"Ταπεινή Τέχνη (Ερωτικός Λόγος Ε' και Μυθιστορημα Α΄του Γιώργου Σεφέρη)" - Τhe Ατάλαντοι

Ο μουσικός πειραματισμός που θα ακολουθήσει¨με τίτλο "Ταπεινή Τέχνη" είναι η τελευταία ηχογράφηση που κάναμε όλοι μαζί οι Ατάλαντοι. Είναι ένα είδος διαθήκης μας λοιπόν. Κι ίσως για αυτό το λόγο και να είναι ταιριαστά τα ηχοληπτικά προβλήματα που αντιμετωπίσαμε κι έχω κι αλλού αναφερθεί σ΄αυτά, αλλά και να μην το είχα κάνει, εκ των πραγμάτων είναι φανερά!!! Ένα είδος Φρανκενστάιν είναι αυτό που θα ακούσετε σήμερα... Φαίνεται είναι στη μοίρα του ο κατακερματισμός. Από την μιά, η ιδέα ήταν μίξη μιας απαγγελίας από το Στέλιο και μιας μελοποίησης από μένα δυο συναφών (η προσμονή του αγγέλου και το πανάρχαιο δράμα) ποιημάτων του Σεφέρη, ενός παραδοσιακού (το " Ε' " από τον Ερωτικό λόγο") κι ενός σε ελεύθερο στίχο (Το " Α΄ " από το "Μυθιστόρημα", το οποίο κλέινει με την αναφορά στο ένα στίχο του Καρυωτάκη που, μεταξύ άλλων, έδωσε και τον τίτλο σ΄αυτό το ιστολόγιο). Από την άλλη, ενώ η απαγγελία του Στέλιου διασώθηκε, έστω με πολλά σκράτς, το δικό μου το μέρος είχε πολύ χαμηλό ήχο ή δεν ακούγεται καθόλου. Έτσι, αυτό που θα ακουστεί πρόκειται για μεταγενέστερη ηχογράφηση, την οποία μόνταρα πριν λίγο με την απαγγελία του Στέλιου, ώστε να προκύψει κάτι από αυτό που είχαμε στο νου μας τότε..

Ερωτικός λόγος Ε'

Πού πήγε η μέρα η δίκοπη που είχε τα πάντα αλλάξει;
Δε θα βρεθεί ένας ποταμός να 'ναι για μας πλωτός;
Δε θα βρεθεί ένας ουρανός τη δρόσο να σταλάξει
για την ψυχή που νάρκωσε κι ανάθρεψε ο λωτός;

Στην πέτρα της υπομονής προσμένουμε το θάμα
που ανοίγει τα επουράνια κι είν' όλα βολετά
προσμένουμε τον άγγελο σαν το πανάρχαιο δράμα
την ώρα που του δειλινού χάνουνται τ' ανοιχτά

τριαντάφυλλα... Ρόδο άλικο του ανέμου και της μοίρας,
μόνο στη μνήμη απέμεινες, ένας βαρύς ρυθμός
ρόδο της νύχτας πέρασες, τρικύμισμα πορφύρας

τρίκυμισμα της θάλασσας... Ο κόσμος είναι απλός.

Μυθιστόρημα Α΄

Τον άγγελο
τον περιμέναμε προσηλωμένοι τρία χρόνια
κοιτάζοντας πολύ κοντά
τα πεύκα το γιαλό και τ' άστρα.
Σμίγοντας την κόψη τ' αλετριού ή του καραβιού την καρένα
ψάχναμε να βρούμε πάλι το πρώτο σπέρμα
για να ξαναρχίσει το πανάρχαιο δράμα.

Γυρίσαμε στα σπίτια μας τσακισμένοι
μ' ανήμπορα μέλη, με το στόμα ρημαγμένο
από τη γέψη της σκουριάς και της αρμύρας.
Όταν ξυπνήσαμε ταξιδέψαμε κατά το βοριά, ξένοι
βυθισμένοι μέσα σε καταχνιές από τ' άσπιλα φτερά των κύκνων που μας πληγώναν.
Τις χειμωνιάτικες νύχτες μας τρέλαινε ο δυνατός αγέρας της ανατολής
τα καλοκαίρια χανόμασταν μέσα στην αγωνία της μέρας που δεν μπορούσε να ξεψυχήσει.

Φέραμε πίσω
αυτά τ' ανάγλυφα μιας τέχνης ταπεινής.