"Το τελευταίο ταξίδι" - Κ. Γ. Καρυωτάκης

  Άμα θες, φίλε αναγνώστη, να ακούσεις μια επαγγελματική, βελούδινη, αγαπησιάρικη feel good μελοποίηση του ποίηματος του Καρυωτάκη πήγαινε εδώ. Η δικιά μου, ας τη πούμε, μελοποίηση είναι κακότεχνη, ερασιτεχνική, κατάμαυρη και σαγρέ... Για την ακρίβεια, ακόμα δεν είναι κάτι μόνιμο και παγιωμένο (ξέρετε όμως ότι δεν υπάρχει τίποτα μονιμότερο από το προσωρινό). Προσπαθούσα κάποτε να μελοποιήσω το ποίημα, είχα βρει τη μελωδία και τη δομή (μια φορά με αρπίσματα, μια φορά full chord και λίγο πιο δυνατά) και κάποια στιγμή είπα να το ηχογραφήσω να δώ πως ακούγεται. Αυτή τελικά η με την πρώτη εκδοχή υπήρξε η μοναδική γιατί, καθώς έπαιζα, μου ήρθε μια ξαφνική 'έμπνευση" και έκανα διάφορους πειραματισμούς με δακτυλισμούς την ώρα που έπαιζα την βάσικη σύγχορδία. Επειδή δεν ήξερα ακριβώς τι έπαιζα, δηλαδή ήξερα κείνη την ώρα αλλά μετα΄δεν θυμομουν, δεν κατάφερα μετά να τους βελτιώσω και, επειδή η τύχη είναι μια βρωμιάρα και πρόστυχη τσούλα από την κόλαση (ως γνωστόν), κάθε μεταγενέστερη προσπάθεια μου έβγαινε χειρότερη. Έτσι η μελοποίηση είναι αυτή...

    [Το βίντεο πίσω το έχω ευγενικά "απαλλοτριώσει" (προφανώς) από το βιντεοκλίπ του αγαπημένου μου "Il galeone" των Ronin. (Παίζει - η λέξη και κυριολεκτικά και μεταφορικά- και στα ελληνικά με τον Θάνο Ανεστόπουλο. )Νομίζω "έδεσε" καλά με τραγουδάκι]

Καλό ταξίδι, αλαργινό καράβι μου, στου απείρου

και στης νυχτός την αγκαλιά, με τα χρυσά σου φώτα!

Να 'μουν στην πλώρη σου ήθελα, για να κοιτάζω γύρου

σε λιτανεία να περνούν τα ονείρατα τα πρώτα.

Η τρικυμία στο πέλαγος και στη ζωή να παύει,

μακριά μαζί σου φεύγοντας πέτρα να ρίχνω πίσω,

να μου λικνίζεις την αιώνια θλίψη μου, καράβι,

δίχως να ξέρω πού με πας και δίχως να γυρίσω!

Υ.Γ.: Υπάρχει και σε ζεμπεκιά για τα λαϊκα παιδιά...