"Η νύχτα " (Στίχοι, Κ.Γ. Καρυωτάκης).

Ένα απόσπασμα από την "Νύχτα", ένα σαρκαστκά ελεγειακό ποίημα - ποιου άλλου;- του Κώστα Καρυωτάκη, που προοιωνίζει τα επερχόμενα "Ελεγεία και Σάτιρες", έμελλε να είναι η τελευταία μου μελοποίηση (χρονικά εννοώ, εχω κι άλλες αδημοσίευτες εδώ)... Η φράση "σαρκάζει το κρεββάτι τη χαρά τους κι αυτοί λένε πως έτριξε, δεν λέν πως το κρεββάτι οραματίζεται μελλοντικούς θανάτους " μάλλον ήταν αυτή που με έθελξε. Ή ταίριαζε το ποιήμα σε κάποια μελωδία που είχα ήδη φτιάξει. Ή και τα δύο... Ο άνθρωπος, πάντως, που κάποτε μπορούσε τουλάχιστον να πει "Θα γλεντήσω κι εγώ μια νύχτα" (προμετωπίδα του ποιήματος "Gala") κατέληξε να λέει "Είν' αξημέρωτη νύχτα η ζωή" (προμετωπίδα του παρόντος ποιήματος)... Ένεκα της απουσίας μεγάλων, σπουδαίων ή, έστω, τραγικών πραγματων... Λίγο χρόνια μετά αυτοκτόνησε στην Πρέβεζα... Εγώ είμαι ακόμα εδώ και σας απειλώ ακόμα! Ποιος ξέρει, μπορεί να ξαναμελοποιήσω κάποτε...

Η νύχτα

Είναι αξημέρωτη νύχτα η ζωή

Στις μεσονύχτιες στράτες περπατάνε
αποσταμένοι οι έρωτες
κι οι γρίλιες των παράθυρων εστάξανε
τον πόνο που κρατάνε

Στις στέγες εκρεμάστη το φεγγάρι
σκυμμένο προς τα δάκρυα του
κι η μυρωμένη λύπη των τριαντάφυλλων
το δρόμο της θα πάρει

Ολόρθο το φανάρι μας σωπαίνει
χλωμό και μυστηριώδικο
κι η πόρτα του σπιτιού μου είναι σα ν' άνοιξε
και λείψανο να βγαίνει.

Σαρκάζει το κρεβάτι τη χαρά τους
κι αυτοί λέν πως έτριξε·
δε λεν πως το κρεβάτι οραματίζεται
μελλοντικούς θανάτους.

Και κλαίνε οι αμανέδες στις ταβέρνες
τη νύχτα την αστρόφεγγη
που θα' πρεπε η αγάπη ναν την έπινε
και παίζουν οι λατέρνες.

Χυμένες στα ποτήρια καρτερούνε

οι λησμονιές γλυκύτατες·.
οι χίμαιρες τώρα θα ειπούν το λόγο τους
και οι άνθρωποι θ' ακούνε

Καθημερνών χαμώνε κοιμητήρι
το πάρκον ανατρίχιασε

την ώρα που νεκρός κάποιος εκίνησε
να πάει στη χλόη να γείρει.

"...Δε λεν πως το κρεββάτι οραματίζεται μελλοντικούς θανάτους..."

Υ.Γ.: Η κατά Λένα Πλάτωνος "Νύχτα" εδώ.