Υστεροφημία -Κώστας Καρυωτάκης .

  Το να αναφέρω την αυτοαναφορικότητα στην ποίηση του Καρυωτάκη δεν είναι κάτι ιδιαίτερα πρωτότυπο, Μάλλον προφανές είναι. Κι όχι μόνο γιατί, όπως λεν οι βιογράφοι του, διάβαζε μόνο ποίηση, μετέφραζε μόνο ποίηση, έγραφε μόνο ποίηση (τα πεζά του ήταν λίγα και τοποθετημένα στο τέλος της ζωής του, όταν πλέον είχε ήδη "αυτοκτονήσει" ως ποιητής...). Καθ' όλη τη χρονική διάρκεια της ποιητικής του πορείας,  πλείστα είναι τα ποιήματα που έχουν έχουν θέμα ή αναφέρονται στην ίδια την ποίηση. Ένα από αυτά είναι ένα απ' τα αγαπημένα μου ποιήματα του. Love at first sight. Πρόκειται για την "Υστεροφημία"...

  Το 'χα διαβάσει και μου άρεσε ιδιαίτερα για την ήρεμη, παραιτημένη κι ανυπότακτη μαζί, απελπισία του. Η Φύση παρουσιάζεται να τρέφεται αχόρταγα από το θάνατο, τα πορφυρά στόματα των ανθών τον ζητούν κι αυτά (για να μας κατασπαράξουν;), ο Ήλιος μας την έχει στημένη, η Άνοιξη και η Δύση περαστικές και σύντομες κι οι άνθρωποι καταλήγουν σκιές σε σκοτεινά μακρινά βασίλεια. Του θανάτου και της μελαγχολίας... Δεν είναι όμως η υστεροφημία που ζητάει μέσω της ποίησης του, η ματαιόδοξη και φιλάρεσκη εκείνη αρκετών άλλων ποιητών... Ούτε καν δικαίωση δεν είναι. Είναι μια πράξη δικαιοσύνης μεν - αναδρομική, έστω ετεροχρονισμένη και καθυστερημένη, σαν μήνυμα ναυαγού - κυρίως όμως είναι μια ανυπότακτη άρνηση, ένα ακόμα-κι-αν, ένα ανεπίδοτο γράμμα που φτάνει τελικά στον προορισμό του...

 Σκοπόςτης ανάρτησης αυτής όμως, δεν είναι η ανάλυση του ποιήματος...  (Η ανάλυση επιχειρείται σε αυτήν εδώ την ανάρτηση.)  Όλα αυτά τα γράφω για να γίνουν κατανοητά τα επόμενα... Καθόμασταν μια μέρα με τον Ηλία και τζαμάραμε και πίναμε φτηνό κόκκινο κρασί και μετά, όταν έφυγε, είχα μείνει με την κιθάρα στα χέρια και προσπαθούσα ασυναίσθητα να βγάλω τη μελωδία της εισαγωγής από το "Tambourine man" του Ντύλαν. Δεν την θυμόμουνα καλά κι έτσι σιγά- σιγά οδηγήθηκα σε μια νέα μελωδιούλα, μια νέα εισαγωγή... Όταν την ολοκλήρωσα, προσπάθησα να την επεκτείνω και να την αναπτύξω ώστε να φτιάξω κάποιο τραγούδι... Κι εκεί που έπαιζα τα ακόρντα, κάνοντας με "νανανά" τη μελωδία καθώς δεν είχα στίχους, αυτόματα ήρθαν στο στόμα μου οι στίχοι του ποιήματος και το "νανανα" έγινε "Το θάνατο μας χρειάζεται..."

  Με τους "Ατάλαντους" κάθε φορά που συμπληρώναμε έναν αριθμό τραγουδιών, τα γράφαμε όλα μαζί σε μια κασσέτα.Την εποχή εκείνη τα κορίτσια της μπάντας είχαν φύγει στην Αγγλία για μεταπτυχιακά. Όταν έπαιζα και τραγουδούσα αυτό το τραγούδι για να το ηχογραφήσουμε, ο Στέλιος, χωρίς να το έχουμε συζητήσει πρώτα, συνεπώς από έμπνευση της στιγμής, πήρε τη κιθάρα του κι έπαιξε τα γεμίσματα των δύο πρώτων στίχων. Αυτή ήταν η πρώτη εκδοχή του τραγουδιού... Αγνοώ πού βρίσκεται... Πιθανώς σε κάποια παλιά κασσέτα, που δεν έχει ετικέτα απέξω...

  Αργότερα, άρτι απολυθείς από στρατό και περιμένοντας τον Ηλία και το Στέλιο να απολυθούν κι αυτοί και τη Χαρά και την Πέπη να επιστρέψουν, ακολουθώντας τη μελωδική γραμμή των γεμισμάτων του Στέλιου πρόσθεσα γεμίσματα και στους δυο τελευταίους στίχους κι ηχογράφησα μια εκδοχή του τραγουδιού ως μπούσουλα κατοπινής ενασχόλησης... Λογάριαζα να βάλουμε βιολί ή τσέλο (από το αρμόνιο εννοείται) στα γεμίσματα, να το τραγουδάμε όλοι μαζί χορωδιακά και να χτυπάμε παλαμάκια στο πρώτο και στο τρίτο τέταρτο κάθε μέτρου. Απ' όλα αυτά υπάρχει μόνο μια χορωδιακή εκδοχή από μια πρόβα κάπου (αν το βρω, θα το ανεβάσω)... Έτσι η εκδοχή εκείνη που έκανα γυρνώντας από το στρατό, παρέμεινε η πιο ολοκληρωμένη εκδοχή κι είναι αυτή

που θα ακούσετε...

90 χρόνια ακριβώς μετά...

Πρόσφατα η gia_des (που τριγυρνάει στο "σωλήνα" με τ' όνομα Picrodafni) μου έκανε ένα πολύ ακριβό δώρο, οπτικοποιώντας τη μελοποίηση μου που άκουσε και της άρεσε... Το πρώτο μου βιντεοκλίπ!!!!!! Επειδή τα λόγια δεν φτάνουν για να πω ευχαριστώ θα παραθέσω μια σειρά τελείες κι αυτή θα καταλάβει! ............... ........................................................................... ...................................................................... (Οι τρεις τελευταίες τελείες είναι αποσιωπητικά!).

 Σκεφτήκαμε να κάνoυμε την ανάρτηση σήμερα για ένα πολύ απλό λόγο! Παρατήρησε η gia-des πως σήμερα συμπληρώνονται ακριβώς 90 χρόνια από την ημερομηνία συγγραφής του ποιήματος... Για δείτε προσεχτικά την φωτογραφία του χειρόγραφου που παραθέτω... Παρεμπιπτόντως, κύριε Καρυωτάκη... Κώστα, καλά έκανες κι άλλαξες τους "ονειροπόλους" από την τελευταία στροφή!!! Σου χαλούσε την ισορροπία...

 Σε ούτε τρεισήμισι λεπτά, 20 χρόνια από τη ζωή μου και μερικοί από τους ανθρώπους που αγαπάω πολύ!!! Αυτό είναι ΥΣΤΕΡΟΦΗΜΙΑ... Χωρίς εισαγωγικά και με κεφαλαία!

ΥΣΤΕΡΟΦΗΜΙΑ

Τὸ θάνατό μας χρειάζεται ἡ ἄμετρη γύρω φύση
 καὶ τὸν ζητοῦν τὰ πορφυρὰ στόματα τῶν ἀνθῶν.
 Ἂν ἔρθει πάλιν ἡ ἄνοιξη, πάλι θὰ μᾶς ἀφήσει,
κι ὕστερα πιὰ μήτε σκιὲς δὲν εἴμεθα σκιῶν.

Τὸ θάνατό μας καρτερεῖ τὸ λαμπρὸ φῶς τοῦ ἥλιου.
Τέτοια θὰ δοῦμε ἀκόμη μιὰ δύση θριαμβική,
κι ὕστερα φεύγουμεν ἀπὸ τὰ βράδια τοῦ Ἀπριλίου,
 στὰ σκοτεινὰ πηγαίνοντας βασίλεια πέρα κεῖ.

Μόνο μπορεῖ νὰ μείνουνε κατόπι μας οἱ στίχοι
δέκα μονάχα στίχοι μας νὰ μείνουνε, καθὼς

τὰ περιστέρια ποὺ σκορποῦν οἱ ναυαγοὶ στὴν τύχη,

κι ὅταν φέρουν τὸ μήνυμα δὲν εἶναι πιὰ καιρός.

"Έξω οι τρύπες απο τα κουλούρια! Κάτω η άχνη από τον κουραμπιέ "

Δημο(σ)κοπήσεις... Το αποικιακό "φρούτο" που έγινε εδώδιμο κι είναι στο φόρτε του αυτήν την εποχή...

Ας πάρουμε μια τυχαία δημοσκόπηση κι ας δούμε τι άλλο, πέρα της πρόγνωσης του εκλογικού αποτελέσματος, αποκαλύπτει...

Έχουμε και λέμε, λοιπόν:

Α) Το 40,6 % των Ελλήνων ψηφοφόρων είναι αγνοί χριστιανοί. Πως αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί το ποσοστό του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, υψηλό σχετικά αναλογικά με τα δεινά που έχουν προκαλέσει στη χώρα; Μόνο με το άδολο χριστιανικό πνεύμα της θυσίας και της συγχώρεσης. Το φαινόμενο ονομάζεται προβατοποίηση, είναι μια μορφή φαντασιακού ιδρυματισμού και συνίσταται στην μετατροπή ενός ελλόγου όντος σε άβουλο και ρηχό στη σκέψη οπαδό. Η κατάσταση επιτείνεται σε περίπτωσης υπερβολικής έκθεσης σε πλαστικά σημαιάκια και υπερβολικής ακρόασης ασμάτων του τύπου "Τα παιδιά της γαλάζιας γενιάς". (Εναλλακτικά αντί για "χριστιανοί" μπορείτε να βάλετε "μαλάκες", μαζόχες", "ζόμπι", "εξαπτέρυγα" κ.τ.λ.

Β) Το 9% , πάλι, έχει ανακαλύψει μια χρονοκάψουλα και ζει πριν την πτώση του Τείχους. Παράλληλα, είναι τόσο fitness που ηδονίζεται με την προοπτική να βρεθεί κάποτε σε κάποιο γκούλαγκ... (Είναι κι οι νοσταλγικές μνήμες της Μακρονήσου...)

Γ) Το 3.9 % του εκλογικού πληθυσμού ντρέπεται που είναι ακροδεξιό και "προσπαθεί" να το κρύψει.

Δ) Οι Έλληνες ψηφοφόροι πάσχουν από το σύνδρομο της Κασσάνδρας σε ποσοστό 11,8%. Προβλέπουν αυτό που θα γίνει αλλά κανείς δεν τους πιστεύει. Μικρό το κακό. Άλλωστε, ενώ ξέρουν τι πρέπει να γίνει, δεν έχουν ακόμα αποφασίσει αν ξέρουν πως θα το κάνουν...

Ε) Το 3,2% θεωρεί την επιβίωση του φυτοπλαγκτόν ως το μέγιστο ζήτημα. Έχει δίκιο σε βάθος χρόνου, αρκεί να είμαστε κι εμείς ακόμα ζωντανοί και να μην έχουμε πεθάνει από ασιτία...

ΣΤ) Το 3% του εκλογικού σώματος είναι βαφτιστήρια του Μητσοτάκη.

Ζ) Το 8,4% των Ελλήνων είναι γκαντέμηδες. Ονειρευόταν όταν μεγαλώσουν να γίνουν ΠΑΣΟΚ και τώρα που μεγάλωσαν ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει... (Παλιοκουφάλες Ανδρουλάκη, Μπίστη, Δαμανάκη κ.τ.λ.! Προλάβατε...)

Η) το 1,2% είναι κατά. Δεν έχει σημασία σε τι είναι κατά. Είναι κατά. Period...

Θ) 4,8% είναι το ποσοστό των Ελλήνων που είναι ηλίθιοι, κομπλεξικοί κι αμόρφωτοι. Ταυτόχρονα.

1) Το 9,5 του εκλογικού σώματος είναι τόσο καμένο το καημένο που (κάνει πως) δεν κατάλαβε ότι η Νέα Δημοκρατία κυκλοφορεί και σε τραβεστί εκδοχή... Σκοπίμως. Ψηφίζεις Καμμένο και βγαίνει Σαμαράς!!!

ΙΑ) 1.2% πιστεύει πως υπάρχει πολιτικός που ονομάζεται Μάνος... Άγνωστο εάν πιστεύουν και στον Άγιο Βασίλη...

ΙΒ) Το 3,4 των Ελλήνων ψηφοφόρων υποστηρίζει την ελληνική βιοτεχνία. Είναι ψηφοφόροι των ατομικών του κομμάτων,,,

Πέρα από την πλάκα τώρα, δυο πικρές διαπιστώσεις:

1) Κάθε φορά που φτάνει η κουβέντα στη ναζιστική και φιλοχουντική "Χρυσή Αυγή" στο νου μου έρχεται η παρακάτω ιστορία. Ήμουν κάποτε στο μετρό και μπήκε ένας τύπος που βρωμούσε. Ελεεινά. Δεν το είχε καταλάβει ότι μύριζε αυτός, αλλά μάλλον αισθανότανε τη βρώμα του και τον είχε τρελάνει, καθώς προφανώς τον ακολουθούσε παντού... Και στον επόμενο σταθμό, μας είπε βρωμιάρηδες που δεν πλενόμασταν κι έφυγε αγανακτισμένος. Έτσι και τα "χρυσά" μου. Να μας σώσουνε θέλουνε από κάθε λεκέ στην άσπιλη ελληνική κορμοστασιά μας, αλλά αυτοί είναι ο λεκές κι είναι και κλούβια και βρωμάνε... Μου κάνει εντύπωση ωστόσο που κανείς δεν έχει δώσει σημασία στο γεγονός ότι το αυγό του φιδιού βρήκε την κατάλληλη θερμοκρασία να επωαστεί. Κάτι αποστροφές του Σαμαρά τελευταία δεν πείθουν για την ειλικρίνεια τους. Για τα ψηφαλάκια στο ντορβά είναι... Κι όμως, το κακό και το δηλητήριο εξαπλώνονται ύπουλα και διαβρωτικά... Και καμιά φορά οι δικτατορίες εκμεταλλεύονται την ανοχή της δημοκρατίας για να εγκαθιδρυθούν. Το έκανε ο Μεταξάς, το έκανε κι ο Χίτλερ... Και θυμηθείτε αυτό που είπε ο Σεφέρης στη δήλωση του κατά της χούντας: "[...]στὶς δικτατορικὲς καταστάσεις ἡ αρχή μπορεί νὰ μοιάζει εύκολη, όμως ἡ τραγωδία περιμένει ἀναπότρεπτη στὸ τέλος. [...]

2 και πικρότερη): Ελέω του άθλιου εκλογικού νόμου που προικοδοτεί με 50 έδρες το πρώτο κόμμα, η Νέα Δημοκρατία με 22% εκλέγει 110 βουλευτές με βάση τη δημοσκόπηση... Κάντε μια προσθεσούλα τα ποσοστά του Κ.Κ.Ε. του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, της ΔΗΜ.ΑΡ, των Οικολόγων, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κι υπολογίστε και γύρω στο 1.5% το ποσοστό των μικρότερων αριστερών κομμάτων. 9+11,3 +8,4 +3.2 + 1,2 +1,5= 34,6 %. Τα συγχαρητήρια μου στην Αριστερά!!! Δωράκι 50 εδρών στην Δεξιά... Τι γαλαντόμοι!!! Ο κώλος μας καίγεται σήμερα κι αυτοί διαφωνούν για το μήκος στα γένια του Τσε και για το πώς θα είναι η τέλεια κοινωνία του αύριο...
ΞΥΠΝΗΣΤΕ, ΡΕ!!!

Όλες του κόσμου οι Κυριακές δεν είναι Κυριακές του Θωμά.

Αλλά να που στην Ταπεινή Τέχνη, αυτήν εδώ την Κυριακή συμπίπτει και να είναι Κυριακή του Θωμά και να βλέπετε/ακούτε το "Όλες του κόσμου οι Κυριακές"!

Μέρα γιορτινή που είναι, σκέφτηκα να ανεβάσω το συγκεκριμένο βιντεάκι -επίσης εορταστικό αφού το έφτιαξα για τα γενέθλια μιας αγαπημένης φίλης... (Α ναι, χρόνια πολλά στον αδερφό σου!)

Σκέψεις περί Θεού

Αφορμή έψαχνα να συστήσω μέσω του ιστολογίου αυτόν εδώ τον κύριο, ο οποίος γράφει διάφορες  ιστορίες σατιρικοκυνικές πλην, όμως, τόσο ρεαλιστικές, και μετά τις οπτικοποιεί μέσω κινουμένων σχεδίων που ο ίδιος σχεδιάζει. Αν δείτε τη δουλειά του (η μόνη δυσκολία είναι ότι τα βιντεάκια είναι στα αγγλικά), νομίζω πως θα ενθουσιαστείτε.

Λόγω, λοιπόν, της ημέρας -καθότι η Κυριακή του Πάσχα περικλείει στον συμβολισμό της την βαθύτερη ουσία της χριστιανικής θρησκείας- υποτίτλισα και αναρτώ εδώ τους προβληματισμούς του Lev Yilmaz σχετικά με το τι είναι Θεός, πώς τον αντιλαμβάνονται οι διαφορετικές θρησκείες και πώς αντιλαμβανόμαστε εμείς όλοι και τον Θεό και τις θρησκείες.

"Τι είναι θεός, τι μη θεός και τι τ' ανάμεσό τους;"

Μεγάλη Παρασκευή στην Κοιλάδα των Τεμπών

Εντάξει, στη Ρόδο είμαστε αλλά είπα να ταιριάξω τον τίτλο της ανάρτησης με τον τίτλο του τραγουδιού που είναι το θέμα της ανάρτησης. Να σημειώσω εδώ πως το τραγούδι δεν έχει τίποτε το πασχαλιάτικο ή το σχετικό με την ημέρα εκτός ίσως από τη γενικότερη μελαγχολία που αποπνέουν πάντα οι Μεγάλες Παρασκευές... Απλώς, είχα φτιάξει το βιντεάκι και, για να ευλογήσω τα γένια μου (να κι άλλη ομοιότητα με την δραστηριότητα των παπάδων! Τίποτα δεν είναι τυχαίο τελικά...), αποφάσισα να το αναρτήσω και εδώ...

"Ταπεινή Τέχνη (Ερωτικός Λόγος Ε' και Μυθιστορημα Α΄του Γιώργου Σεφέρη)" - Τhe Ατάλαντοι

Ο μουσικός πειραματισμός που θα ακολουθήσει¨με τίτλο "Ταπεινή Τέχνη" είναι η τελευταία ηχογράφηση που κάναμε όλοι μαζί οι Ατάλαντοι. Είναι ένα είδος διαθήκης μας λοιπόν. Κι ίσως για αυτό το λόγο και να είναι ταιριαστά τα ηχοληπτικά προβλήματα που αντιμετωπίσαμε κι έχω κι αλλού αναφερθεί σ΄αυτά, αλλά και να μην το είχα κάνει, εκ των πραγμάτων είναι φανερά!!! Ένα είδος Φρανκενστάιν είναι αυτό που θα ακούσετε σήμερα... Φαίνεται είναι στη μοίρα του ο κατακερματισμός. Από την μιά, η ιδέα ήταν μίξη μιας απαγγελίας από το Στέλιο και μιας μελοποίησης από μένα δυο συναφών (η προσμονή του αγγέλου και το πανάρχαιο δράμα) ποιημάτων του Σεφέρη, ενός παραδοσιακού (το " Ε' " από τον Ερωτικό λόγο") κι ενός σε ελεύθερο στίχο (Το " Α΄ " από το "Μυθιστόρημα", το οποίο κλέινει με την αναφορά στο ένα στίχο του Καρυωτάκη που, μεταξύ άλλων, έδωσε και τον τίτλο σ΄αυτό το ιστολόγιο). Από την άλλη, ενώ η απαγγελία του Στέλιου διασώθηκε, έστω με πολλά σκράτς, το δικό μου το μέρος είχε πολύ χαμηλό ήχο ή δεν ακούγεται καθόλου. Έτσι, αυτό που θα ακουστεί πρόκειται για μεταγενέστερη ηχογράφηση, την οποία μόνταρα πριν λίγο με την απαγγελία του Στέλιου, ώστε να προκύψει κάτι από αυτό που είχαμε στο νου μας τότε..

Ερωτικός λόγος Ε'

Πού πήγε η μέρα η δίκοπη που είχε τα πάντα αλλάξει;
Δε θα βρεθεί ένας ποταμός να 'ναι για μας πλωτός;
Δε θα βρεθεί ένας ουρανός τη δρόσο να σταλάξει
για την ψυχή που νάρκωσε κι ανάθρεψε ο λωτός;

Στην πέτρα της υπομονής προσμένουμε το θάμα
που ανοίγει τα επουράνια κι είν' όλα βολετά
προσμένουμε τον άγγελο σαν το πανάρχαιο δράμα
την ώρα που του δειλινού χάνουνται τ' ανοιχτά

τριαντάφυλλα... Ρόδο άλικο του ανέμου και της μοίρας,
μόνο στη μνήμη απέμεινες, ένας βαρύς ρυθμός
ρόδο της νύχτας πέρασες, τρικύμισμα πορφύρας

τρίκυμισμα της θάλασσας... Ο κόσμος είναι απλός.

Μυθιστόρημα Α΄

Τον άγγελο
τον περιμέναμε προσηλωμένοι τρία χρόνια
κοιτάζοντας πολύ κοντά
τα πεύκα το γιαλό και τ' άστρα.
Σμίγοντας την κόψη τ' αλετριού ή του καραβιού την καρένα
ψάχναμε να βρούμε πάλι το πρώτο σπέρμα
για να ξαναρχίσει το πανάρχαιο δράμα.

Γυρίσαμε στα σπίτια μας τσακισμένοι
μ' ανήμπορα μέλη, με το στόμα ρημαγμένο
από τη γέψη της σκουριάς και της αρμύρας.
Όταν ξυπνήσαμε ταξιδέψαμε κατά το βοριά, ξένοι
βυθισμένοι μέσα σε καταχνιές από τ' άσπιλα φτερά των κύκνων που μας πληγώναν.
Τις χειμωνιάτικες νύχτες μας τρέλαινε ο δυνατός αγέρας της ανατολής
τα καλοκαίρια χανόμασταν μέσα στην αγωνία της μέρας που δεν μπορούσε να ξεψυχήσει.

Φέραμε πίσω
αυτά τ' ανάγλυφα μιας τέχνης ταπεινής.

"Το τελευταίο ταξίδι" - Κ. Γ. Καρυωτάκης

  Άμα θες, φίλε αναγνώστη, να ακούσεις μια επαγγελματική, βελούδινη, αγαπησιάρικη feel good μελοποίηση του ποίηματος του Καρυωτάκη πήγαινε εδώ. Η δικιά μου, ας τη πούμε, μελοποίηση είναι κακότεχνη, ερασιτεχνική, κατάμαυρη και σαγρέ... Για την ακρίβεια, ακόμα δεν είναι κάτι μόνιμο και παγιωμένο (ξέρετε όμως ότι δεν υπάρχει τίποτα μονιμότερο από το προσωρινό). Προσπαθούσα κάποτε να μελοποιήσω το ποίημα, είχα βρει τη μελωδία και τη δομή (μια φορά με αρπίσματα, μια φορά full chord και λίγο πιο δυνατά) και κάποια στιγμή είπα να το ηχογραφήσω να δώ πως ακούγεται. Αυτή τελικά η με την πρώτη εκδοχή υπήρξε η μοναδική γιατί, καθώς έπαιζα, μου ήρθε μια ξαφνική 'έμπνευση" και έκανα διάφορους πειραματισμούς με δακτυλισμούς την ώρα που έπαιζα την βάσικη σύγχορδία. Επειδή δεν ήξερα ακριβώς τι έπαιζα, δηλαδή ήξερα κείνη την ώρα αλλά μετα΄δεν θυμομουν, δεν κατάφερα μετά να τους βελτιώσω και, επειδή η τύχη είναι μια βρωμιάρα και πρόστυχη τσούλα από την κόλαση (ως γνωστόν), κάθε μεταγενέστερη προσπάθεια μου έβγαινε χειρότερη. Έτσι η μελοποίηση είναι αυτή...

    [Το βίντεο πίσω το έχω ευγενικά "απαλλοτριώσει" (προφανώς) από το βιντεοκλίπ του αγαπημένου μου "Il galeone" των Ronin. (Παίζει - η λέξη και κυριολεκτικά και μεταφορικά- και στα ελληνικά με τον Θάνο Ανεστόπουλο. )Νομίζω "έδεσε" καλά με τραγουδάκι]

Καλό ταξίδι, αλαργινό καράβι μου, στου απείρου

και στης νυχτός την αγκαλιά, με τα χρυσά σου φώτα!

Να 'μουν στην πλώρη σου ήθελα, για να κοιτάζω γύρου

σε λιτανεία να περνούν τα ονείρατα τα πρώτα.

Η τρικυμία στο πέλαγος και στη ζωή να παύει,

μακριά μαζί σου φεύγοντας πέτρα να ρίχνω πίσω,

να μου λικνίζεις την αιώνια θλίψη μου, καράβι,

δίχως να ξέρω πού με πας και δίχως να γυρίσω!

Υ.Γ.: Υπάρχει και σε ζεμπεκιά για τα λαϊκα παιδιά...