο αντιπροσωπευτική των επιθυμιών του και, παρά ταύτα και τις αρχικές αιτίες του σχηματισμού της, εκμαιεύει την διατήρηση της τουλάχιστον ώς το καλοκαίρι, ενώ παπαγαλάκια-ρέκτες, όπως η Διαμαντοπούλου, προπαγανδίζουν την δημιουργία μιας κυβέρνησης τεχχνοκρατών, μιας κυβέρνησης των "αρίστων" (Ολιγαρχική εννοείται και όχι τιμοκρατική. Σε καμιά περίπτωση δε, δημοκρατική!) .
Ο άνθρωπος πίσω από τον "Τούρκο" βρέθηκε. Αυτοί πίσω από τον Λουκά?
Υπενθυμίζεται ότι δεν έχει πάψει να επαφίεται η τήρηση και η υπεράσπιση του υπάρχοντος (δημοκρατικού και φιλελεύθερου ακόμα) Συντάγματος στον πατριωτισμό των Ελλήνων...
Σε προηγούμενο ποστ έκανα αναφορά σε μια κατηγορία τραγουδιών που τιτλοφόρησα αδικαίωτα.
Αληθινό ρόδο στην άμμο
Μάλλον έπρεπε να την φυλάξω για εδώ... Μία των ημερών κατόρθωσα να φτιάξω μια μελωδιούλα την οποία μπορούσα να συνδυάσω με ακόρντα που έπαιζα ανάμεσα. Σε έναν κακό μουσικό ίσως αυτό να φαίνεται αυτονόητο, εγώ δεν είμαι καν μουσικός όμως. Και μπορεί ως αυτοδίδακτος να λατρεύω το δάσκαλο μου αλλά μην το παρατραβάμε. Όταν μαθαίνεις μόνος σου κάτι το πας μέχρι ένα σημείο και μετά δεν βελτιώνεσαι... Είναι σαν να ξεκινάς το κόσμο από την αρχή. Καποια στιγμή στερεύεις από ιδέες... Έτσι λοιπόν το να το κάνω αυτό ήταν κάτι ιδιαίτερο για μένα... Και ξεκίνησα να φτιάχνω ένα τραγούδι με τίτλο "Ένα τραγούδι αληθινό". Το κόνσεπτ του ήταν (αν βρώ τους στίχους κάπου θα τους παραθέσω) ότι μου ρχονται στιχάκια και νότες στο μυαλό αλλά φαίνονται ψεύτικα, αλλά μπορεί κατα λάθος κάποτε να γράψω ένα αληθινό τραγούδι, που θα λένε διάφοροι αναξιοπαθούντές και μη όπως τα χαλασμένα ρολόγια, οι άχρηστοι διαιτητές οι γάτοι το Γενάρη, οι σχέσεις που τελείωσαν νωρίς κτλ. Η ιδέα ήταν να παραθέτω τους αποδέκτες του τραγουδιού μου στα κουπλέ και κάθε φορά να οδηγείται το τραγούδι στο ρεφραίν με διαφορετικό τρόπο. Την πρώτη φορά να λέω ότι η μελωδία του τραγουδιού είναι ως εξής και να την παίζω σε σόλο. Τη δεύτερη φορά να λέω ότι ο αέρας θα σφυρίζει τη μελωδία του και να τη σφυρίζω. Και στο τέλος, λέγοντας ότι, αν κάποτε του βάλω στίχους, το ρεφραίν του θα λέει τα εξής, να παραθέτω σημαντικά πράγματα για μένα, αναγραμμάτισμένα όμως ώστε να φαίνονται φθόγγοι και λέξεις μιας άγνωστης και μυστηριακής γλώσσας... Το πάλεψα για πολύ καιρό, κοπιάζοντας και ιδρώνοντας να το παίξω, μόνο που η βασική ιδέα του τραγουδιού καθόριζε το τραγούδι, καθότι ήταν πολύ δήθεν για να είναι αληθινό. Και το παράτησα...
Αληθινό "ρόδο της άμμου"
Κάποια στιγμή μου ήρθε και έδωσε την λύση, τεθλασμένα και αθέλητα, ο συνήθης Καρυωτάκης. Μου 'ρθε στο νου δηλαδή, το τελευταίο άτιτλο ποιήμα που έγραψε πριν πεθάνει, γνωστό με τον τίτλο εργασίας " [Όταν κατέβουμε τη σκάλα]", το οποίο μου είχε κάνει εντύπωση για την μυστηριακή, λυρική και εξωτική εικόνα των "ρόδων της άμμου" και την παράλογη και σαρκαστική εικόνα των οπαδών του άνωθεν Κυρίου που παίζουν κρίκετ στον Παράδεισο. Και κάπως έτσι δοκίμασα να προσαρμόσω τη μουσική στο στίχο και τελικά, αντί για "Ένα τραγούδι αληθινό" έφτιαξα μια μελοποιήση από σπόντα. Προσωρινά, πλην - αναμενόμενα, μοιραία κι αναπόφευκτα- μόνιμα...
Και κάπου εδώ, φίλε αναγνώστη, φτάνεις στο σταυροδρόμι. Αν θες να ακούσεις μια εμπνευσμένη και ηθελημένη μελοποίηση ακολουθείς αυτόν τον σύνδεσμο. Αν θες να ακούσεις μια ανέμπνευστη, αδικαίωτη και κατά λάθος συνέχισε με την ανάρτηση μου ... Είπον κι ελάλησα κι αμαρτίαν ουκ έχω!
[Όταν κατέβουμε τη σκάλα]
Όταν κατέβουμε τη σκάλα τι θα πούμε
στους ίσκιους που θα μας υποδεχτούνε,
αυστηροί, γνώριμοι, αόριστοι φίλοι,
μ' ένα χαμόγελο στ' ανύπαρκτα τους χείλη;
Τουλάχιστον δωπέρα είμαστε μόνοι.
Περνάει η μέρα μας, η άλλη ξημερώνει,
και μες στα μάτια μας διατηρούμε ακόμα
κάτι που δίνει στα πράγμα χρώμα.
Αλλά εκεί κάτου τι να πούμε, πού να πάμε;
Αναγκαστικά ένας τον άλλον θα κοιτάμε,
με κομμένα τα χέρια στους αγκώνες,
ασάλευτοι σαν πρόσωπα σε εικόνες.
Αν έρθει κανείς την πλάκα μας να χτυπήσει,
θα φαντάζεται πως έχουμε ζήσει. Αν πάρη ένα τριαντάφυλλο ή αφήσει χάμου,
το τριαντάφυλλο θα 'ναι της άμμου.
Κι αν ποτέ στα νύχια μας ανασηκωθούμε,
τις βίλλες του Posillipo θα ιδούμε,
Κύριε, Κύριε, και το τερραίν του Παραδείσου
όπου θα παίζουν crieket οι οπαδοί σου.—
Και για σένα, αγαπητέ αναγνώστη, καλέ μου φίλε, χαλκέντερο θύμα, που κατόρθωσες να φτάσεις μέχρι εδώ, μια έκπληξη. Δυσαρεστη, αλλά δεν σε φοβάμαι εσένα!!! Είσαι καταδρόμι... Από το βάθος τους χρόνου και μια λυωμένη κασσέτα βρήκα το "Ένα τραγούδι αληθινό". Άλλά δεν θα σε βάλω στο πειρασμό να το ακούσειςς. Μόνο τους στίχους θα βάλω. Έτσι για να δεις πως ακόμα κι εγώ είμαι καλός άνθρωπος... Κατά βάααααααααααααααααααααααααααααααααααααθος...
Ίσως να φαίνεται χαιρέκακο το κείμενο... αλλά δεν είναι. Μια κραυγή αφύπνισης είναι, αλλά και μια κραυγή ενάντια στο βόλεμα... Την Τετάρτη, λέει, θα γίνει συλλαλητήριο στη Ρόδο ενάντια στην κατάργηση των μειωμένων συντελεστών Φ.Π.Α.. Να κάνουν οι άνθρωποι, δε λέω. Γιατί - κι αυτό είναι πρωτόγνωρο για κάποιον από την ηπειρωτική Ελλάδα- όταν σε κάποια βασικά πράγματα υπάρχει ένα μίνιμουμ αυτάρκειας μόνο και πας να το ψωνίσεις και σου λένε "την Πέμπτη θα το φέρει το καράβι" (κι είναι Δευτέρα) και το καράβι αναμένεται όπως ο άγγελος στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ, τί άλλο μπορεί να σημάινει παρά ότι οι συνθήκες είναι ιδιάζουσες, άρα και η αντιμετώπιση χρειάζεται να είναι ιδιαίτερη... Κι όταν ολόκληρη Ρόδος αντιμετωπίζει τέτοια προβλήματα, σκεφτείτε τι γίνεται στη Τήλο, στ' Αγαθονήσι, στους Φουρνους ή στα Ψαρα (κι η αναφορα σε τούτα τα νησιά ενδεικτική κι ουχί περιοριστική)...
Αλλά μάλλον δεν ήξεραν πως, όταν καίγεται του γείτονα σου η αυλή, θα 'ρθει μετά για τη δική σου η φωτιά. Διότι πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους που δήλωσαν ένα παγερόν τε και ζωηρόν "απών" στα αιτήματα και τα προβλήματα της ιστορικής συγκυρίας , αδιαφορώντας για τα ζόρια που τραβάνε τόσα χρόνια οι άλλοι Έλληνες, αποκομμένοι στο δικό τους μικρόκοσμο και απορροφημένοι στα δικά τους μικροσυμφέροντα και μικροπράγματα. Πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους (και εδώ πρέπει να σημειωθεί η εξαίρεση των ξενοδοχουπάλληλων, οι οποίοι φαίνεται ότι έχουνν αντιληφθεί ότι το να γίνει η Ρόδος Μπαχαμες σημαίνει ότι ντόπια και ξένα κονσόρτια - με την προσθήκη των αναγκαίων γραικύλων, πάντα βρίσκονται εύκαιροι τέτοιοι- θα εκμέταλλεύονται τεράστια ξενοδοχεία, μαζί με τους αιγιαλούς και τις παραλίες εννοείται, κι οι Ροδίτες θα μπαίνουν μόνο στην κουζίνες ή στα δωμάτια για να αλλάξουν σεντόνια και τη θάλασσα τους θα την βλέπουν με το κυάλι, κι όλα αυτά για ένα κομμάτι ψωμι... ) που κρατάνε τις τιμές στα μαγαζιά τους στουν ουρανο την ώρα που η αγοραστική δυνατότηητα μειώθηκε δραματικά, είναι οι ίδιοι νοικιάζουνε ανήλιαγες τρύπες με χρεώσεις σουίτας και παριστάνουν την Μαντάμ Σουσού, όταν αυτοί που μορφώνουν τα παιδιά τους, αυτοί που γεμίζουν τα στρατόπεδα τους, αυτοί που στελεχώνουν τις υπηρεσίες τους και τα ξενοδοχεία τους, ζητιανεύοντας σχεδόν ζητάνε μια επιβεβλημένη εκ των πραγμάτων μείωση ενοικίου! Είναι οι ίδιοι που... θα μπορούσα να πω πολλά ακόμα... "[...]Ο άνθρωπος", λέει ο Σεφέρης, "είναι μαλακός και διψασμένος σαν το χόρτο, άπληστος σαν το χόρτο, ρίζες τα νεύρα του κι απλώνουν σαν έρθει ο θέρος προτιμά να σφυρίξουν τα δρεπάνια στ’ άλλο χωράφι σαν έρθει ο θέρος άλλοι φωνάζουνε για να ξορκίσουν το δαιμονικό άλλοι μπερδεύουνται μες στ’ αγαθά τους, άλλοι ρητορεύουν. Αλλά τα ξόρκια τ’ αγαθά τις ρητορείες, σαν είναι οι ζωντανοί μακριά, τι θα τα κάνεις; [...] Καιρός του σπείρειν καιρός του θερίζειν. [...] "
Κι η πρώτη μου αίσθηση όταν άκουσα την είδηση ήταν πως εννοείται πως θα πάω στο συλλαλητήριο, δεν έχω ξαναδει διαδήλωση με SUV... Περά από πλάκα όμως, τους στηρίζω. εκτός των ρεαλιστικών λόγων που υπαιχνίχθηκα στην αρχή και των παρεπoμένων του γνωστού ποιήματος του Μπρεχτ που δεν μας παίρνει να ξεχνάμε, και γιατί ότιδήποτε πληγώνει το θηρίο που μας απειλεί είναι ευπρόσδεκτο. Αλλά δεν τρέφω αυταπάτες! Ο αγώνας τους θυμίζει τα αιγυπτιακά βροχοπούλια. Γίνεται μια πιο επίκαιρη θέση στο δόντια του κροκόδειλου.
Παρεππιπτόντως υπάρχει κι άλλος τρόπος να μην μειωθεί η αγοραστική κίνηση... Συναγωνιστές μπορείτε να κρατήσετε τις τιμές σταθερές και να απορροφήσετε εσείς την αύξηση των συντελεστών... Δεν είναι ότι σας λείπουν κι όλας...
Αισθάνομαι λίγο σαν το ποιητή Φερνάζη τελευταία... Εγώ ο κόσμος χάνεται κι εγώ ανεβάζω τραγουδάκια.... Θαρρώ όμως ότι είναι κι αυτό μια άμυνα, η δική μου, ενάντια στην ηττοπαθή μεμψιμοιρία, τη πολύ βολική σε όσους μας την προκαλούν... Είναι κι αυτό, νομίζω, ένα αντίδοτο να μην ξεχνάμε ποιοι πραγματικοί είμαστε (όποιοι κι αν είμαστε) και να μην το εγκαταλείπουμε , χωρίς παράλληλα να σταματούμε να παλεύουμε για όσα αξίζει... Κι αν μέχρι πρόσφατα ο αγώνας ήταν για τις συνθήκες ζωής μας, τώρα αποκαλύπτεται ότι είναι ακόμα σοβαρότερος ο αγώνας... Γιατί βρισκόμαστε στις αρχές ενός οικονομικού τύπου Απρίλη του '67...
"Ωδή" ή "Ωδή για το τέλος της (ή "μιάς") χιλιετίας". Αυτό είναι σημερινό τραγούδι. Τι να πω τώρα εγώ? Μάλλον "Ρέκβιεμ" θα έπρεπε να το πω. Και γιατί μιλάει για ένα τέλος και για το μελαγχολικό και το απαισιόδοξο των ετερόκλητων κατά τ' άλλα στίχων του.
Λογικόν το ετερόκλητον. Λογικό, διότι πρόκειται για συνενωθέντα αποσπάσματα με μοναδικό κοινό στοιχείο την ήρεμη θλίψη και την παραιτημένη μελαγχολία, τα οποία διασκεύασα ελαφρά για να "χωράνε" στη μελωδία .
Οι πρώτες δυο στροφές είναι ένα ξεχωριστο ποιηματάκι που έγραψα στο Λύκειο, μια άσκηση πάνω στο καρυωτακικό σύμπαν που μ' απασχολούσε τότε. Μ' άρεσε η λιτότητα στην έκφραση (για τα μέτρα μου τουλάχιστον) και η ιδέα της διπλής ζωής, αυτής που θέλουμε κι αυτής που ζουμε. Αισθανόμουν ότι κάτι τους έλειπε για να τελειώσουν, αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω τι...
Η τρίτη στροφή ήταν ένα μισοτελειωμένο απόσπασμα από ένα στίχο που δεν γράφτηκε ποτέ.
Η τέταρτη στροφή ηταν ένα επίγραμμα για έναν τύπο που γνώρισα σε μια παραθεριστική καλύβα στο Ταΰγετο. Μου έκανε εντύπωση με πόση δίψα για ζωή μιλούσε για αυτά που θα 'κανε, όταν θα έβγαινε στη σύνταξη. Την ώρα που μιλούσε σα συννεφάκι πάνω από τον ώμο του ζωγραφίζονταν αυτά που ονειρευότανε. Τρεις βδομάδες μετά γυρνούσε από ένα πανηγύρι κι ήταν στην Εθνική. Είχε φορτώσει στην σχάρα του αυτοκινήτου του ξύλινα φτυάρια για φούρνισμα, σαν τα παλιά, που είχε φτιάξει κι είχε πάει να τα πουλήσει. Λύθηκαν και βγήκε να τα δέσει. Τον σκότωσε το φορτηγό που τον παρέσυρε. Ντίνο τον έλεγαν.
Η πέμπτη στροφή γράφτηκε τη δεύτερη χρονιά που έδινα Πανελλήνιες κι είχα σαλτάρει από την Ιστορία... Στο περιθώριο του βιβλίου έγραφα στιχάκια από τραγούδια των Doors. Μια μέρα έγραψα αυτό.
Η 6η στροφή είναι εκείνη που χρειάστηκε να πειράξω περισσότερο για να χωράει στη μελωδία. Για αυτό και ποτέ δεν κατάφερα να τη πω σωστά. Πάντα στο πρώτο στίχο της έλεγα "θάλασσα" και δεν φάινεται η ρίμα (χάλασες). Το μόνο άλλο που θυμάμαι είναι πόσο με ταλαιπώρησε να βρώ λέξη να ομοιοκαταληκτεί με τη λέξη 'θάλασσα' και πόσο περήφανος αισθάνθηκα που βρήκα τη λέξη "χάλασα". Μετά βέβαια αντιλήφθηκα ότι υπάρχουν καμιά δεκαριά τραγούδια με την ίδια ρίμα... Πράγμα αναμενόμενο καθότι η μόνη άλλη εναλλακτική ομοιοκαταληξία στο "θάλασσα" είναι "Παντάνασσα" ...
Στην βιογραφική ταινία "Τσάρλι" του Ρίτσαρντ Αττένμπορω έχει μια πολύ ωραία σκηνή. Ο Τσάρλι Τσάπλιν προσπαθεί να ντύσει την κινηματογραφική περσόνα που δημιούργησε σ' ένα βεστιάριο. Και καθώς φέρνει τα μάτια του γύρω, ένα χρυσαφί, φωτεινό κυκλάκι εμφανίζεται γύρω από ένα μαύρο καπέλο, ένα φθαρμένο κουστούμι δυο νούμερα μεγαλύτερο, ένα μπαστούνι κι ένα μουστακάκι. Κι έτσι γεννήθηκε ο Σαρλό.
Κάπως έτσι, αφου μετά από ένα ολόκληρο καλοκαιρινό βράδυ δημιουργικού πυρετού κατάφερα να ολοκληρώσω την μελωδία κι έψαχνα στίχους, κυκλώνονταν αυτά τα διαφορετικά στιχάκια καθώς ξεφύλλιζα το τετράδιο με τους στίχους μου... Ήξερα κιόλας από την αρχή ποιο πάει που, τι άλλαγές θα κάνω και πως θα κλείσω το τραγούδι. Συνειρμικά, αυτόματα κι αβίαστα βγήκε από το μυαλό μου η κατακλείδα του τραγουδιού. Μια φράση από το ποιήμα του Σεφέρη "Μνήμη Β΄" : "Είμαστε ο σπόρος που πεθαίνει" και βγήκα απ΄το αδειανό μου σπίτι μ΄ένα τραγούδι. Κι έτσι γεννήθηκε η "Ωδή".
(Αναρωτήθηκα στην αρχή τι να γράψω για αυτό το τραγούδι κι έγραψα ολόκληρο κατεβατό! Ωραιος είμαι... )
Νομίζω ότι και τις τρεις κιθάρες τις παίζω εγώ... Στο τουμπελέκι έχωσα τον Ηλία να προσπαθεί να μου δωσει ένα ρυθμικό σχήμα . Πράγμα δύσκολο, καθότι ήταν η πρώτη φόρα που το έπιανε στα χέρια του και γιατί δεν έχω και το πιο αναμενόμενο παίξιμο...
ΩΔΗ
Αύγουστος 1996
Πίσω απ’ τις φωτεινές τις αυταπάτες
φωλιάζει η σκοτεινή πραγμάτικότητα
και ‘μεις σε λάθος τραίνο επιβάτες
αναζητούμε την αιωνιότητα.
Αγκιστρωνόμαστε σ’ ανώριμες αγάπες,
σε μια διπλή ζωή όλοι μας προχωρούμε.
Αυτή που μας γεννούν οι αυταπάτες
κι αυτή που αναγκαζόμαστε και ζούμε .
Να μη μπορούμε να πεθάνουμε να μη μπορούμε ούτε να ζούμε.
"Το ιστολόγιο αυτό το κατέλαβαν οι Ανώνυμοι. Έχετε αφήσει το Κακό Λύκο να σας παραπληροφορεί. Κυρία, το είπα σωστά; Γιατί ο μπαμπάς μου λέει, πως θα με κόψει από τα αγγλικά. Είμαστε οι Ανώνυμοι. Δηλάδη έχουμε και όνομα (Εμένα με λένε Πόπη, σαν τη γιαγιά μου τη Καλλιόπη) αλλά δεν θα σας το πούμε... Ανώνυμοι uber alles... Δεν κάνετε κι εσείς κάτι γιατί βαρεθήκαμε να χακάρουμε... θέλω να παίξω Φάρμα, επιτέλους !. Είμαστε οι Ανώνυμοι. Ο Κακός Λύκος απκρύπτει πληροφορίες. Είμαστε οι Ανώνυμοι.
Ο Κακός ο Λύκος, ως γνωστόν, παίζει το παρασκήνιο στα δάχτυλα (εχει scene anxienty) τόσο, που του πρότεινε ο Μαρινάκης να αναλάβει να γλυτώσει τον Ολυμπιακό από τις επιβουλές που αντιμετωπίζει, καθόσον - άκουσον, άκουσον- βρέθηκαν διαιτητές που δεν κάθονται να τους στήσει... Αρνήθηκε μόνο λόγω φόρτου εργασίας (τον είχε προσλάβει ο Τσάκας να κάνει τον Σαουδάραβα). Μετά που έφαγε την Κοκκινοσκουφίτσα (την γιαγιά την απήγαγε ο κυνηγός, του αρέσουν οι ηλικιωμένες γυναίκες, την έχει αλυσσοδεμένη στο υπόγειο) έριξε μια ματιά στο καλαθάκι της και έπαθε σόκ. Φαίνεται ότι η μικρή ήταν τζουτζές του Μπέννυ και του μετέφερε ένα μήνυμα του Παπαδήμου. Είμαστε οι Ανώνυμοι. Τι δεν σας είπε ο Κακός Λύκος...
Φέτος λοιπόν, ότι για να αντιμετωπισθεί η κρίση (όλη η Εκάλη έχει μείνει από χαβιάρι, μιλάμε για τεράστια και ανυπολόγιστη ανθρωπιστική καταστροφή) εκτός από τα υπόλοιπα έντυπα Ε1, Ε2, 3Ε, Ε τετραγωνική ρίζα του 2034,5% , θα παραλάβουμε και το Ε69. Φαίνεται ότι η κυβέρνηση, προσμετρώντας το γεγονός ότι οι έλληνες είμαστε ο πλέον ερωτικός λαός του κόσμου (πράγμα λογικό, εφόσον μας γαμάει όπου μας πετύχει ), προσανατολίζεται να βάλει ένα καινούριο φόρο με βάση τις σεξουαλικές μας επαφές. Τη γαμήσαμε στην κυριολεξία δηλαδή... Κατόπιν διαρροής της πρόθεσης της, για να καταμετρηθούν οι αντιδράσεις, το Μέγαρο Μαξίμου φέρεται ότι έδωσε το ... κόκκινο (στη περίπτωση μας ) φως Για αυτό, και προκειμένου η κυβέρνηση να ευαισθητοποιήσει τους πολίτες προσανατολίζεται να μετατρέψει σε εθνικό ύμνο το γνωστό άσμα του ερωτικού τροβαδούρου με τη βελούδινη φωνή Δημητρίου Πανούση "Γαμάτε γιατί χανόμαστε"
και μάλιστα για με την συμμετοχή του Γιώργου και της Γιωργιάννας Ντάλαρας (για να αποτραπεί η ανεξαρτητοποίηση της Άννας Νταλάρα).
"Live your Greece in myth" Από την διαφημιστική καμπάνια του Υπ. Οικονομικών
Ο φόρος θα υπολογίζεται με βάση διάφορους συντελεστές. Στους άνδρες θα υπολογίζεται το μήκος του οργάνου και η ημερομηνία πρώτης χρήσης (Κι εδώ βρίσκεται και η ευκαιρία να ασκήσει η κυβέρνηση κοινωνική πολιτική, καθότι, ενώ μεγέθη πάνω από 17 εκατοστά υπόκεινται σε αύξηση του φόρου 2% ανά εκατοστό, μεγέθη κάτω από 5 εκατοστά απαλάσσσονται της φορολόγησης. Ομοίως απαλλάσονται της φορολόγησης υπόχρεοι με πρώτη χρήση του οργάνου πρίν το 1960, λόγω παλαιότητας, και με πρώτη χρήση εντός του τρέχοντος οικονομικού έτους, ένεκα σπανιότητας). Στις γυναίκες ο υπολογισμός θα γίνεται με βάσh τα κυβικά του στήθους και της περιφέρειας, τεκμαρτά και πραγματικά, για αυτό το λόγο και επιτάσσονται τα αρχεία των πλαστικών χειρούργων. Γυναίκες υψηλών κυβικών σε πραγματική ή ανταλλάκτική αξία θα πληρώνουν φόρους με αυξημένους συντελεστές πολυτελείας. Του φόρου εξαιρούνται οι Ελληνίδες πολιτικοί, λόγω της προφανούς απομάκρυνσης τους από την θηλυκότητα. Η κυβέρνηση φέρεται διατεθειμένη να σταθεί αμείλικτη σε ενδεχόμενο φοροδιαφυγής και με ειδικη διάταξη υποχρεώνει τους σωματέμπορους να βάζουν σφαγίδα εισαγωγής στα εμπορεύματα τους, ώστε να πληρωθούν στο δημόσιο οι αναλογούντες φόροι εισαγωγής. Παράλληλα, ικανοποιώντας ένα πάγιο αίτημα των πολιτών, προχωρά στην επιβολή υποχρέωτικής συμπλήρωσης του εν λόγω εντύπου και στην Έκκλησία, επιτρέποντας ωστόσο για ειδικούς εθνικούς λόγους την δυνατότητα εισαγωγής συγκεκριμένου αριθμού (3,5 εκατομμύρια κομμάτια ανά επισκοπή ) τεμαχίων ζαρτιέρων και βρακακίων του αυτοκινήτου απαλλαγμένων από τους φόρους εισαγωγής και τα τεκμήρια πολυτελείας.
" Λαός και κυβέρνηση ένα". Από τη διαφημιστική καμπάνια του Υπ. Οικονομικών
Για τον υπολογισμού του συνολικού ποσού πληρωμής θα προσμετρηθούν ο αριθμός και η διάρκεια: των προκαταρκτικών (foreplay), των κανονικών επαφών (fair play), των επαναλήψεων της πράξης ανα επαφή (re-play), των στοματικών επαφών (oral play), των παρα φύσει επαφών (dirty play), των χειρωνακτικών επαφών (hand play σε περίπτωση αυτοερωτισμού, manual play σε περίπτωση ετεροερωτισμού), των ηδονοβλεπτικών περιστατικών (turbo play). Τα όργια εντάσονται στον ειδικό νόμο περί επιχειρήσεων και απαλλάσονται της φορολογίας (μέχρι δεκατέσσερις θεωρείται σχέση). Προκειμένου να εξασφαλιστεί το κύρος της οικογένειας, το οικονομικό επιτελείο προτίθεται να παραχωρήσει ειδικά κίνητρα φοροελαφρύνσεων για συνεχείς ερωτικές επαφές με τον νόμιμο ερωτικό σύντροφο (για πάνω από δυο επαφές ανά βδομάδα) και στην προσπάθεια του για την διατήρηση και ισχυροποίηση της κοινωνικής συνοχής αντίστοιχα κίνητρα για ερώτικές επαφές με τον/την εράστή/ερωμένη (για πάνω από δύο ερωτικούς συντρόφους ανά βδομάδα). Συνερεύσεις με άτομα του ιδίου φύλου υπόκεινται σε είδικό αυξημένο τεκμήριο με συντελεστή 11.99% ανά επαφή προς ενίσχυση της οικογένειας, του εθνικού κύρους και της τουριστικής πολιτικής της χώρας. Η χρήση ερωτικών βοηθημάτων υπόκειται σε ειδικό φόρο πολυτελείας, με την εξαίρεση των σαδομαζοχιστικών σχέσεων στις οποίες επιβάλλεται ειδικός συντελεστής φορομείωσης "βαρέων ανθυγιεινών", λόγω επικινδυνότητας, γεγονός που αναμένεται να ελαφρύνει την ειδική εισφρορα 12% υπέρ της Ελληνικής Αστυνομίας . Οι σεξουαλικές σχέσεις με ζώα εντάσσονται σε ειδική κατηγορία τεκμηρίου μείωσης ακριτικών περιοχών, υπόκεινται όμως σε προσαύξση 20% υπέρ Ο.Γ.Α. και 1.33% υπέρ του "Συλλόγου προστασίας των ζώων". (Με παρέμβαση του "Χαμόγελου του Παιδιού" οι παιδοφιλικές σχέσεις κρίνονται εντελώς απαράδεκτες...Είπαμε να κάνουμε σάτιρα, αλλά όχι και να το ξεφτιλίσουμε... ). Μειώνεται στο 3 (το μακρύτερο) % το Φ.Π.Α . για τις αμοιβές επαγγελματιών του ειδους στα πλαίσια της ανάπτυξης και της ανταγωνσιτικότητας της οικονομίας, ορίζεται όμως ειδικό τέλος 39% ανα επαφή υπέρ Ο.Α.Ε.Δ, ισομοιρασμένο μεταξύ επαγγελματία και πελάτη . Η δήλωση ψευδών στοιχείων υπόκειται σε είδικό αυξημένο συντελεστή διαφάνειας 30000000000000000000% υπέρ των τηλεοπτικών καναλιών...
Ο ελληνικός λαός για πρώτη φορά στα χρονικά φαίνεται διατεθειμένος με χαρά να πληρώσει τα νέα μέτρα.
«Μαρία Νεφέλη» του Οδυσσέα Ελύτη (εκδ. Ίκαρος, θ΄εκδοση, σ. 62 και 75)
Η υπερψήφιση του δεύτερου Μνημονίου από τη Βουλή των Ελλήνων δημιουργεί ποικίλες συνέπειες και αντιλογίες. Ωστόσο αυτό που δεν ειπώθηκε, και θα μας απασχολήσει στο παρόν άρθρο, είναι το νεοφανές δίλημμα που ανακύπτει εναργά στον ελλαδικό όσο και το νοτιο-ευρωπαϊκό χώρο: Δημοκρατία ή τεχνοκρατία;
Η μη εκλεγμένη κυβέρνηση Παπαδήμου αποδεικνύει περίτρανα την πρωταρχική της τεχνοκρατική βούληση και πορεία, άσχετα αν στελεχώθηκε με ορισμένους βουλευτές των κομμάτων του Πα-σόκ, της Νέας Δημοκρατίας και του Λάος, εξυπηρετώντας μάλλον μικροκομματικά παίγνια και συμφέροντα εξουσίας. Ωστόσο, η μέχρι στιγμής εργασία της, καθώς και το νομοθετικό της έργο αποκαλύπτουν την τεχνοκρατική πλεύση καταστρατήγησης του πολιτικού λόγου, αλλά και την καταστολή του δικαιώματος του ψηφίζειν ενός έθνους, που εκφράζει πολιτικό έγκλημα.
Η είσοδος της χώρας μας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο σε καμία περίπτωση δεν αποτέλεσε επιλογή του ελληνικού λαού. Ουδέποτε αναφέρθηκε ή υπήρξε ως ενδεχόμενο στο προεκλογικό πρόγραμμα του Γ. Α. Παπανδρέου. Επίσης, ποτέ δεν προτάθηκε στον ελληνικό λαό. Μόνο επιβλήθηκε «πραξικοπηματικά», «ελέω τεθωρακισμένων» μέσων μαζικής ενημέρωσης, για να παραφράσουμε τη «Μαρία Νεφέλη» του Οδυσσέα Ελύτη (ο.π., σ. 36).
Αυτονόητο αποτελεί ότι η ελάχιστη σπίθα εντιμότητας και μετροέπειας του τότε πρωθυπουργού και των υπουργών του έπρεπε να οδηγήσει είτε στην παραίτησή τους είτε σε δημοψήφισμα. Δυστυχώς, όμως, δεν υπήρξε ούτε υπάρχει ίχνος πολιτικής και κοινωνικής ευαισθησίας, προσωπικής αξιοπρέπειας κι αναζήτησης της αλήθειας από πλευράς των «μνημονιακών» βουλευτών˙ μόνο απειλές χρεοκοπίας, εκβιασμοί πτώχευσης, κομματικά παζάρια εξουσιο-λαγνείας συνυφασμένα άψογα με ποικίλες κινδυνολογίες καταστροφής του έθνους.
Αντίθετα, για να κατευνάσουν τα πνεύματα όσων με υγιή τρόπο αντιδρούσαν, και με τη βοήθεια ακόμη μια φορά των «ηχηρών» και δημαγωγικών μ.μ.ε., παρουσίασαν εν είδει «σωτήρα»-πρωθυπουργό τον τεχνοκράτη Λουκά Παπαδήμο. Μεγάλο μέρος του λαού περίμενε την αυτόματη ανατροπή της αδιέξοδης κοινωνικής ζωής των πολιτών και ήλπιζε σε επιστροφή των κεκτημένων συνθηκών του βίου όπως πριν του μνημονίου.
Ωστόσο, η πολλά υποσχόμενη αντι-δημοκρατική κυβέρνηση Παπαδήμου ούτε επέφερε τον επίγειο παράδεισο, ούτε βέβαια οδήγησε τη χώρα σε εκλογές, όπως αρχικά διακηρύχτηκε από τους πολιτικούς αρχηγούς που τη στήριξαν. Απεναντίας νομοθέτησε σκληρά, απειλητικά, με εμπράγματο μίσος ενάντια στο έθνος κι ενάντια στο μέλλον του τόπου. Το ερώτημα παραμένει ανοικτό και μάλλον θα καθυστερήσει η απάντησή του: Με ποιο δικαίωμα μια τέτοια κυβέρνηση νομιμοποιείται να καταδικάσει το ελληνικό μέλλον σε κατοχή και υποδούλωση;
Βέβαια έκδηλη και πρωτοφανής είναι για τη κοινή λογική η θέση ορισμένων κυβερνητικών στελεχών, όπως της Άννας Διαμαντοπούλου. Μετά από τόσες φωνές κι αγώνες των πολιτών επιμένουν, ευελπιστούν και προσδοκούν «μία κυβέρνηση των αρίστων (τεχνοκρατών)». Είναι αξιολύπητη η ικανοποίηση του προσωπικού τους εθισμού στην εξουσία δίχως να αφουγκράζονται τη λαϊκή οργή, δίχως συμπόνια για την κοινωνική εξαθλίωση που μέρα με τη μέρα περισσότερο αμαυρώνει τα σύνορα μας, δίχως την ευαισθησία για τον άστεγο βίο των χιλιάδων πολιτών στις μεγαλουπόλεις της επικράτειας.
Κάποιος θα μπορούσε φέρει σε επιχείρημα το στοχασμό του Πλάτωνα στην «Πολιτεία» του περί πολιτικής εξουσίας των αρίστων (των δημιουργημένων από χρυσό σύμφωνα με το μύθο). Στις πάμπολλες παρατηρήσεις που θα μπορούσαν να γίνουν επιλέγουμε μόνο τρεις. Αρχικά, ο ρόλος των αρίστων στον Πλάτωνα ελέγχεται από το λαό. Επίσης, λειτουργούν (λείτος+έργο = έργο υπέρ του λαού) πολιτικά, δηλαδή με στόχο την ευημερία της πόλης, και την αναζήτηση του συλλογικού αθλήματος της α-λήθειας, των έργων πέρα από τη λησμονιά. Και τρίτον, τρέφονται από το κοινό ταμείο και το δημόσιο συσσίτιο, δίχως κανένα μισθό (συνεπώς ανήκουν στην υπηρεσία του λαού) και χωρίς να κληροδοτούν το αξίωμά τους (αφού άλλωστε δεν επιτρέπεται να παντρευτούν).
Το αν ο πλατωνικός στοχασμός είναι χιμαιρικός ή όχι δε θα μας απασχολήσει στο παρόν άρθρο. Ωστόσο, αυτονόητες παραμένουν οι πολιτικές προτάσεις του Πλάτωνα. Μία ολιγαρχική κυβέρνηση των αρίστων τεχνοκρατών υπουργεί, δηλαδή είναι υπό το έργο των πολιτών. Κατά πόσο οι σύγχρονες τεχνοκρατικές κυβερνήσεις Παπαδήμου και Μόντι (στην Ιταλία) υπουργούν το λαό;
Τέλος, ας θέσουμε κι ορισμένα ερωτήματα για περισσότερο προβληματισμό. Η κοινωνία μας, με το παρωχημένο ψηφοθηρικό σύστημα είναι τόσο ιδανική, ώστε να παραδεχθεί τω τόπω και τω τρόπω μία τεχνοκρατική κυβέρνηση; Έχει τη νόμιμη πολιτικά και ηθικά κατοχύρωση μία κυβέρνηση που ανέλαβε να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές να πράξει υπουργικό ανασχηματισμό; Πού μπορεί να οδηγήσει η παύση του δημοκρατικού τρόπου του εκλέγειν και εκλέγεσθαι; Τι δουλειά έχει ένας τραπεζίτης-οικονομολόγος σε ρόλο πρωθυπουργού κι ένας συνταγματολόγος σε ρόλο υπουργού οικονομικών;
Μήπως τελικά είναι επιτακτική ανάγκη να αφυπνισθούμε όσο είναι καιρός, για να διασώσουμε τη δημοκρατική κατοχύρωση του συντάγματός μας;
Άλλωστε, για να θυμηθούμε και πάλι τον ποιητή:
«Κάθε καιρός κι ο Τρωικός του πόλεμος…Κάθε καιρός κι η Ελένη του» (Μαρία Νεφέλη, Οδυσσέα Ελύτη, εκδ. Ίκαρος, θ΄έκδοση, σ. 46-47).
Ο Καντηλανάφτης
"
Καντηλανάφτης ο συγγράψας Κακός Λύκος ο δημοσιεύσας
Αποφεύγω να αναφέρομαι πολύ συχνά στα γεγονότα που συμβαίνουν σε πορείες, εκδηλώσεις, διαμαρτυρίες. Εν μέρει, γιατί ντρέπομαι λίγο που, ενώ κάποτε ήμουν εκεί, στην πρώτη γραμμή, τώρα είμαι 400 ναυτικά μίλια μακριά κι αισθάνομαι απών. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά τίποτα, και τούτη την κρίσιμη ώρα λειτουργώ σαν τα ζωντανά " βιβλία" των "400 Φαρενάιτ" και πρέπει να μεταφέρω στους επόμενους ότι μπορώ περισσότερο από έννοιες όπως "αξιοπρέπεια", "δημοκρατία", ''κριτική', ''παιδεία'' κλπ, πριν γίνουν παράνομες. Έτσι για μαγιά. Αλλά το ξέρω. "Κανένας στίχος δεν ανατρέπει καθεστώτα". Κι αισθάνομαι απών... Κι από την άλλη, ποιο το νόημα; Χάζευα χθες τη ροή του Facebook. Ήταν πολύ διδακτική! Οι "Αθηναίοι" "φίλοι" μου από τη μια. Οι μισοί απόντες, αυτοί που κατέβηκαν μαζί με τους υπόλοιπους στο Σύνταγμα. Οι υπόλοιποι, παίζανε Φάρμα κι άλλα τέτοια... αναψυκτικού περιεχομένου, χαζολογούσανε, ανεβάζαν τραγουδάκια και τέτοια ωραία. Κι οι άλλοι "φιλοι" μου... Οι της επαρχίας. Οι μεν να φαίνεται πως παρακολουθούσαν με κομμένη την ανάσα τις εξελίξεις, όχι της κωμωδίας μες τη βουλή (στη συγκεκριμένη κοινοβουλευτική σύνθεση, την πλειοψηφία της τουλάχιστον, δεν αξίζει το κεφαλαίο Β) αλλά του μεγαλείου απέξω. Οι άλλοι στον κόσμο τους, στα χαζοlike, στα σχολιάκια για εβδομαδιαίους παντοτινούς έρωτες... Και μέσα σ΄αυτούς κι οι μαθητές μου, παλιοί και νέοι, το ίδιο καταμοιρασμένοι. Σόι πάει το βασίλειο... Για τι να γράψω λοιπόν; Και για ποιους... Οι πρώτοι ήδη τα ξέρουνε... Τι να τους πω? Οι άλλοι θα με αγνοήσουν, όπως τους αγνοώ κι εγώ...
Κι όμως γράφω αυτή την ανάρτηση... Γιατί είναι οι δικοί μου " θαμποί προβολείς μες την ομίχλη". Έστω... κρίνω για να κριθώ! (Και κάτι τέτοιες αιτιολογίες,σαν τη δική μου, θα ' ναι, νομίζω , η αιτία που τύποι σαν τον Αναγνωστάκη (κι οι τύποι που τους γουστάρουνε ) θα βγούνε οσονούπω
από τα σχολεία, για να ξαναμπέι "Η καλή μας αγελάδα", το "τι είναι η πατρίδα μας μην είναι οι κάμποι" ή το "Περνάει ο στρατός της Ελλάδας φρουρός". "Νέο σχολείο" το λένε... ). Και επειδή κάθε στιγμή της χθεσινής μέρας άνετα θα γεννούσε πολλές αναρτήσεις, θα σταχυολογήσω λίγο κάποιες από τις σκέψεις μου.
Επιλεκτική όραση: Ήμουν νιός και γέρασα (σε λίγο) κι ακόμα οι 200 γνωστοί- άγνωστοι είναι ντούροι και κουμουντούροι. Πως τα καταφέρνουν, ρε παιδιά; Βρήκαν τον πίδακα της αιώνιας νεότητας;
Επιλεκτική όραση 2: Όποιος έχει έστω και μια φορά περπατήσει την διαδρομή που κάνουν οι πορείες ή έχει βρεθεί έστω στο Σύνταγμα βγαίνοντας από το Μετρό γνωρίζει ότι οι υπολογισμοί της Αστυνομίας (της πραγματικής και του... θεάματος. Τα κανάλια, δηλαδή ) περί 20 χιλιάδων διαδηλωτών είναι καταφανέστατα ψευδέσταστοι. Δηλαδή, για πόσο μαλάκες μας έχουν;
Η βία και η καταστροφή: Δεν είμαι φίλος της βίας, ούτε της καταστροφής. Ούτε ηλίθιος είμαι... Ποιος από σας πιστεύει ο,τι δεν είναι αιτιολογημένη (προσοχή: αιτιολογημένη) η βία; Όποια κι αν είναι η πηγή της. Ας πούμε ότι είναι προβοκάτσια... Δεν σας φαίνεται παράξενο που κάθε φορά που ένα λαικό κίνημα πήγαινε να αναπτυχθεί, τσουπ... Να ένας εμπρησμός. Το είδα στον "Μαρούση" το '90, στο Πολυτεχνείο το '95, στη Μάρφιν πέρσι, στο "Αττικόν" χθες. Και μετά ξαφνικά/πάντα η ίδια ιστορία... Μπλα μπλα μπλα επεισόδια , μπλα μπλα μπλα ταραχές. Και η μισή Ελλάδα που 'ναι στους δρόμους ξεχνιέται (Για να μην πιάσω τα αστυνομικά αντανακλαστικά του Π.Α.Μ.Ε. και με πείτε πάλι σεχταριστή.) Αφήστε τον πανδίκαιο καταμερισμό ευθυνών... Πάρτε τη Μαρφίν. Έμπρησμός γνωστών- αγνώστων (πάλι), εγκληματίες, (όλοι οι διαδηλωτές δυνάμει). Τέλος. Και κουβέντα για τον Βγενόπουλο που επέβαλλε σε μέρα γενικής απεργίας στους εργαζόμενους του να δουλέψουν με απειλές για απόλυση, που κράτησε ανοιχτό κατάστημα στο δρόμο της πορείας, ενώ ήξερε ότι η τραπεζά του ήταν στόχος, που επέβαλλε να κλειδωθεί η έξοδος κινδύνου, που... Είδατε να πάθει τίποτα; τον βλέπω που και που να το παίζει (πάλι) σωτήρας του Παναθηναικού. Ας πούμε ότι δεν είναι προβοκάτσια.... Όποιος μικροαστός εαυτούλης περιμένει από τον άνθρωπο που βλέπει τη ζωή να καταστρέφεται, που βλέπει τα όνειρα του εκούσια να μεταβάλλονται σε Ιφιγένειες, που φρικιά κοιτώντας το μη μέλλον που τον περιμένει, να υποβάλλει ένα ευγενικό υπόμνημα στο οποία θα αναφέρει λεπτομερώς τους λόγους και τις αιτίες για τις οποίες έχει την αίσθηση πως θίγεται, όποιος μικροαστούλης, λέω, να φορέσει το μονόκλ του και να πάει για τσάι. Πήγε πέντε η ώρα. Και να πάρει και το ομπρελίνο του... Θα βρέξει... Ας πούμε ότι φταίνε οι μπαχαλάκηδες κι οι πλιατσικολόγοι... Έχετε ακούσει το σύνθηκα των φετινών καταλήψεων που έλεγε"Αυτοί που δεν μας δίνουν βιβλία θα μας κατηγορούν ότι δε διαβάζουμε"; Αυτό ακριβώς. Περιμένει κανείς κάτι διαφορετικό από ανθρώπους που στερήθηκαν το μίνιμουμ της παιδείας, καταδικασμένοι σε μια ζωή δίχως μέλλον ή κατεύθυνση, στοιβαγμένοι σε τάξεις κλουβιά (και οσονούπω πλειστοι εξ αυτών κι εκτός εκπαίδευσης όποιας μορφής), χωρίς τίποτα να ελπίσουν? Ο μηδενισμός είναι το καταφύγιο του φτωχού αμόρφωτου όσο ακριβώς είναι και η δικαιολογία του πλούσιου αμοραλιστή (λέγε με "τράπεζα"). Κι όμως η πταισματικού τύπου λεηλασία των μεν καταδικάζεται βαρύτατα και η κακουργηματικού τύπου των δε επαινείται ή αποσιωπάται...
Ορατότης μηδέν... (Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη...)
Ο Παπαδήμος: Που σε βρήκαμε εσένα, ρε και μας απειλείς; Ποιος σε διάλεξε; Ποια εντολή πήρες κι απο ποιον; Έχετε καταλάβει ότι έχουμε βάλει ένα τραπεζίτη να μας προστατέψει από τις τράπεζες; Ποιος είπε ότι είναι σαν να βάλεις έναν έμπορο ναρκωτικών επικεφαλής του ΟΚΑΝΑ; Ευφυέστατο.
Η κυβέρνηση: Κάποτε ο Βενιζέλος (ο νονός του αεροδρομίου, όχι ο Μπένυ) προκήρυξε εκλογές για να κρίνει ο λαός την πολιτική του ( και να την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια, ένα πράγμα όπως ο Κωστάκης το '09). Έκανε εκλογές όμως... Τούτους εδώ ποιος τους εξέλεξε; Καταλαβαίνετε την διαφορά μεταξύ κυβέρνησης και δημοκρατικής κυβέρνησης; Πόσο αντιπροσωπευτική είναι μια κυβέρνηση ή μια Βουλή, όταν είναι όλη η κοινωνία έξω και την αντιμάχεται; Και τι σπουδή είναι αυτή να περάσεις μέτρα για το λαό ερήμην του λαού; Πότε περάσαμε από τον "κυρίαρχο λαό" σ' αυτόν τον πατερναλισμό του χειρίστου είδους; Δεν ξέρω αν έχετε ακούσει τίποτα για "τεχνοκρατικές κυβερνήσεις"... Κάτι μου λέει ότι δεν θα τους διαλέγουμε εμείς...
Σύμφωνα με το Εμπορικό Επιμελητήριο οι ζημιές μετά την διαδήλωση υπολογίζονται σε ... : Σύμφωνα με τη καθημερινότητα της πλειονότητας των Έλλήνων οι ζημιές από την πολιτική που οδήγησαν στη διαδήλωση είναι ανυπολόγιστες. Οι άνθρωποι μετράνε περισσότερο από τα κτήρια, μεσοαστούλη μου... Κρίμα για το "Αττικόν", αλλά δεν θα πεθανούμε κιόλας που κάηκε... Από την πείνα θα πεθανουμε...
Καρατζαφέρης, Μπουμπούκος, Βορίδης: Όσκαρ εμετικού πολιτικού. Εξ ημισείας (Ο Βορίδης και με ένα ρόπαλο είναι ευχαριστημένος). Τίμης ένεκεν...
Ισλανδία: Μια χαρά είναι οι άνθρωποι και χωρίς Δ.Ν.Τ. .
The Anonymous: Αγγλικά επιπέδου Palco, επαναλήψεις σα διαφήμιση του Jumbo, αφήγηση Κνίτισας. Ντροπή. Όχι για αυτά. Για μας, που αφήνουμε και κάνουν άλλοι τη δουλειά μας...
Η Αριστερά: Τσίπρα, Κουβέλη, Αλέκα και εξωκοινοβουλευτικοί, δεν αφήνετε στην άκρη τις διαφορές σας; Καίγεται ο κώλος μας, χεστήκαμε τώρα για τη μορφή της τέλειας κοινωνίας...
Ο Παπούλιας: Κάρολε, κατάλαβες γιατί , αν και οι δύο έχετε πολεμήσει τους Ναζί, όλοι σε γιουχάρουνε εσένα αλλά όχι τον Γλέζο ή ακόμα;
Η επόμενη μέρα: Το Νομοσχέδιο ψηφίστηκε. Τι έκπληξη! Βλέπετε και πάλι η κομματική γραμμή υπερίσχυσε της συνείδησης... (Πράγμα αναμενόμενο, άλλωστε...). Τίποτα δεν τέλειωσε. Απομένει να δείξουμε σ΄αυτούς που θέλουν κάνουν στο πετσί μας αποικιοκρατικού τύπου πειράματα και να μας μετατρέψουν σε φτηνό εργατικό δυναμικό εντός της Ευρώπής γιατί δεν είχαν καλή ιδέα... Εντός της παρενθέσεως προσθέστε μορφές "ανταρτοπόλεμου" (). (Ο Κολοκοτρώνης δείχνει το δρόμο... Με αντατροπόλεμο δεν τσάκισε τον Δράμαλη?)
Υ.Γ.: Δεν θα σχολιάσω τη φωτογραφία που κυκλοφόρησε με τους βουλευτές να βλέπουν τον Παναθηναικό. Περιμένατε κάτι διαφορετικό;
Υ.Γ.2: Μου αρέσει η γνήσια έκπληξη κάθε φορά για τις ασχήμιες της Αστυνομίας... Καταλάβετετε το, επιτέλους. Ελάχιστα υπάρχουν για να σας φυλάνε. Για να τους φυλάνε (από σας) υπάρχουν...
Κι όχι το τελευταίο . Γιατί απο τότε που αντιλήφθηκα τη διαφορά μεταξύ φυγής και αναχώρησης, την σύγχυση μεταξύ φυγής και αναχώρησης, την πλάνη ότι οι αναχώρησεις μας είναι φυγές, ενώ στην πραγμάτικότητα είναι μεταφορά της χρεοκοπίας μας σε άλλη τράπεζα, η φυγή ήταν ένα θέμα στο οποίο επέστρεφα ξανά και ξανά, αρχής γενομένης από τη φράση "Μπερδεύουμε τις αναχωρήσεις μας με φύγες. Ποντάρουμε συνέχεια στην ομάδα που χάνει και μετά λέμε τι διάβολο..." και "Αναχωρώ και νομίζω πως φεύγω. Μαζί μου η ανία μου και η σκια μου"
Το τραγουδάκι το προηγούμενο, όπως δηλώνει και ο τίτλος του, επρόκειτο να είναι το πρώτο μέρος ενός άλλου τραγουδιού που δεν τα κατάφερε να ξανασχοληθώ μαζί του, στο οποίο το ρεφραίν αναιρούσε την δυνατότητα της φυγής. Κάποτε δε, τα είχα συνενώσει κι είχα φτιάξει ένα δεκάλεπτο τέρας... Επρόκειτο να παραθέσω εδώ μόνο τους στίχους του, έτσι για να είναι ολοκληρωμένη η εικόνα του κόνσεπτ... Αλλά τελικά θα το ανεβάσω εδώ, για δυο λόγους. Ο ένας είναι γιατί το ανέβασμα εδώ ισοδυναμεί με μια ''επίσημη τελική εκδοχή'' του τραγουδιού, οπότε δεν αναμένεται να με ξανατριβελίσει στο μέλλον να ασχοληθώ μαζί του. Κι ο άλλος είναι για να εισάγω μια νέα κατηγορία τραγουδιών, τα "αδικαίωτα". Τραγούδια δηλαδή που κοπίασα αλλά ποτέ δεν κατάφερα να φτάσω σε μια κάπως αξιοπρεπή εκδοχή. Ή τραγούδια που δεν είχαν ολοκληρωθεί, όταν με έπιανε το "Σύνδρομο του Σολωμού", τα "ξεπερνούσα δηλαδή ψυχολογικά", και μέναν ατελείωτα να με κοιτάζουν με απορία και μια αδιόρατη θλίψη...
Κανονικά θα έπρεπε το ρεφραίν του "Αναχώρηση ΙΙ" να είναι η γέφυρα στο "Αναχώρηση Ι" και να υπάρχει ένα μόνο τραγούδι. Η "Αναχώρηση". Ποιος έχει χρόνο και διάθεση για να το φτιάξει... (Έχω και μια υποψία πως δεν θυμάμαι τ' ακκόρντα... )
ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ Ι
Νύχτα στη πόλη, γυρνάν αλήτες.
Αλλάζουν ρόλοι, θύματα, θύτες ,
πουτάνες, gay, μπάτσοι, κλεφτρόνια
άσχημοι, ωραίοι, μέρες και χρόνοι.
Γυρνάω μόνος παραπατάω.
Περνάει ο χρόνος και ‘γω γελάω.
Δεν ξημερώνει και ψιχαλίζει.
Μ’ εξημερώνει και μ’ εξοργίζει.
Εγώ όμως, θα φύγω
και για μνήμες νωπές θ’ αντέχω να κλάψω.
Φεύγω , φεύγω σε λίγο
ότι ήμουνα χτες ας μη μπορώ να τ’ αλλάξω .
Εγώ όμως, θα φύγω.
Φεύγω, φεύγω σε λίγο,
είμαι πια μακριά (ήδη είμαι μακριά ).
Συνέχει φτύνω τις ίδιες λέξεις
Και παρατείνω τρύπιες ορέξεις.
Μα δε με νοιάζει, πουτάνα ζωή.
Χτύπα μ’ αγιάζι! Χτύπα βροχή!
ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ ΙΙ
Πες μου απόψε τι έχει μείνει,
μονάχα πίκρα και οργή.
Μια κούφια αίσθηση που μας αφήνει
μόνο κενότητα και προσμονή.
Σκέψου αν μπορείς το παρελθόν μας,
χαμένο μέσα σε τόσες πληγές.
και το φευγάτο το όνειρο μας
χαρακωμένο απ’ ενοχές.
Κι όλο λέω " θα φύγω"
μα είναι οι μνήμες νωπές και φοβάμαι να κλάψω.
Κι όλο λέω "σε λίγο,
ότι ήμουνα χτες ας μην μπορώ να τ’ αλλάξω" .
Κι όλο λέω "θα φύγω",
κι όλο λέω "σε λίγο",
όμως είμαι ακόμα εδώ .
Για συλλογίσου αν υπάρχει
κάτι να ελπίσουμε και ‘μεις.
Μπροστά μας σκόπελοί μόνο και βράχοι
κι η ουτοπία μιας στιγμής.
Κι ότι μας φώναζε απατηλά παλιά:
«ελάτε ‘δω ,ελάτε! ελάτε στη ζωή!» ,
χάθηκε με την αντηλιά
όταν ξεκίνησε η βροχή (μ’ ορμή).
....αλλά ποιος γελάει? . Και μην κοιτάτε που ο Καρατζαφύρερ κι ο Σαμαράς κάνουν τσαλιμάκια... Στάχτη στα μάτια είναι!(Σαν το "αγωνιστικό πνεύμα" της ΟΛΜΕ ένα πράμα).
Υ.Γ. : Επειδή διέκρινα εκ των υστέρων τον κίνδυνο να εκληφθεί η ανάρτηση ως εθνικιστική κορώνα, να διευκρινίσω ότι το θέμα είναι περισσότερο, αν όχι εξ ολοκλήρου, ταξικό (Σόρρυ, για την παλαιοκομμάτική ορολογία). Ο Μπόνι, ας πούμε, είναι ο τραπεζοτσολιάς της Ιταλίας και εννοείται ότι Μέρκελ και Σαρκοζί είναι αρχιτραπεζοτσολιάδες. Δεν έχει να κάνει με το ότι είμαστε Έλληνες, Ιταλοί ή ό,τι. Έχει να κάνει με το ότι αντιμετωπιζόμαστε ως αναλώσιμο φτηνό (gonna be) εργατικό δυναμικό με τον ίδιο τρόπο που κάποτε αντιμετωπιζόμασταν ως κρέας για τα κανόνια.... Μην ξεχνάς, φίλε αναγνώστη, λοιπόν, ότι δεν κινδυνεύεις ως Έλληνας. Ως άνθρωπος κινδυνεύεις!
Η σημερινή ανάρτηση είναι ψιλοέκτακτη. Σαν σήμερα 40 χρόνια πριν, το 1972, πέθανε ο Μάρκος Βαμβακάρης, ο "πατέρας" όλων των Ελλήνων Ρ. (ρεμπετών, ροκάδων, ραπάδων, ρεγγάδων, ...)... Ο Χατζιδάκις του ρεμπέτικου... Η σημερινή ανάρτηση ως φόρος τιμής. Ουσιαστικά η ανάρτηση αυτή είναι αναδημοσίευση αυτής εδώ της ανάρτησης μου, δημοσιευμένης στο βραχύβιο ιστολόγιο "Στον Π.", το οποίο ήταν αφιερωμένο στον Παύλο Σιδηρόπουλο και σε παλιούς μου μαθητές από το 10 Γυμνάσιο Ψυχικού. Η μόνη διαφορά με την την παρατιθέμενη εν λίνκιο ανάρτηση του άλλου ιστολογίου. είναι ότι στα βίντεο αυτής της ανάρτησης ο ήχος είναι στερεοφωνικός, άρα είναι λίγο καλύτερος...
Δυο λόγια για τα σημερινά "δήθεν" τραγουδάκια...
α) "Μινόρε"
Το αρχικό πρότζεκτ ήταν να παίξω ως τις 6 Δεκέμβρη (του 2011) όλα τα τραγούδια από "Τα μπλουζ του Πρίγκιπα" και στις 6 να ανεβάσω κάτι άλλο ως κατευόδιο. Πλην όμως δεν κατέστη δυνατό. Γιατί κάποια στιγμή ξαφνικά αρχίσαν να σπάνε οι χορδές της κιθάρας, σαν ντόμινο, η μία μετά την άλλη... (Άλλη μια φορά το 'χω δει αυτό. Σε μια συναυλία του Κλάπτον. Οκ, ατυχής η σύγκριση. Για τον Έρικ, εννοώ...) και δε προλαβαίνα να τις αλλάξω μέχρι τότε... (οκ είμαι τεμπέλης! Εντάξει?)
Οπότε ακούστε εμένα να μιμούμαι το Παύλο που μιμείται το Μάρκο... Σόρρυ για την ποιότητα των ηχογραφήσεων ... Αυτά έχουν διασωθεί. Μου 'χουν πει ότι με ακουστικά ακούγονται καλύτερα.
Στο "Μινόρε" οι στίχοι πρέπει να είναι από όταν ήμουν ακόμα στο Λύκειο κι ας νόμιζα ότι τους έγραψα πάνω στη μελωδία από το "Χαρμάνης κι άφραγκος". Τώρα που το ακούω δεν μου πολυπάει. Μάλλον πάνω στο "Χαράματα η ώρα τρεις" πάτησα... Η αρχική ηχογράφηση είναι από την εποχή των Ατάλαντων. Το μπουζουκοκίθαρο που ακούγεται, από ότι θυμάμαι, ήταν μια μεταγενέστερη έμπνευση της στιγμής, μάλλον αποτυχημένη, αλλά δεν έχει διασωθεί άλλη εκδοχή!
β) "Εθισμός"
Τους στίχους στον "Εθισμό" τους έγραψα περίπου όταν κυκλοφόρησαν τα "Μπλουζ", πατώντας πάνω στην μελωδία του "Μπλουζ του αποχωρισμού", όπως και με το "Μινόρε" παραπάνω (και παραπλήσια με το "Βράδυ"), καθώς ήθελα να φτιάξω δικά μου τραγούδια, αλλά καθότι δεν ήξερα μουσική.... Οπότε έγραφα στίχους πάνω σε ξένες μουσικές και τους τραγουδούσα μ' αυτές. Αργότερα έβαλα τη δική μου μελωδία. Ήταν από τις πρώτες μου προσπάθειες να γράψω τη μουσική ενός τραγουδιού. Συμπεριλήφθηκε στην πρώτη ομώνυμη συλλογή των "Αταλαντων." Αυτή που θα ακούσετε είναι μεταγενέστερη.
ΜΙΝΟΡΕ
(In memoriam Π. Σιδηρόπουλου , Μ. Βαμβακάρη)
Γαλάτσι, Σεπτέμβριος 1996
Βδομάδες έχω να σε δω
που τριγυρνάς δε ξέρω.
Αχ, να μπορούσα να σου πω
πόσο πολύ υποφέρω .
Κάθομαι ώρα μοναχός
κι αμίλητα καπνίζω.
Κάθε σου σκέψη ,στεναγμός,
κι αθέλητα δακρύζω.
Μες το ποτήρι σαν κοιτώ ,
βλέπω μονάχα εσένα
κι από σεκλέτι και πιοτό
είν΄ όλα μπερδεμένα.
Μα κάποια μέρα θε να ‘ρθει
που θα γενείς δική μου
και θα σβηστεί κάθε πληγή
μές από τη ψυχή μου.
ΕΘΙΣΜΟΣ
Γαλάτσι, Ιούνιος 1996
Γυρνάω μόνος μες τους δρόμους
Μπας και περάσει η βραδιά.
Σ’ ένα παιχνίδι δίχως νόμους,
με ξέχασες κι απόψε είσαι μακριά.
Σα την αράχνη τριγυρνούσες
που πάει το θύμα της να βρει
κι αφού τα πάντα τους ρουφούσες,
πήγαινες παρακάτω βιαστική.
Είσαι ο μεγάλος μου εθισμός εσύ
κι είμαι χαρμάνης για το κορμί σου.
Κι είναι μεγάλη η απογοήτευση,
ποτέ δεν θα ‘μια πια μαζί σου.
Έτσι και μένανε ,γλυκιά μου,
με ξόδευες εδώ κι εκεί
κι ύστερα χάθηκες μακριά μου
και σέρνομαι μονάχος μου στη γη.
Κι απόψε πάλι δεν κοιμάμαι
και περπατώ χωρίς σκοπό.
Όλα όσα ζήσαμε θυμάμαι,
με ξέχασες μ’ ακόμα σ’ αγαπώ.
Θα ‘θελα να ‘σουνα κοντά μου
για να σε ντύσω με φιλιά,
όμως η μόνη συντροφιά μου
είν’ ο αέρας που φυσάει δυνατά.
Μα όσο κι αν με βαραίνει η πίκρα,
όσο ακόμα κι αν πονώ,
ας γύρναγες τούτη τη νύχτα
κι όλα όσα μου ‘κανες στα συγχωρώ.
