Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά: Για την Μαρία Χαράνη (crimes)

Δεν ξέρω αν έπρεπε να γράψω αυτήν την ανάρτηση γιατί εγώ την Μαρία  Χαράνη δεν την ήξερα. Διάβασα  για την αυτοκτονία της το Σεπτέμβρη και με άγγιξε το γεγονός όσο η αυτοκτονία του Δημήτρη Χρηστού6λα ή όποια άλλη αυτοκτονία, θύματων του μνημονίου ή μή...
Εγώ ήξερα την crimes, κι ας μην είχαμε συναντηθεί ποτέ. Την φίλη και συμφορουμίτισσα-συναγωνίστρια  στο φόρουμ ιστορικού σάιτ διαμοιρασμού αρχείων, όταν τα φασιστάκια άρχιζαν δειλά να βγαίνουν από τις φωλιές τους, με την οποία είχαμε μιλήσει μερικές φορές στον messenger και μου είχε πει ότι την λένε Μαρία κι είχε ένα αρτοποιείο. Αργότερα, διάβαζα συχνά στο ιστολόγιο της, το Sotto Voce, τα κείμενα της γεμάτο αγωνιστικό πάθος, στέρεα επιχειρηματολογία και βαθύ ανθρωπισμό, κειμένα που υπερασπίζονταν  τα δικαιωμάτα κάθε διωκόμενου, κι όχι μόνο των ομοφυλόφιλων, και κυρίως το δικαίωμα στην ελευθερία και την διαφορετικότητα. Ανακάλυψα μάλιστα από ένα σχόλιο σε κείμενο της παλιούς γνωστούς μου, ομοίως αναγνώστες της.
Συνδύασα την Μαριά Χαράνη με την crimes, όταν πριν λίγο αξιώθηκα,  μετά από καιρό ,να βγω μια βόλτα στις δημοσιεύσεις των ιστολογίων που είμαι  μέλος κι είδα- όλος χαρά-  πως ο καλός μου φίλος, ο uhuru, είχε δημοσιεύσει μετά από καιρό. Ήταν ένα σκιτσάκι που την αποχαιρετούσε... Mπορεί να μην την συνάντησα ποτέ, ωστόσο νοιώθω την απώλεια ενός δικού μου ανθρώπου.
Δεν ξέρω τι είναι αυτή η ανάρτηση, η όψιμη, η καθυστερημένη...
Ένα συγγνώμη, ένα αντίο, ένα Hasta siempre
Θα περιοριστώ να αντιγράψω τους στίχους μιας άλλης crimes, 20 χρόνια πίσω

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια Πατήσια Μεταξουργείο Μετς.
Κάνουν ό,τι λάχει.

Πλασιέ τσελεμεντέδων και εγκυκλοπαιδειών
φτιάχνουν δρόμους και ενώνουν ερήμους
διερμηνείς σε καμπαρέ της Ζήνωνος
επαγγελματίες επαναστάτες
παλιά τους στρίμωξαν και τα κατέβασαν
τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν
αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται.
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
στις ταράτσες παλιών σπιτιών
Εξάρχεια Βικτώρια Κουκάκι Γκύζη.
Πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια μανταλάκια
τις ενοχές σας αποφάσεις συνεδρίων δανεικά φουστάνια
σημάδια από καύτρες περίεργες ημικρανίες
απειλητικές σιωπές κολπίτιδες
ερωτεύονται ομοφυλόφιλους
τριχομονάδες καθυστέρηση
το τηλέφωνο το τηλέφωνο το τηλέφωνο
σπασμένα γυαλιά το ασθενοφόρο κανείς.
Κάνουν ό,τι λάχει.
Ταξιδεύουν οι φίλοι μου
γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή.
Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουνε με μαύρο χρώμα
γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο
γράφουνε σε συνθηματική γλώσσα
γιατί η δική σας μόνο για γλύψιμο κάνει.

Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα
στα χέρια σας. Στο λαιμό σας.
Οι φίλοι μου…