Στη ζώνη του καραντινόφωτος (βγάζω επιτέλους τα εισαγωγικά) 48: 24 Δετσέβρη (The end)

 Παιδιά, άντεξα 

μέρες. Όταν αποφάσισα να ξεκινήσω αυτόν τον καραντίνα κάουντερ  υπέθετα ότι λογικά θα βαριόμουνα μετά από δυο τρεις μέρες , κι αν όχι ότι θα ήταν μέχρι τη 1η Δεκέμβρη, μιας και δεν υπολόγισα, μαλακωδώς θα μου πεις, πόσο ανίκανος είναι ο Μητσοτάκης. Αν ήξερα ότι θα τραβούσε τόσο πολύ, μάλλον δεν θα το επιχειρούσα. Το αρχικό πλάνο ήταν να φωτογραφίζω το ηλιοβασίλεμα από όπου ήμουν εκείνη την ώρα,αλλά φάνηκε πολύ σύντομα ότι το πρότζεκτ εξελισσόταν σε ένα είδος μονογραφίας, καθώς αποτελείται μόνο από φωτογραφίες από την ταράτσα μου. Οπότε πιθανότατα αυτό θα είναι το τελευταίο ηλιοβασίλεμα, εκτός αν τύχει αύριο και γυρίσω πριν βασιλέψει ο ήλιος  και τον φωτογραφίσω από την ταράτσα, γιατί δεν θέλω να σπάσω το σερί και να τον φωτογραφίσω από αλλού, Εν  τοιαύτη περιπτώσει, μπορεί να συνεχίσω για λίγο ακόμα... (Χλωμό...)  Οπότε να, το τελευταίο πιθανότατα ηλιοβασίλεμα. Ποιος ξέρει τι θα κάνω με την επόμενη καραντίνα,αναπόφευκτη με τους ανίκανους που έχουμε μπλέξει... 

Τέλος (;)