"Λάθος Στοίχημα" - The Ατάλαντοι.

Υποθέσεις και, μάλιστα, παραδειγματικού τύπου, καθώς δεν θυμάμαι τίποτα για το τραγουδάκι αυτό... Υποθέτουμε, λοιπόν, καθώς πολλάκις είχε συμβεί, ότι κάποια μέρα μου είχε σκάσει στο μυαλό μια μελωδία και -καθώς ήταν μια εποχή που μου σκάγανε στο μυαλό πολλές μελωδίες- είτε δεν μπόρεσα είτε δεν προλάβαινα γιατί ασχολούμουν με κάποιο άλλο τραγούδι να γράψω στιχους... Οπότε -λογικά-  κατέληξα να ψάχνω τα άτεχνα και εφηβικά μου σκαριφήματα και μάλλον ταίραζε η μουσική σε ένα άνευ τίτλου στιχούργημα (ο τίτλος "Λάθος στοίχημα" είναι μεταγενέστερος και έλκει την καταγωγή του από μια εκδοχή του ρεφραίν που τελικά δεν προτιμήθηκε ) στο οποίο είχα προσπαθήσει  να ανατρέψω τον κοινό λογοτεχνικό τόπο της ταύτισης της βροχής με την θλίψη και  εξέφραζα τον προβληματισμό μου ( ήδη σαν "έτοιμος από καιρό σα θαρραλέος" για τον Καβάφη που ανακάλυψα αργότερα ) μέσω  του μύθου του Ταντάλου - ένα θέμα που με απασχολούσε από πιτσιρικά κι για το οποίο  είχα γράψει  κι ένα αλλο ποιηματάκι (δειτε κάπου εδώ), το οποίο μάλιστα προσπάθησα (ημιτελώς ως σήμερα) να μετατρέψω σε τραγούδι- για την ματαιότητα των πραγμάτων και την αδυναμία του ανθρώπου να ξεφύγει από την μοίρα που ο ίδιος τελικά ορίζει για τον εαυτό του, επιμένοντας να στοιχηματίζει συνέχεια στο κουτσό άλογο ή να ποντάρει στο κόκκινο, ενώ γνωρίζει (ή κι ας γνωρίζει) πως πάντα βγαίνει μαύρο ... Εντάξει, το ξέρω, μπερδεμένη η φράση, προσπεράστε την, δεν λέω κάτι σημαντικό...
Έπειτα - ξανά λογικά -  επηρεασμένος και από το - φρέσκο τότε-  παρόμοιας φιλοσοφίας τραγουδάκι του Νίκου του Σπηλιά "Αin't gonna rain anymore ", προσπάθησα να αναπτύξω την βασική ιδέα του στιχουργήματος σε ένα ρεφραίν, με τρόπο που να  συμμαζέυει τους αρχικούς στίχους (των κουπλέ πιά) και να απαλύνει το πομπώδες και το φλύαρο τους...
Η Πέπη μου έκανε την τιμή να το τραγουδήσει, κάνοντας μου τη χάρη περιοριστει η συμμετοχή μου στα - πολύ χαμηλά- φωνητικά...

Λάθος στοίχημα 

Σε ξεραμένα οροπέδια    

πίσω απ' τον ήχο της σιωπής

πέσαν νεκρά όλα τα σχέδια 

μιας πιο ανθρωπινης ζωής. 

Όλες μας τις ελπίδες τις παίξαμε στη βροχή

κι, αν τυχόν και δε βρέξει, θα μείνουμε μοναχοί. 

Αστράφτει και μπουμπουνίζει κι ύστερα ξαφνικά

ο καιρός πάλι αλλάζει και πιάνει καλοκαιριά. 

Με φόβο μεσα στην καρδιά μας 

απ' την ελπίδα μιας στιγμής

γυρέψαμε για συντροφιά μας 

λίγο απ' το φως μιας αστραπής. 

Χαμένοι ολότελα και κατηφείς

μετά τον ήχο του μπουμπουνητού

πιάσαμε πάτο αντί κορφής

μ' άγνοια επι παντός επιστητού.