Βαρύγδουπος ο τίτλος. Αγνοήστε τον...
Πού και πού κάνω και εγώ τις εργασίες των μαθητών μου, και είπα να κάνω και μία που τους έβαλα στη Φιλοσοφία να γράψουνε ποιο είναι το αγαπημένο τους έργο τέχνης. Αλλά εμένα με πήγε αλλού η εργασία και στα εφτά λεφτά και έντεκα δευτερόλεφτα που ασχολήθηκα μαζί της. Γιατί εμένα το αγαπημένο μου έργο δεν ξέρω ποιο είναι, άρα άμα με έβαζα να κάνω την εργασία θα είχα πρόβλημα ποιο να διαλέξω. Ξέρω όμως ποιο είναι το πιο επιδραστικό. Ποια, μάλλον γιατί ,καθένα στο είδος του και με τρόπο του, είναι τρία (τουλάχιστον , αλλά για να προσθέσω κι άλλα έπρεπε να σπάσω το φράγμα των οχτώ λεφτών και δεν γίνεται, δεν βγαίνω ) και δεν θέλω. διαλέγοντας το ένα να ρίξω τα άλλα δυο.
Το πρώτο είναι ένα τραγούδι των "Doors" από τον πρώτο ομώνυμο του συγκροτήματος δίσκο που κυκλοφόρησε το 1967 και έβαλε τις βάσεις για την επιτυχία του συγκροτήματος. Πρόκειται για το εμβληματικό "The End".
Το άκουσα πρώτη φορά στην Γ΄Γυμνασίου και θυμάμαι όταν τελείωσε η ακρόαση του έμεινα κάνα πεντάλεπτο με το στόμα ανοιχτό και με εντυπωσίασε και ο ήχος και η μουσική. Ξεκίνησα να το ακούω ως ένα τυπικός έφηβος που άκουγε ποπ και μιμούνταν τους άλλους και όταν τελείωσε ήμουνα κάτι εντελώς διαφορετικό, τι δεν ήξερα, αλλά ήμουν.
Στη Β΄Λυκείου από ένα βιβλίο της Ιστορίας κορμού, της άσπρης με ένα γαλάζιο σχέδιο που παραπέμπει σε μοντέρνο γλυπτό στο εξώφυλλο που τον ένα τόμο κάναμε στην Β Λυκείου και τον άλλο στη γ, μου συστήθηκε η ομορφιά. Καθώς διάβαζα την ενότητα για την τέχνη την οποία, εννοείται, ποτέ δεν καναμε, έπεσε το μάτι moy σε αυτό εδώ.
τον πίνακα, τον "Εντύπωση, ανατολή", τον οποίον φιλοτέχνησε ο ζωγράφος το 1872 και έμελλε να είναι ο πίνακας που θεμελίωσε το κίνημα του ιμπρεσσιονισμού και... στόλισε το φοιτητικό μου δωμάτιο μαζί με το "καρδιογράφημα"των Τζόι Ντιβίζιον και μια ασπρόμαυρη εκδοχή της "Κραυγής" του Μουνχ σε χαρακτικό.
Και τέλος, τελειώνοντας τις πανελλήνιες, κάποιος μου έκανε δώρο ένα σχετικά μεγάλο βιβλίο το οποίο μου γνώρισε ένα διαφορετικό τρόπο γραφής, μου σύστησε δια της πλαγίας τον Νίτσε και την θεωρία της αιώνιας επιστροφής και με έκανε να λατρέψω το δοκίμιο και την αφηγηματολογία. Ήταν "Η Αβάστακτη Ελαφρότητα του Είναι" του Μίλαν Κούντερα. Είναι το μόνο από τα τρία το οποίο έχει ξεπεράσει, αλλά δεν μπορώ παρά να του πιστώσω την επίδραση που άσκησε πάνω μου...
(Εφτά λεφτα και δώδεκα δευτερόλεφτα)
Θα δώσω και τη δική μου ανάλογη τριάδα, λοιπόν:
ΑπάντησηΔιαγραφήα) Η Λίμνη των Κύκνων και το Fragile: ήταν πάνω-κάτω ίδια εποχή όταν τα πρωτάκουσα και το πρώτο έκανε την καρδιά μου να χτυπάει λίγο πιο βαθιά και το δεύτερο με έκανε να θέλω να μάθω αγγλικά για να καταλάβω τι λέει
β) Τα νούφαρα του Μονέ: είδες πώς ταιριάζουμε ;)
γ) Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι του Όσκαρ Γουάιλντ (σε μτφρ Άρη Δικταίου). Αυτό το τέλος πρέπει να το διάβασα ίσαμε με 200 φορές την πρώτη φορά που δανείστηκα το βιβλίο από τη βιβλιοθήκη του σχολείου. Προσπαθούσα να αποφασίσω ποιος ήταν ο... δολοφόνος.